Etyka
tomistyczna uczy, że każdy ludzki czyn posiada przedmiot; przedmiot ten
ma się do czynu jak akt do możności, nadaje mu zatem treść i wartość;
że więc czyn ludzki jest dobry lub zły w pierwszym rzędzie zależnie od
przedmiotu, od bezpośredniego celu, a nie od skutku, ani od podmiotowego
stanu działającego. Etyka tomistyczna odrzuca jako groźny błąd pogląd
subiektywistów, którzy sądzą, że wartość czynu zależy od czynników
podmiotowych oraz pogląd utylitarystów, którzy uzależniają tę wartość od
skutków działania, i uczy, że choć te różne czynniki wpływać mogą na
ocenę czynu, wartość jego zależy w pierwszym rzędzie od przedmiotu.
Etyka
tomistyczna jest etyką obiektywistyczną, przedmiotową. "Przedmiotem"
czynu nazywa tomizm jego cel bezpośredni, istotnie związany ze samą
treścią czynu, bez którego czyn nie jest możliwy. Tak np. przedmiotem
kłamstwa jest podanie fałszywej informacji. Przedmiot ten może z kolei
być ukryty jako środek do dalszego celu, np. kłamstwo może być użyte do
ratowania życia itp., - ale wartość moralna czynu zależy w pierwszym
rzędzie nie od owych dalszych celów, lecz od przedmiotu, od celu
bezpośredniego. To tez twierdzenie "cel uświęca środki" jest ze
stanowiska tomizmu fałszem: cel może bowiem uświęcać tylko środki
obojętne, natomiast nie może sprawić, by czyn z racji swojego przedmiotu
bezpośredniego celu, zły, stał się dobry. Tak więc dobra intencja,
dobry cel dalszy, nie może sprawić, by kłamstwo, mające zły przedmiot,
stało się dobre, choć może sprawić, że śpiew, sam w sobie obojętny, jest
dobry lub zły, zależnie od celu dalszego.