Regina Coronæ Regni Poloniæ - ORA PRO NOBIS! - Na święto Matki Boskiej Częstochowskiej.

    Uroczystość NMP Częstochowskiej, obchodzona 26 sierpnia, ściśle związana jest z sanktuarium maryjnym w Częstochowie, w którym od końca XIV wieku otaczany jest wielką czcią obraz Bożej Rodzicielki. Pochodzenie obrazu, osnute legendami, pozostaje dotąd niewyjaśnione. Prawdopodobnie pochodzi ze wschodu i stanowi typ ikony Panagia Hodegetria, czyli „Najświętsza Przewodniczka”. Jasnogórski wizerunek Maryi bardzo przypomina bizantyjską ikonę z końca X wieku, znajdującą się w rzymskiej Bazylice Matki Bożej Większej.

Obraz Matki Bożej do Częstochowy sprowadził Władysław Opolczyk, książę opolski, syn Bolesława II księcia Opolskiego, z zamku w Bełżcu gdzie cieszył się szczególnym kultem wiernych i umieścił w ufundowanym przez siebie klasztorze, do którego sprowadził z Węgier ojców paulinów. Obraz bardzo szybko zasłynął cudami. W roku 1429 król Władysław Jagiełło w liście do papieża Marcina V pisał o tym miejscu, że na Jasnej Górze koło Częstochowy dzieją się często tajemnice licznych cudów. Jasna Góra powoli stawała się głównym ośrodkiem kultu maryjnego w całej Polsce i zarazem duchową stolicą naszej Ojczyzny.

Obraz przedstawia Maryję z Dzieciątkiem Jezus na ręku. W 1430 roku miał miejsce napad na klasztor i częściowe uszkodzenie obrazu. Jakby na przekór wydarzenie to przyczyniło się do rozwoju kultu Matki Bożej z Częstochowy, zwanej także „Czarną Madonną”. Z czasem klasztor na Jasnej Górze stał się twierdzą obronną stawiającą czoło najazdowi szwedzkiemu w 1655 r. Najazd na klasztor nastąpił już po wybudowaniu umocnień zewnętrznych w tym wałów, co w zasadniczy sposób wpłynęło na skuteczną obronę. Obrona klasztoru lotem błyskawicy rozeszła się po całym kraju i jak później opisywał Henryk Sienkiewicz, duch tego zwycięstwa pozwolił uwierzyć narodowi w ostateczne zwycięstwo.

Zwycięska obrona Jasnej Góry sprawiła, że sanktuarium to zdobyło sławę w całej Polsce. W roku 1717 biskup Szembek dokonał pierwsze koronacji obrazu koronami papieskimi. Po wielu staraniach paulinów papież Pius X w roku 1904 ustanowił dla sanktuarium specjalne święto Matki Bożej Częstochowskiej na 24 sierpnia. Papież ten podarował także korony, którymi powtórnie ukoronowano obraz w 1910 roku. Następnie papież Pius XI, w roku 1931 ustalił obchód święta na 26 sierpnia. Cztery lata później zatwierdzono specjalne teksty liturgiczne przeznaczone na święto Matki Bożej Częstochowskiej. Od 1956 roku święto obchodzone jest w całej Polsce.

Teksty liturgiczne wysławiają opiekę Matki Bożej nad Polską. Obecność i wstawiennictwo Maryi zobowiązuje naród do walki w obronie wiary, czyli do dawania świadectwa posłuszeństwa i wierności Bogu i Ewangelii. Kościół w Polsce prosi w liturgicznej modlitwie o uwolnienie od wszelkiego zła i niebezpieczeństwa oraz o opiekę nad wszystkimi jego dobrymi dziełami. Maryja jest dla naszego narodu Matką i Królową i dlatego uciekamy się do Niej we wszystkich naszych potrzebach i szukamy Jej pośrednictwa i wstawiennictwa.

Wizyta J.E. ks. Biskupa Sanborna w Krakowie - porządek nabożeństw

31 Sierpnia

Niedziela

Msza św. o godz. 8:00 - Ks. Rafał Trytek

Msza św. o godz. 10:00 - J.E. ks. Bp. Donald J. Sanborn 

 

(przed Mszą św. sakrament Bierzmowania)

Św. Pius X

 

   100 lat temu, 20 sierpnia 1914 roku zmarł w Watykanie, w wieku 79 lat, Św. Pius X [Sancto Pius Decimus; z urodzenia: Giuseppe Melchiore Sarto], 257. papież Świętego Kościoła Rzymskiego; pochodził z ubogiej i wielodzietnej rodziny z prowincji Treviso (ostatnio wykluczono hipotezę o polskim pochodzeniu jego ojca); święcenia kapłańskie przyjął w 1858 roku, sakrę biskupią (jako bp Mantui) otrzymał w 1884 roku; w czerwcu 1893 roku został kreowany (przez papieża Leona XIII) kardynałem prezbiterem i mianowany patriarchą Wenecji; papieżem został wybrany 4 sierpnia 1903 roku (po ekskluzywie, jaką w imieniu cesarza Franciszka Józefa I złożył przeciwko kandydaturze kard. Rampolli – podejrzewanego o związki z masonerią – książę bp krakowski Jan kard. Puzyna; mimo to, po elekcji Pius X wydał konsytucję znoszącą prawo veta monarchów świeckich i zakazującą go pod karą ekskomuniki); dewizą jego pontyfikatu stało się: „Odnowić wszystko w Chrystusie” (Instaurare omnia in Christo); okazał się pogromcą modernizmu, jako „syntezy wszystkich herezji” (dekret Lamentabili, encyklika Pascendi Dominici gregis, wprowadzenie przysięgi antymodernistycznej dla kapłanów) i chrześcijańskiej demokracji (potępienie ruchu Sillon bullą Notre charge apostolique), odmówił natomiast potępienia monarchistycznej Action française, wierząc w nawrócenie Ch. Maurrasa, w którym widział „dobrego obrońcę Wiary (Fede)” – względnie Stolicy (Sede) [Apostolskiej]; potępił masońskie republiki we Francji i Portugalii; zreformował Kurię Rzymską, zmniejszając liczbę kongregacji, stworzył pismo Acta Apostolicae Sedis, założył Papieski Instytut Biblijny, zreformował brewiarz i śpiew gregoriański, opracował krótki i przejrzysty katechizm, zalecał częstą i (dla dzieci) wczesną Komunię św.; nie udało mu się jedynie powstrzymać tragedii wojny europejskiej; beatyfikowany (3 VI 1951) i kanonizowany (29 V 1954) przez papieża Piusa XII; jest patronem Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X (FSSPX); bez wątpienia był największym papieżem XX wieku i zapewne całej epoki potrydenckiej w Kościele. 
 

prof. Jacek Bartyzel

Za:  http://www.myslkonserwatywna.pl/kalendarium/sw-pius-x/

Niemieckojęzyczni kapłani organizują się

 

    Kilkuosobowa grupa niemieckojęzycznych xięży z Niemiec i Austrii, którzy zostali usunięci lub odeszli w ostatnich latach z Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X, porzuciła pragmatycznie i „nie teologiczne” (wyrażenie abpa Lefebvre’a) stanowisko FSSPX i przekonała się, że Stolica Apostolska pozbawiona jest od lat prawowitego następcy św. Piotra z racji okupacji Watykanu przez heretycką sektę. Pojęli, że stanowisko zwane sedewakantystycznym jest jedynym, które można w obecnej sytuacji pojednać z wiarą katolicką. Na początku miesiąca spotkali się w Altötting, w Bawarii i rozważyli plan dalszego, wspólnego działania. Geograficzna bliskość Karmelu św. Józefa jest bez wątpienia dobrym znakiem.

Niewątpliwie jest to też jeden z powodów, dla których w bieżącym roku bp Williamson coraz intensywniej powtarza w „Komentarzach Eleison” swoje wielokrotnie obalone sofizmaty na temat papiestwa, eklezjologii, herezji i sedewakantyzmu (dla przykładu: „mentewakantyzm”, „mentewakantyzm” II, o magisterium i nieomylności, o sedewakantyźmie). Po prostu niemieccy i austriaccy (a z bezpośrenich źródeł wiem także, że i węgierscy) sojusznicy Jego Ekscelencji opuścili ślepy zaułek lefebryzmu i odcięli się całkowicie od modernistów i tych, którzy trwają z nimi w komunii, jak bp Williamson i cały tak zwany „ruch oporu”.

Poniżej można przeczytać tekst umieszczony na stronie wspomnianych xięży, antimodernist.org, którą również szczególnie polecam (jest tam wiele bardzo ciekawych artykułów, m.in. o nieważności nowego rytu święceń kapłańskich):

Wizyta J.E. ks. Bp. Donalda Sanborna w Krakowie AD 2014

 

Pragniemy poinformować, iż w dniach od 29 do 31 sierpnia 2014 roku z wizytą duszpasterską będzie przebywał w Krakowie JE x. Biskup Donald Sanborn. 31 sierpnia będzie sprawował w krakowskim Oratorium NMP Królowej Polski Mszę Świętą oraz udzieli wiernym sakramentu bierzmowania.

Osoby pragnące uzyskać więcej informacji prosimy o kontakt z ks. Rafałem Trytkiem;

	ul. Sarego 18/2 31-047, Kraków Polska
	xtrytek@sedevacante.pl
	tel. 889 647 892

Czy pozostają jeszcze jakieś wątpliwości?

Komentarz pana Norberta Kmieć*[1] zaintrygował mnie nieco, dlatego chętnie wysłucham szanownych Państwa opinij w temacie.

1. Wszyscy wiemy, że Jerzy Bergoglio [i każdy jeden z jego poprzedników, od 1958 roku począwszy] zupełnie odwrócił się od Kościoła świętego - gardzi Jego nauczaniem, Tradycją, moralnością, Wiarą.

2. Opcja pierwsza - można stwierdzić [nota bene: zgodnie z prawdą], że Jerzy Bergoglio, gardząc Wiarą, wykluczył się ze "społeczności Wiernych" [definicja z KPK akurat tutaj idealnie pasowała - przepraszam], toteż, nie należąc do mistycznego Ciała Chrystusa, nie może być zarazem Jego częścią, a tym bardziej Głową.

* W tej opcji nikt nigdy nie znalazł nic niekatolickiego, wręcz przeciwnie, ta opcja znajduje poparcie w Magisterium. Ergo, ta postawa jest Katolicka.

3. Opcja druga - można uważać, że Jerzy Bergoglio myli się drastycznie, ale jednocześnie jest Katolickim Papieżem.

* Ta opcja została potępiona na Soborze Watykańskim [I], w dogmacie o nieomylności Papieskiej. Ergo, ta postawa nie jest Katolicka.

4. Opcja trzecia - Jerzy Bergoglio jest Papieżem, ale nie posiada realnego wpływu na życie szarych Wiernych.

* Nawet mąciciel, x. Karol Stehlin, w którymś z numerów pisma Zawsze Wierni potępił postawę życia, jakby Stolica Apostolska nie istniała. Ergo, ta postawa nie jest Katolicka.

5. Opcja czwarta [którą preferuje Biskup Williamson] - Jerzy Bergoglio jest jednocześnie głową kościoła [sekty] soborowego, ale zarazem Głową Kościoła Katolickiego.

* Odpowiedź w punkcie 3. Poza tym, Kościół Katolicki jest bardzo zaborczy. Albo jest się tylko i wyłącznie w nim, albo się w nim nie jest w ogóle. Kościół soborowy nie jest Kościołem Katolickim, więc głowa sekty Vaticanum II nie może jednocześnie być Wikariuszem Chrystusa. Postawa nie dość, że niekatolicka, to w dodatku wbrew logice.

CZY POZOSTAJĄ JESZCZE JAKIEŚ WĄTPLIWOŚCI?

*[1] - Chodzi o komentarz z grupy "TRADYCJA KATOLICKA" na facebooku [przypomnienie - redakcja GłosuTradycji]

Albert Polak