Udzielanie
sakramentów
Zasady
ogólne
Udzielanie sakramentów wymaga nie
tylko ważnych święceń, ale też jurysdykcji. O jurysdykcję
sakramentalną w normalnych czasach ubiega się i otrzymuje się ją
od biskupa diecezjalnego. Jakkolwiek jednak, w obecnych czasach
opróżnienia stolic biskupich z powodu głoszenia herezji,
jurysdykcja do udzielania sakramentów pochodzi z zasady epikei –
czyli korzystnej interpretacji woli prawodawcy w czasie jego
nieobecności. Zasada ta wymaga więc dwóch rzeczy, aby mogła być
ważnie cytowana i przywoływana dla jurysdykcji sakramentalnej: (1)
nieobecności prawodawcy oraz (2) roztropnej przyczyny, przez którą
zakłada się zgodę nieobecnego prawodawcy. Jeśli którejś z tych
rzeczy zabraknie, epikea nie może być użyta do jurysdykcji
sakramentalnej.
Księża Instytutu utrzymują, że obie
te rzeczy są obecne. Utrzymują przecież, że hierarchia II soboru
watykańskiego jest fałszywą hierarchią i nie posiada władzy
nauczania, rządzenia i uświęcania Kościoła. Tak więc prawodawca
jurysdykcji sakramentalnej jest nieobecny. Utrzymują także, że
wszyscy ci, którzy odrzucają II sobór watykański oraz jego
hierarchię, byliby pozbawieni sakramentów, jeśli księża
Instytutu nie zapewniliby ich. Tak więc istnieje roztropna
przyczyna, przez którą można założyć, iż prawodawca –
Chrystus, Głowa Kościoła i papież oraz biskup lokalny –
pragnęliby, by owi księża udzielali sakramentów.
Konsekwentnie Instytut utrzymuje, że
jego księża mogą prawnie udzielać sakramentów tylko tym, którzy
odrzucili religię II soboru watykańskiego. Jest niezgodne z
rozumem, aby ksiądz używający epikei dla usprawiedliwienia swej
jurysdykcji sakramentalnej udzielał sakramentów tym, którzy
akceptują autorytet hierarchii novus ordo. Wszystkie zasady
eklezjologiczne mówią o tym, że wolno przystąpić do sakramentów
wyłącznie do takich księży, którzy są autoryzowani przez
prawdziwą hierarchię Kościoła katolickiego. Tak więc, jeśli
ktoś uznaje papieża i biskupów II soboru watykańskiego jako
prawdziwą hierarchię katolicką, te same zasady eklezjologiczne
zabraniają księdzu Instytutu udzielić sakramentów takiej osobie.
Dlatego że nie istnieje roztropna przyczyna, aby z pomocą epikei
udzielać sakramentów osobie, która logicznie winna pójść do
hierarchii II soboru watykańskiego po swoje sakramenty. Co więcej,
nie ma też rozsądnej przyczyny, aby ktoś, kto podlega hierarchii
II soboru watykańskiego, przystępował do sakramentów u księdza,
który utrzymuje, że prawodawca (biskup lokalny) jest nieobecny z
powodu głoszonych herezji.
Innymi słowy, ani Chrystus, ani Kościół
nie mogą autoryzować kleru novus ordo i księży tradycyjnych do
udzielania sakramentów w tym samym czasie. Tylko jedni udzielają
ich prawowicie; inni udzielają ich nieprawowicie. Jedni udzielają z
jurysdykcją od prawdziwej hierarchii Kościoła katolickiego; inni
udzielają bez autoryzacji i jurysdykcji od hierarchii Kościoła
katolickiego.
Rozum i logika zawsze wymagają
stałości. Niekonsekwencja jest pewnym znakiem błędu. Co więcej,
jeśli jakikolwiek czyn nie pozostaje w zgodzie z rozumem, jest grzechem.
Odmowa udzielenia sakramentów
wyznawcom religii II soboru watykańskiego nie może więc być
widziana jako oskarżenie o publiczny grzech czy publiczną herezję,
czy jakąkolwiek inną przewinę, lecz po prostu jako moralna
konsekwencja ich uznawania hierarchii II soboru watykańskiego jako
prawdziwej hierarchii Kościoła katolickiego. Udzielanie im
sakramentów byłoby sprzeczne z rozumem, a więc eliminowałoby
jeden z koniecznych warunków zaistnienia epikei, co z kolei
zniszczyłoby podstawy jurysdykcji księdza do udzielania sakramentów
tym osobom.
Praktyczne zastosowanie
Księża Instytutu nie będą udzielać
sakramentów tym, którzy negują chrzest krwi lub chrzest
pragnienia, a także tym, którzy promują taką negację.
Księża Instytutu nie będą udzielać
sakramentów tym, którzy uczęszczają na msze novus ordo, chyba że
wykażą chęć odrzucenia II soboru watykańskiego i jego reform.
Księża Instytutu nie będą udzielać
sakramentów tym, którzy są nieważnie zaślubieni lub tym, którzy
żyją jak mąż i żona po otrzymaniu unieważnienia małżeństwa
od novus ordo, FSSPX lub jakiejkolwiek innej osoby czy instytucji.
Księża Instytutu nie będą udzielać
sakramentów tym, którzy uczęszczają na msze, nawet tradycyjne,
które są odprawiane pod patronatem i za pozwoleniem hierarchii
novus ordo ani tym, którzy uczęszczają na mszę, w której
członkowie hierarchii novus ordo są wspominani w modlitwie Te
igitur w Kanonie Mszy, ani też tym, którzy uznają, że
hierarchia novus ordo ma władzę nauczania, rządzenia i uświęcania
Kościoła katolickiego.
Księża Instytutu nie będą udzielać
sakramentów tym, którzy uparcie twierdzą, iż twierdzenie o
hierarchii novus ordo jako mającej władzę nauczania, rządzenia i
uświęcania Kościoła ma jakieś prawdopodobieństwo teologiczne i
może być prawowicie utrzymywane.
Księża Instytutu nie będą udzielać
sakramentów tym, którzy są ciężko nieskromni w swoim ubiorze lub
w jakikolwiek inny sposób są winni ciężkiego publicznego grzechu.
We wszystkich przypadkach odmowy
udzielenia sakramentów, z wyjątkiem tych dotyczących ciężkiego
grzechu publicznego, w dyskretny i roztropny sposób powinno zostać
udzielone ostrzeżenie oraz możliwość usunięcia przeszkód do
otrzymania sakramentów.
Powracający z religii II soboru
watykańskiego do wiary i praktyk Kościoła rzymskokatolickiego nie
mogą otrzymywać sakramentów, dopóki: (1) nie zademonstrują postanowienia zupełnego odrzucenia II soboru watykańskiego i jego
reform, (2) nie będzie pewne, że zostali wystarczająco pouczeni w
wierze katolickiej oraz (3) nie będą wolni od wszelkich przeszkód
do otrzymania sakramentów, szczególnie od nieważnych małżeństw
i współmieszkania lub wszelkiego innego grzechu publicznego.
Kazanie
Księża Instytutu będą mieli kazanie
w każdą niedzielę i święto nakazane, chyba że zaistnieje
poważny powód, dla którego jest to niewygodne lub niemożliwe.
Mogą też mieć kazanie z innych okazji.
Księża Instytutu będą wykładać w
kazaniach zasady katolickiego oporu przeciw modernizmowi, jak
przedstawiono w Rozporządzeniu teologicznym Instytutu, przynajmniej
czterokrotnie w roku.
Księża Instytutu będą słuchać
pouczeń Przełożonego Generalnego dotyczących tematów kazań.
Księża będą miewać kazania dłuższe niż 10 minut, nie dłuższe jednak niż pół godziny.
Księża Instytutu winni przedsięwziąć
poważne przygotowanie do swoich kazań, winni być płomienni w
nauce pięknego krasomówstwa, czy to przez czytanie książek, czy
też przez sięganie po porady innych.
Sakrament Małżeństwa
Księża Instytutu będą zachowywać
ogólne instrukcje Przełożonego Generalnego dotyczące
małżeństwa.
Księżom Instytutu nie wolno w żadnych
okolicznościach ogłosić małżeństwa nieważnym, czy to
publicznie, czy to prywatnie, z wyjątkiem przypadków, w których
nieważność jest oczywista ze względu na udokumentowane dowody.
Księża Instytutu nie pozwolą
niepoślubionym ważnie zachowywać się jak mąż i żona wobec
siebie. Mogą pozwolić nieważnie poślubionym parom zamieszkiwać
razem, jeśli (1) istnieje ważna przyczyna, aby pozostali razem, (2)
nieważność małżeństwa nie jest publicznie znana, (3) nieważnie
zaślubiona para obieca współżyć jako brat i siostra, i
rzeczywiście podejmie wszelkie konieczne kroki, aby tej obietnicy
dochować oraz (4) nie ma niebezpieczeństwa skandalu.
Księża Instytutu upewnią się, że
narzeczeni są właściwie pouczeni, zgodnie z Syllabusem Nauk
Przedmałżeńskich.
Biuletyn parafialny
Księża Instytutu będą zamieszczać
w ich biuletynach parafialnych wszelkie informacje wymagane przez
Przełożonego Generalnego.
Wystrój i ozdoby kościoła
Księża Instytutu muszą przedłożyć
do aprobaty Przełożonego Generalnego każdy plan konstrukcji lub
dekoracji kościoła oraz będą podążać za instrukcjami
Przełożonego w tym zakresie.
Nabożeństwa
Księża Instytutu będą promować
jedynie nabożeństwa oficjalnie zatwierdzone przez Kościół
katolicki. Wszystkie nabożeństwa muszą być też zatwierdzone
przez Przełożonego Generalnego.
Prywatne objawienia
Tylko objawienia oficjalnie
zatwierdzone przez Kościół mogą być promowane przez członków
Instytutu. Wszyscy członkowie będą podążać za instrukcjami
Przełożonego w tym zakresie.
Członkowie Instytutu będą unikać
fanatyzmu czy obsesji związanej z prywatnymi objawieniami i nie
będą mówić wiernym o objawieniach niezatwierdzonych przez
Kościół.
Członkowie Instytutu nie będą
wykazywać zbędnego lub obsesyjnego zainteresowania tematyką końca
świata.
Sakramenty powtarzane
absolutnie lub warunkowo
Ogólna zasada mówi, że żaden
sakrament nie powinien być powtarzany warunkowo, chyba że
zaistnieje pozytywna wątpliwość dotycząca jego ważności.
Święcenia kapłańskie udzielane po
angielsku czy po łacinie według zreformowanego rytu używanego w
novus ordo po roku 1968 są uważane za wątpliwe.
Konsekracje biskupie dokonane według
zreformowanego rytu w lub po roku 1968 są uważane za nieważne.
Bierzmowania udzielone po angielsku lub
po łacinie według zreformowanego rytu w lub po 1971 roku są
uważane za wątpliwe.
Chrzty dokonane przez kler novus ordo w
lub po latach 90. muszą być weryfikowane w kierunku ich
poprawności. Jeśli brakuje pozytywnego dowodu poprawności, chrzest
musi być dokonany ponownie warunkowo.
Chrzty dokonane przez sekty
protestanckie są zawsze uważane za wątpliwe, a w tych wypadkach
należy chrzcić ponownie warunkowo.
Chrzty dokonane przez wschodnich
schizmatyków są uważane za ważne, chyba że zostały dokonane
przez kler niepoddany schizmatyckiej hierarchii lub poddany
patriarchatowi rosyjskiemu, w których to przypadkach pozytywny dowód
ważności w postaci naocznego świadka musi zostać zapewniony.
Bierzmowania udzielone przez wschodnich
unitów lub schizmatyków muszą być udzielone ponownie warunkowo,
chyba że zostały na pierwszym miejscu udzielone przez biskupa.
Egzorcyzmy
Księża Instytutu nie podejmą się
dokonywania żadnego publicznego ani prywatnego egzorcyzmu bez
pozwolenia Przełożonego Generalnego, z wyjątkiem tych zawartych w
rycie chrztu czy w obrzędach błogosławieństw przedmiotów.
Tłum. Dominick Dutton
Źródło: "Most Holy Trinity Seminary Newsletter", kwiecień 2017.
