Jan urodził się w Reims 30 kwietnia 1651 r. w podupadłej rodzinie
książęcej jako najstarszy z jedenaściorga rodzeństwa. Straciwszy
rodziców, przerwał studia na paryskim uniwersytecie i w seminarium, aby
zająć się najbliższą rodziną. Po pewnym czasie kontynuował naukę. W
wieku 27 lat przyjął święcenia kapłańskie. W trzy lata potem na
uniwersytecie w Reims zdobył doktorat z teologii (1680). Zaraz po
święceniach otrzymał probostwo. Powierzono mu także kierownictwo duchowe
nad szkołą i sierocińcem, prowadzonym przez Siostry od Dzieciątka Jezus
(terezjanki). Jan postarał się w Rzymie o zatwierdzenie zgromadzenia
zakonnego tych sióstr. Bardzo bolał na widok setek sierot, pozbawionych
zupełnie pomocy materialnej i duchowej. Gromadził ich na swej plebanii,
której część zamienił na internat. Następnie na użytek biednych dzieci
oddał swój rodzinny pałac. Ponieważ sam był zajęty duszpasterstwem, dlatego musiał szukać
ochotników, by mu w tej pracy dopomogli. Oni to, pod kierunkiem Jana,
zajmowali się wychowaniem i kształceniem dziatwy. Pobożne panie
zajmowały się ich żywieniem. Kiedy ani plebania, ani dom rodzinny nie
mogły pomieścić przygarniętych, ks. Jan za pieniądze parafialne i
otrzymane od pewnej zamożnej kobiety zakupił osobny obszerny dom.
Napisał też regulamin, by praca mogła iść sprawnie.
Z tych ofiarnych pomocników wyłoniło się z czasem zgromadzenie zakonne
pod nazwą Braci Szkół Chrześcijańskich (braci szkolnych). Za jego
początek przyjmuje się dzień 24 czerwca 1684 roku. Jan miał wówczas
zaledwie 31 lat. Stworzył wiele typów szkół - podstawowe, wieczorowe,
niedzielne, zawodowe, średnie, seminaria nauczycielskie. Nauka w nich
była bezpłatna. Na polu pedagogiki Jan zajmuje więc poczesne miejsce. W
swoich szkołach wprowadził na pierwszym miejscu język ojczysty, podczas
gdy dotychczas powszechnie uczono w języku łacińskim. Zniósł kary
fizyczne, a kary
moralne ograniczył do minimum.
W roku 1681 powstała pierwsza szkoła założona przez Jana w Reims (1681),
kolejna powstała w Paryżu (1688), potem także m.in. w Lyonie i w Rouen.
W sto lat potem cała Francja była pokryta szkołami lasaleńskimi. Do
rewolucji francuskiej (1789) w samej Francji zgromadzenie posiadało 126
szkół i ponad 1000 członków. Jan de la Salle zostawił po sobie bezcenne pisma. Najwybitniejsze z nich to Zasady dobrego wychowania, które doczekało się ponad 200 wydań; nadto Rozmyślania, Wskazania, jak prowadzić szkoły i Obowiązki chrześcijanina. Bezcenne dla poznania ducha lasaleńskiego są także jego listy. Jan zmarł po krótkiej chorobie 7 kwietnia 1719 r. Pozostawił po sobie
pisma, które przez długi okres należały do kanonu dydaktyki.
Beatyfikował go Leon XIII w 1888 roku. On też wyniósł go uroczyście do
chwały świętych w roku 1900. Pius XII ogłosił św. Jana de La Salle
patronem nauczycieli katolickich (1950). Ciało św. Jana, zbezczeszczone w
czasie rewolucji francuskiej w roku 1793, dla bezpieczeństwa
przeniesiono do Belgii, a w roku 1937 złożono przy domu generalnym
zakonu w Rzymie. Można tu również zobaczyć katedrę, z której wykładał
Święty, jego strój, paramenty liturgiczne, przedmioty pokutnicze i
rzeczy codziennego użytku.
