STRONA INTERNETOWA POWSTAŁA W CELU PROPAGOWANIA MATERIAŁÓW DOTYCZĄCYCH INTEGRALNEJ WIARY KATOLICKIEJ POD DUCHOWĄ OPIEKĄ św. Ignacego, św. Dominika oraz św. Franciszka

Cytaty na nasze czasy:

"Człowiek jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony"

Św. Ignacy Loyola


"Papa materialiter tantum, sed non formaliter" (Papież tylko materialnie, lecz nie formalnie)

J.E. ks. bp Guerard des Lauriers



"Papież posiada asystencję Ducha Świętego przy ogłaszaniu dogmatów i zasad moralnych oraz ustalaniu norm liturgicznych oraz zasad karności duszpasterskiej. Dlatego, że jest nie do pomyślenia, aby Chrystus mógł głosić te błędy lub ustalać takie grzeszne normy dyscyplinarne, to tak samo jest także nie do pomyślenia, by asystencja, jaką przez Ducha Świętego otacza On Kościół mogła zezwolić na dokonywanie podobnych rzeczy. A zatem fakt, iż papieże Vaticanum II dopuścili się takich postępków jest pewnym znakiem, że nie posiadają oni autorytetu władzy Chrystusa. Nauki Vaticanum II, jak też mające w nim źródło reformy, są sprzeczne z Wiarą i zgubne dla naszego zbawienia wiecznego. A ponieważ Kościół jest zarówno wolny od błędu jak i nieomylny, to nie może dawać wiernym doktryn, praw, liturgii i dyscypliny sprzecznych z Wiarą i zgubnych dla naszego wiecznego zbawienia. A zatem musimy dojść do wniosku, że zarówno ten sobór jak i jego reformy nie pochodzą od Kościoła, tj. od Ducha Świętego, ale są wynikiem złowrogiej infiltracji, jaka dotknęła Kościół. Z powyższego wynika, że ci, którzy zwołali ten nieszczęsny sobór i promulgowali te złe reformy nie wprowadzili ich na mocy władzy Kościoła, za którą stoi autorytet władzy Chrystusa. Z tego słusznie wnioskujemy, że ich roszczenia do posiadania tej władzy są bezpodstawne, bez względu na wszelkie stwarzane pozory, a nawet pomimo pozornie ważnego wyboru na urząd papieski."

J.E. ks. bp Donald J. Sanborn

poniedziałek, 19 grudnia 2016

Bł. Urban V

 

URBAN V

Guillaume de Grimoard
28 września 1362 – 19 grudnia 1370
FRANCUZ

Guillaume de Grimoard urodził się w 1310 r. na zamku Grisac w rodzinie szlacheckiej. Guillaume był benedyktynem w klasztorze S. Victor w Marsylii. Uzyskawszy w 1342 r. doktorat z prawa kanonicznego, jako zakonnik wykładał w Montpellier i Awinionie prawo kanoniczne. W 1352 r. został opatem klasztoru S. Germain w Auxerre, a w 1362 r. opatem S. Victor w Marsylii. W latach 1352, 1354, 1360 i 1362 był legatem papieskim we Włoszech.


Po śmierci Innocentego VI kardynałowie zebrani na konklawe wybrali na papieża brata Klemensa VI, który wyboru nie przyjął. Wówczas wybrano jednomyślnie Guillaume,a de Grimoarda, który nie należał do Świętego Kolegium. Przyjął imię Urban V i został intronizowany i koronowany w Awinionie 6 listopada 1362 r. Papież Urban V nosił benedyktyński habit i żył jak mnich. 1363 r. postanowił, że wszystkie stolice patriarchalne i biskupie oraz większość stanowisk zakonnych powinny być obsadzone przez papieża. Kontynuował reformy, ograniczając wydatki na utrzymanie dworu, ustanowił stopnie oskarżycieli i prawników w kurii awiniońskiej, obniżył o połowę dziesięciny, zakazał posiadania dwóch beneficjów, zreorganizował Kamerę Apostolską i zachęcił do zwoływania synodów prowincjonalnych. W 1365 r. Urban V wydał bullę przeciwko begardom we Francji i Niemczech.

Papież Urban V 30 kwietnia 1367 r. opuścił Awinion, powrócił do Rzymu i zamieszkał w pałacu na Watykanie, który kazał odnowić, będąc jeszcze w Awinionie. Zamieszki i presja kardynałów francuskich spowodowały, że papież powrócił do Awinionu 27 września 1370 r. Urban V był szóstym papieżem w Awinionie i pierwszym, który powrócił do Rzymu. W Rzymie papież nakazał odbudowę zniszczonych kościołów i całkowitą przebudowę bazyliki św. Jana na Lateranie, która spłonęła w 1360 r. W czasie pobytu Urbana V w Rzymie miały miejsce dwa znamienne wydarzenia. W 1368 r. przybył cesarz Karol IV Luksemburski (1346-1378), król niemiecki i czeski, oraz cesarz bizantyński Jan V. Papież Urban V utrzymywał kilkuset biednych studentów uczących się na francuskich uniwersytetach. Zmienił statuty kilku uniwersytetów i zgodził się na powołanie nowych w Orange, Wiedniu i w Krakowie. 12 maja 1364 r. Kazimierz III Wielki, król Polski, wystawił dokument erekcyjny Uniwersytetu krakowskiego. W Polsce w 1358 r. ustanowiono biskupów we Włodzimierzu Wołyńskim, Lwowie i Chełmie. Urban V ustanowił arcybiskupa w Haliczu. Metropolię halicką erygowano w 1375 r., a następnie przeniesiono do Lwowa. 

Urban V zmarł w Awinionie i został początkowo pochowany w katedrze Notre-Dame-des-Doms w Awinionie, a następnie jego ciało przeniesiono do opactwa S. Victor w Marsylii.

Kościół czci Urbana V jako błogosławionego w liturgii 19 grudnia.