Słowo to pochodzi od łacińskiego subtana lub subtanea, od subtus, co oznacza długa szata (sięgająca pięt), której jednak nie nosi się pod spodem, lecz którą właśnie widać. Zazwyczaj jest czarna, ale często występuje również w kolorze białym, czerwonym lub innym, dopasowuje się do ciała i ma wąskie rękawy.
Sutanna została ustanowiona przez Kościół pod koniec V wieku w celu nadania księżom poważnego, prostego i surowego sposobu ubierania się. Zgodnie z tą tradycją Kodeks Prawa Kanonicznego nakłada na wszystkich kapłanów obowiązek noszenia habitu kościelnego (kan. 136).
Noszenie tego strojów nie jest zarezerwowane wyłącznie dla księży: mogą je nosić także zakrystianie, członkowie chóru i ministranci.
W Kościele rzymskokatolickim obrządku łacińskiego sutanna codziennego użytku jest czarna dla wszystkich duchownych, z wyjątkiem papieża, dla którego jest biała, i nazywa się [suit piano] na pamiątkę papieża Piusa IX, który ustanowił jej używanie.
Wszystkie marności tego stulecia umarły dla człowieka, który teraz musi żyć tylko dzięki Bogu.
Biały kolor obroży symbolizuje czystość duszy.
„Spójrzcie, jak wielki wpływ ma sutanna w społeczeństwie, że wiele antychrześcijańskich reżimów wyraźnie ją zakazało. To powinno nam coś powiedzieć. Jak to możliwe, że teraz mężczyźni, którzy nazywają siebie członkami Kościoła, gardzą jej znaczeniem i odmawiają jej noszenia?”
Sutanna na zawsze pozostanie niezaprzeczalnym symbolem kapłaństwa i nieustannym przypomnieniem o jego misji dla wybrańca, który ją nosi.
Za: Veritas Catholica
