STRONA INTERNETOWA POWSTAŁA W CELU PROPAGOWANIA MATERIAŁÓW DOTYCZĄCYCH INTEGRALNEJ WIARY KATOLICKIEJ POD DUCHOWĄ OPIEKĄ św. Ignacego, św. Dominika oraz św. Franciszka

Cytaty na nasze czasy:

"Człowiek jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony"

Św. Ignacy Loyola


"Papa materialiter tantum, sed non formaliter" (Papież tylko materialnie, lecz nie formalnie)

J.E. ks. bp Guerard des Lauriers


"Papież posiada asystencję Ducha Świętego przy ogłaszaniu dogmatów i zasad moralnych oraz ustalaniu norm liturgicznych oraz zasad karności duszpasterskiej. Dlatego, że jest nie do pomyślenia, aby Chrystus mógł głosić te błędy lub ustalać takie grzeszne normy dyscyplinarne, to tak samo jest także nie do pomyślenia, by asystencja, jaką przez Ducha Świętego otacza On Kościół mogła zezwolić na dokonywanie podobnych rzeczy. A zatem fakt, iż papieże Vaticanum II dopuścili się takich postępków jest pewnym znakiem, że nie posiadają oni autorytetu władzy Chrystusa. Nauki Vaticanum II, jak też mające w nim źródło reformy, są sprzeczne z Wiarą i zgubne dla naszego zbawienia wiecznego. A ponieważ Kościół jest zarówno wolny od błędu jak i nieomylny, to nie może dawać wiernym doktryn, praw, liturgii i dyscypliny sprzecznych z Wiarą i zgubnych dla naszego wiecznego zbawienia. A zatem musimy dojść do wniosku, że zarówno ten sobór jak i jego reformy nie pochodzą od Kościoła, tj. od Ducha Świętego, ale są wynikiem złowrogiej infiltracji, jaka dotknęła Kościół. Z powyższego wynika, że ci, którzy zwołali ten nieszczęsny sobór i promulgowali te złe reformy nie wprowadzili ich na mocy władzy Kościoła, za którą stoi autorytet władzy Chrystusa. Z tego słusznie wnioskujemy, że ich roszczenia do posiadania tej władzy są bezpodstawne, bez względu na wszelkie stwarzane pozory, a nawet pomimo pozornie ważnego wyboru na urząd papieski."

J.E. ks. bp Donald J. Sanborn

poniedziałek, 30 maja 2016

Św. Joanna d'Arc, dziewica

 
   Św. Joanna d'Arc, dziewica; – święto 30 maja. Córka wieśniaka z Domremy (Lotaryngia), ur. 6. 1. r. 1412. Mając lat 17 na skutek "głosów" z zaświata, które słyszała, zdołała nakłonić króla Francji, Karola VII, że powierzył jej dowództwo w wojnie przeciw najeźdźcom angielskim. Na czele zbrojnych hufców uwolniła w r. 1429 Orlean (stąd "Dziewica Orleańska"), pobiła na głowę Anglików pod Patay i utorowała królowi drogę do Reims na koronację. Zniechęcona bezczynnością słabego króla i brakiem animuszu wojennego w jego otoczeniu, opuściła dwór, by zagrzać rycerstwo do dalszej walki. Podczas wypadu z oblężonego Compiegne pochwycona przez Burgundów (23 maja r. 1430) i wydana Anglikom, została oskarżona przed sądem inkwizycji, który utworzył zaprzedany Anglikom Cauchon, niecny bp Beauvais. Sąd ten w Rouen skazał Joannę na śmierć jako czarownicę i heretyczkę 24 maja r. 1431 i bezpośrednio po wyroku wskutek wymuszonego przyznania się ułaskawił ją na dożywotnie więzienie. Gdy jednak Joanna po kilku dniach odwołała zeznania jako wymuszone, została spalona 30 maja r. 1431. Rewizja procesu nakazana przez papieża Kaliksta III już w roku 1456 stwierdziła uroczyście niewinność Joanny. Dziewica orleańska stała się bohaterką narodową Francji. W r. 1909 nastąpiła jej beatyfikacja, 30 maja r. 1920 kanonizacja jako św. dziewicy, jednakowoż nie męczennicy. Święto jej we Francji w niedzielę po Wniebowstąpieniu Pańskim". – Biskup Karol Radoński, Święci i Błogosławieni Kościoła Katolickiego. Encyklopedia Hagiograficzna. Warszawa – Poznań – Lublin [1947], s. 232.

Autor: o