STRONA INTERNETOWA POWSTAŁA W CELU PROPAGOWANIA MATERIAŁÓW DOTYCZĄCYCH INTEGRALNEJ WIARY KATOLICKIEJ POD DUCHOWĄ OPIEKĄ św. Ignacego, św. Dominika oraz św. Franciszka

Cytaty na nasze czasy:

"Człowiek jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony"

Św. Ignacy Loyola


"Papa materialiter tantum, sed non formaliter" (Papież tylko materialnie, lecz nie formalnie)

J.E. ks. bp Guerard des Lauriers


"Papież posiada asystencję Ducha Świętego przy ogłaszaniu dogmatów i zasad moralnych oraz ustalaniu norm liturgicznych oraz zasad karności duszpasterskiej. Dlatego, że jest nie do pomyślenia, aby Chrystus mógł głosić te błędy lub ustalać takie grzeszne normy dyscyplinarne, to tak samo jest także nie do pomyślenia, by asystencja, jaką przez Ducha Świętego otacza On Kościół mogła zezwolić na dokonywanie podobnych rzeczy. A zatem fakt, iż papieże Vaticanum II dopuścili się takich postępków jest pewnym znakiem, że nie posiadają oni autorytetu władzy Chrystusa. Nauki Vaticanum II, jak też mające w nim źródło reformy, są sprzeczne z Wiarą i zgubne dla naszego zbawienia wiecznego. A ponieważ Kościół jest zarówno wolny od błędu jak i nieomylny, to nie może dawać wiernym doktryn, praw, liturgii i dyscypliny sprzecznych z Wiarą i zgubnych dla naszego wiecznego zbawienia. A zatem musimy dojść do wniosku, że zarówno ten sobór jak i jego reformy nie pochodzą od Kościoła, tj. od Ducha Świętego, ale są wynikiem złowrogiej infiltracji, jaka dotknęła Kościół. Z powyższego wynika, że ci, którzy zwołali ten nieszczęsny sobór i promulgowali te złe reformy nie wprowadzili ich na mocy władzy Kościoła, za którą stoi autorytet władzy Chrystusa. Z tego słusznie wnioskujemy, że ich roszczenia do posiadania tej władzy są bezpodstawne, bez względu na wszelkie stwarzane pozory, a nawet pomimo pozornie ważnego wyboru na urząd papieski."

J.E. ks. bp Donald J. Sanborn

poniedziałek, 14 marca 2016

Okres Męki Pańskiej


tycjan-ecce-homo
Tycjan, Ecce homo
   Dwa tygodnie między Niedzielą Męki Pańskiej a Wielkanocą (to okres Męki Pańskiej - przyp. red. "K-GKT"). Ostatnim tygodniem jest Wielki Tydzień, podczas gdy pierwszy zwany jest przez łacinników „Hebdomadas Passionis”, przez Greków „Tygodniem palm” (od następnej niedzieli). W okresie tym mnisi Wschodu, którzy wybrali pustynię dla bardziej surowego stylu życia, powracali do swoich klasztorów (Cyryl ze Scytopolu w „Życiu św. Eutymiusza”, nr 11). Rubrycystyczne przepisy Mszału rzymskiego, Brewiarza i „Caeremoniale Episcoporum”1 na ten okres to: przed nieszporami w sobotę poprzedzającą Niedzielę Męki Pańskiej krzyże, figury i obrazy Pana Jezusa i świętych na ołtarzu i w całym kościele, z jedynym wyjątkiem krzyży i obrazów Drogi Krzyżowej, mają być zakryte fioletową zasłoną, nie przeźroczystą, i w żaden sposób nie ozdobioną. Krzyże pozostają zakryte aż do zakończenia uroczystego obnażenia głównego krucyfiksu w Wielki Piątek. Figury i obrazy zachowują swoją zasłonę, niezależnie od jakichkolwiek świąt, aż do Gloria in Excelsis Wielkiej Soboty. Zgodnie z odpowiedzią S.R.C.2 z 14 maja 1878 roku tolerowana może być praktyka zachowania figury św. Józefa, jeśli jest poza prezbiterium, odkrytej podczas miesiąca marca, który jest poświęcony jego czci, nawet podczas okresu Męki Pańskiej. W Mszach de tempore, Psalm Judica nie jest odmawiany; Gloria Patri jest opuszczane w Asperges, Introicie i Lavabo; tylko dwie oracje są recytowane, a prefacja jest o Krzyżu świętym. W niedzielnych i ferialnych oficjach Brewiarza opuszcza się doksologię w Invitatorium i w responsoriach, i długich, i krótkich. Krzyże są zasłonięte, ponieważ w tym okresie Chrystus nie pokazywał się już wśród ludzi, ale się ukrywał. Stąd w kaplicy papieskiej zasłanianie następowało na słowa Ewangelii: „Jesus autem abscondebat se”. Inny powód dodany jest przez Duranda3, a mianowicie, że Bóstwo Chrystusa było ukryte, gdy nadszedł czas Jego męki i śmierci. Obrazy świętych są również zasłonięte, ponieważ nie byłoby odpowiednim, żeby słudzy byli widoczni, podczas gdy sam Mistrz się ukrywa (Nilles, „Kal.”, II, 188).

W niektórych miejscach krzyże były zasłanianie w Środę Popielcową, w innych w pierwszą niedzielę Wielkiego Postu. W Anglii zwyczajem było zakrywanie wszystkich krucyfiksów, wszelkiego rodzaju obrazów, relikwiarzy, a nawet kielichów z Najświętszym Sakramentem w pierwszy poniedziałek Wielkiego Postu. Używano materiałów z białego lnu lub jedwabiu z zaznaczonym czerwonym krzyżem (Rock, infra, IV, 258). Dwa piękne okresowe hymny, „Vexilla Regis” i „Pange lingua gloriosi” są dziełem Wenancjusza Fortunata, biskupa Poitiers (pierwotna wersja hymnu „Pange lingua gloriosi” autorstwa św. Wenancjusza Fortunata była pozbawiona rymu, natomiast wersja rymowana została ułożona przez św. Tomasza z Akwinu - przyp. red. "K-GKT"). W piątek Tygodnia Męki Pańskiej Kościół bardzo stosownie oddaje cześć Siedmiu Boleściom Matki Bożej. W sobotę Grecy wspominają zmartwychwstanie Łazarza.

Źródła:

Rock, The Church of Our Fathers (Londyn, 1904); Nilles, Kal. man. (Innsbruck, 1897).

Przypisy tłumacza:

1. Caeremoniale episcoporum: Ceremoniał biskupi, jedna z głównych ksiąg liturgicznych Kościoła katolickiego, obok mszału, brewiarza, rytuału.

2. S.R.C.: Sacra Rituum Congregatio, czyli Święta Kongregacja Obrzędów, którą sekta modernistyczna przemianowała na Kongregację do spraw kultu Bożego i dyscypliny sakramentów.

3. Durand z Mende (ok. 1230-1296), (łac. Durandus de Mende, fr. Durand de Mende): wspaniały znawca prawa kanonicznego, cywilnego i liturgiki. Jego monumentalne dzieło Rationale divinorum officiorum jest nieocenionym źródłem liturgiki Kościoła katolickiego u szczytu średniowiecza i zawiera alegoryczną interpretację wszystkich aspektów tej dziedziny.

Z języka angielskiego tłumaczył Pelagiusz z Asturii. Źródło: The Catholic Encyclopedia (Robert Appleton Company, Nowy Jork, 1911), s.v. Passiontide, wersja elektroniczna.

Autor: o