To lato było dla mnie bardzo pracowite a zapowiada się
ono jeszcze bardziej pracowicie. Podczas czerwcowych podróży po okolicach
Seattle udzieliłem sakramentu bierzmowania około dwudziestu kandydatom w
kaplicy Najświętszego Odkupiciela (Holy Redeemer Chapel).
Następnie,
powracając na Wschodnie Wybrzeże, w dwie niedziele odprawiłem Msze
święte w
kaplicy św. Augustyna w Norfolk, w stanie Wirginia. Stamtąd udałem się
na
północny-wschód do znajomego kapłana Novus Ordo, a potem
do kościoła Matki
Bożej Królowej Męczenników we Fraser, w stanie Michigan.
Zastąpiłem tam ks.
Saavedra, który wyjechał do Meksyku odwiedzić umierającego ojca,
którego
polecam waszym modlitwom. Teraz, gdy piszę ten biuletyn, wciąż jest
przy życiu,
ale zostało mu już go niewiele. 22 lipca, przebywszy samochodem 4500
mil wróciłem na Florydę i 31 lipca znowu wyruszyłem w
podróż, tym razem do Kalifornii, gdzie w
kościele św. Jana Bosko w Modesto udzieliłem bierzmowania dwudziestu
czterem
osobom. Podczas pobytu w Kalifornii, miałem dwa wykłady na temat
obecnej sytuacji
Kościoła, jeden w Modesto i jeden w Martinez. Ksiądz Zapp skłonił mnie
także do
bierzmowania przebywającego w domu opieki człowieka, który
umiera na chorobę
Lou Gehriga. Ma niewiele ponad pięćdziesiąt lat. Ksiądz Zapp jest
bardzo zaangażowany
w opiekę nad chorymi i umierającymi.
Kilka dni po powrocie z Kalifornii, udałem się
ponownie w okolice Detroit by odwiedzić tam naszą parafię. 27 sierpnia
wyjeżdżam do Europy, gdzie udzielę bierzmowania w parafii księdza Trytka w
Krakowie, w Polsce a także w Budapeszcie, gdzie ksiądz Trauner odprawia Mszę
Świętą. Ksiądz Trauner opuścił ostatnio Bractwo Św. Piusa X i podtrzymuje nasze
twarde stanowisko wobec Bergoglio. Spotkam się z nim i trzema innymi byłymi
kapłanami FSSPX, narodowości niemieckiej i austriackiej, którzy ostatnio
również opuścili Bractwo. Podczas pobytu w Niemczech mam zamiar spotkać się z
kilkoma bardzo konserwatywnymi kapłanami Novus Ordo.
Jest wielu duchownych Novus Ordo, którzy z wielkim
zainteresowaniem śledzą to, co mówimy i robimy. Uważam, że w głębi serca
wiedzą, iż mamy rację, przynajmniej co do tego, że Vaticanum II stworzył
nową religię, odmienną od religii katolickiej. Sądzę, że zgadzają się z
nami, kiedy mówimy, że religii powszechnie spotykanej w niegdyś katolickich
parafiach nie można utożsamiać z religią sprzed Vaticanum II.
Zdecydowali się "zwalczać ją od wewnątrz".
Oczywiście sądzę, że wymaga to pójścia na kompromis, na który wiara katolicka
nie pozwala. Bo jeśli rzeczywiście jest to fałszywa religia, to pozostawanie w
niej, chociażby nawet się ją "zwalczało", stanowi dla wszystkich
świadectwo, że się uznaje, iż nowa religia to to samo, co katolicka Wiara.
Czyny przemawiają głośniej niż słowa.
Konserwatywni duchowni Novus Ordo nie mogą pogodzić w
swych umysłach problemu ciągłości instytucji, z jednej strony oraz braku ciągłości
wiary z drugiej. Nie rozumieją, że hierarchia Novus Ordo, na skutek porzucenia
katolickiej Wiary, nie może rządzić Kościołem rzymskokatolickim. Przez
analogię, hierarchia Novus Ordo jest trupem katolickiej hierarchii, ale
nie prawdziwą katolicką hierarchią. Postawa konserwatywnych duchownych Novus
Ordo nasuwa mi skojarzenie z ludźmi, którzy są wciąż tak przywiązani do swych
zmarłych krewnych, że mówią do ciał zmarłych leżących w otwartej trumnie jak
gdyby jeszcze żyli, a czasami nawet chcą się dostać do nich, do trumny zanim
zostanie zamknięta. Podobnie konserwatywny ksiądz Novus Ordo nie jest
przywiązany do prawdziwej katolickiej hierarchii, lecz zaledwie do jej zewnętrznej
postaci – tego, co pozostanie po oddzieleniu się od niej katolickiej Wiary. Tak
samo jak krewni przeżywają męczarnie widząc trupa ukochanego zmarłego, tak też
konserwatywni duchowni Novus Ordo, zadręczają się faktem, że hierarchia, z
którą są tak lojalnie związani nie mówi językiem katolickiej Wiary, ani nie
działa zgodnie z tą samą Wiarą. Stanowisko, jakie przyjęli ci duchowni zmusza
ich by niejako wiecznie siedzieli w domu pogrzebowym, wpatrując się w martwe
ciało, które wygląda podobnie do katolickiej hierarchii, lecz nią nie jest.
Nigdy nie powie, ani nie zrobi niczego katolickiego, a będzie tylko wciąż gnić
i cuchnąć.
Moim zdaniem, ich sytuacja jest tragiczna. Wszyscy oni
chcieliby być katolickimi kapłanami, a tymczasem zrozumieli, że są duchownymi
religii, której ani nie znają ani nie chcą. W rezultacie, tęsknie przypatrują
się – jak sądzę – naszemu życiu, w którym otacza nas wszystko co katolickie:
katolicka Msza Święta, katolickie sakramenty, katolicka doktryna, katolicka
dyscyplina, katolicka muzyka, katolicka sztuka, katolicka teologia oraz towarzystwo
współbraci kapłanów, którzy wierzą w całość katolickiego dogmatu. To piękny ogród,
do którego – jak przeczuwają – nie mogą wejść.
Stale żywię nadzieję i modlę się o to, aby tacy
duchowni – których święcenia są w najlepszym razie wątpliwe – pewnego dnia
zrozumieli, że ich posłuszeństwo i lojalność wobec heretyckich
"papieży" i "biskupów" nie utrzymuje ich w łączności z
Kościołem rzymskokatolickim i że mają obowiązek potępienia ich jako fałszywych
pasterzy oraz odciągnięcia od nich owiec.
Dziesięć porad Bergoglio
Bergoglio podał w lipcu "dziesięć sekretów
szczęścia". Wśród tych dziesięciu rad nie było ani jednej wzmianki o Bogu
albo Jezusie Chrystusie. Powiedziano nam, między innymi, że niedziela jest przeznaczona
dla rodziny, jak gdyby Trzecie Przykazanie brzmiało "Pamiętaj, abyś Dzień
Rodziny święcił". Ale najgorsze ze wszystkiego, co nam powiedziano, to, że
musimy szanować wierzenia innych i że nie powinniśmy próbować nawracać ludzi. "Najgorszy
ze wszystkiego" – powiedział – "jest religijny prozelityzm, który
paraliżuje: «Rozmawiam z tobą, by cię przekonać». Nie. Kościół wzrasta przyciągając,
a nie nawracając".
Jedynym powodem szanowania religijnych przekonań
innych jest to, że ich przekonania są prawdziwe. Jeśli nie są prawdziwe, to
powinniśmy się brzydzić ich poglądami i powodowani miłością powinniśmy
dołożyć wszelkich starań by nawrócili się z fałszywych wierzeń i przyjęli
prawdę. To jest prozelityzm, tzn., wysiłek by przywieść do prawdy ludzi żyjących
w błędzie.
Wielokrotnie już zwracałem uwagę na to, że każda dziedzina
posiada swoją własną ortodoksję i swoją własną herezję. Można to powiedzieć o
matematyce, biologii, medycynie, inżynierii, architekturze, fizyce, ekonomii,
chemii, a nawet o polityce. Powód, dla którego ludzie spędzają lata w drogich
szkołach jest taki, że uczą się prawdy lub tego, co biorą za prawdę, a
odrzucają błąd. Na przykład, żaden liberalny uniwersytecki profesor nie będzie
"szanował przekonań" kogoś, kto pisze pracę wspierającą kreacjonizm.
Powszechną "ortodoksję" stanowi ewolucjonizm, mimo całej jego absurdalności.
Żaden profesor matematyki nie przepuści studenta uważającego, że 2 + 2 = 5 i
żaden fizyk czy profesor nauk technicznych nie przepuści studenta, który nie uznaje
praw grawitacji Newtona. A to dlatego, że błąd to coś, co z samej swej natury powinno
być potępione. Gdzie ortodoksja i herezja jest bardziej rozpowszechniona niż w
liberalnych mediach, gdzie wysyła się na stos nawet za luźne i nierozmyślne wygłoszenie
czegoś, co jest sprzeczne z kanonem liberalnej poprawności politycznej?
Ortodoksja jest najważniejsza w sprawach religii,
ponieważ religia jest naszą podstawą jedności z Bogiem na całą wieczność.
Najbardziej podstawowym sposobem naszego zjednoczenia z Bogiem jest złączenie
się poprzez nadprzyrodzoną wiarę. Chociaż ta wiara nie wystarcza do zbawienia,
niemniej jednak jest jego niezbędnym warunkiem. Nadprzyrodzona wiara to
wierzenie Boskim naukom oparte na autorytecie objawiającego Boga. Jeśli
będziemy się wahali uczynić ten podstawowy krok ku Bogu, to będzie
niemożliwością by w jakiś inny sposób być miłym Bogu. Nawet gdybyśmy oddali
wszystkie nasze pieniądze biednym albo poświęcili nasze życie na łagodzenie
cierpień ludzi, to te czyny – choć same w sobie dobre – nie złączą nas z Bogiem
ani nie uczynią miłymi Bogu.
Ujmując to w inny sposób: Jeśli wiosłujemy w
niewłaściwym kierunku – w kierunku wodospadu – to bez względu na to jak bardzo
wytężone będą nasze wysiłki, wszystkie pójdą na próżno.
Dlatego też, kiedy widzimy innych wiosłujących w
kierunku wodospadu, czyż nie powinniśmy wołać, że płyną ku swej zagładzie? Albo
czy powinniśmy być "miłosierni" "szanując ich przekonania"
odnoszące się do tego, w którym kierunku wiosłować?
Czy Bergoglio szanuje religijne przekonania innych?
Absolutnie nie. Nieustannie i bezlitośnie prześladuje Zgromadzenie Franciszkanów
Niepokalanej z powodu przywiązania do niektórych rzymskokatolickich praktyk i
przekonań. Obraźliwymi nazwami naznaczył każdego, kto w jakiejkolwiek formie
obstaje przy katolickiej tradycji.
Jak wszyscy liberałowie, Bergoglio jest za
poszanowaniem przekonań innych tylko wtedy, gdy są to poglądy liberalne.
Przywódcy rewolucji francuskiej mówili: Nie ma wolności dla wrogów wolności!
Wolność stała się ich nową ortodoksją, katolicyzm został wrzucony do kosza. Tak
jak oponenci katolicyzmu byli karani przez prawo przed rewolucją, tak też
przeciwnicy nowej religii wolności byli przez nowy "oświecony" rząd
skazywani na śmierć na gilotynie (1).
W naszych czasach, demokracja będąca najstarszą córką
liberalizmu, stała się od 1919 roku świętą krową, kiedy to kombinacja
wolnomyślicieli, lewicowców, socjalistów, masonów i zwykłych tępych partaczy
(jak Woodrow Wilson (2)) zmontowała
światowy porządek oparty na tym jakże wadliwym systemie. Liberałowie czczą
demokrację, uważając ją za nieomylną dopóki demokracja nie wybierze złej osoby.
Adolf Hitler – na przykład – był wybrany demokratycznie. To samo dotyczy Hamasu.
Najgorszym aspektem odrazy odczuwanej przez Bergoglio
wobec prozelityzmu, który jest próbą nawrócenia kogoś na katolicką Wiarę, jest
to, że to co głosi Bergoglio stoi w sprzeczności z uroczystym nakazem naszego
Pana Jezusa Chrystusa i niezmienną postawą i praktyką Kościoła wobec
niekatolików.
W przeciwieństwie do wiarołomnej i nieprzyjaznej
postawy Bergoglio, posłuchajmy tych wspaniałych słów Papieża Piusa XI: "Że
zaś jako na znak, po którym można poznać prawdziwych uczniów swoich, Chrystus
Pan wskazał: «aby się wszyscy wzajemnie miłowali» (Jan XIII, 35; XV, 12), czyż
można bliźnim dać większy dowód miłości nad ten, kiedy staramy się wyprowadzić
ich z ciemności błędu (e superstitionis tenebris) i wszczepić w nich
prawdziwą wiarę Chrystusową. Ten zaś objaw miłości o tyle stoi wyżej ponad inne
dzieła i dowody tej cnoty, o ile dusza stoi wyżej nad ciało, niebo nad ziemią,
wieczność nad doczesnością" (Encyklika Rerum Ecclesiae, [O misjach
Kościoła katolickiego], z 28 lutego 1926 r., nr 6).
Requiem dla heretyka wagi ciężkiej
Innym okropnym wydarzeniem z niedawnej przeszłości
Bergoglio jest jego zezwolenie na "katolicki" (tj., Novus Ordo)
pogrzeb zmarłego niekatolickiego "biskupa" – Tony Palmera. To ten sam
"biskup", którego nazwał "bratem biskupem". Osobliwe, gdyż
żaden z nich nie jest biskupem – obaj są ludźmi świeckimi – każdy we właściwym
sobie przebraniu. Zmarły był zielonoświątkowcem głęboko zaangażowanym w
głoszenie w Stanach Zjednoczonych ewangelii dobrobytu "Bóg-uczyni-cię-bogatym",
nie do pogodzenia z ewangelią ubóstwa Bergoglio. Palmer nie tylko otrzymał
"katolickie" pożegnanie, ale na osobiste życzenie Bergoglio został
pochowany z honorami "katolickiego" "biskupa". Palmer nie
był ani katolikiem ani biskupem. Ale nie jest nim również Bergoglio.
Szczerze
oddany w Chrystusie,
Bp
Donald J. Sanborn
Rektor
"Most Holy Trinity Seminary Newsletter", August
2014. (b)
Tłumaczył
z języka angielskiego Mirosław Salawa
–––––––––––––––
Przypisy:
(1)
Inna sławna dewiza rewolucjonistów brzmiała: Wolność, równość, braterstwo
albo – śmierć! Francuska republika uznała za stosowne wymazać fragment
"albo – śmierć", ponieważ mogłaby zostać oskarżona o przestępstwo
zagrożone karą śmierci – "nietolerancję".
(2)
Wilson zasłynął swą uwagą dotyczącą przekazania trzech milionów etnicznych
Niemców czechosłowackiej władzy: "Co to jest Kraj Sudecki?".
Dwadzieścia lat później, każdy na świecie powinien wiedzieć, czym jest Kraj
Sudecki. Utworzenie Iraku w 1919 roku było kolejnym jaskrawym przykładem
głupoty marzycielskich zwolenników jednego państwa światowego, upakowaniem w
jeden naród o sztucznych granicach grupy walczących plemion i sprzecznych
religii. By położyć kres wynikłym z tego niepokojom, Brytyjczycy zbombardowali
irackie miasta gazem trującym.
(a)
Tytuł od red. Ultra montes.
(b)
Por. 1) Bp Donald J. Sanborn, a) Cnoty nadprzyrodzone. Kazanie wygłoszone
31. 08. 2014 r. w Krakowie. b) Katolickie seminarium duchowne, FSSPX i "kanonizacje"
pseudopapieży. c) Dlaczego należy przekonywać zwolenników
FSSPX do stanowiska sedewakantystycznego. d) Wzniosłość
świętej Wiary katolickiej a obskurantyzm współczesnego świata. e) Tragikomedia Novus Ordo: Bergoglio
z nosem klauna i herezja "kardynała" Rodrigueza. f) "Kanonizacje" Jana XXIII i Jana Pawła II. g) Sprzeciw wobec zmian soborowych a niezniszczalność
Kościoła. h) "Sobór
Watykański II" – największa katastrofa w historii świata. i) Góry Gelboe. Jeden z pierwszych seminarzystów abp. Lefebvre'a
opłakuje upadek jego Bractwa. j) Perspektywa pojednania FSSPX z
modernistami.
2) Ks. Włodzimierz Ledóchowski SI, a) Rozumność
wiary. b) Wewnętrzna pewność aktu wiary.
3) Św. Fulgencjusz, Biskup w Ruspe, O wierze
czyli o regule prawdziwej wiary do Piotra.
4) Ks. Ignacy Grabowski, Prawo kanoniczne. O
występkach przeciw wierze i jedności kościelnej.
5) Ks. Jacek Tylka SI, O cnotach heroicznych.
6) Ks. Maciej Józef Scheeben, O. Euzebiusz Nieremberg
SI, Uwielbienia łaski Bożej.
7) O. Jan Jakub Scheffmacher SI, Katechizm
polemiczny czyli Wykład nauk wiary chrześcijańskiej przez zwolenników Lutra,
Kalwina i innych z nimi spokrewnionych, zaprzeczanych lub przekształcanych.
8) Ks. Andrzej Dobroniewski, Modernizm i moderniści.
Za: www.ultramontes.pl
