STRONA INTERNETOWA POWSTAŁA W CELU PROPAGOWANIA MATERIAŁÓW DOTYCZĄCYCH INTEGRALNEJ WIARY KATOLICKIEJ POD DUCHOWĄ OPIEKĄ św. Ignacego, św. Dominika oraz św. Franciszka

Cytaty na nasze czasy:

"Człowiek jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony"

Św. Ignacy Loyola


"Papa materialiter tantum, sed non formaliter" (Papież tylko materialnie, lecz nie formalnie)

J.E. ks. bp Guerard des Lauriers


"Papież posiada asystencję Ducha Świętego przy ogłaszaniu dogmatów i zasad moralnych oraz ustalaniu norm liturgicznych oraz zasad karności duszpasterskiej. Dlatego, że jest nie do pomyślenia, aby Chrystus mógł głosić te błędy lub ustalać takie grzeszne normy dyscyplinarne, to tak samo jest także nie do pomyślenia, by asystencja, jaką przez Ducha Świętego otacza On Kościół mogła zezwolić na dokonywanie podobnych rzeczy. A zatem fakt, iż papieże Vaticanum II dopuścili się takich postępków jest pewnym znakiem, że nie posiadają oni autorytetu władzy Chrystusa. Nauki Vaticanum II, jak też mające w nim źródło reformy, są sprzeczne z Wiarą i zgubne dla naszego zbawienia wiecznego. A ponieważ Kościół jest zarówno wolny od błędu jak i nieomylny, to nie może dawać wiernym doktryn, praw, liturgii i dyscypliny sprzecznych z Wiarą i zgubnych dla naszego wiecznego zbawienia. A zatem musimy dojść do wniosku, że zarówno ten sobór jak i jego reformy nie pochodzą od Kościoła, tj. od Ducha Świętego, ale są wynikiem złowrogiej infiltracji, jaka dotknęła Kościół. Z powyższego wynika, że ci, którzy zwołali ten nieszczęsny sobór i promulgowali te złe reformy nie wprowadzili ich na mocy władzy Kościoła, za którą stoi autorytet władzy Chrystusa. Z tego słusznie wnioskujemy, że ich roszczenia do posiadania tej władzy są bezpodstawne, bez względu na wszelkie stwarzane pozory, a nawet pomimo pozornie ważnego wyboru na urząd papieski."

J.E. ks. bp Donald J. Sanborn

czwartek, 6 października 2016

Dla konwertytów z wyznania kalwińskiego

Znalezione obrazy dla zapytania przenajświętszy sakrament 
1. Jakie są najważniejsze różnice w nauce wiary pomiędzy wyznaniem katolickim i kalwińskim?
Kościół kalwiński przyjmuje wszystkie przytoczone powyżej nauki wyznania ewangelickiego. Oprócz wymienionych poprzednio różnic pomiędzy wyznaniem katolickim i ewangelickim, najważniejsza różnica dotyczy sposobu pojmowania eucharystycznej obecności P. Jezusa w Najśw. Sakramencie Ołtarza.

2. Jak ewangelie opisują ostatnią wieczerzę Pana Jezusa?
Ostatnią wieczerzę P. Jezusa opisują ewangelie św. Mateusza w rozdz. 26, 26-28, św. Marka w rozdz. 14, 22-24, św. Łukasza w rozdz. 22, 19-20 i św. Paweł apostoł w pierwszym liście do Koryntian w rozdz. 11, 23-29.
Ewangelia św. Mateusza: "A gdy oni jedli, Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje. Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc: Pijcie z niego wszyscy, bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów."
Ewangelia św. Marka: "A gdy jedli, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał i dał im mówiąc: Bierzcie, to jest Ciało moje. Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie dał im, i pili z niego wszyscy. (24) I rzekł do nich: To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana."

3. Jak należy rozumieć te słowa Chrystusa?
Te słowa należy rozumieć w dosłownym znaczeniu. Ilekroć bowiem Chrystus przyrównywał się tylko do chleba, do światłości, do drogi, do bramy, do winnego szczepu, to mówił, że jest chlebem żywota, jest światłością świata, bramą, drogą, szczepem winnym. Przy ostatniej wieczerzy jednak nie mówił, że jest chlebem - ale powiedział: "ten chleb - to jest moje ciało". Pan Jezus nie przyrównuje się tu do chleba, ale utożsamia się z chlebem i oświadcza, że oto ten chleb i to wino jest jego Ciałem i Krwią, i to Ciało swoje i tę Krew podał uczniom swoim pod postaciami chleba i wina na pokarm i napój. - A kiedy uczniom polecił, aby to samo czynili, wskazał nam wszystkim najdoskonalszy sposób uczestniczenia w Najśw. Ofierze.
Tak też te słowa zrozumiał św. Paweł apostoł: "Kielich błogosławieństwa, który błogosławimy, czy nie jest udziałem we Krwi Chrystusa? Chleb, który łamiemy, czyż nie jest udziałem w Ciele Chrystusa? Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno Ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba" (1 Kor 10, 16-17).

4. Malowidła i napisy na ścianach katakumbowych stwierdzają tę naukę Kościoła starochrześcijańskiego:
  1. że we Mszy św. chleb i wino przemienia się w Ciało i Krew Pańską;
  2. że Chrystusowi w Najśw. Sakramencie należy się cześć Boska;
  3. że Msza św., którą w dawnych wiekach sprawowano na grobach męczenników, jest rzeczywistą Ofiarą;
  4. że do głównych części tejże ofiary należy przeistoczenie i Komunia św.;
  5. że więźniom zanoszono wówczas Ciało Chrystusowe tylko pod postacią chleba.
5. Kto z kalwińskiego wyznania powraca na łono Kościoła katolickiego, powinien przyjąć:
  1. że Msza św. jest prawdziwą i rzeczywistą ofiarą przebłagalną Nowego Zakonu, którą składa się P. Bogu za żywych i umarłych;
  2. że w Najśw. Sakramencie Ołtarza jest istotnie, prawdziwie i rzeczywiście obecny Pan nasz, Jezus Chrystus z Ciałem i Krwią, Duszą i Bóstwem;
  3. że we Mszy św. cała istota chleba przemienia się w Ciało Chrystusowe, a cała istota wina w Krew Chrystusową, którą to przemianę Kościół katolicki nazywa przeistoczeniem;
  4. że także pod jedną postacią przyjmujemy całe i niepodzielne Ciało i Krew Pańską, tj. prawdziwy sakrament.
6. Jaka jest nauka Kościoła katolickiego o przeznaczeniu (predestynacji)?
  1. Kościół katolicki uczy, że Pan Bóg od wieków przewidział, którzy ludzie będą zbawieni, a którzy potępieni, ale jednym i drugim daje odpowiednią łaskę. Pan Bóg wszystkowiedzący przewidział także i to, czy jedni i drudzy będą współpracować z udzieloną łaską. To przewidzenie Boże nie odbiera nikomu wolnej woli, jak to błędnie utrzymują zwolennicy nauki Kalwina, otwierając tym samym drogę zwątpieniu, apatii i rezygnacji. Według ich nauki daremnie trudziłby się człowiek nie przeznaczony przez Boga do nieba. Nawet dobre uczynki i pokuta nic by mu pomóc nie mogły do zbawienia, skoro Pan Bóg przeznaczył go od wieków na odrzucenie.
  2. Kościół katolicki uczy nadto, że Chrystus Pan umarł za wszystkich ludzi (J 1, 29; Rz 5, 6-21; 2 Kor 5, 15; 1 Tym 2,4-7; 1 J 2,2). Wyznawcy nauki Kalwina utrzymują zaś, że Chrystus umarł tylko za "wybranych", tj. za tych, których od wieków przeznaczył do nieba.
7. Konwertyta z wyznania kalwińskiego powinien zapoznać się dokładnie z wszystkimi ustępami tego katechizmu, przeznaczonymi dla ewangelików.

8. Konwertyta z wyznania kalwińskiego składa wyznanie wiary tej samej osnowy, które obowiązuje nawracających się protestantów.

Autor: o