(† 67 w Rzymie)
Czcigodną
pamięć tego dnia świątecznego najlepiej nam
uprzytomni niezrównany język Kościoła: "Dzisiaj
wstąpił Szymon Piotr na drzewo krzyża, dzisiaj
klucznik królestwa radośnie odszedł do Chrystusa:
dzisiaj Paweł apostoł, światło kręgu ziemi,
skłonił głowę pod miecz katowski, aby od Chrystusa
przyjąć koronę męczeństwa" (Antyfona na Magnifikat). Tymi to słowy głosi
Kościół chwalę książąt apostołów. Martyrologjum
rzymskie obwieszcza to święto następującymi słowy:
"W Rzymie święci się dzisiaj narodziny
błogosławionych apostołów Piotra i Pawła, których
umęczono tego samego roku i dnia za panowania cesarza
Nerona. Pierwszego w temże mieście przybito do krzyża,
głową na dół, na Watykanie go pochowano, a czci go
cały krąg ziemi. Drugiemu ścięto głowę, pochowano
go na drodze prowadzącej do Ostji, cześć zaś oddaje
mu się taką samą".
Św. Piotra, księcia apostołów, ustanowił
Zbawiciel Swoim następcą na ziemi; na nim zbudował
Swój Kościół.
Piotr żyje w dalszym ciągu w swoich następcach, w
papieżach rzymskich. Wszystkie słowa Zbawicielowe,
odnoszące się do Piotra, stosują się także do
papieży: "Na tobie zbuduję mój Kościół",
"Tobie oddam klucze królestwa niebieskiego",
"Ja prosiłem za Tobą, aby nie ustala wiara twoja,
ty zaś utwierdzaj swych braci", i w końcu:
"Paś baranki moje, paś owce moje".
Słusznie staje obok niego "Apostoł
narodów", św. Paweł, ten najdoskonalszy wzór dla
każdego misjonarza. Po cudownym nawróceniu się w
drodze do Damaszku nie ustaje w swej gorliwości, by
głosić Chrystusa ukrzyżowanego wszystkim narodom.
Dokonuje najśmielszych podróży po całem państwie
rzymskim, znosi zniewagi, biczowanie, kamieniowanie,
gorzeje na ciele i na duchu, jeden cel Jego życia:
Chrystus. Dla Niego w końcu krew swoją przelewa.
Uwaga: W księgach Nowego Testamentu naukę św.
Piotra mamy zawartą w dwóch jego listach i w ewangelii
św. Marka, zaś naukę św. Pawła w Jego przebogatych w
natchnioną treść 14 listach.
Rok Boży w liturgii i
tradycji Kościoła świętego, Katowice 1931 r.
