STRONA INTERNETOWA POWSTAŁA W CELU PROPAGOWANIA MATERIAŁÓW DOTYCZĄCYCH INTEGRALNEJ WIARY KATOLICKIEJ POD DUCHOWĄ OPIEKĄ św. Ignacego, św. Dominika oraz św. Franciszka

Cytaty na nasze czasy:

"Człowiek jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony"

Św. Ignacy Loyola


"Papa materialiter tantum, sed non formaliter" (Papież tylko materialnie, lecz nie formalnie)

J.E. ks. bp Guerard des Lauriers


"Papież posiada asystencję Ducha Świętego przy ogłaszaniu dogmatów i zasad moralnych oraz ustalaniu norm liturgicznych oraz zasad karności duszpasterskiej. Dlatego, że jest nie do pomyślenia, aby Chrystus mógł głosić te błędy lub ustalać takie grzeszne normy dyscyplinarne, to tak samo jest także nie do pomyślenia, by asystencja, jaką przez Ducha Świętego otacza On Kościół mogła zezwolić na dokonywanie podobnych rzeczy. A zatem fakt, iż papieże Vaticanum II dopuścili się takich postępków jest pewnym znakiem, że nie posiadają oni autorytetu władzy Chrystusa. Nauki Vaticanum II, jak też mające w nim źródło reformy, są sprzeczne z Wiarą i zgubne dla naszego zbawienia wiecznego. A ponieważ Kościół jest zarówno wolny od błędu jak i nieomylny, to nie może dawać wiernym doktryn, praw, liturgii i dyscypliny sprzecznych z Wiarą i zgubnych dla naszego wiecznego zbawienia. A zatem musimy dojść do wniosku, że zarówno ten sobór jak i jego reformy nie pochodzą od Kościoła, tj. od Ducha Świętego, ale są wynikiem złowrogiej infiltracji, jaka dotknęła Kościół. Z powyższego wynika, że ci, którzy zwołali ten nieszczęsny sobór i promulgowali te złe reformy nie wprowadzili ich na mocy władzy Kościoła, za którą stoi autorytet władzy Chrystusa. Z tego słusznie wnioskujemy, że ich roszczenia do posiadania tej władzy są bezpodstawne, bez względu na wszelkie stwarzane pozory, a nawet pomimo pozornie ważnego wyboru na urząd papieski."

J.E. ks. bp Donald J. Sanborn

czwartek, 29 maja 2014

Pamięci x. Pawła Schoonbroodta w rocznicę śmierci

    Dwa lata temu odszedł do Pana po wieczną nagrodą kapłan na wieki, x. Paweł Schoonbrodt, jeden z najbardziej zasłużonych weteranów prawdziwego ruchu oporu przeciwko modernistycznej sekcie, która przejęła katolickie kościoły ponad pół wieku temu.
Zasłużył się zwłaszcza w walce o prawdziwe kapłaństwo, od początku głosząc wykłady o nieważności nowych obrzędów święceń i sakry, które ustanowili przedstawiciele antykościoła.
Requiem aeternam dona ei Domine. Et lux perpetua luceat ei. Requiescat in pace. Amen.
Pelagiusz z Asturii
X. Paweł Schoonbrodt — in memoriam
Requiescat in pace

schoonbroodt à genouxW wigilię Zesłania Ducha Świętego, 26 maja 2012 r., dotarła do nas smutna wiadomość o śmierci x. Pawła Schoonbrodta. Postać to dla katolickiego integryzmu wielce zasłużona, a w Polsce niemal nieznana. Paul Schoonbrodt urodził się w święto Piusa V, 5 maja 1933 r., w Eupen — niemieckojęzycznym mieście na terenie Królestwa Belgii, położonym kilkanaście kilometrów na południe od cesarskiego Akwizgranu. Śmierć nastąpiła wskutek obrażeń, jakich x. proboszcz doznał w wypadku samochodowym, wracając z podróży apostolskiej do Czech, 14 kwietnia tego roku. Wierzymy, że Bóg przyjął ofiarę Jego życia jako miłą sobie. Pochodzący z chłopskiej rodziny x. Schoonbrodt został kapłanem diecezji Leodium (Liege, Luettich), po święceniach otrzymanych w 1958 roku, jeszcze za pontyfikatu Piusa XII — ostatniego bezspornie katolickiego papieża.
W 1970 r. x. Paweł został mianowany proboszczem w Steffeshausen, najdalej na południe położonej wiosce niemieckiej enklawy językowej w Belgii. Niemal od razu rozpoczął się tam konflikt, związany ze stanowczą odmową proboszcza wprowadzenia na terenie parafii tzw. Nowej Mszy Pawła VI i Hannibala Bugniniego — żałosnego fabrykatu posoborowych reformatorów, przypominającego strukturą raczej obrządki protestanckich kacerzy niż starożytną Mszę łacińską Rzymu, którą na wieki skodyfikował św. Papież Pius V, a w którego święto, 1900 lat po zbawczej śmierci Chrystusa na krzyżu, urodził się x. proboszcz.
Ten konflikt spowodował zwrócenie się x. Schoonbrodta w stronę mężnych obrońców świętej Wiary Katolickiej. Już w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku x. Paweł zaprzestał odprawiania Mszy Wszechczasów w jedności z uzurpatorami władzy kościelnej i jednocześnie rozpoczął współpracę z arcybiskupem Lefebvre’em i jego Bractwem kapłańskim. X. Schoonbrodt wysłał do seminarium w Zaitzkofen wielu kandydatów do kapłaństwa, m.in. trzech braci Gruen (wszyscy nadal są członkami FSSPX), x. Stefana Maessena, którego książkę o Mszy Świętej wydało w Polsce Te Deum, a także chociażby brata Józefa, który w seminarium zaitzkofeńskim zasłużył się w dbaniu o żołądki wiecznie głodnych alumnów, a także dbał o ich zdrowie, m.in. serwując im wspaniale ziołowe nalewki… krzepiące i ducha, i ciało.
Skutkiem niezłomnej postawy x. Schoonbrodta było pozbawienie go parafii w Steffeshausen, w święto św. Łukasza Ewangelisty, 18 października 1986 roku. Następnie 24 października 1988 r. (święto św. Archanioła Rafała) x. proboszcz został „ekskomunikowany” za udział w nielegalnych z punktu widzenia modernistycznych apostatów święceniach biskupich w Ecône, jakich czterem kandydatom udzielili biskupi Lefebvre i de Castro Mayer. To właśnie x. Schoonbrodt relacjonował słowa biskupa Antoniego de Castro Mayera: przybywam, ponieważ nie mamy papieża i podobne w duchu arcybiskupa Lefebvre’a.
Po utracie kościoła parafialnego przez x. Schoonbrodta bardzo wielu katolickich tradycjonalistów zaangażowało się w budowę nowego miejsca kultu, i to zarówno sedewakantystów, jak i „lefebvrystów”. Kościół Najświętszego Serca Jezusowego został konsekrowany w 1991 r. przez JE x. biskupa Bernarda Tissier de Mallerais, a kilka lat później nowo wyświęcony na biskupa x. Daniel Dolan dokonał konsekracji pozostałych części kompleksu.
Warto też nadmienić, że x. Paweł współzakładał razem z abp. Lefebvre’em i Jego rodzoną siostrą, matką Marią Gabrielą, klasztor karmelitanek w Quievrain, z którego wyszły później inne fundacje tego zakonu. To właśnie matka Maria Gabriela Lefebvre odwiodła swego brata od przestrzegania układu z 5 maja 1988 r. i ostatecznie skłoniła do zerwania układów z modernistami pomieszkującymi na Watykanie, z Janem Pawłem II na czele.
X. Schoonbrodt był bratem zmarłego dwadzieścia lat wcześniej, sławnego organisty, oboisty i dyrygenta Huberta Schoonbrodta, który nb. zginął również wskutek wypadku drogowego.
Jutro pożegnamy x. Schoonbrodta w ramach uroczystego Requiem. Złączmy się w modłach za Jego duszę, by jak najprędzej mogła zaznać szczęścia wiekuistego, do którego i my dążymy.
x. Rafał Trytek

Źródło: Legitymizm.pl.
Za:  http://pelagiusasturiensis.wordpress.com/2014/05/26/x-schoonbroodt-rip/#more-4343
Autor: o