Wilhelm urodził się w Vercelli ok. roku 1085 w znakomitej rodzinie. W
wieku zaledwie 15 lat przywdział habit zakonny. Rodzice wcześniej
zmarli. Jako pątnik Wilhelm wyruszył w celu nawiedzenia najgłośniejszych
za jego czasów miejsc świętych. Udał się więc do Hiszpanii na grób św.
Jakuba Apostoła w Compostella. Po odwiedzeniu tamtejszych sanktuariów
przemierzył z kolei Włochy. Postanowił udać się także do Ziemi Świętej. W
oczekiwaniu na statek w pobliżu Brindisi spotkał się ze św. Janem z
Matera, przyszłym założycielem nowej rodziny zakonnej. Ten zachęcił
Wilhelma do życia w pokucie. Pielgrzym porzucił więc wędrówkę i udał się
do południowych Włoch, na "Górę Maryi" (Montevergine), gdzie na
wysokości 1270 m zbudował sobie celę pustelniczą. Cały rok tam spędził
samotnie wśród dzikiej zwierzyny. Dlatego ikonografia najczęściej
przedstawia go z wilkiem, który trzyma przy nim straż.
Sława jego życia zaczęła ściągać do niego uczniów. Wystawili oni sobie
obok jego celi domki oraz kościółek, który poświęcił biskup Avelino, Jan
(1124). Wilhelm ułożył dla nich regułę. W ten sposób powstała
kongregacja zakonna, która z czasem weszła do rodziny benedyktyńskiej.
Synowie św. Wilhelma (wilhelmianie) noszą białe szaty, podobnie jak
kameduli, zachowują wieczne milczenie i wiodą życie pustelnicze. Kiedy
na górze Montevergine powstało niebawem po śmierci Wilhelma słynne na
całe południowe Włochy sanktuarium maryjne, wilhelmini zajęli się
obsługą duchową sanktuarium i opieką nad pielgrzymami.
Wilhelm marzył jednak nadal o samotności. Dlatego w roku 1128 opuścił
swoich synów duchowych i udał się w pobliże Laceno, gdzie założył
pustelnię. Tu nawiedził go św. Jan z Matera. Obaj święci wspierali się
wzajemnie modlitwą i pobożną rozmową. Kiedy jednak ich sława znowu
zaczęła ściągać uczniów, Jan opuścił pustelnię, a Wilhelm założył drugi
klasztor pustelniczy. Po założeniu trzeciego eremu w pobliżu Sant Angelo
del Lombardii w Goleto założył także klasztor-erem dla niewiast.
Łącznie założył 7 eremów.
Na rękach swoich uczniów pożegnał ziemię dla nieba 25 czerwca 1142 roku.
Imię św. Wilhelma, opata, wpisał do katalogu świętych w Martyrologium
Rzymskim papież Benedykt XIII (+ 1730). Papież Pius VI w 1785 r.
rozszerzył jego kult na cały Kościół. W roku 1878 umieszczono statuę św.
Wilhelma wśród zakonodawców w bazylice św. Piotra w Rzymie.
