 |
Kościół triumfujący (Ecclesia Triumphans)
niszczy herezję;
w tle święty Sobór Trydencki (Pasquale Cati, 1588)
|
Kiedy rozpatrujemy nauczanie Kościoła katolickiego na
przestrzeni prawie 20 wieków, musimy podziwiać wspaniałą spoistość i harmonijność
Magisterium (władzy nauczycielskiej) ustanowionej przez Jezusa Chrystusa. I nie
mogło być inaczej, jeśli zastanowimy się nad słowami naszego Boskiego
Zbawiciela skierowanymi do Apostołów: "Kto was słucha, mnie słucha"
(Łk. 10, 16); "Idąc tedy, nauczajcie wszystkie narody... wszystko,
cokolwiek wam przykazałem. A oto ja jestem z wami po wszystkie dni aż do
skończenia świata" (Mt. 28, 19); oraz "...a cokolwiek zwiążesz na
ziemi, będzie związane i w niebiosach" (Mt. 16, 19). Jakże pięknie wyraził
to w swojej encyklice Satis cognitum Papież Leon XIII: "Gdyby (Żywe
Magisterium) mogło być w jakikolwiek sposób fałszywe powodowałoby to ewidentną
sprzeczność, gdyż w takim wypadku to sam Bóg byłby autorem błędu".
Odnosi się to w szczególności do nauki katolickiego
Kościoła o chrzcie pragnienia. Gdy uważnie przyglądamy się nauczaniu Papieży,
Soboru Trydenckiego, Ojców i Doktorów Kościoła, Kodeksowi Prawa Kanonicznego z
1917 roku oraz jednolitej i powszechnej nauce katolickich teologów, znajdujemy
tam wspaniałą harmonię.
To kompendium nauki Kościoła katolickiego na temat chrztu
pragnienia zostało opracowane z tego prostego powodu, że niestety od czasu do
czasu pojawia się niewielka liczba zagubionych dusz, które odrzucają to
nauczanie i na nieszczęście stawiają własne błędne interpretacje ponad jasne i
konsekwentne nauczanie Kościoła katolickiego zawarte w jego uroczystych orzeczeniach
oraz w zwyczajnym powszechnym magisterium.
Sobór Trydencki
W dokumentach SOBORU TRYDENCKIEGO (1545-1563) znajdują się dwa
wyraźne odniesienia do chrztu pragnienia:
Kanony o sakramentach w ogólności: (Kanon 4):
"Gdyby ktoś mówił, że sakramenty Nowego Prawa nie
są konieczne do zbawienia, ale zbyteczne, i bez nich lub bez ich pragnienia
(sine eis aut eorum voto) ludzie otrzymują od Boga łaskę
usprawiedliwienia przez samą wiarę, chociaż nie wszystkie są konieczne dla
każdego człowieka – niech będzie wyklęty".
Dekret o usprawiedliwieniu: (Sesja 6, Rozdział 4):
"Słowa te nasuwają opis usprawiedliwienia
grzesznika: jest ono przeniesieniem ze stanu, w którym człowiek rodzi się jako
syn pierwszego Adama, do stanu łaski i przybrania za synów Bożych przez
drugiego Adama Jezusa Chrystusa naszego Zbawiciela; to przeniesienie po ogłoszeniu
Ewangelii nie może się dokonać bez kąpieli odrodzenia lub jej
pragnienia (sine lavacro regenerationis aut eius voto), jak
jest zapisane: «Jeśli ktoś nie odrodzi się z wody i z Ducha Świętego, nie może
wejść do Królestwa Bożego»".
To nauczanie Soboru Trydenckiego zostało powtórzone i
wyłożone w Katechizmie Soboru Trydenckiego:
"I trzeba pilno Chrześcijany upominać, aby
dziatki swe, jak tylko bezpiecznie to być może, do kościoła przynosili i z
zwyczajnymi obrządkami ochrzcić dali. Bo gdy dziatki małe nie mają innego
żadnego sposobu, za którym by zbawienia dostać mogły, tylko przez Chrzest, więc
łatwo stąd rozumieć możemy, jak oni winni bardzo zostają, którzy im łaskę tego
Sakramentu dłużej niżeli potrzeba wyciąga, odkładają, zwłaszcza, gdy dla ich
słabości niezliczone prawie przypadki i niebezpieczności życia nad nimi wiszą. Aczkolwiek
zwyczaj dawnego Kościoła pokazuje, że musi być różny sposób zachowany w tych,
którzy już są dorośli i rozum stateczny mają, to jest: którzy z niewiernych
pochodzą... A chociaż to rzeczą jest pewną, jednak Kościół nie zwykł ludziom
takowym Sakramentu Chrztu zaraz użyczać, lecz ustanowił, aby do pewnego czasu
odłożony był ponieważ ona odwłoka, w tych, którzy już rozum mają, takiej
złej przygody i niebezpieczeństwa nie czyni, jaką my już w małych dziatkach być
pokazali; bo pewne przedsięwzięcie przyjęcia Chrztu i ona za bezbożny żywot
pokuta, jest dostateczna do łaski i sprawiedliwości osiągnienia, jeżeliby
przeszkodziła jaka nagła przygoda, aby wodą zbawienną obmyci być nie
mogli".
Analogia do chrztu pragnienia znajduje się ponadto w
nauczaniu Soboru Trydenckiego o żalu doskonałym, który godzi człowieka z
Bogiem, zanim rzeczywiście przystąpi do Sakramentu Pokuty:
"...jednak nie należy przypisywać tego pojednania
samemu żalowi bez pragnienia sakramentu, ono jednak w tym żalu jest zawarte" (Denzinger
898).
Papież Pius XII
Nauczanie papieskie
Można przytoczyć liczne przykłady papieskiego
nauczania dotyczące chrztu pragnienia. Już w XII wieku, w nauce PAPIEŻA INNOCENTEGO III (Apostolicam
Sedem) znajdujemy:
"O kapłanie, o którym nam donosi Wasza
Wielebność, że umarł nie otrzymawszy wody [zbawczego] chrztu, możemy bez
wahania twierdzić, iż wiara w świętą Matkę Kościół i wyznanie imienia
Chrystusowego, w którym wytrwał do końca, uwolniły go od grzechu
pierworodnego i zapewniły mu szczęśliwość niebiańskiej ojczyzny. Proszę
przeczytać sobie VIII [raczej XII] księgę De Civitate Dei św. Augustyna,
gdzie m.in. jest napisane: «Chrzest udzielany jest niewidocznie, kiedy nie
wyklucza się go z pogardy do religii, lecz [jest uniemożliwiony] przez śmierć».
Proszę także sobie otworzyć księgę św. Ambrożego o śmierci Walentyniana [c. 51
- PL 16, 1435; CSEL 73, 354], gdzie mówi to samo. Ponieważ sprawa i tak już
jest przesądzona, trzymajmy się opinii Ojców i proszę za wspomnianego kapłana
zarządzić zwyczajne modły w waszym kościele oraz złożyć ofiarę Bogu" (Denzinger
388).
W innym papieskim nauczaniu tego samego PAPIEŻA (Debitum
pastoralis officii, 28 sierpnia 1206), czytamy:
"Słusznie [Wasza Wielebność] podała mi do
wiadomości sprawę pewnego Żyda, który przebywał w środowisku wyłącznie
żydowskim, a znajdując się w niebezpieczeństwie śmierci, sam zanurzył się do
wody, mówiąc: «Ja się chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego».
Na pytanie, które teraz powstało, czy ma być na nowo
ochrzczony ten Żyd trwający w pobożności wiary chrześcijańskiej, odpowiadamy,
że inny ma być udzielający chrztu, a inny ochrzczony, jak to jasno wynika ze słów
Pana Jezusa do Apostołów: «Udzielajcie chrztu wszystkim narodom» [por. Mt. 28,
19]. Ów Żyd winien więc być na nowo ochrzczony przez kogoś innego, aby było
oczywiste, że inny jest ten, kto przyjmuje chrzest, a inny udzielający go... Niemniej
jednak, gdyby był zaraz umarł, na pewno dostałby się natychmiast do
[niebiańskiej] ojczyzny ze względu na wiarę w sakrament, chociaż bez sakramentu
wiary" (Denzinger 413).
1 października 1567 roku, PAPIEŻ ŚW. PIUS V potępił
błędy Michaela du Bay (Bajusa), który twierdził, że "Doskonałą i szczerą
miłość pochodzącą «z czystego serca i z dobrego sumienia i z wiary nieobłudnej»
(I Tym. 1, 5) mogą posiadać zarówno katechumeni jak i pokutnicy przed
odpuszczeniem grzechów" (Denzinger 1031). Katechumeni mogą uzyskać odpuszczenie
grzechów przed chrztem.
PAPIEŻ PIUS XI zatwierdził najnowsze wydanie Rituale Romanum,
które zawiera przepisy i formuły sakramentów, błogosławieństw i konsekracji. W
ogólnych wytycznych zamieszczonych przed obrzędami chrztu stanowi:
"Chrzest święty, brama do religii
chrześcijańskiej i do życia wiecznego, zajmuje pierwsze miejsce wśród
sakramentów ustanowionych przez Chrystusa dla Nowego Przymierza, jest dla
wszystkich niezbędny do zbawienia, czy to w akcie czy też w pragnieniu".
PAPIEŻ PIUS XII, 28 lipca 1949 roku, zatwierdził instrukcje
Świętego Oficjum, dotyczące nauczania Kościoła katolickiego na temat chrztu pragnienia
(Canon Law Digest – Bouscaren/O'Connor). Święte Oficjum otwarcie
nawiązuje do Soboru Trydenckiego, a także do encykliki Papieża Piusa XII, Mystici
Corporis, aby podkreślić, że Chrzest Pragnienia jest bezspornym nauczaniem
katolickiego Kościoła.
Ponadto, 29 października 1951 roku, PAPIEŻ PIUS XII zajął
się pilną koniecznością chrztu niemowląt i pośrednio odniósł się do tego, czego
katolicki Kościół konsekwentnie nauczał o pragnieniu chrztu u dorosłych:
"Jeśli to, cośmy dotąd mówili, odnosi się do
zachowania życia przyrodzonego dziecięcia, to tym bardziej to wszystko domaga
się zachowania życia nadprzyrodzonego, które noworodek otrzymuje podczas Chrztu
św. Nie mamy bowiem teraz innego sposobu udzielaniu tego życia dziecku, które
jeszcze nie doszło do używania rozumu. Posiadanie przez człowieka stanu łaski w
chwili śmierci jest bezwzględnie konieczne do zbawienia. Bez łaski nie można
osiągnąć szczęśliwości wiecznej, nadprzyrodzonej, dojść do błogosławionego
widzenia Boga. Dorosłemu wystarcza w chwili śmierci (gdy nie ma możności
otrzymania sakramentów świętych) jeden akt miłości dla zdobycia łaski uświęcającej
i uzupełnienia braku chrztu świętego. Dla dziecka nienarodzonego lub
dla noworodka ta droga nie jest możliwa... łatwo zrozumieć wielkie znaczenie chrztu
świętego dla dziecka znajdującego się w obliczu śmierci".
Kiedy studiujemy Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 roku,
opracowany pod kierownictwem PAPIEŻA ŚW. PIUSA X i ogłoszony przez PAPIEŻA BENEDYKTA XV,
znajdujemy tam odwołanie do nauczania Soboru Trydenckiego na temat chrztu pragnienia.
Kanon 737 stwierdza, że chrzest "wszystkim
konieczny jest do zbawienia i, przyjęty albo faktycznie, albo przynajmniej
poprzez pragnienie". Przypis w łacińskim tekście Kodeksu Prawa Kanonicznego
dla kanonu 737 bezpośrednio odnosi się do tych rozdziałów Soboru Trydenckiego,
które dotyczą sakramentów w ogólności i jako uzasadnienie źródła tego kanonu. Następnie
w odniesieniu do katolickiego pogrzebu, kanon 1239 deklaruje, że "katechumeni,
którzy nie z własnej winy umierają bez chrztu mają być traktowani jak
ochrzczeni". Chociaż Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 roku
został ogłoszony dla obrządku łacińskiego katolickiego Kościoła, to jest
oczywiste, że te kanony, które odnoszą się do Boskiego Prawa obowiązują zarówno
ryt łaciński jak i obrządki wschodnie. Kanoniści twierdzą, że tam, gdzie KPK
1917 powtarza Prawo Boże, to odnosi się do wszystkich katolików i jednoznacznie
podają kanon 737 o chrzcie jako przykład.
Św. Ambroży, Ojciec i Doktor Kościoła (338-397),
Biskup Mediolanu
Doktorzy Kościoła
Św. Ambroży, św. Augustyn, św. Tomasz z Akwinu, św.
Alfons Liguori, św. Robert Bellarmin – wszyscy nauczają, że ludzie mogą być
zbawieni przez chrzest pragnienia, jeśli nie z własnej winy umrą bez chrztu.
We wczesnym Kościele, ŚW. AMBROŻY (zm. 397)
oświadczył:
"Słyszę, że szepczecie: on [cesarz Walentynian]
nie przyjął sakramentu chrztu. Powiedzcie mi, co w nas jest poza wolą i
pragnieniem? On pragnął być przyjętym jako katechumen, zanim jeszcze przybył
do Italii... i dał mi do zrozumienia, że przyjmie chrzest z moich rąk...
Ponieważ się o to modlił, to bez wątpienia otrzymał".
Za św. Ambrożym, ŚW. AUGUSTYN nauczał:
"Chrzest jest udzielany niewidzialnie temu, kogo
śmierć, a nie lekceważenie religii wyklucza".
W trzynastym wieku, Wielki Doktor Anielski, św. Tomasz
z Akwinu wykładał w swej Summie:
"Po drugie, ponieważ się go rzeczywiście nie ma,
ale się go chce mieć; np. człowiek, który pragnie być ochrzczony, ale przed
przyjęciem chrztu przypadkiem umiera. Takowy może bez rzeczywistego chrztu
dostąpić zbawienia z powodu pragnienia chrztu, bo ono pochodzi z wiary,
która działa przez miłość. Przez nią to Bóg wewnętrznie uświęca człowieka, jako
że Jego potęga nie jest związana z widzialnymi sakramentami. Stąd to św.
Ambroży tak mówi o Walentynianie, który zmarł jako katechumen: «Straciłem
tego, którego miałem na nowo narodzić. Ale on nie stracił tej łaski, której
pragnął»".
Kolejny Doktor Kościoła, św. ROBERT BELLARMIN (1542-1621) w swoim dziele De Romano
Pontifice (Liber II, Caput XXX, in: Opera, tom. I, Coloniae 1620, col. 702) powtórzył:
"Boni Catechumeni sunt de Ecclesia, interna
unione tantum, non autem externa" ("Dobrzy katechumeni należą do
Kościoła tylko przez więź wewnętrzną, jednakże nie przez więź zewnętrzną").
Po Soborze Trydenckim i wydaniu z postanowienia tego
soboru Katechizmu, św. Alfons Liguori (1691-1787), wielki Doktor Kościoła,
stwierdzał stanowczo:
"Nauką de fide jest to, że ludzie
dostępują zbawienia również przez chrzest pragnienia, na mocy kanonu Apostolicam,
«de presbytero non baptizato» i sesji 6, rozdział 4, Soboru Trydenckiego,
gdzie mówi się, że nikt nie może się zbawić «bez kąpieli odrodzenia lub bez jej
pragnienia»".
Papieże i biskupi (Jan van Eyck, Ołtarz Gandawski,
1432)
Obowiązek wiary rozciąga się na
zwyczajne, powszechne nauczanie Kościoła
Najstosowniejsze będzie w tej kwestii rozważenie listu
PAPIEŻA PIUSA IX do arcybiskupa Monachium – Scherra, w którym Papież
wyraźnie stwierdził, że obowiązek wiary katolików rozciąga się "na to
także, co – jako objawione przez Boga – jest podawane w zwyczajnym nauczaniu
całego Kościoła na świecie, a w konsekwencji uznane przez powszechną i stałą
zgodę teologów katolickich jako należące do wiary" (Denzinger 1683).
Rok później, ten sam Papież, w swoim SYLLABUSIE BŁĘDÓW (Denzinger
1722) potępił tych, którzy negowali ten obowiązek. Potępione twierdzenie nr 22:
"Obowiązki, którymi ściśle są związani
nauczyciele i pisarze katoliccy dotyczą tylko rzeczy już określonych przez
nieomylne orzeczenie Kościoła i podanych do powszechnego wierzenia, jako
dogmaty wiary".
I wreszcie, Sobór Watykański w 1870 roku, nauczał
uroczyście:
"Następnie, wiarą Boską i katolicką (fide
divina et catholica) należy wierzyć w to wszystko, co jest zawarte w słowie
Bożym spisanym lub przekazanym Tradycją i przez Kościół jest podawane do
wierzenia jako przez Boga objawione, czy to w uroczystym orzeczeniu, czy też w
zwyczajnym i powszechnym nauczaniu" (Denzinger 1792).
Nauka o chrzcie pragnienia była konsekwentnie i jednomyślnie
głoszona przez biskupów i teologów na przestrzeni wieków. To nauczanie jest
zawarte w zwyczajnym, powszechnym nauczaniu Kościoła. W dziele Fundamentals
of Catholic Dogma, autorstwa dr Ludwiga Otta, znajdujemy:
"Biskupi sprawują swą nieomylną władzę nauczania
w zwyczajny sposób, gdy w swoich diecezjach, w moralnej jedności z Papieżem,
jednomyślnie głoszą tę samą naukę wiary i moralności. Sobór Watykański wyraźnie
oświadczył, że również w prawdy Objawienia podawane jako takie przez zwyczajny
i powszechny urząd nauczycielski Kościoła należy stanowczo wierzyć «boską i
katolicką wiarą» (Denz. 1792). Ale osoby piastujące urząd zwyczajnego i
powszechnego urzędu nauczycielskiego Kościoła są członkami całego episkopatu
rozproszonego po całej ziemi. Zgodność doktrynalną biskupów można ustalić na
podstawie wydanych przez nich katechizmów, listów pasterskich, zatwierdzonych
przez nich modlitewników oraz decyzji poszczególnych Synodów. Wystarczy ogólna
moralna zgodność, ale w tym przypadku niezbędna jest wyraźna lub milcząca zgoda
Papieża, jako najwyższego zwierzchnika Episkopatu".
Ksiądz Adolphe Tanquerey (1854-1932)
Teologowie
Następujący, powszechnie uznani teologowie XX wieku
dostarczają przykładów istnienia harmonii i spójności wiary katolickiej na
temat chrztu pragnienia:
Ks. ADOLPHE
TANQUEREY S. S. D. D.
Dogmatic brevior; ART. IV, (część I, II), 1945:
"Chrzest pragnienia. Żal za grzechy, czyli
doskonała miłość, z co najmniej domyślnym pragnieniem chrztu, w zakresie
odpuszczenia grzechów zastępuje u dorosłych chrzest z wody.
Jest to zdanie pewne.
Wyjaśnienie:
a) Domyślne pragnienie chrztu, to znaczy takie,
które jest zawarte w ogólnym celu zachowania wszystkich przykazań Bożych, jest,
jak wszyscy się zgadzają, wystarczające u tego, kto jest nieprzezwyciężalnie
nieświadomy prawa chrztu; podobnie, według bardziej powszechnej
opinii, u kogoś, kto zna konieczność chrztu.
b) Doskonała miłość wraz z pragnieniem chrztu, gładzi
grzech pierworodny i grzechy uczynkowe i dlatego napełnia łaską uświęcającą;
ale nie odciska znamienia chrzcielnego i sama w sobie nie usuwa całej kary
doczesnej za grzech; w następstwie czego, gdy pojawia się okazja, na tym, który
został uświęcony w ten sposób ciąży obowiązek otrzymania chrztu z wody".
O. DOMINIC
M. PRÜMMER OP
Moral Theology, 1949:
• "Chrzest pragnienia, który jest doskonałym
aktem miłości zawierającym co najmniej w domyśle pragnienie chrztu z
wody";
• "Chrzest krwi, który oznacza męczeństwo
ponoszone dla Chrystusa przed przyjęciem chrztu z wody".
• "Odnośnie skutków chrztu krwi i chrztu
pragnienia... oba skutkują łaską uświęcającą... chrzest krwi
zwykle gładzi wszystkie grzechy powszednie i kary doczesne...".
O. FRANCIS
O'CONNELL CSsR
Outlines of Moral Theology, 1953
• "Chrzest pragnienia... jest aktem boskiej
miłości lub doskonałej skruchy...".
• "Te środki (tzn. chrzest krwi i pragnienia)
zakładają istnienie u przyjmującego przynajmniej domyślnej woli przyjęcia
sakramentu".
• "... jeśli nawet niemowlę może zyskać korzyść z
chrztu krwi, jeśli zostanie zabite przez osobę, kierującą się nienawiścią do
wiary chrześcijańskiej...".
MSGR. J. M. HERVÉ
Manuale Theologiae Dogmaticae (Vol. III, rozdz. IV), 1931
"II. O tych, którym chrzest z wody może zostać
uzupełniony:
Różne chrzty: z samego Soboru Trydenckiego i z tego,
co zostało powiedziane, niepodważalnym jest, że chrzest jest konieczny, czy to
faktyczny czy też w pragnieniu; dlatego w nadzwyczajnym przypadku może zostać uzupełniony.
Ponadto według nauki katolickiej,
sakrament chrztu w dwóch przypadkach może zostać uzupełniony, chodzi mianowicie
o akt doskonałej miłości wraz z pragnieniem otrzymania chrztu oraz śmierć
męczeńską. Ponieważ te dwa przypadki stanowią rekompensatę za chrzest z wody,
to one same są nazywane chrztem, ponadto, aby można było rozumieć pod jedną
nazwą rodzajową, to akt miłości wraz z pragnieniem chrztu nazywany jest baptismus
flaminis (chrztem z ducha) i martyrium (chrztem z krwi)".
Ks. HIERONYMUS NOLDIN SJ, ks. ALBERT SCHMITT SJ
Summa Theologiae Moralis (Vol. III,
De Sacramentis); Liber II, Quaestio prima, 1921:
"Chrzest ducha (flaminis) to doskonała
miłość lub skrucha (żal za grzechy), w której zawarte jest pragnienie przyjęcia
sakramentu chrztu; doskonała miłość i doskonała skrucha mają jednak moc
udzielania łaski uświęcającej".
Ks. ARTHUR VERMEERSCH SJ
Theologiae Moralis (Vol. III,
Tractatus II), 1948:
"Chrzest z ducha (flaminis) jest aktem
doskonałej miłości lub skruchy, o ile zawiera on przynajmniej milczące
pragnienie otrzymania sakramentu. Dlatego może odnosić się tylko do osób
dorosłych. Nie wyciska znamienia; ... ale gładzi wszelki grzech śmiertelny wraz
z wyrokiem kary wiecznej, zgodnie z: «A kto mnie miłuje, będzie miłowany przez
Ojca mego»" (Jan 14, 21)".
Ks. LUDOVICUS BILLOT SJ, De Ecclesiae Sacramentis (Vol. I);
Quaestio LXVI; Thesis XXIV, 1931:
"Chrzest z ducha (flaminis), który jest
również nazywany chrztem skruchy lub pragnienia, jest niczym innym, jak aktem
miłości lub żalu doskonałego obejmującego pragnienie otrzymania sakramentu,
zgodnie z tym, co powiedziano powyżej, a mianowicie, że serce każdego jest
poruszane przez Ducha Świętego, aby uwierzył i kochał Boga oraz żałował za
swoje grzechy".
Ks. EDUARDUS
GENICOT SJ, Theologiae Moralis Institutiones (Vol.
II); Tractatus XII – 1902:
"Chrzest z ducha (flaminis) polega na
akcie doskonałej miłości lub żalu doskonałego, z którymi zawsze wiąże się
wlanie łaski uświęcającej...
Oba nazywane są «pragnienia» (in voto) ...;
doskonałej miłości, ponieważ zawsze wiązało się to z pragnieniem, przynajmniej
domyślnym przyjęcia tego sakramentu, absolutnie niezbędnego do zbawienia".
Ks. ALOYSIUS
SABETTI SJ, ks. TIMOTHEUS BARRETT SJ
Compendium Theologiae Moralis; Tractatus XII, De Baptismo (Cap. 1) – 1926:
"Chrzest, brama i fundament sakramentów,
faktyczny, a przynajmniej w pragnieniu jest wszystkim niezbędny do zbawienia...
Od chrztu z wody, który nosi nazwę baptismus
fluminis, odróżnia się chrzest z ognia albo ducha czyli z żądzy (baptismus
flaminis) i chrzest krwi (baptismus sanquinis); przez te dwa
ostatnie rodzaje chrztu może być dopełniony chrzest we właściwym
znaczeniu, jeśli udzielenie tego chrztu jest niemożliwe. Pierwszy z nich (tj. chrzest z ducha) jest pełnym
nawróceniem do Boga poprzez żal doskonały lub miłość, o ile zawiera wyraźne lub
przynajmniej domyślne pragnienie otrzymania chrztu z wody... Chrzest z ducha (flaminis)
i chrzest krwi są nazywane chrztem pragnienia (in voto)".
Płaskorzeźba:
Męczeństwo św. Emerencjany (Ercole Ferrata, 1660),
kościół św. Agnieszki w Rzymie (Sant Agnese in Agone)
Martyrologium rzymskie
"23 stycznia: W Rzymie świętej
Emerencjany, panny i męczenniczki. Kiedy jako katechumenka modliła
się u grobu świętej Agnieszki, swojej siostry mlecznej, została przez pogan
ukamienowana".
"12 kwietnia: W Bradze w Portugalii, świętego
Wiktora, męczennika. Był dopiero katechumenem, nie chciał jednak oddać
czci boskiej bałwanowi, ale mężnie wyznawał Chrystusa. Po wielu torturach
ścięty zasłużył sobie na chrzest we własnej krwi".
"25 sierpnia: W Arles, we Francji, także świętego
Genezjusza. Jako pisarz sądowy nie chciał przykładać ręki do wyroków
śmierci na chrześcijan i dlatego porzucił zawód pisarza i wyznał, że jest
chrześcijaninem. Pojmano go i skazano na karę śmierci przez ścięcie. Tak własną
krwią ochrzczony otrzymał wieniec męczeński".
Bp Mark A. Pivarunas CMRI
Artykuł z czasopisma "The Reign of Mary", nr
166, Fall 2017 ( www.cmri.org ) (1)
Tłumaczył
z języka angielskiego Mirosław Salawa
–––––––––––
Przypisy:
(1)
Por. 1) Bp Mark A. Pivarunas CMRI, a) Cześć ku Najświętszej Maryi Pannie
katolicką odpowiedzią na niepokoje współczesnego świata. b) Fałszywa
tolerancja i bluźnierstwo Franciszka I (Jorge Bergoglio). c) Zapowiedź
"kanonizacji" Jana Pawła II – człowieka, który odstąpił od wiary
katolickiej łamiąc I przykazanie Dekalogu.
d) Ocena spotkań w Asyżu w 1986 i 2011. e) Cześć do Najświętszego Sakramentu u
katolików i świętokradztwa modernistów.
f) Boskie Macierzyństwo
Najświętszej Maryi Panny. g) Sedewakantyzm.
h) Odpowiedzi na zarzuty wobec
stanowiska sedewakantystycznego.
i) Vaticanum II "w świetle
Tradycji"? j) O Przysiędze
antymodernistycznej. k) Czasy ostateczne a fałszywy ekumenizm. l) Sede vacante. Rocznica śmierci papieża Piusa
XII. m) Fatima, negocjacje FSSPX z modernistami i
stanowisko arcybiskupa Lefebvre.
n) Życie sakramentalne Kościoła
w dobie modernistycznej apostazji. o) "Synod o
rodzinie" otwiera ludziom oczy na odstępstwo modernistycznej hierarchii. p) Wizyta
antypapieża Franciszka w USA i "Synod o rodzinie" (2015).
2) Ks. Benedict
Hughes CMRI, a) A on znowu swoje!
Bergoglio wywołuje zgorszenie wśród katolików nonszalanckim
podejściem do małżeństwa. b) Zaniechanie
potępienia: Bergoglio zaniedbuje obowiązek potępienia zła. c) Franciszek okazuje względy dla
ruchu charyzmatycznego. d) Farsa Vaticanum II. Rzetelna ocena soboru po
pięćdziesięciu latach. e) Neopapież – fałszywy
papież. e) Ciężkie zaniedbanie: Całkowita porażka
soborowej hierarchii w egzekwowaniu norm moralnych.
f) Nowa encyklika: Bergoglio
wykorzystuje koniunkturę na "zmiany klimatyczne". g) Nowa Religia Człowieka. Bergoglio
propaguje naturalizm w "papieskich wideo-przesłaniach". h) "Papież" Franciszek
kontra św. Franciszek. Haniebna karykatura Wielkiego Świętego. i) Milczenie pasterzy. j) Wielomówstwo.
Dlaczego moderniści publikują takie rozwlekłe dokumenty? k) Marcin Luter. Życie i dziedzictwo arcyheretyka. l) Usprawiedliwienie i zbawienie. Co głosił ks.
Leonard Feeney?
3) Bp Konrad Martin, a) O
konieczności Chrztu świętego. b) Dogmat
Zmartwychwstania. c) Katolicka
nauka wiary. d) Katolicka nauka obyczajów. e) Wyznanie wiary (professio fidei).
4) Ks. Ludwik Kösters SI, Kościół wiary naszej.
5) Ks. Włodzimierz
Piątkiewicz SI, Mistyczne Ciało Chrystusa
a charaktery sakramentalne. Studium dogmatycznne.
6) Ks. Józef Stanisław Adamski SI, a) Łaska Boża czyli podniesienie człowieka do
porządku nadprzyrodzonego. b) Siła łaski uczynkowej: dostatecznej i
skutecznej. Skuteczność łaski uczynkowej w systemie tomistów i molinistów. c) Tajemnice w Religii.
d) Stanowisko papieży w Kościele
Chrystusowym. e) Kilka uwag
o sumieniu i wykład psalmu "Miserere".
7) Ks. Jan Domaszewicz, Ze skarbnicy wiedzy teologicznej.
Studium dogmatyczne na podstawie św. Tomasza, Doktora Anielskiego.
8) Ks. dr Maciej Sieniatycki, a) Apologetyka czyli dogmatyka fundamentalna.
b) Zarys dogmatyki katolickiej.
c) System modernistów. d) Modernistyczny
Neokościół. e) Problem istnienia Boga. f) Dogmatyka katolicka. Podręcznik
szkolny. g) Główne zasady etyki Kanta a etyka
chrześcijańska. h) Modernizm w książce polskiej.
9) Ks. Jacek Tylka SI, a) Dogmatyka katolicka. b) Traktat o Kościele Chrystusowym. c) O obojętności, czyli indyferentyzmie
w rzeczach religii. d) O
własnościach religii. e) O cnotach
heroicznych.
10) Ks. Dr Jan Czuj, a) "Extra Ecclesiam salus
non est" w świetle nauki św. Augustyna. b) Walka św. Augustyna z herezją pelagianizmu.
c) Apologety Tertuliana dowód z
przedawnienia przeciw heretykom.
11) Fr. Thomas Maria Zigliara OP, S. R. E. Cardinalis,
Propaedeutica ad
Sacram Theologiam in usum scholarum, seu Tractatus de ordine supernaturali.
12) Ks. Franciszek Perriot, Poza Kościołem nie ma
zbawienia.
13) O. Jan Jakub Scheffmacher SI, Katechizm polemiczny czyli Wykład nauk
wiary chrześcijańskiej przez zwolenników Lutra, Kalwina i innych z nimi
spokrewnionych, zaprzeczanych lub przekształcanych.
14) Ks. Marian Morawski SI, a) Świętych Obcowanie. Część pierwsza:
Komunia między duszami. b) Dogmat łaski. 19 wykładów o porządku
nadprzyrodzonym. c) O nabożeństwie do
Najświętszego Serca Jezusowego w stosunku do dogmatu i kultu katolickiego.
15) Papież
Pius XII, a) Encyklika "Mystici Corporis
Christi". O Mistycznym Ciele Chrystusa (Litterae encyclicae "Mystici
Corporis Christi"). b) Encyklika "Sacra
Virginitas" o Świętym Dziewictwie (Litterae encyclicae
"Sacra virginitas" de sacra virginitate).
16) Kongregacja Św. Inkwizycji, Wyznanie Wiary dla heretyków
przechodzących na łono Kościoła katolickiego.
17) Ks. Jan Rosiak SI, a) Chrystus mistyczny.
b) Idąc nauczajcie. c) Wiara
i "doświadczenie religijne".
d) Suarez. 1548 – 1617.
(Przypisy oraz niektóre ilustracje od red. Ultra
montes).
