STRONA INTERNETOWA POWSTAŁA W CELU PROPAGOWANIA MATERIAŁÓW DOTYCZĄCYCH INTEGRALNEJ WIARY KATOLICKIEJ POD DUCHOWĄ OPIEKĄ św. Ignacego, św. Dominika oraz św. Franciszka

Cytaty na nasze czasy:

"Człowiek jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony"

Św. Ignacy Loyola


"Papa materialiter tantum, sed non formaliter" (Papież tylko materialnie, lecz nie formalnie)

J.E. ks. bp Guerard des Lauriers


"Papież posiada asystencję Ducha Świętego przy ogłaszaniu dogmatów i zasad moralnych oraz ustalaniu norm liturgicznych oraz zasad karności duszpasterskiej. Dlatego, że jest nie do pomyślenia, aby Chrystus mógł głosić te błędy lub ustalać takie grzeszne normy dyscyplinarne, to tak samo jest także nie do pomyślenia, by asystencja, jaką przez Ducha Świętego otacza On Kościół mogła zezwolić na dokonywanie podobnych rzeczy. A zatem fakt, iż papieże Vaticanum II dopuścili się takich postępków jest pewnym znakiem, że nie posiadają oni autorytetu władzy Chrystusa. Nauki Vaticanum II, jak też mające w nim źródło reformy, są sprzeczne z Wiarą i zgubne dla naszego zbawienia wiecznego. A ponieważ Kościół jest zarówno wolny od błędu jak i nieomylny, to nie może dawać wiernym doktryn, praw, liturgii i dyscypliny sprzecznych z Wiarą i zgubnych dla naszego wiecznego zbawienia. A zatem musimy dojść do wniosku, że zarówno ten sobór jak i jego reformy nie pochodzą od Kościoła, tj. od Ducha Świętego, ale są wynikiem złowrogiej infiltracji, jaka dotknęła Kościół. Z powyższego wynika, że ci, którzy zwołali ten nieszczęsny sobór i promulgowali te złe reformy nie wprowadzili ich na mocy władzy Kościoła, za którą stoi autorytet władzy Chrystusa. Z tego słusznie wnioskujemy, że ich roszczenia do posiadania tej władzy są bezpodstawne, bez względu na wszelkie stwarzane pozory, a nawet pomimo pozornie ważnego wyboru na urząd papieski."

J.E. ks. bp Donald J. Sanborn

wtorek, 31 marca 2015

Wielki Tydzień: Niedziela Palmowa: Stary ryt a ryt z 1955 - x. Antoni Cekada


Christ's Entry into Jerusalem by Hippolyte Flandrin c. 1842

    Uwaga wstępna: modyfikacje w obrzędach Wielkiego Tygodnia z 1955 roku były częścią serii postępujących zmian liturgicznych, począwszy od 1951 roku, które ostatecznie doprowadziły do promulgacji Novus Ordo Missae w 1969 roku.
Stworzenie obrzędów Wielkiego Tygodnia z 1955 roku, podobnie jak stworzenie Novus Ordo, było organizowane przez Hanibala Bugniniego, człowieka uznawanego za złego geniusza, który zniszczył Mszę. Z perspektywy czasu, możemy spojrzeć wstecz na zmiany Wielkiego Tygodnia z 1955 roku i zobaczyć serię wprowadzanych postępujących zmian, które na stałe zostaną wcielone w Novus Ordo.
- – – – – – – – – – – – – – -
W tradycyjnym rycie kapłan święci palmy przy ołtarzu podczas „suchej Mszy” (ceremonii, która wzorowana jest na strukturze Mszy). Następuje procesja, a potem właściwa Msza, podczas której śpiewana jest Męka Pańska. Sucha Msza jest pozostałością po rzymskiej praktyce, zgodnie z którą Papież święcił palmy podczas Mszy w jednym kościele, poszedł procesyjnie do innego i tam ofiarował drugą Mszę.
W rycie z 1955 roku sucha Msza (Introit, Kolekta, Lekcja, Responsorium, Ewangelia, Prefacja i Sanctus) zniknęła. Kapłan święci palmy nie przy ołtarzu, ale przy stole, za którym stoi „twarzą do ludzi” – pierwszy raz, gdy taki kierunek występuje w liturgii rzymskiej. Zamiast szat fioletowych, używane są szaty czerwone, jak w Novus Ordo. Użyta jest tylko jedna modlitwa do poświęcenia; w starym rycie było ich pięć.
Jeśli chodzi o procesję, reformatorzy usunęli mistyczną ceremonię przy drzwiach kościoła – śpiewające na przemian chóry na zewnątrz i wewnątrz kościoła, pukanie do drzwi, symbolizujące Chrystusa pragnącego wstąpić do Miasta Świętego. Po procesji, w nowym rycie kapłan śpiewa ostatnią kolektę twarzą do ludzi, a plecami do tabernakulum.
W rycie z 1955 roku modlitwy u stopni ołtarza całkowicie znikają ze Mszy, a kapłan przystępuje do ołtarza, aby go okadzić. Jeśli obecni są w asyście inni szafarze, celebrans sam nie czyta lekcji z Pisma świętego, ale siedzi na swoim miejscu i ich słucha. Namaszczenie w Betanii jest opuszczone na początku Męki, a umieszczenie straży przy grobie opuszczone jest na końcu. Ostatnia Ewangelia jest zniesiona.
 
Z języka angielskiego tłumaczył Pelagiusz z Asturii. Źródło: Quidlibet. Blog x. Cekady.
Za:  https://pelagiusasturiensis.wordpress.com/2014/04/13/niedziela-palmowa-1955/
Autor: o