Do Kardynałów i Biskupów, którzy
poprzedniego dnia brali udział w uroczystości nowego święta ku czci
Maryi Królowej i ukoronowania obrazu Matki Bożej „Salus Populi Romani”
z 2 listopada 1954 roku.
„Uwielbiajcie
Pana ze mną i wywyższajmy Imię Jego społem!” (Ps. 33, 4), gdy oto z
łaski nieba spełniły się nasze życzenia i tak szczęśliwie zdarzyło się,
Umiłowani Synowie i Czcigodni Bracia, że możemy się cieszyć widokiem
waszego tak licznego zebrania.
Radość Naszą powiększa fakt ustanowienia nowego święta liturgicznego ku czci Boga-Rodzicy Maryi, Królowej nieba i ziemi. Tak bardzo przystoi, by dzieci cieszyły się, gdy widzą, że cześć dla ich Matki wzrasta i podwyższa się.
Skoro
zaś Najświętsza Panna Maryja jest Królową wszystkich, to na pierwszym
miejscu i w szczególniejszy sposób królową jest waszą, kieruje waszymi
planami i pracami Ta, którą obdarzamy wyjątkowym i wzniosłym tytułem „Królowej Apostołów”.
Ponieważ ta Matka jest matką pięknej miłości, bogobojności, poznania i
nadziei świętej (por. Ekl 24, 24), czegóż więcej pragnie jak tylko tego,
żeby prawdziwy kult prawdziwego Boga coraz więcej wkorzeniał się w
głębiny dusz, by w nich rozpalała się coraz więcej miłość, by
bogobojność kierowała myślami, by nadzieja osiągnięcia wiecznych
obietnic radosną ufnością oświetlała pobyt na ziemskim wygnaniu?! Wszystko
to można osiągnąć za pomocą waszej żywej gorliwości w wykonaniu
apostolskiego posłannictwa i tak sprawić, że ludzie będą żyli
sprawiedliwie i pobożnie w tym przemijającym życiu i niewątpliwie
osiągną nieprzemijającą szczęśliwość wieczną.
Pod
przewodnictwem Maryi zawsze Dziewicy, Matki Naszej i Pani chcemy teraz
omówić z wami pewne sprawy, które, jak śmiemy przypuszczać, będą bardzo
pożyteczne dla was i dla waszych znojnych prac przy uprawianiu roli
Bożej.