Błędem jest wierzyć, że powołanie
kapłańskie musi być tak absolutnie pewne, że prawie nie pozostawia
wyboru wolnej woli. Istnieją pewne warunki konieczne i jeśli te warunki
nie są spełnione, możesz być pewien, że Bóg cię nie powołuje. Absolutnie
niezbędne warunki to:
Dobre zdrowie. Nie
musisz być sportowcem, ale jeśli potrafisz grać tak dobrze, jak inni
chłopcy w twojej okolicy, prawdopodobnie masz średnie lub lepsze
zdrowie.
Średnia zdolność umysłowa. Nie
musisz być geniuszem. Święty proboszcz z Ars św. Jan Vianney
kilkakrotnie poniósł klęskę w seminarium, ale się nie poddał. Czasami
powolny uczeń wnika głębiej w temat niż zdolniejszy uczeń.
Rozsądna niezależność. Na przykład, jeśli ktoś musi troszczyć się o rodziców, nie ma prawa wstępować do seminarium.
Dobry charakter moralny. Jeśli
ktoś nie jest przynajmniej minimalnie oddany praktykom religijnym,
trudno nadawać się do czegoś więcej niż zwykłych praktyk religijnych.
To są wszystkie cechy dobrego zwykłego chłopca. Poza tym mogą istnieć
inne znaki inspirowane przez Boga jako zaproszenie do pójścia za Nim.
Duch poświęcenia . Zdolność do rezygnacji z mniejszego, ale bardziej atrakcyjnego dobra dla bardziej duchowych.
Duch gorliwości. Specjalna forma miłości, która inspiruje do pracy na rzecz ratowania dusz.
Duch nieprzywiązania. Wola opuszczenia świata, kontrolowanie emocji i chęć życia w celibacie.
Pragnienie zostania kapłanem . Przekonanie, że dla niego najpewniejszym sposobem uratowania duszy, jest zostać kapłanem.
Powołanie do świętego kapłaństwa jest sprawdzane przez pewien czas. W
seminarium spędza dwa lata na formacji akademickiej i duchowej, w
seminarium, zanim stanie się duchownym. W ciągu następnych dwóch lat
powoli posuwa się naprzód dzięki mniejszym święceniom ostiariusza,
lektora, egzorcysty i akolity, które zaznajamiają go z podstawowymi
obowiązkami związanymi z kapłaństwem. Przez pierwsze cztery lata może
opuścić seminarium, jeśli uważa, że nie jest to jego powołanie.
Dopiero po czterech latach podejmuje ostateczne zobowiązanie do życia w
celibacie przez święcenia subdiakonatu. Potem następuje diakonat i
nadchodzi wielki dzień, kiedy zostaje wyświęcony na świętego kapłana.
Jednym wielkim błędem popełnianym przez młodych ludzi jest myślenie, że
jeśli Bóg powołuje ich do Swojej służby, zamanifestuje je im w jakiś
niezwykły sposób. Nie mogą oczekiwać, że anioł im powie. Z pewnością nie
jest to zwykły sposób na powołanie. Wezwanie od Boga może być
wewnętrznym głosem w duszy, może to być pewna duchowa atrakcyjność do
życia zakonnego lub kapłaństwa, lub może to być bardzo słaby szept,
który od czasu do czasu słyszy od Boga - „Chodź, chodź za Mną”.
Najważniejszą dyspozycją naszych młodych ludzi jest proste pragnienie
czynienia woli Bożej. Tak więc Najświętsza Maryja Panna modliła się
podczas Zwiastowania: „Fiat mihi secundum verbum tuum”, „Niech mi się
stanie według Twego słowa”. Jeśli nasi młodzi ludzie mają taką postawę,
zgodną z wolą Boga, znajdą powołanie do którego Bóg ich powołuje w
życiu. Bardzo ważne jest również, aby otrzymali radę od swojego
kierownika duchowego lub spowiednika, który zna ich bardzo dobrze
duchowo i może udzielić solidnej porady.
Seminarium Mater Dei nie przyjmuje nikogo, kto ma więcej niż trzydzieści
lat . Jeśli rozważasz ubieganie się o przyjęcie do seminarium , musisz
wypełnić formularz przyjęcia, posiadać świadectwo chrztu i akt
małżeństwa rodziców, wraz z listem intencyjnym stwierdzającym twój motyw
i zdolność do wstąpienia do seminarium oraz list polecający od
tradycyjnego katolickiego księdza. Po sprawdzeniu informacji
skontaktujemy się z Tobą w celu umówienia wizyty w seminarium i rozmowy z
Biskupem.
Tekst tłumaczono z: https://www.materdeiseminary.org/do-i-have-a-vocation/
Za: https://mocniwwierzeuplf.blogspot.com/2019/09/czy-mam-powoanie.html?fbclid=IwAR3PEGCxJYTJbEHaubsWM2XLQyFxrczpi0GV_3rG13zpDPi5Rv4q0ry_WBA
