Św. św. Piotra i Pawła
29 czerwca, 1997
Umiłowani w Chrystusie,
Prawie 2000 lat temu w starożytnej Cezarei
Filipowej nasz Boski Zbawiciel wybrał św. Piotra jako opokę, na której miał
założyć Swój Kościół. Obiecał św. Piotrowi i – w jego osobie – następcom,
najwyższą władzę w Kościele powszechnym "wiązania i rozwiązywania".
Jako że obchodzimy uroczystość świętych
Piotra i Pawła, wskazane byłoby rozważenie tematu papiestwa – urzędu
Zwierzchnika Kościoła katolickiego i Wikariusza Jezusa Chrystusa na ziemi. Ta
sprawa jest szczególnie ważna w naszych czasach, kiedy to nas – którzy
pozostaliśmy wierni Tradycji – zaliczono do nieposłusznych Rzymowi z powodu
odrzucenia mszy Novus Ordo oraz fałszywych nauk o ekumenizmie i wolności
religijnej, wywodzących się z Drugiego Soboru Watykańskiego.
Ponadto kwestia ta jest tym bardziej
istotna, gdyż stanowi zagadnienie, które dzieli dzisiejszych tradycyjnych
katolików. Jak wielu tradycyjnych katolików tęskniąc za jednością, jest jednakże
wciąż podzielonych w tej podstawowej sprawie, która dotyczy współczesnej posoborowej
hierarchii.
Dokonajmy przeglądu nauczania Jezusa
Chrystusa oraz nieomylnego magisterium katolickiego Kościoła, aby lepiej
zrozumieć naturę i prerogatywy ustanowionego Boską decyzją urzędu Papieża.
W Ewangelii według św. Jana czytamy, jak
nasz Boski Zbawiciel wybrał dwunastu Apostołów, a Szymonowi Bar-Jona Jezus
Chrystus nadał imię Kefas:
"Jezus zaś wejrzawszy nań rzekł: Ty
jesteś Szymon, syn Jony; ty będziesz nazwany Kefas (co się wykłada:
Opoka)" (Jan. 1, 42).
Dlaczego Chrystus zmienił imię tego męża?
Jakie znaczenie będzie ta zmiana miała w przyszłości? Odpowiedzi na te pytania
znajdują się w Ewangelii według św. Mateusza, gdzie czytamy:
"Przyszedł zaś Jezus w stronę Cezarei
Filipowej i pytał uczniów swoich, mówiąc: Kim mienią być ludzie Syna
Człowieczego? A oni rzekli: Jedni Janem Chrzcicielem, a drudzy Eliaszem, a inni
Jeremiaszem albo jednym z proroków. Rzekł im Jezus: A wy kim mnie być
powiadacie? Odpowiadając Szymon Piotr, rzekł: Ty jesteś Chrystus, Syn Boga
żywego. A odpowiadając Jezus, rzekł mu: Błogosławiony jesteś Szymonie, Bar
Jona; bo ciało i krew nie objawiła tobie, ale Ojciec mój, który jest w
niebiosach. A ja tobie powiadam, że ty jesteś opoka, a na tej opoce zbuduję
Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go. I tobie dam klucze królestwa
niebieskiego; a cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebiosach; a
cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane i w niebiosach" (Mt. 16, 13-19).
Jezus Chrystus nadał Szymonowi Bar-Jona
imię Kefas (opoka), gdyż to na niej Jego Kościół miał być założony.
Jest to jeszcze potwierdzone w słowach
naszego Pana Jezusa Chrystusa skierowanych do św. Piotra, znajdujących się
zarówno w Ewangelii według św. Łukasza, jak i św. Jana:
"I rzekł Pan: Szymonie, Szymonie! Oto
szatan pożądał, aby was przesiał jako pszenicę. Ale ja prosiłem za tobą, aby
nie ustała wiara twoja; a ty kiedyś, nawróciwszy się, utwierdzaj braci twoich"
(Łk. 22, 31-32).
"Gdy więc pośniadali, rzecze Jezus do
Szymona Piotra: Szymonie, synu Jana! Miłujesz mię więcej, niż ci? Rzecze mu:
Tak, Panie! Ty wiesz, że Cię miłuję. Rzecze mu: Paś baranki moje... Paś baranki
moje... Paś owce moje" (Jan. 21, 15-17).
W świętych Ewangeliach św. Piotr
wymieniany jest zawsze na pierwszym miejscu listy Apostołów (Mt. 10, 2; Mk 3, 16;
Łk. 6, 14). W Dziejach Apostolskich to właśnie św. Piotr mówi otwarcie, że w
miejsce odstępcy Judasza należy wybrać nowego Apostoła (Dz. Ap. 1, 15) i to św.
Piotr jako pierwszy zwraca się do tłumów w pierwszą niedzielę po Zesłaniu Ducha
Świętego (Dz. Ap. 2, 14).
Kiedy studiujemy dzieje pierwszych wieków
ery chrześcijańskiej, to widzimy, jak następcy św. Piotra w Rzymie sprawowali
władzę "kluczy królestwa niebieskiego", "wiązania i
rozwiązywania".
Papież św. Klemens, pisząc do Koryntian
Roku Pańskiego 96 – kiedy jeszcze żył św. Jan Apostoł i Ewangeliści – upominał
pewnych wichrzycieli działających wśród Koryntian, by nie okazywali
nieposłuszeństwa wobec tego, co Chrystus im nakazuje przez jego osobę,
deklarując tym samym wyraźnie posiadanie władzy Wikariusza Chrystusa, tj. prawa
rozkazywania całemu Kościołowi jako następca św. Piotra.
W drugim wieku Papież św. Wiktor I
(189-198) nakazał biskupom Azji, by obchodzili Wielkanoc tego samego dnia, co
Kościół Rzymski i zagroził im ekskomuniką, jeśli odmówią posłuszeństwa.
W trzecim wieku Papież św. Kalikst
(217-222) oświadczył przeciw montanistom, że na mocy Prymatu, jaki dzierży jako
następca św. Piotra, ma władzę odpuszczania nawet największych grzechów.
Papież św. Stefan I (254-257) pod groźbą
klątwy nakazał azjatyckim i afrykańskim kościołom, by nie chrzcili ponownie
heretyków.
W czwartym wieku Papież św. Juliusz I
(337-352) orzekł, że powstające pośród biskupów problemy mają być przez niego
samego – jako Najwyższego Sędziego – rozstrzygane.
Papież Syrycjusz (384-399) nauczał, że
Kościół powszechny został powierzony jego opiece, jako temu, który odziedziczył
Prymat Piotrowy.
Prawa następców św. Piotra na Stolicy
Rzymskiej przez wieki są tak wyraźne i liczne, że zbyteczne byłoby przytaczanie
kolejnych świadectw. Oprócz listy następców św. Piotra, którzy sprawowali
Prymat Jurysdykcji w Kościele powszechnym, potwierdzeniem tego faktu są również
świadectwa pierwszych Ojców Kościoła i soborów powszechnych. Odwołajmy się
ponownie do świadectw historycznych.
Św. Ignacy Męczennik (zmarły w 110 roku),
pisząc do Rzymian, orzekł, że Kościół Rzymski jest głową innych kościołów.
Św. Ireneusz stwierdził, że czasochłonne
byłoby wyliczanie następców wszystkich kościołów; ale że pokazując tradycyjne
nauczanie Kościoła Rzymskiego, odpieramy zarzuty heretyków, ponieważ konieczne
jest, aby każdy kościół zgadzał się z Kościołem Rzymskim ze względu na jego
wyższy autorytet.
Św. Cyprian nazwał Kościół Rzymski
"najważniejszym Kościołem i źródłem jedności".
Na Soborze Efeskim w roku 431 papieski
legat – Filip, złożył następujące oświadczenie, z którym jednomyślnie zgodzili
się Ojcowie soborowi: "Nikt nie wątpi, owszem całemu światu jest to dobrze
wiadomo, że święty, błogosławiony Piotr, książę i głowa Apostołów, filar wiary
i kamień węgielny katolickiego Kościoła otrzymał od Pana naszego Zbawiciela i
Odkupiciela rodzaju ludzkiego, klucze królestwa niebieskiego, że jemu
powierzono władzę odpuszczania lub zatrzymywania grzechów i że on aż do tego
czasu i na zawsze żyje i rozstrzyga w swych następcach. Tego Piotra
następca i dziedzic, biskup nasz Celestyn, mnie dziś na ten sobór przysłał".
Ojcowie Soboru Chalcedońskiego (451), pisząc
do Papieża św. Leona, stwierdzili, że przez swojego legata przewodniczył
obradom jak głowa wobec członków ciała; zwracają się do niego jak synowie do
ojca; jako do następcy Piotra i tłumacza Wiary; jako do tego, któremu
powierzona została opieka nad całym Kościołem; i proszą, żeby uznał i
zatwierdził swoją decyzją ich dekrety.
Trzeci Sobór Konstantynopolitański (680)
zwrócił się do Papieża jako do Arcybiskupa Kościoła powszechnego.
Drugi Sobór Nicejski (787) zwrócił się do
Papieża jako do tego, którego Stolica góruje nad innymi, gdyż posiada Prymat
nad całym światem.
Istnieje wiele innych odniesień, które
można by jeszcze przytoczyć; jednak najlepsze odniesienie do papiestwa, do jego
prymatu jurysdykcji oraz do nieomylności papieskiej, znajduje się w Pierwszym
Soborze Watykańskim, który odbył się za rządów Papieża Piusa IX w latach
1869-1870.
W dokumentach tego Soboru znajdujemy podsumowanie
całej dotychczasowej nauki Kościoła na ten temat:
"Albowiem Ojcowie Soboru
Konstantynopolskiego IV idąc w ślady swoich przodków takie uroczyste złożyli
wyznanie: «Pierwszym warunkiem zbawienia jest, strzec zasad prawdziwej wiary. A
ponieważ nie można pominąć słów Pana Naszego Jezusa Chrystusa, który mówi: Ty
jesteś Piotr, a na tej opoce zbuduję Kościół mój, które to Jego słowa
następstwami wypadków zostały stwierdzone, gdyż na Apostolskiej Stolicy
zawsze katolicka wiara zachowała się nieskalaną, a święta nauka zawsze
wyznawaną była".
"...wiedząc najzupełniej, że ta
święta Stolica Piotrowa zawsze wolną zostaje od wszelkiego błędu, według Boskiej Pana naszego Zbawiciela obietnicy,
przyrzeczonej Naczelnikowi uczniów: «Ja prosiłem za tobą, by nie ustała wiara
twoja, a ty kiedyś nawróciwszy się utwierdzaj braci twoich» (Łk. 22, 32".
"Ten więc przywilej (charisma)
nieustającej prawdy i wiary został przez Boga Piotrowi oraz następcom jego na
tej katedrze udzielonym, aby zaszczytny urząd swój sprawowali na zbawienie
wszystkich...".
Te fragmenty nauczania Pierwszego Soboru
Watykańskiego przypominają nam, że Papież jest tą nieodzowną osobą w
sprawowaniu przez katolicki Kościół jego przymiotu nieomylności.
Jak objaśnia to Ludwig Ott, STD, w swym
obszernym podręczniku teologii dogmatycznej Fundamentals of Catholic Dogma (Podstawy
katolickiego dogmatu):
"Posiadaczami
nieomylności są:
A) Papież: Papież jest nieomylny, kiedy
przemawia ex cathedra.
B) Cały episkopat: Ogół biskupów jest
nieomylny, kiedy to, albo zgromadzeni na soborze powszechnym czy też
rozproszeni po całym świecie, podają naukę wiary lub moralności, którą mają
wyznawać wszyscy wierni. Biskupi sprawują swą nieomylną władzę nauczania w
zwyczajny sposób, gdy w swoich diecezjach, w moralnej jedności z Papieżem,
jednomyślnie głoszą tę samą naukę wiary i moralności. Sobór Watykański
wyraziście oświadczył, że również w prawdy Objawienia podawane jako takie przez
zwyczajny i powszechny urząd nauczycielski Kościoła należy stanowczo wierzyć «boską
i katolicką wiarą»".
Bez Papieża Kościół nie może sprawować
swej nieomylności. Dlatego Prawo Kanoniczne stanowi, że sobór powszechny
zostaje zawieszony (ipso jure) w razie śmierci Papieża. Wznawia obrady
dopiero po wyborze nowego Papieża.
Wszystkie te rozważania doprowadzają nas
do podstawowej kwestii naszego listu pasterskiego. Co wydarzyło się na Drugim Soborze
Watykańskim od 1962 do 1965 roku?
Odpowiedź jest niezwykle wstrząsająca. Po
dwóch latach pracy Komisji Przygotowawczej złożonej z biskupów i teologów z
całego świata przygotowano 75 schematów (tematów do dyskusji), które miały
zostać przedstawione na soborze; wszakże – na skutek interwencji Jana XXIII –
wszystkie te dokumenty zostały odrzucone i zastąpione nowymi schematami.
Jak ubolewał arcybiskup Marcel Lefebvre
(który był członkiem Komisji Przygotowawczej):
"Teraz wiecie, co się zdarzyło na
Soborze. Dwa tygodnie po jego inauguracji nie ostał się ani jeden z
przygotowanych schematów, ani jeden! Wszystko zostało odrzucone, wszystko
trafiło do kosza na śmieci. Nic nie pozostało, ani jedno zdanie. Wszystko
zostało wyrzucone... Po dwóch tygodniach, zostaliśmy bez żadnego przygotowania.
To było naprawdę niepojęte".
W tym momencie stało się możliwe
przedstawienie na porządku obrad innego tematu – ekumenizmu i wolności
religijnej.
Pomimo faktu, że katolicki Kościół potępił
wcześniej fałszywy ekumenizm – międzyreligijny dialog i nabożeństwa z
niekatolikami, szczególnie potępione przez Papieża Piusa XI w Mortalium animos
oraz wbrew faktowi, że Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 roku zakazał communicatio
in sacris (kanon 1258) i traktował jako podejrzanych o herezję tych, którzy
brali w tym udział (kanon 2315), Drugi Sobór Watykański sprzyjał właśnie ekumenizmowi
w dekrecie Unitatis redintegratio i w deklaracji Nostra aetate. Podczas
gdy przed soborem Kościół katolicki zawsze nauczał, że katolicka Wiara jest
jedyną, prawdziwą religią objawioną przez Boga, to teraz sobór otwierał drzwi
zbawienia tak samo innym "religiom" – protestanckim i
niechrześcijańskim (hinduizmowi, buddyzmowi, islamowi, judaizmowi itp.). Teraz
nową misją Kościoła według Vaticanum II miało być promowanie dobra,
które znajduje się w tych fałszywych religiach. Nie ma już żadnego odniesienia
do konieczności nawrócenia się na prawdziwą wiarę.
Po soborze pozbycie się Ofiary Mszy
Świętej stało się dla liberalnych innowatorów koniecznością, ponieważ stanowiła
ona przeszkodę dla protestantów. W imię ekumenizmu sześciu protestanckich
teologów reprezentujących Światową Radę Kościołów, kościół luterański, kościół
anglikański i kościół prezbiteriański czynnie uczestniczyło w pracach
specjalnej komisji utworzonej przez Pawła VI do przerobienia Mszy. Końcowym
rezultatem prac tej komisji, jak wiemy, był Novus Ordo Missae – Nowy
Porządek Mszy – który w żaden sposób nie przedstawia przebłagalnej Ofiary
Kalwarii, lecz raczej, jak sami to zdefiniowali słowami samego Lutra,
"Wieczerzę Pańską".
Przez ostatnie trzydzieści dwa lata współczesna
modernistyczna hierarchia codziennie głosi w swoim "zwyczajnym i
powszechnym nauczaniu" te rażące błędy. Jan Paweł II regularnie powtarza
raz po raz fałszywe i masońskie zasady wolności religijnej i praktykuje
fałszywy ekumenizm, nie tylko z protestantami, ale też z niechrześcijanami.
Jak modernistyczna hierarchia może
reprezentować nieomylne magisterium katolickiego Kościoła? Jak
"papieże" Vaticanum II mogą wyobrażać opokę, na której
Chrystus założył Swój Kościół? Czy słowa Soboru Watykańskiego I "na
Apostolskiej Stolicy zawsze katolicka wiara zachowała się nieskalaną" i
"święta Stolica Piotrowa zawsze wolną zostaje od wszelkiego błędu",
mogą się stosować do współczesnej modernistycznej hierarchii?
Cóż się zatem wydarzyło w Kościele
katolickim? Odpowiedź znajduje się w II Liście św. Pawła do Tesaloniczan:
"...jakoby już nadchodził dzień
Pański. Niechaj was nikt nie zwodzi żadnym sposobem: pierwej bowiem przyjdzie
odstępstwo, i będzie objawiony człowiek grzechu, syn zatracenia..., tak że usiądzie
w świątyni Boga, okazując się jakoby był Bogiem" (2 Tes. 2, 3-4).
W instrukcjach Masonerii Wielkiego Wschodu,
Alta Vendita, został jasno naszkicowany ich plan zinfiltrowania Kościoła
katolickiego, aż po najwyższe szczeble hierarchii, nawet Stolicę Piotrową. Oto
fragmenty pracy monsignora George F. Dillona, D. D., Grand Orient
Freemasonry Unmasked (Masoneria Wielkiego Wschodu zdemaskowana):
"Teraz więc, dla zapewnienia sobie
Papieża odpowiadającego naszym planom, niezbędne jest przysposobienie dla owego
Papieża pokolenia odpowiedniego dla sprawowania rządów, o których marzymy.
Zostawcie na boku wiek podeszły i średni, idźcie do młodzieży, a jeśli to
możliwe, to i do dzieci".
"Za kilka lat młody kler, siłą
rzeczy, przejmie wszystkie stanowiska. To oni będą rządzić, kierować i
rozstrzygać. To oni będą uczestnikami konklawe. Zostaną wezwani do dokonania
wyboru Papieża, który będzie rządził; i ten to Papież, podobnie jak większa
część mu współczesnych, będzie siłą rzeczy przesiąknięty włoskimi i
humanistycznymi zasadami, które wprowadzamy w społeczny obieg".
"Wyszukajcie Papieża, którego
opisaliśmy. Chcecie ustalić królestwo wybranych na tronie babilońskiej
jawnogrzesznicy? Sprawcie, by kler maszerował pod waszym sztandarem w
przekonaniu, że kroczy pod sztandarem Stolicy Apostolskiej. Chcecie, by znikły
ostatnie ślady tyranii i ucisku? Zarzućcie wasze sieci jak Szymon Bar-Jona.
Zarzućcie je raczej w głębie zakrystii, seminariów, zakonów niż mórz, a jeśli
niczego nie będziecie przynaglać, to sami zbierzecie jeszcze cudowniejszy połów
niż on. Poławiacz ryb stanie się rybakiem ludzi. Zgromadzicie się jak przyjaciele
wokół Tronu Apostolskiego. Plonem waszego połowu będzie Rewolucja w Kapie i
Tiarze, maszerująca z krzyżem i sztandarem – Rewolucja potrzebująca tylko
iskry, by cztery strony świata stanęły w ogniu".
Jesteśmy dziś świadkami szybkiego
formowania się Nowego Porządku Światowego pod patronatem Organizacji Narodów
Zjednoczonych, ale nie ma wątpliwości, że ONZ ma swojego odpowiednika we
współczesnym soborowym kościele Vaticanum II.
Obyśmy pozostali niezachwiani w prawdziwej
Wierze, ponieważ "kto wytrwa aż do końca, ten będzie zbawiony" (Mt.
24, 13).
W
Jezusie Chrystusie i Niepokalanej Maryi,
Bp
Mark A. Pivarunas CMRI
www.cmri.org
(1)
Tłumaczył z języka angielskiego
Mirosław Salawa.
–––––––––––––––
Przypisy:
(1) Por. 1) Bp Mark A. Pivarunas
CMRI, a) Kościół katolicki i jurysdykcja. b) Sedewakantyzm. c) Odpowiedzi na zarzuty wobec
stanowiska sedewakantystycznego.
d) Vaticanum II "w świetle
Tradycji"? e) O Przysiędze
antymodernistycznej. f) Czasy ostateczne a fałszywy ekumenizm. g) Sede vacante. Rocznica śmierci papieża Piusa
XII. h) Ocena spotkań w Asyżu w 1986 i 2011. i) Różnica
między gorliwością misyjną świętego Patryka a duchem Vaticanum II. j) Błędy doktrynalne
"Dignitatis humanae".
k) Wizyta antypapieża
Franciszka w USA i "Synod o rodzinie" (2015). l) Długotrwały
wakans Stolicy Apostolskiej. List do Ks. Peek odnośnie stanowiska teologicznego
Zgromadzenia Maryi Niepokalanej Królowej (CMRI).
2) "The
Reign of Mary", a) Stanowisko Teologiczne
Zgromadzenia Maryi Niepokalanej Królowej (CMRI).
b) Modernistyczny Kościół:
Nawracanie żydów niekonieczne.
3) Ks.
Benedict Hughes CMRI, a) Kult człowieka. b) Neopapież
– fałszywy papież. c) Zaniechanie potępienia: Bergoglio zaniedbuje
obowiązek potępienia zła. d) Sedewakantyzm: jedyny logiczny wniosek.
e) Farsa Vaticanum II. Rzetelna ocena soboru
po pięćdziesięciu latach. f) Nowa
praktyka "dialogu". Duch apostolski zniszczony przez Vaticanum II.
g) Pożegnalne słowa do swoich
kapłanów. O spuściźnie Benedykta XVI. h) New
Age, Nowa Religia. i) A
on znowu swoje! Bergoglio wywołuje zgorszenie wśród katolików nonszalanckim
podejściem do małżeństwa.
4) Ks. Noël
Barbara, a) Papieska nieomylność a
dzisiejszy kryzys w Kościele. b)
Uderzające podobieństwo reform Pawła VI do
reformy anglikańskiej 1549 roku.
c) Katolicka Msza święta a Novus Ordo Missae. Czy
NOM jest ważną mszą?
5) Ks.
Johannes Heyne, a) Wolność
zatracenia: Sprzeczność nauczania Vaticanum II z prawdziwą katolicką nauką. b) Ruch ekumeniczny: Czy Pius XII przyzwolił na
ekumenizm? c) Gorliwość religijna.
6) Ks. Anthony
Cekada, a) Tradycjonaliści, nieomylność i
Papież. b) Czy ekskomunikowany kardynał może zostać
wybrany na papieża? c) Bergoglio nie ma nic do
stracenia... zatem sedewakantystyczna argumentacja musi się zmienić.
7) Ks. Józef Stanisław Adamski SI, Stanowisko papieży w Kościele
Chrystusowym.
8) Abp Antoni
Szlagowski, a) Papiestwo na przełomie dwóch wieków. b) Zasady modernistów (modernistarum
doctrina).
9) Ks. Ernest
Jouin, Papiestwo i masoneria.
10) Ks. Antoni
Krechowiecki, a) Errata historii co do
Papiestwa w kolei wszystkich wieków. Studium krytyczne. b) Nieomylność
papieska w stosunku do historii i państwa.
c) Skład Apostolski według
Ewangelii i Ojców Kościoła.
11) Akta i
dekrety świętego powszechnego Soboru Watykańskiego (1870), Pierwszy projekt Konstytucji dogmatycznej o
Kościele Chrystusowym przedłożony Ojcom do rozpatrzenia.
13) Ks. Maciej
Sieniatycki, a) Apologetyka czyli
dogmatyka fundamentalna. b) Zarys
dogmatyki katolickiej. c) System
modernistów. d) Modernistyczny Neokościół.
14)
Abp Walenty Zubizarreta OCD, O modernizmie
(De modernismo).
15) Ks. Jacek
Tylka SI, a) Dogmatyka katolicka.
b) Traktat o Kościele Chrystusowym. c) O obojętności, czyli indyferentyzmie
w rzeczach religii. d) O
własnościach religii. e) O cnotach
heroicznych.
(Przyp. red. Ultra montes).
