STRONA INTERNETOWA POWSTAŁA W CELU PROPAGOWANIA MATERIAŁÓW DOTYCZĄCYCH INTEGRALNEJ WIARY KATOLICKIEJ POD DUCHOWĄ OPIEKĄ św. Ignacego, św. Dominika oraz św. Franciszka

Cytaty na nasze czasy:

"Człowiek jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony"

Św. Ignacy Loyola


"Papa materialiter tantum, sed non formaliter" (Papież tylko materialnie, lecz nie formalnie)

J.E. ks. bp Guerard des Lauriers


"Papież posiada asystencję Ducha Świętego przy ogłaszaniu dogmatów i zasad moralnych oraz ustalaniu norm liturgicznych oraz zasad karności duszpasterskiej. Dlatego, że jest nie do pomyślenia, aby Chrystus mógł głosić te błędy lub ustalać takie grzeszne normy dyscyplinarne, to tak samo jest także nie do pomyślenia, by asystencja, jaką przez Ducha Świętego otacza On Kościół mogła zezwolić na dokonywanie podobnych rzeczy. A zatem fakt, iż papieże Vaticanum II dopuścili się takich postępków jest pewnym znakiem, że nie posiadają oni autorytetu władzy Chrystusa. Nauki Vaticanum II, jak też mające w nim źródło reformy, są sprzeczne z Wiarą i zgubne dla naszego zbawienia wiecznego. A ponieważ Kościół jest zarówno wolny od błędu jak i nieomylny, to nie może dawać wiernym doktryn, praw, liturgii i dyscypliny sprzecznych z Wiarą i zgubnych dla naszego wiecznego zbawienia. A zatem musimy dojść do wniosku, że zarówno ten sobór jak i jego reformy nie pochodzą od Kościoła, tj. od Ducha Świętego, ale są wynikiem złowrogiej infiltracji, jaka dotknęła Kościół. Z powyższego wynika, że ci, którzy zwołali ten nieszczęsny sobór i promulgowali te złe reformy nie wprowadzili ich na mocy władzy Kościoła, za którą stoi autorytet władzy Chrystusa. Z tego słusznie wnioskujemy, że ich roszczenia do posiadania tej władzy są bezpodstawne, bez względu na wszelkie stwarzane pozory, a nawet pomimo pozornie ważnego wyboru na urząd papieski."

J.E. ks. bp Donald J. Sanborn

wtorek, 11 października 2016

Dla konwertytów z wyznania ewangelickiego (cz. II)


 Znalezione obrazy dla zapytania dla konwertytów z wyznania ewangelickiego  

(cd.)

11. Jaka jest forma chrztu św.?
Polewając wodą głowę przystępującego do chrztu św., wymawia się słowa: N. N. (np. Teofilu) ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha świętego.

12. Czy konwertytów z wyznania ewangelickiego chrzci się ponownie?
  1. Należy sumiennie zbadać, czy duchowni ewangeliccy (lub w ogóle duchowni innego wyznania) zmieniają materię lub formę chrztu w tej miejscowości, w której konwertyta chrzest otrzymał, np. czy używają do chrztu wody, a nie perfum, czy nie chrzczą w imię Trójcy Przenajśw. bez wymieniania Osób Boskich itp. Jeżeli się okaże, że chrztu zupełnie nie udzielono albo że w tych okolicach innowiercy chrzczą nieważnie, należy konwertytę ochrzcić bezwarunkowo, a wtedy nie odbiera się osobno wyznania wiary. Konwertyta wówczas nie odprawia spowiedzi z przeszłego życia, wszystkie bowiem grzechy gładzi sakrament chrztu św. Zbędne jest także w tym wypadku wyrzeczenie się herezji i uwolnienie od klątwy, której podlegają heretycy.
  2. Jeżeli jednak pomimo badań nie udało się ustalić, że chrzest był na pewno ważny, wtedy należy ten sakrament powtórzyć warunkowo (conditionate et secreto). W tym wypadku konwertyta
    1. składa najpierw wyznanie wiary, następnie
    2. otrzymuje chrzest warunkowy według formy przepisanej dla chrztu dorosłych, po czym
    3. następuje spowiedź, rozgrzeszenie warunkowe.
  3. Jeżeli wreszcie okaże się, że chrzest był ważny, konwertyta składa tylko wyznanie wiary, po którym następuje spowiedź, rozgrzeszenie od cenzury i Komunia św.
Należy zawczasu w Ordynariacie wyjednać władzę rozgrzeszenia od herezji dla spowiednika, którego konwertyta dowolnie obiera.

13. Co to jest bierzmowanie?
Według nauki katolickiej bierzmowanie jest to sakrament, w którym człowiek ochrzczony, przez włożenie rąk, namaszczenie krzyżmem i słowa biskupa otrzymuje łaskę uświęcającą, aby wiarę swą mężnie wyznawał i według niej żył.
Naszemu bierzmowaniu odpowiada ewangelicka konfirmacja, to jest odnowienie przyrzeczenia uczynionego na chrzcie św.
Ale protestanci nie uważają swojej konfirmacji za odrębny sakrament. Inaczej uczy o tym Pismo św.: "Kiedy Apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do niej Piotra i Jana, którzy przyszli i modlili się za nich, aby mogli otrzymać Ducha Świętego. Bo na żadnego z nich jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Wtedy więc wkładali /Apostołowie/ na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego" (Dz 8, 14-17).
Z faktu, że już w czasach apostolskich uznano potrzebę, aby Samarytanie poddali się temu obrzędowi, mimo że już byli ochrzczeni, wnosić należy, iż bierzmowanie przynosi osobną łaskę Ducha Św. i jest sakramentem odrębnym od chrztu.
Konwertyta tedy powracając na łono Kościoła katolickiego, powinien przystąpić do sakramentu bierzmowania według obrządku Kościoła katolickiego.

14. Jaka jest nauka Kościoła katolickiego o Najśw. Sakramencie Ołtarza?
Według katolickiej nauki religii w N. Sakramencie Ołtarza jest prawdziwie, rzeczywiście i istotnie obecny Jezus Chrystus pod postaciami chleba i wina na pokarm duchowy dusz naszych. - W Najśw. Sakramencie Ołtarza należy się P. Jezusowi cześć Boska.
Według ewangelickiej nauki, istota chleba i wina pozostaje niezmieniona po błogosławieństwie odpowiadającym naszej konsekracji. Łączy się z Ciałem i Krwią Chrystusową tylko w chwili Komunii. - Natomiast według katolickiej religii na słowa Chrystusowe: "To jest Ciało moje; to jest Krew moja" - cała istota chleba i wina przemienia się w Ciało i Krew Chrystusową, a pozostają same postacie chleba i wina. P. Jezus jest tak długo obecny pod postaciami (chleba i wina), jak długo postacie nie ulegną zniszczeniu. Przeistoczenie ponawia się przy każdej Mszy św.

15. Co to jest Msza św.?
Msza św. jest to wiekuista ofiara Nowego Zakonu, w której Jezus Chrystus ofiaruje się Bogu Ojcu pod postaciami chleba i wina w sposób bezkrwawy.
Msza św. jest bezkrwawym ponowieniem ofiary krzyżowej Jezusa Chrystusa. Słuchając Mszy św. uczestniczymy w zasługach ofiary krzyżowej Zbawiciela. Aby nas pobudzić do uczestniczenia w przeobfitych zasługach męki i śmierci Pana Jezusa, Kościół nakazuje słuchać Mszy św. w niedziele i święta.
Pan Jezus jest obecny w ofierze Mszy św. począwszy od przeistoczenia, nie zaś tylko podczas Komunii św., jak błędnie utrzymują protestanci.

16. Co to jest Komunia święta?
Komunia św. jest to spożywanie Ciała i Krwi P. Jezusa w Najświętszym Sakramencie.

17. Jakie są owoce Komunii św.?
Komunia św. gładzi grzechy powszednie, chroni od śmiertelnych, pomnaża łaskę uświęcającą, osłabia złe skłonności, wzmacnia miłość ku Bogu, łączy najściślej z Jezusem Chrystusem. To wszystko pobudza, aby jak najczęściej przystępować do Stołu Bożego.

18. Jaka jest nauka Kościoła katolickiego co do Komunii św. pod dwoma postaciami?
Kościół katolicki uczy, że Jezus Chrystus jest prawdziwie i istotnie obecny także pod jedną postacią. Za czasów pierwszych chrześcijan chorym i więźniom podawano Komunię św. tylko pod jedną postacią. - Komunia pod obu postaciami nie jest niezbędnie konieczna, dlatego w kościele rzymskokatolickim rozdziela się Komunię tylko pod postacią chleba, ze względu na niebezpieczeństwa rozlania Krwi Przenajświętszej, oraz dla zdrowia publicznego.

19. Kto z wyznania ewangelickiego zamierza powrócić na łono Kościoła katolickiego, powinien przyjąć:
  1. że w Najświętszym Sakramencie Ołtarza jest rzeczywiście, prawdziwie i istotnie obecne Ciało i Krew Pana naszego Jezusa Chrystusa wraz z duszą, Bóstwem i Człowieczeństwem;
  2. że Jezus Chrystus jest obecny całkowicie i niepodzielnie także pod jedną postacią; Komunia przeto pod jedną postacią nie zmienia w niczym istoty Sakramentu;
  3. że Msza św. jest prawdziwą i rzeczywistą ofiarą zadośćuczynienia za żywych i umarłych;
  4. że we Mszy św. cała istota chleba przemienia się w Ciało Pańskie, cała zaś istota wina w Krew Przenajświętszą. Przemianę tę nazywa Kościół katolicki transsubstancją, czyli przeistoczeniem.
20. Jaka jest różnica pomiędzy obu wyznaniami w nauce o odpuszczeniu grzechów?
Zamiast zadośćuczynienia żądają ewangelicy, aby grzesznik przyjął rozgrzeszenie z wiarą, że grzechy są mu w niebie odpuszczone. Natomiast według nauki Kościoła katolickiego jest pięć warunków do godnego przyjęcia sakramentu pokuty, mianowicie: rachunek sumienia, żal za grzechy, mocne postanowienie poprawy, spowiedź, czyli wyznanie grzechów i zadośćuczynienie.
Kościół katolicki uczy dalej, że rozgrzeszenie kapłańskie (czyli absolucja) gładzi winę i karę wieczną, zaś do odpuszczenia kary doczesnej potrzeba, aby grzesznik wypełnił naznaczoną mu przez spowiednika pokutę. Jest to tak zwane zadośćuczynienie, nieznane kościołowi ewangelickiemu.
W dawnych czasach wymierzano za grzechy publiczną pokutę, dopiero praktyka średniowiecza dopuściła, aby zamiast oznaczonej w kanonach kościelnych publicznej pokuty spełniano w charakterze zadośćuczynienia jakikolwiek dobry uczynek: modlitwę, post, jałmużnę itp.
Zadośćuczynienia nasze nie uwłaczają bynajmniej zadośćuczynieniom Chrystusowym, jak błędnie sądzą protestanci. Zadośćuczynienia nasze i uczynki pokutne zyskują swą moc i skuteczność dzięki zasługom i zadośćuczynieniom Chrystusa Pana.
 
(cdn.)

Autor: o