DOGMATYKA KATOLICKA
CZĘŚĆ OGÓLNA
KRÓTKO NAPISAŁ
KS. JACEK
TYLKA
V. Traktat
O Kościele Chrystusowym
"Kościół" (jest to) "filar
i utwierdzenie prawdy" (1 Tym. 3, 15).
Część I.
O Kościele Chrystusowym w
ogóle
Rozdział III.
O ZNAMIONACH KOŚCIOŁA
Artykuł II.
Znamiona te przysługują
tylko Kościołowi rzymsko-katolickiemu
Teza LXXXI. Kościół rzymsko-katolicki
posiada sam jeden te cztery znamiona; a zatem on jest jedynym Kościołem
prawdziwym.
Teza ta jest pewną.
1. Kościół rzymsko-katolicki
posiada znamię jedności. Wszyscy bowiem w tym Kościele wierni, rozproszeni
po całym świecie, wyznają jedną i tę samą wiarę, używają tych samych Sakramentów
świętych i są podlegli jednej najwyższej Głowie, czyli rzymskiemu Biskupowi,
Papieżowi. Ta jedność w Kościele rzymsko-katolickim jest tak w oczy wpadająca,
iż przeciwnicy nie wahali się zawyrokować o nim, iż nie ma w nim żadnego
postępu, tylko ustawiczny zastój panuje.
O tej jedności Kościoła św. Ireneusz powiada (adv. haer. l. 1. c. 10):
"Jak słońce w całym świecie jest jedno i to samo, tak i światło prawdy
(w Kościele) wszędzie świeci i oświeca wszystkich ludzi".
2. W Kościele rzymsko-katolickim
bywa opowiadaną nauka, której przepisy tchną największą świętością, nakazują
unikać najmniejszego cienia grzechu, a wykonywać cnotę. Podobnie nad Sakramenty
św. i ofiarę Mszy św. nie można sobie pomyśleć nic skuteczniejszego, co
by mogło lepiej doprowadzić ludzi do
świętości. – A w końcu i Przełożonych w tym Kościele, w myśl Jezusa Chrystusa,
nie powinno być inne zadanie, jak aby uświęcać dusze wiernych ich pieczy
powierzonych. Było też zawsze w tym Kościele od najdawniejszych czasów
wielkie mnóstwo Świętych. To znamię
przyznają Kościołowi rzymsko-katolickiemu sami nawet heretycy. I tak Luter
pisze (ep. ad duos Paroch. de Anabapt.): "Ja twierdzę, że pod Papiestwem...
jest wielu... wielkich Świętych".
3. Kościół rzymsko-katolicki
posiada znamię powszechności, bo on zdoła pomieścić w swoim łonie wszystkich
ludzi; rozpościera on się po całym świecie. A chociaż w jednym miejscu
jest mniejsza liczba katolików, a w drugim większa, nie ma przecież żadnej
części świata, gdzie by ich nie było. To znamię
miał na pamięci św. Augustyn, kiedy pisze (serm. 46. al. 165. de temp.
c. 8. n. 18): (Kościół) "jest jakby winna macica... wszędzie rozpostarty".
Wreszcie Kościół ten, pamiętny na słowa Zbawiciela: "Idąc, nauczajcie
wszystkie narody", ciągle stara się o rozpostarcie Królestwa Bożego
i ustawicznie coraz to nowych zwolenników zyskuje.
4. Kościół rzymsko-katolicki
posiada charakter apostolski, bo wywodzi swój początek od Apostołów; nauka
w tym Kościele jest taką, jaką głosili Apostołowie; a wreszcie w tym Kościele
Biskupi są następcami Apostołów. Wszyscy bowiem zachowują łączność z Papieżem
i od niego otrzymują część trzody Chrystusowej do rządzenia, czyli pewną
diecezję. To znamię miał na myśli św. Cyprian, kiedy mówi (ep. 55. 1. ad
Antonian.): "Pisałeś, abym kopię
tychże listów do Korneliusza (Papieża) kolegi naszego przesłał,
aby wiedział, że ty z nim, to jest z katolickim Kościołem, myślisz".
Tym charakterem apostolskim zawsze jaśniał Kościół rzymsko-katolicki.
W końcu zaznaczamy, iż nie
możemy tu rozbierać wszystkich zarzutów, jakie temu Kościołowi czynią przeciwnicy;
niektórzy dopatrują się nawet w apostolskich czasach wierzeń bardzo odmiennych
i mówią o Kościele "Pawłowym" i "Piotrowym" (por.
X. Pawlickiego, O początkach chrześcijaństwa);
stwierdzamy tylko, że kiedy wszystkie sekty
rozpadają się obecnie coraz bardziej, Kościół rzymsko-katolicki stoi najsilniej
zjednoczony.
Dogmatyka katolicka. Część ogólna.
Krótko napisał X. J. Tylka. Drugie wydanie. Tarnów 1900, ss. 329-330.
Za: http://www.ultramontes.pl/dogmatyka_5_1_3_2.htm
