STRONA INTERNETOWA POWSTAŁA W CELU PROPAGOWANIA MATERIAŁÓW DOTYCZĄCYCH INTEGRALNEJ WIARY KATOLICKIEJ POD DUCHOWĄ OPIEKĄ św. Ignacego, św. Dominika oraz św. Franciszka

Cytaty na nasze czasy:

"Człowiek jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony"

Św. Ignacy Loyola


"Papa materialiter tantum, sed non formaliter" (Papież tylko materialnie, lecz nie formalnie)

J.E. ks. bp Guerard des Lauriers



"Papież posiada asystencję Ducha Świętego przy ogłaszaniu dogmatów i zasad moralnych oraz ustalaniu norm liturgicznych oraz zasad karności duszpasterskiej. Dlatego, że jest nie do pomyślenia, aby Chrystus mógł głosić te błędy lub ustalać takie grzeszne normy dyscyplinarne, to tak samo jest także nie do pomyślenia, by asystencja, jaką przez Ducha Świętego otacza On Kościół mogła zezwolić na dokonywanie podobnych rzeczy. A zatem fakt, iż papieże Vaticanum II dopuścili się takich postępków jest pewnym znakiem, że nie posiadają oni autorytetu władzy Chrystusa. Nauki Vaticanum II, jak też mające w nim źródło reformy, są sprzeczne z Wiarą i zgubne dla naszego zbawienia wiecznego. A ponieważ Kościół jest zarówno wolny od błędu jak i nieomylny, to nie może dawać wiernym doktryn, praw, liturgii i dyscypliny sprzecznych z Wiarą i zgubnych dla naszego wiecznego zbawienia. A zatem musimy dojść do wniosku, że zarówno ten sobór jak i jego reformy nie pochodzą od Kościoła, tj. od Ducha Świętego, ale są wynikiem złowrogiej infiltracji, jaka dotknęła Kościół. Z powyższego wynika, że ci, którzy zwołali ten nieszczęsny sobór i promulgowali te złe reformy nie wprowadzili ich na mocy władzy Kościoła, za którą stoi autorytet władzy Chrystusa. Z tego słusznie wnioskujemy, że ich roszczenia do posiadania tej władzy są bezpodstawne, bez względu na wszelkie stwarzane pozory, a nawet pomimo pozornie ważnego wyboru na urząd papieski."

J.E. ks. bp Donald J. Sanborn

czwartek, 22 grudnia 2016

Św. Franciszka Ksawera Cabrini

Francesca Cabrini.JPG 
(1850-1917)

Urodziła się 15 lipca 1850 r. w Sant'Angelo Lodigiano, w Lombardii. Była ostatnim z trzynaściorga dzieci. Wychowała się w głęboko religijnej atmosferze. Po odbyciu studiów nauczycielskich przez dwa lata (1872-1874) pracowała w szkole w Vidardo. W tym czasie dojrzało jej powołanie zakonne, jednakże z powodu słabego zdrowia kilkakrotnie odmawiano jej przyjęcia. Pracowała więc tymczasem w Casa della Provvidenza w Codogno. Wreszcie w r. 1880 z siedmioma towarzyszkami tej pracy założyła zgromadzenie misjonarek Najśw. Serca Jezusowego. Początkowo wzrastało ono powoli. W r. 1887 Franciszka otworzyła dom w Rzymie i przed ołtarzem św. Franciszka Ksawerego złożyła ślub udania się na Wschód. Wkrótce zetknęła się z biskupem Placencji, Scalabrinim, który wskazał jej inne pole pracy: wśród włoskich emigrantów za oceanem. Zachęcona przez samego Leona XIII, wyjechała zatem w roku 1889 do Stanów Zjednoczonych. Wracała potem do Europy, by zdobyć nowe kandydatki. Dzięki temu założyła w Ameryce wiele domów swego zgromadzenia, które w r. 1907 zatwierdzone zostało przez Stolicę Świętą. Franciszka oparła je na duchowości ignacjańskiej, niemniej nadała mu równocześnie rysy własnej osobowości, przenikniętej duchem wiary i pełną gotowością misjonarską. Zmarła 22 grudnia 1917 r. w Chicago. W 1938 roku Pius XI beatyfikował Franciszkę. Kanonizował ją w r. 1946 Pius XII, który także w cztery lata później ogłosił ją patronką emigrantów.