STRONA INTERNETOWA POWSTAŁA W CELU PROPAGOWANIA MATERIAŁÓW DOTYCZĄCYCH INTEGRALNEJ WIARY KATOLICKIEJ POD DUCHOWĄ OPIEKĄ św. Ignacego, św. Dominika oraz św. Franciszka

Cytaty na nasze czasy:

"Człowiek jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony"

Św. Ignacy Loyola


"Papa materialiter tantum, sed non formaliter" (Papież tylko materialnie, lecz nie formalnie)

J.E. ks. bp Guerard des Lauriers



"Papież posiada asystencję Ducha Świętego przy ogłaszaniu dogmatów i zasad moralnych oraz ustalaniu norm liturgicznych oraz zasad karności duszpasterskiej. Dlatego, że jest nie do pomyślenia, aby Chrystus mógł głosić te błędy lub ustalać takie grzeszne normy dyscyplinarne, to tak samo jest także nie do pomyślenia, by asystencja, jaką przez Ducha Świętego otacza On Kościół mogła zezwolić na dokonywanie podobnych rzeczy. A zatem fakt, iż papieże Vaticanum II dopuścili się takich postępków jest pewnym znakiem, że nie posiadają oni autorytetu władzy Chrystusa. Nauki Vaticanum II, jak też mające w nim źródło reformy, są sprzeczne z Wiarą i zgubne dla naszego zbawienia wiecznego. A ponieważ Kościół jest zarówno wolny od błędu jak i nieomylny, to nie może dawać wiernym doktryn, praw, liturgii i dyscypliny sprzecznych z Wiarą i zgubnych dla naszego wiecznego zbawienia. A zatem musimy dojść do wniosku, że zarówno ten sobór jak i jego reformy nie pochodzą od Kościoła, tj. od Ducha Świętego, ale są wynikiem złowrogiej infiltracji, jaka dotknęła Kościół. Z powyższego wynika, że ci, którzy zwołali ten nieszczęsny sobór i promulgowali te złe reformy nie wprowadzili ich na mocy władzy Kościoła, za którą stoi autorytet władzy Chrystusa. Z tego słusznie wnioskujemy, że ich roszczenia do posiadania tej władzy są bezpodstawne, bez względu na wszelkie stwarzane pozory, a nawet pomimo pozornie ważnego wyboru na urząd papieski."

J.E. ks. bp Donald J. Sanborn

czwartek, 10 listopada 2016

Moderniści z Neokościoła a Marcin Luter - Bp Oliver Oravec

Znalezione obrazy dla zapytania luter 
1. W listopadzie 1983 Jan Paweł II aktywnie włączył się w obchody rocznicy narodzin arcyheretyka Marcina Lutra (1), który jako zakonny katolicki kapłan, nie tylko publicznie podeptał swoje śluby celibatu i czystości, ale jednocześnie odrzucił wiele nieomylnych artykułów wiary katolickiej (2). Jego nieprawowitą małżonką została siostra zakonna. Luter ponosi odpowiedzialność za to, że od Kościoła odpadło wiele narodów (3). Wszystko to jednak najwyraźniej nie przeszkadza JP II w wychwalaniu jego narodzin i wartości, gdyż uznaje on:

"głęboką świadomość religijną Lutra, którym kierowała gorąca pasja dotycząca zagadnień wiecznego zbawienia".

(Z listu Jana Pawła II z okazji pięćsetlecia narodzin Lutra, 5 listopada 1983).


2. Jan Paweł II już nawet nie uważa Lutra za ekskomunikowanego z Kościoła przez papieża Leona X w 1520 roku, o czym świadczą słowa wypowiedziane przez niego podczas podróży do krajów skandynawskich w 1989: "Każda ekskomunika ustaje z chwilą śmierci obłożonego nią człowieka" (4). Była to wzmianka dotycząca Lutra.

3. JP II w czasie swojej wizyty w luterańskim kościele w Rzymie 11 grudnia 1983 modlił się słowami modlitwy ułożonej przez Lutra.

4. Jeden z kardynałów – Willebrands – powiedział [z inspiracji pseudopapieża Pawła VI] na zgromadzeniu Federacji Luterańskiej w lipcu 1970: "Luter jest naszym wspólnym mistrzem w dziedzinie doktryny o usprawiedliwieniu...".

5. Najbliższy współpracownik Jana Pawła II kardynał Ratzinger w swojej książce Theologische Prinzipienlehre z roku 1982 napisał: ...Kto by dziś zaprzeczał temu, że Tomasz z Akwinu i Luter są Ojcami Kościoła... ...nie wiem, dlaczego nie ułożymy takiego katechizmu, jaki ułożył Luter...

Kościół potępił formalnie 41 błędów Lutra (5) i nikt z prawowitych katolickich papieży nie wychwalał Lutra, jak to robią współcześni przedstawiciele Neokościoła. Czyżby się może mylił Duch Święty? To, co zostało podpisane 31 października 1999 w Augsburgu (6), pokazuje tylko, że przedstawiciele modernistycznego Watykanu haniebnie porzucili katolicką doktrynę o usprawiedliwieniu (7) i w zamian za prawdę zaprzedali się całkowicie Marcinowi Lutrowi. Tym tylko potwierdzili, że już nie są katolikami i w ten sposób kompletnie wyparli się Ducha Świętego, który również w XVI wieku był Nauczycielem Kościoła.

Antypapież Bergoglio i pomnik Lutra w Watykanie

Ohyda spustoszenia! Pseudopapież Bergoglio i pomnik herezjarchy Lutra w Watykanie (13.10.2016 r.)

––––––––


Artykuł powyższy jest fragmentem książki J. Exc. ks. biskupa Olivera Oraveca: PRAVDA O CIRKVI (pełny tytuł w tłumaczeniu polskim: PRAWDA O KOŚCIELE. Czy Jan Paweł II jest katolikiem? Czy Watykan jest centrum Nowej sekty?), wydanej w 1998 r. (później rozszerzonej nieznacznie w wersji internetowej).

Z języka słowackiego tłumaczył Mirosław Salawa.

(Tytuł art., tekst w nawiasie [...], przypisy oraz ilustracja od red. Ultra montes.)

Przypisy:

(1) Zob. 1) Ioannes Baptista Palma, De Martino Luthero, et haeresi ab eodem inducta.



(2) Zob. 1) Ks. Zygmunt Baranowski, Reformy małżeńskie Lutra.



2) Bp Władysław Krynicki, Dzieje Kościoła powszechnego.

(4) Spotkanie z biskupami duńskiego Kościoła luterańskiego, Kopenhaga, 6 czerwca 1989.

(5) Zob. Henricus Denzinger, Enchiridion symbolorum, definitionum et declarationum de rebus fidei et morum, quod a Clemente Bannwart denuo compositum iteratis curis edidit Iohannes Bapt. Umberg S. J. (Professor in Universitate Oenipontana). Editio 18-20. Friburgi Brisgoviae MCMXXXII (1932), nn. 741-781.


(7) Zob. 1) Ks. Peter Einig, Usprawiedliwienie (justificatio).





6) Ks. A. Kraetzig SI, Janssen i historia reformacji.