W soborowej sekcie zakończył się tzw. synod biskupów poświęcony rodzinie. Pierwsza rzecz, która rzuca się w oczy, to brak jednej i tej samej wiary wśród hierarchów posoborowego kościoła. Prawdziwy Kościół katolicki posiada cechę jedności, która polega na tym, że Kościół:
„Ma być jeden, jednością wewnętrzną, t.j. niepodzielny w sobie. Jedność tę stanowią: jedność wiary, jedność społeczności i jedność rządu. Jedność wiary polega na tym, że wszyscy członkowie Kościoła w jedne i te same prawdy wierzą czy to wyraźnie (explicite), czy niewyraźnie (implicite). Jedność wiary, jako cecha, musi być zewnętrznie ujawniona przez jedno i to samo wyznanie”. (Ks. Sieniatycki, Apologetyka czyli dogmatyka fundamentalna, Kraków 1932, s. 321).
Obrady synodu pokazały nam, iż w
soborowej sekcie jedności wiary, co do prawd już przez Kościół
zdefiniowanych, nie ma. Część tzw. liberalnych biskupów wierzy w co
innego niż tzw. biskupi konserwatywni. I tak „biskupi konserwatywni”
wierzą, iż cudzołóstwo jest grzechem ciężkim, liberalni zaś wyznają, iż
nie jest. Jedni wierzą, iż osoba żyjąca w grzechu ciężkim (rozwodnik w
nowym związku) może przystępować do sakramentu ołtarza, inni wierzą, że
nie może. W Internecie w związku z tym pojawiły się opinie, iż ci
„liberalni biskupi”, głównie z Niemiec i Europy zachodniej, znajdują się
w herezji formalnej i do kościoła soborowego już nie należą. Jednak
decydujący głos w tej materii ma papież, a tak się składa, iż aktualny
przebieraniec zainstalowany przez żydów w Watykanie wyznaje herezję
Piotra Iurieu z 1686 r., który twierdził, iż:
„Jedność wiary w Kościele Chrystusowym jest potrzebna, ale tylko co do prawd fundamentalnych. Kościół, jako jeden, według niego, obejmuje wszystkie sekty, które przyjmują fundamentalne prawdy wiary, choćby w nich poza tym panowały jak najróżnorodniejsze przeciwieństwa w wierzeniu”. (Ks. Sieniatycki, Apologetyka czyli dogmatyka fundamentalna, Kraków 1932).
Tego rodzaju pojęcie jedności wiary
sprzeciwia się słowom Chrystusa, który każe wiernym wierzyć we wszystko,
cokolwiek im objawił i do wierzenia przez Apostołów podał oraz
sprzeciwia się samemu pojęciu wiary objawionej, która domaga się uznania
za prawdę wszystkiego, co Bóg objawił, a Kościół Chrystusów do
wierzenia podał.
To, że ta błędna wykładnia jedności
Kościoła jest obowiązującą w soborowej sekcie podszywającej się pod
Kościół katolicki wie każdy, kto na bieżąco śledzi poczynania i
wypowiedzi antypapieża Bergoglio:
„Bolesne jest, że istnieją podziały, że są chrześcijanie podzieleni, podzieliliśmy się między sobą. Jednak wszyscy mamy coś wspólnego: wszyscy wierzymy w Pana Jezusa Chrystusa, wszyscy wierzymy w Ojca, Syna i Ducha Świętego, a wreszcie wszyscy idziemy razem, jesteśmy w drodze. Pomagajmy sobie nawzajem! Jeden myśli tak, drugi inaczej, ale we wszystkich wspólnotach są dobrzy teolodzy. Niech oni dyskutują, niech szukają prawdy teologicznej, bo to jest obowiązkiem, ale my idźmy razem, modląc się za siebie nawzajem i pełniąc dzieła miłosierdzia. To nazywa się ekumenizmem duchowym: iść drogą życia wszyscy razem w naszej wierze w Pana Jezusa Chrystusa”. (Katecheza wygłoszona podczas audiencji generalnej 08.10.2014).
Stąd widzimy, iż o żadnej herezji i
ekskomunice mowy być nie może, gdyż w takim ujęciu nauki o jedności
wiary, o ile „wierzy się w Jezusa”, chociażby przy tym wyznawało się
największe błędy przeciwne doktrynie katolickiej, do kościoła należy się
zawsze i odpaść od niego jest wręcz rzeczą niemożliwą. Dlatego też na
koniec tzw. synodu Bergoglio powiedział:
„Pierwszym obowiązkiem Kościoła nie jest szafować wyroki skazujące czy anatemy, ale głosić miłosierdzie Boga, wzywać do nawrócenia i prowadzić wszystkich ludzi do zbawienia Pańskiego”.
Ponieważ, jak relacjonują media, końcowy
dokument jest kompromisem pomiędzy postępowcami (z Bergoglio „hej! do
przodu”) a konserwatystami („stoimy przy tobie Janie Pawle II”) nie mogło w
nim zabraknąć grubego kalibru herezji. Poniżej jego fragment:
„84. Osoby ochrzczone, które się rozwiodły i ponowie zawarły związek cywilny powinny być bardziej włączane we wspólnoty chrześcijańskie na różne możliwe sposoby, unikając wszelkich okazji do zgorszenia. Kluczem duszpasterskiego towarzyszenia im jest logika integracji, aby nie tylko wiedzieli, że należą do Ciała Chrystusa, którym jest Kościół, ale mogli mieć tego radosne i owocne doświadczenie. Są ochrzczeni, są braćmi i siostrami, Duch Święty rozlewa w nich dary i charyzmaty, dla dobra wszystkich. Ich udział może być wyrażony w różnych posługach kościelnych: trzeba zatem rozpoznać, które z różnych form wykluczenia obecnie praktykowanych w obrębie liturgii, duszpasterstwa, edukacji oraz w dziedzinie instytucjonalnej można przezwyciężyć. Nie powinni oni nie tylko czuć się ekskomunikowanymi, ale mogą żyć i rozwijać się jako żywe członki Kościoła, odczuwając, że jest on matką, która ich zawsze przyjmuje, troszczy się o nich z miłością i wspiera ich w pielgrzymce życia i Ewangelii. Ta integracja jest też potrzebna ze względu na troskę i chrześcijańskie wychowanie ich dzieci, które muszą być uznane za najważniejsze. Dla wspólnoty chrześcijańskiej troska o te osoby nie jest osłabieniem swej wiary i świadectwa o nierozerwalności małżeństwa: przeciwnie, w tej trosce Kościół wyraża właśnie swoją miłość”.
Dokument synodu zatem stwierdza, iż
osoby rozwiedzione w prawodawstwie cywilnym (Kościół nie uznaje
rozwodów), de facto żyjące w grzechu ciężkim cudzołóstwa, są żywymi
członkami Kościoła. Przeczy to nauce Kościoła o usprawiedliwieniu i
łasce uświęcającej, zgodnie z którą warunkiem usprawiedliwienia i
otrzymania łaski uświęcającej jest odpuszczenie grzechów, warunkiem zaś
odpuszczenia grzechów jest sakrament pokuty, którego ważność uzależniona
jest od żalu za grzechy, skruchy i mocnego postanowienia poprawy. Aby
więc osoba rozwiedziona cywilnie, żyjąca w nowym związku, czyli w
cudzołóstwie, mogła otrzymać odpuszczenie grzechów, usprawiedliwienie i
łaskę uświęcającą i tym samym stać się „żywym członkiem Kościoła”,
warunkiem koniecznym jest, aby w nowym związku nie żyła i albo wróciła do
swojego rzeczywistego małżonka/małżonki, albo żyła samotnie w czystości.
Innymi słowy, warunkiem usprawiedliwienia jest, aby grzesznik przestał
grzeszyć, za grzech swój żałował i nawrócił się ze swojej (złej - przyp. red. „Katolika”) drogi.
„Przez łaskę poświęcającą stajemy się członkami żywymi ciała Chrystusowego. Atoli jest to widoczne, iż żywy członek może czerpać wiele dóbr i skarbów z bogactw głowy, jakie nie są dostępne dla członka umarłego, albo na pół tylko żywego. (…) Sami tylko sprawiedliwi mają przystęp do sakramentów żywych, przez które Chrystus zasług swoich nam udziela i jeszcze bardziej łaskę w nas powiększa, aniżeli tego moglibyśmy dopiąć zasługami naszymi. Sakramenty bowiem, a szczególniej najświętszy sakrament ołtarza są potokami, którymi nieustannie bez naszego trudu i mozołu płyną strumienie z niezmierzonego skarbu zasług Chrystusowych tak, iż potrzebujemy tylko z pobożnością zbliżyć się i stamtąd zaczerpnąć, a bogactwo łaski w duszy naszej stanie się większe i zupełniejsze. (…) Atoli, mój Chrześcijaninie, wszystkie skarby i bogactwa są stracone i zamknięte dla ciebie, jeżeli nie posiadasz łaski poświęcającej”. (Dr M. J. Scheeben, O. E. Nieremberg SI, Uwielbienia łaski Bożej, Tarnów, 1891).
Synod jednak naucza przeciwnie. Według
posoborowego kościoła cudzołożnik żyjący w nowym związku jest żywym
członkiem Kościoła, czyli, innymi słowy, grzesznik żyjący w grzechu
ciężkim jest równocześnie usprawiedliwiony i posiada łaskę uświęcającą.
Być może ktoś zapyta: W jaki sposób dokonuje się to usprawiedliwienie?
Ano, dzięki miłosierdziu Bożemu! Wszak jak naucza synod:
„Dla wspólnoty chrześcijańskiej troska o te osoby nie jest osłabieniem swej wiary i świadectwa o nierozerwalności małżeństwa: przeciwnie, w tej trosce Kościół wyraża właśnie swoją miłość”.
Oczywiście, ta „miłość Kościoła” nie
jest niczym innym niż wyrażoną przez Kościół „miłością Boga”, o czym
daje świadectwo antypapież Bergoglio:
„Doświadczenie Synodu pozwoliło nam lepiej zrozumieć, że prawdziwymi obrońcami doktryny nie są ci, którzy bronią litery, ale ducha; nie idei, ale człowieka; nie formuł, ale darmowości miłości Boga i jego wybaczenia. To w żaden sposób nie oznacza obniżenia ważności formuł, prawa i przykazań Bożych, ale wyniesienie wielkości prawdziwego Boga, który nie odnosi się do nas według naszych zasług, ani według naszych czynów, ale wyłącznie według nieskończonej szczodrości swego Miłosierdzia”.
Ta fałszywa nauka posoborowego kościoła i
jego najwyższego pasterza wypływa wprost z nauczania Lutra. Zdaniem
Lutra istotą wiary jest ufność, za pomocą której ktoś ufa, że zostają mu
przypisane zasługi Chrystusa. Mówiąc w wielkim skrócie,
usprawiedliwienie u Lutra nie polega na tym, że grzechy po ich
przebaczeniu zostają odpuszczone i ich nie ma, lecz na tym, że Pan Bóg
je swoim miłosierdziem jak płaszczem przykrywa i w ten sposób ich nie
liczy, chociaż faktycznie nadal istnieją. Ponieważ wg Lutra grzechy nie
są wymazane, lecz jedynie zakryte, toteż grzesznik aż do godziny śmierci
i sądu szczegółowego nie wie, czy został usprawiedliwiony i zbawiony,
czy też został nieusprawiedliwiony i potępiony. Dlatego jest on
„równocześnie sprawiedliwym i grzesznikiem”. Stąd jedynym możliwym
podejściem człowieka jest ufność w Boże miłosierdzie. Sam Luter mawiał:
pecca fortiter, sed crede fortius – „grzesz mocno, ale wierz mocniej”.
I dokładnie tego rodzaju ujęcie wiary
jako ufności zostało potępione jako heretyckie na Szóstej Sesji Soboru
Trydenckiego (1545-1563):
„Jeśli ktoś twierdzi, że wiara usprawiedliwiająca jest tylko ufnością w miłosierdzie Boga, który odpuszcza grzechy ze względu na Chrystusa, albo że ta ufność jest jedynym źródłem usprawiedliwienia, niech będzie wykluczony ze społeczności wiernych”. (DH 1562, BF VII. 88).
I dokładnie tego rodzaju ujęcie wiary
jako ufności w Miłosierdzie Boże wyznaje soborowa sekta antychrysta
podszywająca się pod Kościół katolicki. Nie może zatem dziwić nazwanie
osób żyjących w grzechu ciężkim „żywymi członkami Kościoła”. Wszak ci
grzesznicy są usprawiedliwieni przez ufność w Miłosierdzie Boże – są
równocześnie w grzechu ciężkim i usprawiedliwionymi „żywymi członkami
Ciała Chrystusowego”.
W konsekwencji tego, skoro grzesznik
pozostający w grzechu ciężkim jest równocześnie usprawiedliwiony, nic
nie stoi na przeszkodzie, aby takie osoby otrzymały przystęp do żywych
sakramentów. I chociaż synod nie mówi wprost „o komunii dla rozwodników”,
to rację mają liberalne media, twierdząc, iż dla tego typu praktyki
duszpasterskiej „uchylono drzwi w duchu miłosierdzia”. Każdy wierny
soborowego kościoła powinien zastanowić się, dokąd te drzwi prowadzą i
czy chce się tam znaleźć… na całą wieczność.
Apokalipsa św. Jana 18, 1-4:
A potem widział drugiego Anioła zstępującego z nieba, mającego moc wielką: i oświeciła się ziemia od chwały jego.I zakrzyknął w mocy, mówiąc: Upadła, upadła Babilonia wielka i stała się mieszkaniem czartów i strażą wszego ducha nieczystego i strażą wszelkiego ptactwa nieczystego i przemierzłego.Bo z wina gniewu porubstwa jej piły wszystkie narody, a królowie ziemie wszeteczeństwo z nią płodzili, i kupcy ziemscy z mocy rozkoszy jej bogatymi się stali.I słyszałem drugi głos z nieba mówiący: Wyjdźcie z niej, ludu mój, abyście nie byli uczestnikami grzechów jej, a żebyście nie odnieśli plagi jej.
Za: http://wolna-polska.pl/wiadomosci/synod-biskupow-poswiecony-zniszczeniu-rodziny-zakonczony-2015-10
