STRONA INTERNETOWA POWSTAŁA W CELU PROPAGOWANIA MATERIAŁÓW DOTYCZĄCYCH INTEGRALNEJ WIARY KATOLICKIEJ POD DUCHOWĄ OPIEKĄ św. Ignacego, św. Dominika oraz św. Franciszka

Cytaty na nasze czasy:

"Człowiek jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony"

Św. Ignacy Loyola


"Papa materialiter tantum, sed non formaliter" (Papież tylko materialnie, lecz nie formalnie)

J.E. ks. bp Guerard des Lauriers


"Papież posiada asystencję Ducha Świętego przy ogłaszaniu dogmatów i zasad moralnych oraz ustalaniu norm liturgicznych oraz zasad karności duszpasterskiej. Dlatego, że jest nie do pomyślenia, aby Chrystus mógł głosić te błędy lub ustalać takie grzeszne normy dyscyplinarne, to tak samo jest także nie do pomyślenia, by asystencja, jaką przez Ducha Świętego otacza On Kościół mogła zezwolić na dokonywanie podobnych rzeczy. A zatem fakt, iż papieże Vaticanum II dopuścili się takich postępków jest pewnym znakiem, że nie posiadają oni autorytetu władzy Chrystusa. Nauki Vaticanum II, jak też mające w nim źródło reformy, są sprzeczne z Wiarą i zgubne dla naszego zbawienia wiecznego. A ponieważ Kościół jest zarówno wolny od błędu jak i nieomylny, to nie może dawać wiernym doktryn, praw, liturgii i dyscypliny sprzecznych z Wiarą i zgubnych dla naszego wiecznego zbawienia. A zatem musimy dojść do wniosku, że zarówno ten sobór jak i jego reformy nie pochodzą od Kościoła, tj. od Ducha Świętego, ale są wynikiem złowrogiej infiltracji, jaka dotknęła Kościół. Z powyższego wynika, że ci, którzy zwołali ten nieszczęsny sobór i promulgowali te złe reformy nie wprowadzili ich na mocy władzy Kościoła, za którą stoi autorytet władzy Chrystusa. Z tego słusznie wnioskujemy, że ich roszczenia do posiadania tej władzy są bezpodstawne, bez względu na wszelkie stwarzane pozory, a nawet pomimo pozornie ważnego wyboru na urząd papieski."

J.E. ks. bp Donald J. Sanborn

piątek, 16 lutego 2018

Ojciec Święty Pius XI


Pius_XI
        75 lat temu, 10 lutego 1939 roku zmarł w Watykanie, w wieku 81 lat, Ojciec Święty Pius XI (z urodzenia: Ambrogio Damiano Achille Ratti), prezbiter od 1879 roku, potrójny doktor prawa kanonicznego, teologii i filozofii; od 1914 roku prefekt Biblioteki Watykańskiej i pronotariusz apostolski, od 25 IV 1918 wizytator apostolski w Polsce i na Litwie, a od 6 VI 1919 nuncjusz apostolski w Polsce i jednocześnie abp tytularny Nafpaktos (jako jeden z dwóch, oprócz przedstawiciela Turcji, członków korpusu dyplomatycznego pozostał w Warszawie podczas bitwy warszawskiej w sierpniu 1920 roku; zaprzyjaźnił się z Naczelnikiem Państwa Józefem Piłsudskim, lecz popadł w konflikt z bpem krakowskim Adamem ks. Sapiehą, co stało się powodem jego odwołania); od 15 VI 1921 abp Mediolanu, do godności kardynalskiej wyniesiony przez papieża Benedykta XV 19 VII 1921; od 6 II 1922 roku 259. papież Świętego Kościoła Rzymskiego; wezwał rządców i narody świata do uznania Społecznego Panowania Chrystusa Króla, ustanawiając także Jego święto (Quas primas, 11 XII 1925), lecz aktywność społeczno-polityczną katolików chciał zawęzić do bezpośrednio kontrolowanej przez Kościół (inaugurowanej 23 XII 1922) Akcji Katolickiej, dezawuując inicjatywy autonomiczne i nieklerykalne
(potępienie Action Française, napięcia pomiędzy Akcją Katolicką a karlizmem w Hiszpanii), oraz do odnowienia ustroju stanowo-zawodowego jako remedium na błędy liberalizmu i zagrożenie socjalizmem (Quadragesimo anno, 15 V 1931); potępił fałszywy, irenistyczny ekumenizm (Mortalium animos, 6 I 1928), trzykrotnie (1926, 1932, 1937) prześladowania Kościoła w Meksyku, udzielając (Iniquis afflictisque, 18 XI 1926) meksykańskim katolikom zezwolenia na opór czynny, lecz trzy lata później zmuszając cristeros do złożenia broni; potępił także ucisk Kościoła w Republice Hiszpańskiej (Dilectissima nobis, 3 VI 1933) i zaakceptował powstanie narodowo-wojskowe z 1936 roku jako mające charakter Krucjaty; potępił faszystowską statolatrię (Non abbiamo bisogno, 29 VI 1931), hitlerowski rasizm (Mit brennender Sorge, 14 III 1937) i bezbożny komunizm (Divini Redemptoris, 19 III 1937); nadał tytuł Doktora Kościoła świętym: Albertowi Wielkiemu, Piotrowi Kanizjuszowi, Robertowi Bellarminowi i Janowi od Krzyża, wyniósł na ołtarze m.in. Teresę z Lisieux, Jana Bosko, bpa Jana Fishera, Tomasza More’a (jako patrona polityków), Piotra Kanizjusza, Alberta Wielkiego i Andrzeja Bobolę.
 
prof. Jacek Bartyzel
Autor: o