STRONA INTERNETOWA POWSTAŁA W CELU PROPAGOWANIA MATERIAŁÓW DOTYCZĄCYCH INTEGRALNEJ WIARY KATOLICKIEJ POD DUCHOWĄ OPIEKĄ św. Ignacego, św. Dominika oraz św. Franciszka

Cytaty na nasze czasy:

"Człowiek jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony"

Św. Ignacy Loyola


"Papa materialiter tantum, sed non formaliter" (Papież tylko materialnie, lecz nie formalnie)

J.E. ks. bp Guerard des Lauriers


"Papież posiada asystencję Ducha Świętego przy ogłaszaniu dogmatów i zasad moralnych oraz ustalaniu norm liturgicznych oraz zasad karności duszpasterskiej. Dlatego, że jest nie do pomyślenia, aby Chrystus mógł głosić te błędy lub ustalać takie grzeszne normy dyscyplinarne, to tak samo jest także nie do pomyślenia, by asystencja, jaką przez Ducha Świętego otacza On Kościół mogła zezwolić na dokonywanie podobnych rzeczy. A zatem fakt, iż papieże Vaticanum II dopuścili się takich postępków jest pewnym znakiem, że nie posiadają oni autorytetu władzy Chrystusa. Nauki Vaticanum II, jak też mające w nim źródło reformy, są sprzeczne z Wiarą i zgubne dla naszego zbawienia wiecznego. A ponieważ Kościół jest zarówno wolny od błędu jak i nieomylny, to nie może dawać wiernym doktryn, praw, liturgii i dyscypliny sprzecznych z Wiarą i zgubnych dla naszego wiecznego zbawienia. A zatem musimy dojść do wniosku, że zarówno ten sobór jak i jego reformy nie pochodzą od Kościoła, tj. od Ducha Świętego, ale są wynikiem złowrogiej infiltracji, jaka dotknęła Kościół. Z powyższego wynika, że ci, którzy zwołali ten nieszczęsny sobór i promulgowali te złe reformy nie wprowadzili ich na mocy władzy Kościoła, za którą stoi autorytet władzy Chrystusa. Z tego słusznie wnioskujemy, że ich roszczenia do posiadania tej władzy są bezpodstawne, bez względu na wszelkie stwarzane pozory, a nawet pomimo pozornie ważnego wyboru na urząd papieski."

J.E. ks. bp Donald J. Sanborn

sobota, 10 grudnia 2016

Św. Melchiades (Milcjades)


MILCJADES
(Melchiades)
2 lipca 310/311 – 10/11 stycznia 314
AFRYKAŃCZYK

Po śmierci Euzebiusza sediswakancja trwała kilka lat, zanim wybrano nowego następcę na stolicę Piotrową, papieża Milcjadesa. Za pontyfikatu Milcjadesa nastąpiła radykalna zmiana w sytuacji politycznej kościoła. Edykt tolerancyjny wydany przez cesarza Konstantyna I Wielkiego zwany edyktem mediolańskim w lutym 313 r. zahamował prześladowanie chrześcijan, chrześcijaństwo zostało uznane za pełnoprawną religię w państwie rzymskim, Kościołowi zwrócono dobra i budynki kościelne skonfiskowane za czasów prześladowań. Kościół był równouprawniony z pozostałymi religiami i mógł budować kościoły. Niedzielę uznano za państwowy dzień odpoczynku.

Papież Milcjades otrzymał od Konstantyna I Wielkiego Pałac Laterański cesarzowej Faustyny na Monte Celio, który stał się rezydencją papieży. Za pontyfikatu Milcjadesa nastąpił rozłam w Kościele afrykańskim na tle ważności udzielanych sakramentów w zależności od moralnego poziomu szafarza, a nie z mocy samego sakramentu. Na czele oponentów stanął biskup Kartaginy Donat (stąd nazwa schizmy – donatyzm). O rozstrzygnięcie sporu zwrócono się do cesarza Konstantyna I Wielkiego. Cesarz powierzył rozstrzygnięcie sporu papieżowi, prosząc, aby poinformowano go o podjętych decyzjach. Był to pierwszy list cesarza rzymskiego do papieża. Papież Milcjades zwołał synod do Rzymu 2 października 313 r. w pałacu laterańskim. Na synodzie potępiono i ekskomunikowano Donata. Z teologicznego punktu widzenia synodu działanie sakramentu było niezależne od moralnego stanu jego szafarza. Milcjades zmarł w Rzymie i został pochowany w katakumbach św. Kaliksta przy Via Appia. Kościół czci Milcjadesa jako świętego w liturgii 10 grudnia.
Autor: o