STRONA INTERNETOWA POWSTAŁA W CELU PROPAGOWANIA MATERIAŁÓW DOTYCZĄCYCH INTEGRALNEJ WIARY KATOLICKIEJ POD DUCHOWĄ OPIEKĄ św. Ignacego, św. Dominika oraz św. Franciszka

Cytaty na nasze czasy:

"Człowiek jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony"

Św. Ignacy Loyola


"Papa materialiter tantum, sed non formaliter" (Papież tylko materialnie, lecz nie formalnie)

J.E. ks. bp Guerard des Lauriers


"Papież posiada asystencję Ducha Świętego przy ogłaszaniu dogmatów i zasad moralnych oraz ustalaniu norm liturgicznych oraz zasad karności duszpasterskiej. Dlatego, że jest nie do pomyślenia, aby Chrystus mógł głosić te błędy lub ustalać takie grzeszne normy dyscyplinarne, to tak samo jest także nie do pomyślenia, by asystencja, jaką przez Ducha Świętego otacza On Kościół mogła zezwolić na dokonywanie podobnych rzeczy. A zatem fakt, iż papieże Vaticanum II dopuścili się takich postępków jest pewnym znakiem, że nie posiadają oni autorytetu władzy Chrystusa. Nauki Vaticanum II, jak też mające w nim źródło reformy, są sprzeczne z Wiarą i zgubne dla naszego zbawienia wiecznego. A ponieważ Kościół jest zarówno wolny od błędu jak i nieomylny, to nie może dawać wiernym doktryn, praw, liturgii i dyscypliny sprzecznych z Wiarą i zgubnych dla naszego wiecznego zbawienia. A zatem musimy dojść do wniosku, że zarówno ten sobór jak i jego reformy nie pochodzą od Kościoła, tj. od Ducha Świętego, ale są wynikiem złowrogiej infiltracji, jaka dotknęła Kościół. Z powyższego wynika, że ci, którzy zwołali ten nieszczęsny sobór i promulgowali te złe reformy nie wprowadzili ich na mocy władzy Kościoła, za którą stoi autorytet władzy Chrystusa. Z tego słusznie wnioskujemy, że ich roszczenia do posiadania tej władzy są bezpodstawne, bez względu na wszelkie stwarzane pozory, a nawet pomimo pozornie ważnego wyboru na urząd papieski."

J.E. ks. bp Donald J. Sanborn

piątek, 29 marca 2024

WIELKI PIĄTEK

WIELKI PIĄTEK

Pomnik Męki i Śmierci Pańskiej

STACJA U ŚW. KRZYŻA JEROZOLIMSKIEGO

Ryt zdwoj. I kl.   Szaty czarneWielki Piątek jest dniem żałoby, największym jaki by mógł być. Chrystus umiera. Dominujący wpływ śmierci rozciągającej się na wszystkie życia ludzkie, skutek grzechu dosięga głowy ludzkości, Syna Bożego, który stał się człowiekiem.  

Lecz wszyscy chrześcijanie wiedzą, że śmierć, którą Jezus podzielił z nami, a która dla niego była tak okrutna, odpowiadała boskiemu planowi zbawienia ludzkości. Ta śmierć, narzucona Synowi przez Ojca, została przez Syna przyjęta dla naszego Odkupienia. Odtąd Krzyż Chrystusa staje się chwałą chrześcijan. Już wczoraj śpiewaliśmy : « Wszelka chwała dla nas jest w krzyżu Pana naszego Jezusa Chrystusa. » Dzisiaj Kościół powtarza te słowa i wzywa nas do adoracji obnażonego Krzyża : « Oto drzewo Krzyża, które dźwigało zbawienie świata. » Dzięki temu, Wielki Piątek, dzień żałoby, jest równocześnie dniem nadziei ; prowadzi on bowiem do zmartwychwstania. 

    Popołudniowe nabożeństwo religijne, podczas którego Kościół czci odkupienie świata, powinno być drogie każdemu chrześcijaninowi. W tym dniu, uroczysty śpiew Męki Pańskiej, wszelkie modlitwy (w których Kościół z zapewnieniem prosi o zbawienie wszystkich ludzi), adoracja Krzyża i śpiew improperiów, wszystko to jest czymś o wiele większym, niż wzruszające obrzędy religijne ; jest to równocześnie modlitwa i dziękczynienie ludzi odkupionych, którzy, wspólnie przed Bogiem, stają się świadomi dobrodziejstwa otrzymanego przez tajemnicę Krzyża.
    Ze względu na żałobę tego dnia, żaden kapłan nie odprawia dziś Mszy św. tylko obchodzimy uroczyste nabożeństwo, które składa się z czterech części. 

I. Czytania święte

   Kapłan ubrany w czarny ornat modli się po cichu, leżąc u stóp ołtarza, po czym wstaje. Czyta się najpierw lekcję z Ozeasza proroka o miłosierdziu Bożym nad ludem i wyjątek z Księgi Wyjścia o sposobie składania ofiary z Baranka Wielkanocnego, następnie śpiewa się uroczyście opis męki Jezusa według Ewangelii św. Jana. Na pierwszy plan wysuwa się w niej Królewska godność Pana Jezusa, której wrogowie uznać nie chcą.

   2. Następnie Kościół w szeregu przepięknych modlitw poleca wszystkie intencje Bogu. Ukazuje się tu bezgraniczna miłość Kościoła ku duszom.

3. Adoracja krzyża

   Ta część weszła do liturgii Wielkopiątkowej nieco później (około VII w) kapłan odsłania stopniowo części krzyża wzywając do adoracji. Wówczas wszyscy przychodzą adorować ów symbol męki i zwycięstwa Chrystusa, aby wynagrodzić mu za zniewagi i obelgi zniesione za nasze grzechy.

4. Komunia św. kapłana

   Wszyscy udają się do ołtarza wystawienia, aby przenieść Hostię na ołtarz. Odbywa się wówczas t. zw. Msza darów uprzednio uświęconych. Nie jest to Msza właściwa, tylko spożycie Hostii już konsekrowanej. Po czym odprawia się nieszpory, a w Polsce przeniesienie ostatniej Hostii do grobu.

5. Grób Chrystusa

   Najstarsze wzmianki o tym obrzędzie mamy z X wieku. Przechował się jeszcze w niektórych diecezjach w Austrii i w Niemczech, oraz w Polsce. Podczas pochodu do grobu śpiewa się antyfonę : « Odszedł nasz Pasterz, źródło wody żywej » i ustawia się monstrancję, okrytą białym przejrzystym welonem na ołtarzu bogato ustrojonym, który ma wyobrazić grób Jezusa. Tutaj cały piątek i sobotę wierni będą pielgrzymować, by uczcić śmierć Jezusa i przygotować się do Zmartwychwstania.

Źródło: Mszał Rzymski z dodaniem nabożeństw nieszpornych, o. G. Lefebvre, Benedyktyn, 1956 r.

Autor: o