STRONA INTERNETOWA POWSTAŁA W CELU PROPAGOWANIA MATERIAŁÓW DOTYCZĄCYCH INTEGRALNEJ WIARY KATOLICKIEJ POD DUCHOWĄ OPIEKĄ św. Ignacego, św. Dominika oraz św. Franciszka

Cytaty na nasze czasy:

"Człowiek jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony"

Św. Ignacy Loyola


"Papa materialiter tantum, sed non formaliter" (Papież tylko materialnie, lecz nie formalnie)

J.E. ks. bp Guerard des Lauriers



"Papież posiada asystencję Ducha Świętego przy ogłaszaniu dogmatów i zasad moralnych oraz ustalaniu norm liturgicznych oraz zasad karności duszpasterskiej. Dlatego, że jest nie do pomyślenia, aby Chrystus mógł głosić te błędy lub ustalać takie grzeszne normy dyscyplinarne, to tak samo jest także nie do pomyślenia, by asystencja, jaką przez Ducha Świętego otacza On Kościół mogła zezwolić na dokonywanie podobnych rzeczy. A zatem fakt, iż papieże Vaticanum II dopuścili się takich postępków jest pewnym znakiem, że nie posiadają oni autorytetu władzy Chrystusa. Nauki Vaticanum II, jak też mające w nim źródło reformy, są sprzeczne z Wiarą i zgubne dla naszego zbawienia wiecznego. A ponieważ Kościół jest zarówno wolny od błędu jak i nieomylny, to nie może dawać wiernym doktryn, praw, liturgii i dyscypliny sprzecznych z Wiarą i zgubnych dla naszego wiecznego zbawienia. A zatem musimy dojść do wniosku, że zarówno ten sobór jak i jego reformy nie pochodzą od Kościoła, tj. od Ducha Świętego, ale są wynikiem złowrogiej infiltracji, jaka dotknęła Kościół. Z powyższego wynika, że ci, którzy zwołali ten nieszczęsny sobór i promulgowali te złe reformy nie wprowadzili ich na mocy władzy Kościoła, za którą stoi autorytet władzy Chrystusa. Z tego słusznie wnioskujemy, że ich roszczenia do posiadania tej władzy są bezpodstawne, bez względu na wszelkie stwarzane pozory, a nawet pomimo pozornie ważnego wyboru na urząd papieski."

J.E. ks. bp Donald J. Sanborn

piątek, 25 sierpnia 2023

x. Rafał Trytek ICR: Polska i Francja — filary Christianitas

                Pradawne związki łączące Polskę i Francję zasadzały się głównie na pokrewieństwie duchowym, gdyż obydwa państwa i narody zostały wszczepione w ten sam Kościół Święty rzymskokatolicki. Począwszy od średniowiecza przybywali do nas misjonarze z krajów zachodniej Europy, a wśród nich – wielu Francuzów. Około roku 1140 założone zostało najstarsze w Polsce opactwo cystersów w Jędrzejowie. W bieżącym roku przypada osiemset lat od śmierci jedynego polskiego cystersa wyniesionego do chwały ołtarzy – bł. Wincentego Kadłubka.

Innym zakonem związanym trwale z Francją jest zakon norbertanów. Jego założycielem był co prawda niemiecki kanonik, św. Norbert, ale łacińska nazwa zgromadzenia to Ordo Praemonstratensium, od miejsca powstania w Premontre, w dawnej diecezji Laon. W wieku XIII w południowej Francji św. Dominik, pochodzący z Kastylii, założył Zakon Kaznodziejski, który tak wspaniałe owoce przyniósł m.in. w Polsce. W tym samym XIII wieku żył św. Ludwik IX – patron męskiej gałęzi III zakonu św. Franciszka z Asyżu. Do Soboru Watykańskiego II był to największy III zakon na świecie. W wieku XVI w Paryżu powstali jezuici, którzy odegrali fundamentalną rolę w rekatolicyzacji Polski w dobie kontrreformacji.

Również we Francji w wieku XVII powstało Oratorium Jezusa i Maryi. Założycielem tego zgromadzenia był św. Jan Eudes, autor tekstów liturgicznych ku czci Najświętszych Serc Jezusa i Maryi. W 1765 r. to właśnie Polska otrzymała prawo do odprawiania mszy świętej i brewiarza ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Braterskie więzi łączące Polskę i Francję powinny znowu wzrastać na trwałym fundamencie tradycyjnego katolicyzmu, by dały nam duchową odnowę i rozkwit chrześcijańskiej kultury.

19 sierpnia 2023 r., święto św. Jana Eudesa

Za:  http://www.legitymizm.org/polska-francja