Bonifacy urodził się około 673 r. w Dewonshire, w Anglii (Wessex). Na
chrzcie otrzymał imię Winfryd. Jako młodzieniec, czując wezwanie do
służby Bożej, został benedyktynem w opactwie Exeter, następnie w
opactwie w Nursling. Przyjął imię Bonifacy. Święcenia kapłańskie
otrzymał około 30. roku życia. Zaraz po święceniach opat wyznaczył mu
funkcję kierownika szkoły w Nursling.
Po pewnym czasie udał się na misje do Fryzji, dzisiejszych północnych
Niemiec i Holandii. Szybko musiał jednak powrócić do swojego klasztoru.
Wybuchła bowiem wojna między księciem Fryzów a Frankami. Po śmierci
opata Winbrecha mnisi wybrali Bonifacego. Nie pozostał jednak długo na
tym zaszczytnym stanowisku, gdyż w roku 718 wybrał się ponownie do
Niemiec. Dla pozyskania poparcia misji udał się najpierw do Rzymu.
Papież św. Grzegorz II dał mu listy polecające do króla Franków i do
niektórych biskupów. 14 maja 719 roku Bonifacy opuścił Rzym i udał się
do Niemiec. W drodze zatrzymał się w Pawii, gdzie odwiedził króla
Longobardów. Stąd ruszył przez Bawarię, Turyngię i Hesję do Fryzji.
Spotkał się ze św. Willibrordem. Pod kierunkiem tego doświadczonego
misjonarza pracował około 3 lat. Trud misyjny Bonifacego wydawał
niezwykłe owoce. W krótkim czasie miał ochrzcić kilka tysięcy
germańskich pogan. Bonifacy udał się potem ponownie do Hesji, gdzie w
roku 722 założył klasztor benedyktyński w Amoneburgu.
W celu omówienia z papieżem organizacji stałej administracji kościelnej
na terenie Niemiec, Bonifacy udał się ponownie do Rzymu. Wyjaśnił
papieżowi stan misji i jej potrzeby. Grzegorz II udzielił Bonifacemu
święceń biskupich i dał mu pełnomocnictwa, konieczne dla sprawniejszej
akcji misyjnej. Wręczył mu również ponownie list polecający do króla
Franków, Karola Martela. Ponieważ zapotrzebowanie na misjonarzy rosło,
Bonifacy zwrócił się z apelem do klasztorów w Anglii o pomoc.
Benedyktyni przysłali mu licznych i gorliwych misjonarzy. W roku 723
Bonifacy przybył na dwór Karola Martela. Ten dał biskupowi listy
polecające do wszystkich urzędników frankońskich, by mu służyli wszelką
dostępną pomocą. Korzystając z uprawnień metropolity misyjnego, Bonifacy
mianował biskupów w Moguncji i w Würzburgu. Założył wiele placówek
stałych, zależnych od tych biskupów, a także szereg klasztorów
benedyktynów i benedyktynek.
Uradowany tak pomyślnymi wynikami papież św. Grzegorz III wezwał
Bonifacego do Rzymu i nałożył mu uroczyście paliusz
metropolity-arcybiskupa z władzą mianowania i konsekrowania biskupów na
terytorium Niemiec na wschód od Renu. Ponadto mianował go swoim legatem
na Frankonię i Niemcy. Na mocy tak rozległej władzy Bonifacy zwołał do
Bawarii synod, aby do administracji kościelnej wprowadzić ład, gdyż
dotychczasowa akcja miała charakter okazjonalny i chaotyczny. Dzięki
poparciu księcia Odilona zdołał przywrócić karność kościelną. Ustanowił
biskupstwa w Passawie, Freising, Ratyzbonie (Regensburgu) i w Eichstätt.
W Salzburgu mianował biskupem mnicha benedyktyńskiego, Jana. Posuwając
się w głąb Niemiec, założył nadto biskupstwo w Fuldzie, które uznał za
centrum i ośrodek swojej działalności misyjnej.
W tym samym czasie we Francji nie zwoływano żadnych synodów. Wiele
stolic biskupich było nieobsadzonych. Wśród duchowieństwa i wiernych
upadek karności kościelnej był jaskrawo widoczny. Raport o tej sytuacji
Bonifacy przesłał do Rzymu, do nowego papieża, św. Zachariasza. Otrzymał
od niego polecenie, by jako legat papieski zabrał się do koniecznej
reformy. Przeprowadził ją na synodzie generalnym w roku 743. Uchwały tam
podjęte potwierdziły synody miejscowe. Nadto biskupi Galii wysłali do
papieża list hołdowniczy i wspólne wyznanie wiary. Radując się z tak
obiecującej reformy w Galii, Bonifacy chciał zaproponować podobną
reformę w Anglii. W tej sprawie napisał do prymasa Anglii, Kutberta,
który podobne reformy także przeprowadził. W roku 745 dzięki interwencji
Bonifacego papież podniósł biskupstwo w Kolonii do godności metropolii.
Podobnie uczynił z biskupstwem w Salzburgu i Moguncji (747).
Mając 80 lat, po raz trzeci udał się na misje do Fryzji. Kiedy jednak
dotarł do miasta Dokkum, został napadnięty przez pogan i wraz z 52
Towarzyszami zamordowany 5 czerwca 754 roku. Jego ciało przewieziono do
Utrechtu, by je pochować w miejscowej katedrze. Jednak uczeń Bonifacego,
św. Luli, zabrał je do Fuldy. Tam bowiem Bonifacy chciał być pogrzebany
- i tam spoczywa do dziś. Ku czci św. Bonifacego wystawiono w
Niemczech wiele kościołów. Jest on także bardzo czczony w Anglii. Już w
roku 756 na synodzie plenarnym episkopat angielski ogłosił św.
Bonifacego swoim patronem, obok św. Grzegorza I Wielkiego, papieża, i św.
Augustyna z Canterbury, pierwszego prymasa Anglii.
Św. Bonifacy jest patronem Niemiec, diecezji w Fuldzie, Erfurcie,
Moguncji, a także
kasjerów, krawców, księgarzy i piwowarów.
W ikonografii św. Bonifacy jest przedstawiany w biskupim stroju -
w ornacie, paliuszu, mitrze lub jako benedyktyński mnich. Jego
atrybutami są: kruk, lis, krzyż z podwójnym ramieniem - symbolizujący
legata papieskiego, księga Ewangelii przebita mieczem (taką bowiem
znaleziono przy nim po męczeńskiej śmierci).
