Antoni pochodził spod Barcelony, urodził się 23 grudnia 1807 r. Na
chrzcie, który miał miejsce w samo Boże Narodzenie, otrzymał imiona
Antoni, Jan, Adiutor. Kiedy miał 11 lat, rozpoczął naukę w szkole
średniej, humanistycznej. Musiał jednak przerwać naukę i pomagać ojcu w
tkactwie. W 18. roku życia udał się do Barcelony, by tam doskonalić się w
swoim zawodzie. Zapoznał się równocześnie ze sztuką drukarską, a w
wolnym czasie uczył się języka łacińskiego i francuskiego. Uczestniczył
też w strajku robotników, licho wynagradzanych za pracę w prymitywnych
warunkach. Przeżył także kryzys duchowy, ale przeszedł go zwycięsko.
W latach 1827-1829 zrobił błyskotliwą karierę zawodową w przemyśle
tekstylnym Barcelony i uzbierał niemałą fortunę, grając na loterii.
Doświadczenie zdrady przez wspólnika zaślepionego nieumiarkowaną żądzą
zysku przyczyniło się do głębokiego nawrócenia Antoniego.
Od dawna pragnął oddać się na służbę Bożą. Wstąpił więc do wyższego
seminarium duchownego diecezji Vich (1829), po którego ukończeniu
otrzymał święcenia kapłańskie (1835). Przez kilka lat był proboszczem w
Sallent, a potem w Villadram. Czuł jednak, że inne jest jego powołanie.
Paliła go chęć oddania się pracy misyjnej. Dlatego za zezwoleniem
biskupa udał się do Rzymu, by ofiarować swoje kapłańskie usługi
Kongregacji Rozpowszechniania Wiary na misjach wśród niewiernych (1838).
Odbył rekolekcje w domu jezuitów. Przełożony poradził mu, by wstąpił do
jego zakonu, gdzie będzie mógł łatwiej wypełnić swoje pragnienia
misyjne. Wstąpił więc do nowicjatu tegoż zakonu w Roothan.
Ciężka choroba zmusiła go jednak do opuszczenia nowicjatu i powrotu w
rodzinne strony. Udał się do swojego biskupa, który mianował go
misjonarzem diecezjalnym dla głoszenia nauk z okazji odpustów,
rekolekcji czy misji. W latach 1840-1848 Antoni przebiegł całą
Katalonię. W roku 1847 założył w Barcelonie drukarnię
i wydawnictwo katolickie. W tym samym roku założył nową rodzinę zakonną
Serca Maryi z Vich. Założył także stowarzyszenie Pań Serca Maryi, które
miało za cel nieść pomoc kapłanom w duszpasterstwie ze strony ludzi
świeckich. Założył także stowarzyszenie dobrej prasy. Dał wreszcie
początek instytutowi zakonnemu "Córek Niepokalanego Serca Maryi". W tym czasie wydał także wiele broszur, poświęconych podniesieniu życia
religijnego wśród ludzi świeckich. Uważa się go za prekursora instytutów
świeckich, które zostały uznane przez papieża Piusa XII dopiero sto lat
później (1947). 23 lutego 1848 r. udał się na Wyspy Kanaryjskie z
kazaniami i misjami. Po powrocie stamtąd założył w roku 1849
Zgromadzenie Misjonarzy Niepokalanego Serca Maryi, zwanych popularnie
klaretynami.
Stolica Święta, słysząc o owocach pracy apostolskiej Antoniego,
mianowała go w 1847 r. biskupem. Miał wtedy 40 lat. W dwa lata potem
został arcybiskupem Santiago di Cuba. W 1850 r. z rąk królowej Hiszpanii
otrzymał paliusz metropolity Kuby, jak też odznaczenie Wielkiego
Krzyża. Na skutek miejscowych intryg ta rozległa archidiecezja nie miała
pasterza od 14 lat. Antoni zabrał się do pracy z wrodzoną sobie
energią. W ciągu 6 lat aż 3 razy zwizytował swoją archidiecezję, by na
miejscu zorientować się o potrzebach poszczególnych parafii i im
zaradzić. Nakazał wszędzie przeprowadzić misje. Przywrócił dyscyplinę
wśród duchowieństwa, zreformował seminarium, osobiście prowadził misje w
co najmniej 150 miejscowościach, założył 53 nowe parafie i wygłosił ok.
11 tysięcy kazań. Dzięki jego pracy misyjnej ok. 300 tysięcy
Kubańczyków zostało bierzmowanych, a ponad 9 tysięcy par żyjących bez
ślubu stało się sakramentalnymi małżeństwami (inne źródła podają, że par
tych było aż 30 tysięcy).
Założył Bractwo Nauki Chrześcijańskiej (1851), gdyż ignorancja religijna
była zastraszająca. Kiedy w 1852 r. Kubę nawiedziła epidemia, biskup
Antoni codziennie nawiedzał szpitale, rozdawał żywność, mobilizował
ludzi dobrej woli do pomocy. W tej sprawie wydał dwa listy pasterskie:
jeden do swoich wiernych, drugi do kleru (1853). Założył bank, który w
każdej parafii miał nieść pomoc finansową wiernym (1854). Z okazji
ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Maryi wydał piękny list
pasterski i ustanowił Instytut Apostolski Matki Bożej Niepokalanej do
Nauczania Prawd Wiary (1854).
Tak gorliwa praca przeszkadzała miejscowym liberałom i masonerii. Cztery
razy dokonywano zamachów na jego życie. Spalono mu dom. W roku 1856
został raniony przez człowieka, którego konkubinę nawrócił. Rozpoczęto
tak gwałtowną kampanię przeciwko Antoniemu, że rząd hiszpański musiał
się ugiąć i odwołać go z Kuby (1857). Antoni wrócił więc do Hiszpanii.
Królowa Izabela II powołała go na swojego osobistego spowiednika. Dzięki
jej poparciu założył wśród kapłanów Konferencje św. Wincentego a Paulo
dla wspierania ubogich, głosił nadal niestrudzenie misje, popierał
katolicką prasę i założył Akademię św. Michała Archanioła, skupiającą
artystów. Królowa mianowała go nadto prezydentem królewskiego klasztoru w
Escorial i protektorem szpitala w Montserrat. Z królową objeżdżał kraj,
głosząc kazania i zakładając bractwa: matek katolickich, bibliotek
popularnych itp. Był wychowawcą dzieci królewskich.
Kiedy w 1868 r. wybuchła w Hiszpanii rewolucja, królowa musiała schronić
się do Francji. Antoni udał się wraz z nią do Pau i Paryża. W tym samym
roku pojechał do Rzymu, gdzie wziął udział w złotym jubileuszu
kapłaństwa Piusa IX, a zaraz potem - w Soborze Watykańskim, na którym
zdecydowanie bronił dogmatu o nieomylności papieża. W roku 1870 musiał
jednak opuścić Rzym, gdyż zapadł ciężko na zdrowiu. Udał się więc do
Francji, gdzie byli jego synowie duchowni, wypędzeni wraz z nim z
Hiszpanii. Kiedy tylko poczuł się lepiej, zdecydował się wrócić do
Rzymu, ale zmarł w drodze rażony apopleksją 24 października 1870 r.
Ponieważ Antoni Maria Klaret zostawił po sobie wiele dzieł, jego proces
beatyfikacyjny trwał długo; dopiero w roku 1934 Pius XI wyniósł go do
chwały błogosławionych, a Pius XII w Roku Świętym 1950 - do grona
świętych. Antoni zostawił po sobie ponad 200 pism religijnych, które
wydrukował w łącznym nakładzie ok. 9 milionów egzemplarzy. Samych
katechizmów wydał drukiem ok. 4 milionów egzemplarzy. Słynny katechizm Camino recto
(pierwsze wydanie 1843), który ozdobił własnoręcznymi ilustracjami,
stał się prekursorem współczesnych katechizmów dla dzieci, które dziś
trudno sobie wyobrazić bez obrazków.
W ikonografii św. Antoni Maria Claret przedstawiany jest w stroju
biskupa z regułą zakonu klaretynów w ręku. Jego atrybutem jest medalion
na szyi, krzyż na kufrze podróżnym. Jest patronem misjonarzy
klaretynów, klaretyńskich studentów, diecezji na Wyspach Kanaryjskich
oraz kupców tekstylnych, tkaczy, prasy katolickiej oraz osób
oszczędzających.
