„Ten Soborowy Kościół
jest schizmatycki, ponieważ jako podstawę dostosowania się do obecnych
czasów obrał sobie zasady stojące w sprzeczności z zasadami Kościoła
katolickiego […]. Kościół, który zatwierdza podobne błędy jest
równocześnie schizmatycki i heretycki. Ten Soborowy Kościół nie jest
zatem katolicki. W stopniu, w jakim papież, biskupi, księża lub wierni
przynależą do tego nowego Kościoła, oddzielają się sami od Kościoła
katolickiego. Dzisiejszy Kościół jest prawdziwym Kościołem tylko w
stopniu, w jakim stanowi kontynuację i jedno ciało z Kościołem
wczorajszym i wszystkich czasów.” abp Marceli Lefebvre, Kilka reflesji na temat suspensy a divinis, 29 VII 1976
„Nie mówię, że papież
nie jest papieżem, ale nie mówię też, że nie można powiedzieć, że papież
nie jest papieżem” („Je ne dis pas que le pape n’est pas pape, mais je
ne dis pas non plus qu’on ne peut pas dire que le pape n’est pas pape.”)
abp Marceli Lefebvre do amerykańskich księży, Stany Zjednoczone, VII 1979
„Uznawanie papieży
Vaticanum II oznacza uznanie, że Chrystus uczynił ich Swoimi
Wikariuszami i obdarzył ich Swoją Władzą.” x. Noel Barbara, List otwarty do członków Bractwa Świętego Piusa X, 1993
„Sedewakantyzm jest
jedynym logicznym wnioskiem wypływającym ze wstępnego osądu, którego
dokonuje każdy tradycjonalista – tj., że Nowa Msza jest zła i nowe
doktryny są błędami. Zło i błąd może pochodzić tylko od niekatolików – a
nie od prawdziwych Następców Piotra posiadających autorytet władzy
przekazany przez Jezusa Chrystusa. Dlatego też, tak naprawdę wszyscy
tradycjonaliści są sedewakantystami – tylko, że jeszcze nie wszyscy
doszli do tego wniosku.” x. Antoni Cekada, „The Remnant”, XI 2005
Zaiste, jak zakomunikowałem to 22 lipca („Nieco lektury”),
w drugiej połowie lipca oddałem się studiom pewnego tematu, który nie
może być obojętny żadnemu katolikowi. Zanim jednak przejdę do
okoliczności i tekstów, które były w sprawie decydujące, należy się
uwaga wstępna dotycząca autorytetu.
Autorytet, abp Lefebvre i bp Williamson
Blog Pelagiusza z Asturii powstał, aby
przyłączyć się do ruchu oporu wobec nowej ugodowej polityki przywódców
FSSPX, którzy chcą pojednać się z modernistycznym Rzymem i obiektywnie
doprowadzić do upadku poprzez kompromis z wrogami Kościoła w Rzymie
dzieło abp Lefebvre’a (cf. „Przeciwko modernizmowi i praktycznym porozumieniom z modernistami. Cel tego blogu”,
pierwszy wpis z 5 grudnia 2012). Powstał niedługo po „usunięciu” bp
Williamsona z Bractwa również jako wyraz wsparcia dla brytyjskiego
purpurata niewygodnego dla obecnego kierownictwa FSSPX na drodze „ku
koniecznemu pojednaniu” (nad którym lata pracował GREC).
Nigdy jednak nie podchodziłem zupełnie bezkrytycznie do każdego słowa
abp Lefebvre’a czy bp Williamsona. Nie wchodząc tu w szczegóły mojego
trafienia przed kilkoma laty na trop prawdziwego katolicyzmu,
tradycyjnego, który jest prześladowany przez modernistów Neokościoła
Soboru Watykańskiego II, przekonany byłem i nadal jestem do
opatrznościowej roli, jaką odegrał w obecnym kryzysie Kościoła i świata
katolickiego abp Marceli Lefebvre. Stworzył o prawdziwie światowym
zasięgiu organizację stawiającą wytrwały opór soborowym nowinkom i
przyczynił się, jak zapewne nikt inny, do uratowania katolickiej Mszy i
kapłaństwa. Niemniej jednak nigdy nie miał u mnie Arcybiskup autorytetu
równoważnego autorytetowi magisterium, nie uważałem każdego jego słowa
za święte i nieomylne (zwłaszcza proszenie największych wrogów Kościoła o
pozwolenie na „eksperyment Tradycji” czy też przyjęcie mszału masona
Bugniniego z 1962). W obecnym kryzysie w Kościele bez precedensu był
jednak przewodnikiem i autorytetem jak żaden inny. Podobne mniemanie
miałem i nadal mam o bp Ryszardzie Williamsonie, który po wielu latach
wiernej posługi Bractwu został porzucony przez swoich.
„Linia Arcybiskupa” w sprawie ewentualnego sede vacante wczoraj i dziś
Nie jest moją intencję przedstawienie wszystkich argumentów przeciwnych stanowisku sede vacante
tych, którzy stawiają opór „papieżowi” uznając jego zwierzchnictwo (tak
zwana linia „Recognize-and-Resist”, „uznawać-i-stawiać opór”). Znaczna
większość duchownych FSSPX i wspólnot zaprzyjaźnionych oraz wielu
niezależnych kapłanów współpracujących z FSSPX należą do owej grupy
„uznających-i-stawiająych opór”. Wspomnę więc pokrótce o tzw. „linii
Arcybiskupa” dotyczącej tego zagadnienia, która do dziś wiernie jest
zachowywana przez niektórych członków FSSPX.
Jan Daly napisał w 2006 roku (umieszczony na blogu x. Cekady,
polskie tłumaczenie w przygotowaniu) wspaniały artykuł, w którym zawarł
różne prawdziwe wypowiedzi abp Lefebvre’a dotyczące ewentualnego wakatu
Stolicy Apostolskiej z powodu herezji i apostazji soborowych „papieży”.
Ze wszystkich wymienionych w artykule, ale i z innych łatwo dostępnych
jasno wynika, że abp Lefebvre nigdy nie zdecydował się rzeczywiście
zbadać sprawy i pozostawił definitywną decyzję przyszłemu papieżowi.
Brak dostatecznego zbadania sprawy doprowadził do sytuacji trwałego
niezdecydowania. Choć zasadniczo uznawał autorytet Pawła VI i Jana Pawła
II, niejednokrotnie jednak wypowiadał się Arcybiskup dość ostro i
niejedna jego wypowiedź mogłaby być przypisana sedewakantyście. W tej
kwestii na tym mniej więcej polegała „linia Arcybiskupa” i na
zachowywaniu tego status quo polega ona i dzisiaj.
Przytoczę wobec tego opinie dwóch
purpuratów należących do najrozsądniejszych duchownych słusznie
sprzeciwiających się okupantom Watykanu, którzy jednocześnie bronią
autorytetu papieskiego soborowych antypapieży. Są to niewątpliwie wierni
stronnicy omawianej tu „linii Arcybiskupa”.
Gdy w czerwcu przetłumaczyłem list bp Tissier de Mallerais na temat sedewakantyzmu (umieszczony pod datą 18 lipca)
nie byłem w stanie przyjąć argumentacji Ekscelencji. Choć nie byłem
wtedy jeszcze przekonany do trwającego od lat wakatu Stolicy
Apostolskiej z powodu braku należytych poszukiwań, nie mogłem zrozumieć,
jak opinia większości „tradycyjnych katolików” mogłaby decydować o tak
poważnej kwestii, jak utrata kościelnego urzędu z powodu herezji,
schizmy czy apostazji. Przecież Pismo święte mówi o opinii większości
tłumu: „Non sequeris turbam ad faciendum malum: nec in iudicio,
plurimorum acquiesces sententiae, ut a vero devies.” („Nie pójdziesz za
gromadą ku źle czynieniu: ani u sądu nie przestaniesz na zdaniu wiela
ich, abyś od prawdy odstąpił.”, Wyj. XXIII, 2). Większość dzisiejszych
duchownych i tak nie zbadała argumentów, a większość wiernych idzie
ślepo za pasterzami, dokładnie tak, jak po soborze, gdy ludziom
podmieniono religię.
Wątpię, by Ekscelencji chodziło o to, by
mieć jak najwięcej wiernych w kaplicach, żeby nie odstraszyć
„niesedewakantystycznej” większości. Tym bardziej nie rozumiałem
argumentu bp Tissier de Mallerais, skoro Ekscelencja w wywiadzie dla The Remnant z 2006 roku (do przeczytania na stronie True Restoration,
tłumaczenie na język polski w przygotowaniu) mówił, że Ratzinger głosi
herezje, i to od lat kilkudziesięciu te same (jakaż lepsza definicja
uporczywości!), ale jednak nie posuwa się tak daleko, by stwierdzić, że
głosiciel herezji jest heretykiem. Ponadto napisał w 2009 roku wspaniałą
książkę o herezjach Ratzingera, o której tłumaczeniu przez polskie
prorzymskie FSSPX możemy sobie pomarzyć. I tak zresztą to nie francuskie
FSSPX wydało oryginał, ale dominikanie z Avrillé nie podlegli bp
Fellayowi.
Inną obroną autorytetu soborowych
antypapieży jest koncepcja dwóch hierarchii, dwóch kościołów
jednocześnie z jednym papieżem na czele obu, która pojawiła się gdzieś w
latach ’70. Niedawno zmarły Jan Madiran wyrażał podobną opinię w
założonym przezeń piśmie Itiniéraires („Jedna hierarchia dla dwóch Kościołów”). Abp Lefebvre wydaje się również ją adoptować w swych refleksjach dotyczących suspensy a divinis (Refleksje, 29 VII 1976),
przynajmniej w zakresie, w jakim nadal uznaje władzę papieską
ówczesnego Pawła VI. Wygląda na to, że ogólnie cały ruch tradycji
stawiający opór uznawanym przez siebie „papieżom” (stanowisko
„uznawać-i-stawiać opór”) przyjął tę opinię jako swoją własną
eklezjologię, na co zresztą, jak widzieliśmy, zwrócił uwagę bp Tissier
de Mallerais.
A zatem jeden papież dla Kościoła
katolickiego i ten sam dla kościoła soborowego, schizmatyckiej i
heretyckiej podróby prowadzącej wojnę totalną z religią katolicką. Jakże
jednak jedna i ta sama osoba może być głową dwóch sprzecznych i
wojujących ze sobą ciał? Jakże to możliwe, że taki człowiek jest
jednocześnie kimś i kimś zupełnie innym w tym samym aspekcie
jednocześnie? Tym samym bowiem aspektem jest w omawianym przypadku
stosunek do religii katolickiej, czyli ortodoksja lub heterodoksja. Nie
można być jednocześnie katolikiem i heretykiem, nie można jednocześnie
przyjmować wiary katolickiej w jej pełni i ją częściowo (herezja) czy w
całości (apostazja) odrzucać. Jest to stanowisko nie do utrzymania,
chyba że na podstawie własnego autorytetu. Bp Ryszard Williamson,
którego wyjątkowo cenię za jego wyjątkowo pouczający wykład nowoczesnych
(i starych) błędów i odwagę w głoszeniu niewygodnej prawdy, pod tym
względem niewątpliwie stara się utrzymać „linię Arcybiskupa”, za
niewierność której osławionych „dziewięciu” księży zostało usuniętych z
FSSPX w 1983 roku.
Obecny „Ruchu Oporu” z 2012/13 i tzw. „sprawa dziewięciu” z 1983
Główny problem grupy
„uznających-i-stawiająych opór” polega na uznawaniu autorytetu
soborowych papieży i jednocześnie stawianie oporu i uzasadnione
nieposłuszeństwo wobec nich. W praktyce to stanowisko nazywa się czasami
i nie bezpodstawnie „sedewakantyzmem praktycznym”. Polega to na
działaniu tak, jak gdyby Stolica Apostolska była pusta, jednak bez
teoretycznego rozstrząsania kwestii wakatu, wymagając jednocześnie od
soborowych „papieży” publicznego wyznania ortodoksji. Jednakże jak i abp
Lefebvre w pewnych momentach historii burzliwych stosunków z soborowymi
władzami, tak i obecni przełożeni FSSPX nie mogą się oprzeć pokusie
pojednania z nimi, aby nawrócić soborowy kościół od środka i z powrotem
przekształcić ów „modernistyczny Neokościół” w Nieskalaną Oblubienicę
Chrystusa. Powszechnie jednak wiadomo jak kończą się podobne próby
godzenia rzeczy nie do pogodzenia. Mamy liczne przykłady zgromadzeń,
które w ten sposób zdradziły wiarę katolicką i porzuciły walkę o Wiarę.
Wobec ostatnich prób przełożonych FSSPX,
by nawrócić modernistów poprzez pojednanie się z nimi, powstał niezbyt
liczny, ale też nie bez znaczenia Ruch Oporu. Początki jego można
zauważyć już po 2001 roku, ale był on wówczas zasadniczo ad intra.
Dopiero, gdy w 2009 wystąpiły głośniejsze przypadki usunięć czy odejść
kapłanów FSSPX i nagonka na pewnego biskupa, dał się on zauważyć lepiej ad extra.
Można powiedzieć, że tamten jak i obecny Ruch Oporu jest zdrowym
odruchem resztek katolickiego zmysłu w FSSPX. Wydaje mi się też, że
zachowuje on najlepiej to, co najlepszego w „linii abp Lefebvre’a”,
czyli praktyczny sedewakantyzm oznaczający „nie mieć nic wspólnego z
soborowym Rzymem”. Oczekuje on bowiem nawrócenia soborowych władz na
tradycyjną wiarę katolicką, zgodnie bowiem z myślą przewodnią niektórych
deklaracji Arcybiskupa, zwłaszcza z końca jego życia. Na przykład:
[W sytuacji
ewentualnego ponowienia rozmów,] „wówczas to ja będę stawiał warunki.
Nie zgodzę się już być w sytuacji, w której znajdowaliśmy się podczas
rozmów. Koniec z tym! Zadam pytanie na płaszczyźnie doktrynalnej: « Czy
zgadzacie się z wielkimi encyklikami wszyskich papieży, którzy was
poprzedzili? [...] Jeśli nie przyjmujecie doktryny waszych poprzedników
rozmawianie jest bezużyteczne. Dopóty, dopóki nie zaakceptujecie
zreformowania soboru, biorąc pod uwagę doktrynę tych papieży, którzy was
poprzedzili, nie ma możliwości dialogu. To bezużyteczne. » Stanowiska
byłyby w ten sposób jaśniejsze.” Fideliter, wrzesień-październik 1988
Ów sedewakantyzm praktyczny jest wyraźny w
szeregach ruchu oporu. Jakże bowiem inaczej mógłby kapłan Bractwa
rzucić anatemę na Ratzingera i Bergoglio udających, jeden lepiej, drugi
gorzej, papieży katolickich:
„Ja, ksiądz Oliwier
Rioult, kapłan Kościoła katolickiego z łaski Bożej, choć niegodny,
ponieważ „trwam przy świętej Wierze naszych Ojców” i pragnę „umrzeć” w
tej prawdzie, wołam anatema na „bezbożne nowości”, na Benedykta XVI i
Franciszka: obu apostołów masońskiej wolności religijnej. Miłość
bliźniego nakazuje mi głosić bez niejasności wiarę katolicką i jej
konsekwencje. Oto dlaczego deklaruję, że odmawiam komunii z tymi
propagatorami błędów, tymi niszczycielami wiary, tymu niszczycielami
Kościoła i tymi zdrajcami Pana Naszego Jezusa Chrystusa.” „Pour en finir
avec l’Eglise conciliaire : Anathème !” za: La Sapinière.
Niedawnym wyrazem tej właśnie linii jest
oświadczenie x. Arnolda Traunera, który opuścił FSSPX w dziewiętnastą
rocznicę swych święceń kapłańskich („X. Arnold Trauner opuszcza FSSPX”).
Jednakże tak nie było zawsze z
Arcybiskupem. Był czas, gdy miał on jeszcze nadzieję na współpracę z
soborowymi władzami i odsuwał od siebie tych, którzy tego nie chcieli
czy go ostrzegali. Prawda, że z początku sedewakantystów nie
stygmatyzowano, ale wszystko zaczęło się po wyborze charyzmatycznego
Polaka na Watykanie. Odtąd Arcybiskup miał nowe nadzieje, których nie
podzielali wszyscy jego księża. Ciekawy wypadek miał miejsce wiosną 1983
roku. Nie pamiętam już jakim trafem znalazłem w lipcu ciekawy
wątek-pytanie dla x. Antoniego Cekady, jednego z osławionej różną sławą
grupy dziewięciu amerykańskich kapłanów usuniętych wówczas przez abp
Lefebvre’a. Nigdy nie badałem dogłębnie sprawy, a tu trafiłem na ciekawe
szczegóły. Na forum Ignis Ardens, 12 czerwca 2012 roku, Pan Jan DeLallo zadał księdzu następujące pytanie:
Drogi Księże,
W Księdza opinii:
Czy Ksiądz myśli, że
obecna separatystyczna tendencja wewnątrz Bractwa (i.e. nie mieć nic do
czynienia z Rzymem, póki Rzym się nie nawróci na prawdziwą Wiarę)
usprawiedliwia stanowisko „dziewięciu”, którzy zostali wyrzuceni z FSSPX
w 1983 za potępienie arcybiskupa Lefebvre’a z powodu jego ówczesnych
prób pojednania się z Rzymem?
Jan
I otrzymał od x. Cekady niniejszą odpowiedź:
Tak.
W 1982-83 abp Lefebvre
był w trakcie negocjowania z kard. Ratzingerem w celu uregulowania
statusu FSSPX. Nasza odmowa zgodzenia się w trzech gorących w owym
czasie sprawach – naleganie abp Lefebvre’a, byśmy przyjęli mszał z 1962,
ważność obrzędu święceń Pawła VI oraz soborowe oświadczenia nieważności
małżeństw – nie mogłyby być tolerowane w „pojednanym” FSSPX.
Partyjny program FSSPX
był wtedy, jak i obecnie, że NIGDY nie pójdą na ustępstwa. Gdy u szczytu
kryzysu z ’83 x. Dolan głosił z ambon, że ABL i FSSPX są w trakcie
sprzedawania się modernistycznemu Watykanowi, i głos jego kazań
dosięgnął Ridgefield (gdzie wówczas było amerykańskie seminarium FSSPX –
przyp. tłum.), x. Sanborn usłyszał, jak abp Lefebvre, x. Schmidberger i
x. Williamson śmiali się z tego.
Ale, jak powiedział kilka tygodni temu bp Sanborn, „Nikt się teraz nie śmieje”.
Choć specyficzne
sprawy w kontrowersji FSSPX/Rzym z 2012 są inne, podstawowy niepokój
współczesnych przeciwników jest ten sam, co nasz: intergracja z
Kościołem soborowym narazi wiarę i będzie oznaczało poddanie się
modernizmowi.
Przez czterdzieści lat
FSSPX mówiło, że „uznają papieża”, podczas gdy jednocześnie „otwarcie
się mu sprzeciwiało”. Bliska perspektywa rzeczywistego obowiązku przyjmowania rozkazów od Benedykta XVI, przyjmowania jego zasad w wypełnianiu swej posługi i współpracy z biskupami podporządkowanymi jemu jest tym, co odstrasza wielu anty-przyłączeniowców (przyłączników?).
I choć ta możliwość
wydawała się rzeczywista, ale nieco dalsza w 1983, w 2012 wydaje się być
tuż za rogiem. Jak dr Johnson powiedział, „Niech Pan o tym pamięta, gdy
człowiek wie, że ma być powieszony za dwa tygodnie, skupia to jego
umysł w sposób wspaniały.”
Pocieszający jest zatem
widok tego, że ze strony wielu w FSSPX nadal istnieje przynajmniej
instyktowna reakcja przeciwko formalnemu pracowaniu u boku modernistów i
przeciwko wchłonięciu w ich bezdogmatowy, ekumeniczny, jednoświatowy
kościół.
I dalej, „hollingsworth” zauważa i pyta:
Widzę, że muszę
zrewidować to, co było moim (uproszczonym?) rozumieniem księży ówczesnej
sytuacji, proszę Księdza. Przez cały ten czas myślałem i doprowadzono
mnie do wierzenia, że oderwanie się „dziewięciu” spowodowane było ich
stanowiskiem sedewakantystycznym. Jednakże Ksiądz tego nie wspomniał w
odpowiedzi Janowi D. Czy to nie było jedną z „trzech ówczesnych gorących
spraw”?
Na co z kolei x. Cekada:
Choć tylko trzech (może
czterech) z nas było sedewakantystami w ’83, to w rzeczywistości inne
sprawy (mszał z ’62, unieważnienia, wątpliwi księża) wprawiły cały
kryzys w ruch.
Jednakże abp Lefebvre i
FSSPX wykorzystali „sedewakantyzm” jako wygodny kij do bicia każdego i
od tamtej pory mit „sedewakantystycznego kryzysu z ’83” stał się częścią
oficjalnej partyjnej historii FSSPX.
Pięć lat temu napisałem
artykuł na temat sporu i w jednej części omówiłem rzeczywiste sprawy w
pewnym szczególe. Podobnie x. Sanborn we wczesnych latach ’80.
Forum Ignis Ardens (tłumaczenie z angielskiego własne)
Znalazłem wspomniany przez x. Cekadę
artykuł i w między czasie go przeczytałem. Ale na tym etapie oto moje
wnioski: skoro bp Williamson, księża Cardozo, Faure, Pfeiffer, Chazal,
Hewko, Trincado, Girouard, Ortiz, Ruiz, Rioult, Pinaud, Zaby, Ringrose,
Voigt, Trauner, o. Rafał, etc. etc., mnisi z Brazylii i karmelitanki z
Niemiec mają obecnie rację (do czego się przekonałem i co stanowi powód
założenia niniejszego blogu), skoro istnieje dogłębna analogia obecnej
sytuacji ze „sprawą dziewięciu”, zatem dziewięciu musiało mieć wtedy
rację, a abp Lefebvre i jego stronnicy nie.
Cała ta sprawa nie dowodzi niczego
innego. Nie chodziło wtedy o sedewakantyzm, ale o pojednanie się z
modernistycznym Rzymem, czemu przeciwni byli amerykańscy księża (dla
obiektywizmu podam jedyny znany mi głos drugiej strony w sprawie tego
konfliktu: wywiad z x. Williamsonem z lipca 1983 na Angelus Online).
Gdy jednak doda się do tego nieco
lektury, o której niżej, łatwo można dojść do wniosku, że pokusa
pojednania z Rzymem dopóty będzie żywa, dopóki za Głowę Kościoła
katolickiego uznawać się będzie modernistów zasiadających na Watykanie
(czy w domku św. Marty).
Sedewakantyzm, opinia teologiczna i ponoć nieobalony nigdy artykuł
Odkąd pamiętam (po poznaniu prawdziwej
wiary) nigdy nie uważałem stanowiska zwanego sedewakantystycznym za
schizmatyckie, podobnie zresztą jak rozsądniejsi z duchownych i wiernych
FSSPX. Jakże odcięcie się od soborowych papieży, którzy niszczą Kościół
katolicki, mogłoby oznaczać schizmę z Kościołem katolickim? Abp
Lefebvre przecież powiedział, choć jeszcze przez konfliktami z tymi,
którzy się z nim później nie zgadzali:
„W stopniu, w jakim
papież, biskupi, księża lub wierni przynależą do tego nowego Kościoła,
oddzielają się sami od Kościoła katolickiego. Dzisiejszy Kościół jest
prawdziwym Kościołem tylko w stopniu, w jakim stanowi kontynuację i
jedno ciało z Kościołem wczorajszym i wszystkich czasów.” Kilka reflesji na temat suspensy a divinis, 1976
Ciągnąć dalej tę argumentację śmiało
można powiedzieć, że ci, którzy całkowicie odseparowali się od tego
schizmatyckiego kościoła są po prostu katolikami. Sedewakantyści nie
uznający autorytetu soborowych uzurpatorów są zatem katolikami. Im
natomiast jest ktoś bardziej przywiązany do soborowego kościoła, tym
bardziej jest on dotknięty czy przesiąknięty herezją Soboru
Watykańskiego II, świadomie, czy też nie.
Dlatego też, bez żadnego zgłębiania
samego argumentu tego stanowiska, sedewakantyzm był dla mnie uzasadnioną
opinią teologiczną, która znajduje pośród swych zwolenników bardzo
mądrych ludzi. Na przykład bp de Castro Mayer zaczął otwarcie głosić, że
nie mamy papieża najpóźniej w 1988 roku. O. Gerard de Lauriers, jeden z
najwybitniejszych teologów XX wieku, też uznawał stan wakatu. To
stanowisko nie może więc być absurdalne.
Kiedyś też już trafiłem na blog True Restoration (truerestoration.blogspot.com),
na którym zauważyłem wywiady z bp Williamsonem, bp Tissier de
Mallerais, ale również z duchowieństwem sedewakantystycznym.
Sporadycznie zaglądając tam, około połowy lipca b.r. natrafiłem na
artykuł x. Cekady zatytułowany „Traditionalists, Infallibility and the
Pope”, który miał przedstawiać racje stojące za stanowiskiem
sedewakantystycznym. Autor blogu, Stefan Heiner, napisał, że sam artykuł
nigdy nie został obalony. Zwróciło to moją uwagę i wziąłem się za
czytanie.
Dlaczego soborowi heretycy/apostaci nie są papieżami katolickimi a kościół soborowy nie może być Kościołem katolickim
Przedstawiwszy kilka aspektów
okoliczności mojej decyzji rozpoznania faktu, który polega na uznaniu
soborowych heretyków zasiadających na Watykanie za antypapieży, przejdę
teraz do sedna sprawy.
Podobnie, jak dużo słyszałem różnego
rodzaju nieprzychylnych opinii dotyczących FSSPX zanim przekonałem się
do tradycyjnego katolicyzmu kilka lat temu, tak od dłuższego już czasu
zauważałem często wręcz śmieszną retorykę antysedewakantystyczną ze
strony środowiska FSSPX. Jak wtedy, tak i teraz zdecydowałem zbadać
sprawę, którą dotychczas uznawałem po prostu za możliwą opinię.
Trzy teksty były tu decydujące. Był nim
najpierw wspomniany wyżej tekst x. Cekady, „Traditionalists,
Infallibility and the Pope” (wersja uaktualniona z 2006 ze strony traditionalmass.org, jego pierwotna wersja z 1995 została przetłumaczona na język polski na stronie Ultramontes).
Tekst ten wystarczył, bym ukończywszy go 16 lipca, w święto Matki Bożej
z Góry Karmel (według rubryk sprzed reform Roncalliego), przekonał się,
że rzeczywiście soborowi heretycy/apostaci nie są papieżami
katolickimi, podobnie jak kościół soborowy nie może być Kościołem
katolickim (to drugie głoszą zresztą jeszcze niektórzy duchowni FSSPX).
Bezpośrednio po przeczytaniu tego kluczowego tekstu sięgnąłem po serię
dwóch artykułów, które znajomy w tym czasie mi podesłał.
Wielostronicowy, wybitnie argumentowany dwuczęściowy tekst „The Chair is
Still Empty” („Stolica jest nadal pusta” na stronie novusordowatch.org)
autorstwa Gregoriusa odpiera antysedewakantystyczne zarzuty zawarte w
dwóch artykułach P. Salzy, amerykańskiego adwokata, które pojawiły się
na łamach pism The Remnant (I) oraz Catholic Family News (II).
Tekst x. Cekady jest raczej natury
apologetycznej (wyjaśniającej rzeczy proste w naturalnej kolejności
poznania), Gregoriusa – natury polemicznej (obszerniejszy i zachowujący
kolejność argumentów adwersarza). Oba są jednak proste, zrozumiałe,
oparte na nauce katolickiej i zdrowym rozsądku. Opierają się na
autorytetach opinii teologów, kanonistów, papieży, w tym nieomylnej
bulli Cum ex apostolatus z 1559. Pierwszy tekst mnie przekonał. Drugi jeszcze bardziej utwierdził.
Nie jest tu bynajmniej moim celem
wyczerpujące uzasadnienie stanowiska zwanego w obecnych okolicznościach
sedewakantyzmem. Wspomniane trzy teksty (i inne, które od tamtej pory
przeczytałem) w przekonujący sposób pokazują, że mocą prawa Bożego
heretyk, schizmatyk, czy apostata uporczywie trwający w swych błędach i
publicznie je głoszący traci wszelki urząd piastowany w Kościele, a
ponadto, gdyby był wybrany na jakikolwiek urząd kościelny, wybór taki
byłby nieważny i wszystkie jego czynności na uzurpowanym stanowisku
nieobowiązujące, bowiem również nieważne (cf. Paweł IV, Cum ex apostolatus). I nie jest do tego wcale wymagane żadne monitum kanoniczne ani sąd kościelny, ponieważ skoro ponad papieżem nie ma nikogo, nie może go nikt napominać czy sądzić.
Pozwolę sobie tu przytoczyć opinie tylko
trzech katolickich teologów, którzy pisali podręczniki do prawa
kanonicznego, zwracające uwagę, że to mocą prawa boskiego heretyk,
schizmatyk czy apostata nie może ważnie piastować kościelnego urzędu:
„Heretycy i schizmatycy są wyłączeni z piastowania urzędu papieskiego na mocy samego Boskiego prawa… muszą być bezwzględnie uważani za wykluczonych
od zasiadania na tronie Stolicy Apostolskiej, która jest nieomylnym
nauczycielem prawdy wiary i centrum kościelnej jedności.” (Maroto, Institutiones Iuris Canonici 2, 784)
„Nominacja na Urząd Prymatu. 1. Co jest wymagane przez Boskie prawo dla tej nominacji… wymagane dla ważności jest również, aby osoba wybrana była członkiem Kościoła; i dlatego, wykluczeni są heretycy i apostaci (przynajmniej publiczni).” (Coronata, Institutiones Juris Canonici 1, 312).
„Wszyscy, przed którymi na mocy Boskiego prawa lub unieważniającego prawa kościelnego nie stoją przeszkody,
spełniają warunki niezbędne [do wyboru na papieża]. Dlatego, mężczyzna,
który posiada zdolność używania rozumu wystarczającą by przyjąć wybór i
sprawować jurysdykcję i który jest rzeczywistym członkiem Kościoła może
być ważnie wybrany, nawet jeśli jest tylko człowiekiem świeckim.
Wykluczeni jako niezdolni do ważnego wyboru, są jednakże:
wszystkie kobiety, dzieci, które jeszcze nie doszły do wieku
dojrzałości, dotknięci nieuleczalną choroba umysłową, heretycy i schizmatycy.” (Wernz-Vidal, Jus Canonicum 2, 415).
Cytaty za: x. Cekada, „Czy ekskomunikowany kardynał może zostać wybrany na papieża?” (podkreślenia x. Cekady)
Wszystkie istoty stworzone podlegają
prawu boskiemu, od którego nie ma najmniejszego wyjątku. Natomiast od
prawa kanonicznego, które jest rodzajem prawa pozytywnego, bywają
wyjątki i dyspensy. W braku tego rozróżnienia między prawem boskim a
pozytywnym tkwi zresztą podstawowa wada wielu traktatów
antysedewakantystycznych. Nawet „analiza kanoniczna i teologiczna” x.
Boulet („Zawsze wierni”, I. 12/2005, II. 01/2006, III. 02/2006,
wydane w formie broszurki przez wydawnictwo Te Deum), która jednak
zauważa to rozróżnienie, dość mętnie o nim traktuje. Tekst ów tak
naprawdę pozostawia więcej pytań niż daje odpowiedzi, a uczciwy
czytelnik raczej przekona się do sedewakantyzmu po jego lekturze albo
przynajmniej sięgnie po lepsze teksty. Przede wszystkim śmieszne zarzuty
„fiskacji”, „obsesji na punkcie papiestwa” i „umysłowego strapienia”
dowodzą determinacji, z jaką x. Boulet chce zdyskredytować
sedewakantystów.
Często też argumentacje broniące
„papiestwa” naszych soborowych uzurpatorów mieszają herezję jako grzech,
czyli przestępstwo wobec prawa boskiego oraz herezję jako przestępstwo
kanoniczne. Ale i ten błąd zakłada pomieszanie w dziedzinie prawa.
Każdemu, kto pragnie poznać oczywiste
katolickie rozwiązanie obecnego kryzysu w Kościele zwane
„sedewakantyzmem” polecam wymienione wyżej trzy teksty. A uważny
czytelnik przekona się do sedewakantyzmu również po lekturze opracowania
x. Boulet. Wbrew pozorom służy on raczej sprawie, niż ją dyskredytuje.
Jeszcze słowo o tych, którzy są „przesiąknięci duchem personalizmu”
W słowach swej apologii „papieża i
papiestwa”, bardzo odbiegających nawet od języka abp Lefebvre’a, pomimo
kilku wyselekcjonowanych cytatów francuskiego purpurata, pewien
przełożony FSSPX napisał:
„Ludzie przesiąknięci
duchem personalizmu często nie potrafią już rozróżnić osoby od urzędu,
jaki ona piastuje. Stąd bierze się cały szereg niewłaściwych zachowań.
Niechęć do osoby piastującej urząd prowadzi do osłabienia szacunku dla
samego urzędu. Katolikom nie wolno negować urzędu papieskiego, ale
przecież wiemy, że niektórzy praktykują swoją wiarę tak, jakby Stolica
Apostolska po prostu nie istniała, albo jakby im nie była do niczego
potrzebna. Najbardziej radykalnym przykładem takiego myślenia jest
sedewakantyzm.” „Papież i papiestwo”, „Zawsze wierni” nr 3/2013 (166)
Otóż, rzeczywiście, są tacy „[l]udzie
przesiąknięci duchem personalizmu”, którzy „często nie potrafią już
rozróżnić osoby od urzędu, jaki ona piastuje”, czego najdoskonalszy
chyba przykład podaje sam autor tekstu. I bynajmniej nie jest nim
sedewakantyzm. Obecny sedewakantyzm absolutnie nie „neg[uje] urzędu
papieskiego”, ale stwierdza fakt jego wakatu od chwili śmierci Piusa
XII. Jak wiadomo dość powszechnie, praktycznie wszyscy sedewakantyści
czekają na wybór prawdziwego papieża i praktykują swoją wiarę tak, jakby
Stolica Apostolska rzeczywiście istniała, ale po prostu była obecnie
pusta. Są jak najzupełniej świadomi tego, że jest im koniecznie
potrzebna. To więc ci, którzy mylą te pojęcia i twierdzą, że ten, kto
nie uznaje danej osoby (Roncalliego, Montiniego, Lucianiego, Wojtyłę,
Ratzingera czy Bergoglio) za papieża neguje jednocześnie sam urząd
papieski są rzeczywiście „przesiąknięci duchem personalizmu”. Najlepszym
remedium na to wcale nie musi być uznanie wakatu Stolicy Apostolskiej,
ale lektura Sumy teologicznej św. Tomasza. Antidotum na personalizm jest tomizm.
Uwagi końcowe
Z powyższego winno być oczywiste, że
przyczyną mojego przyjęcia stanowiska sedewakantystycznego nie jest
zawód doznany z powodu małej siły tzw. ruchu oporu wobec posunięć bp
Fellaya i jego popleczników w i wokół FSSPX. Podobnie jak nie dziwię
się, że syndrom lat pięćdziesiątych („the fiftyism”, jak go trafnie
określa bp Williamson) tak opanował katolików, duchownych i świeckich,
że w obliczu modernistycznej napaści tak słaba była reakcja katolicka,
tak też nie dziwi mnie mało liczebna reakcja na próby pogodzenia się
kierownictwa FSSPX z Rzymem, „pomimo dość silnego sprzeciwu w szeregach
Bractwa i za cenę poważnych kłopotów” (bp Fellay w liście do Papieża Benedykta XVI, 17 czerwca 2012).
Niezależnie od kryzysu w FSSPX, po prostu
znalazłem czas i poświęciłem go lekturze. Każdy bowiem katolik ma
obowiązek poznawania swej Wiary poprzez lekturę katechizmu, ale też
dobrych książek i pism. A jest to obowiązek szczególnie dziś
zaniedbywany, szczególnie przez katolików mieniących się tradycyjnymi.
Wobec przedstawionej niniejszym artykułem
zmiany stanowiska teologicznego siłą rzeczy nasuwa się także pytanie
dotyczące charakteru blogu Pelagiusza z Asturii. Ponieważ modernistyczna
inwazja nadal trwa, walki dla katolickiego oporu przeciwko wrogom
świętego Kościoła katolickiego wcale nie porzucam. A opór ten rozpoczął
się jeszcze przed powstaniem i działalnością Bractwa założonego przez
abp Lefebvre’a. Zresztą, sam Arcybiskup wahał się na początku i
niechętnie brał czynny udział w inicjatywach autentycznego i pierwotnego
ruchu oporu, na co zwraca uwagę x. Barbara w swym liście otwartym do
członków FSSPX z 1993 (przekład polski na stronie ultramontes.pl).
A gdy 8 listopada 1979 dokonał
„bratobójczej deklaracji”, przyczynił się niestety do rozpadu jedności
obozu katolickiego oporu. Od tamtej pory zaczął odsuwać od siebie wielce
zasłużonych duchownych. I ten błąd należy w miarę możliwości naprawić,
pamiętając jednak, że nasz słodki Zbawiciel powiedział, a Jego słowa
wydają się dotyczyć właśnie naszych czasów: „Uderzę pasterza, a
rozproszą się owce” (św. Marka XIV, 27). Nie dziwi więc, że wobec braku
autorytetu papieskiego mamy tyle podziałów. Przypadek FSSPX jest tego
tylko kolejnym dowodem. Dlatego, w miarę mych skromnych możliwości, temu
poświęcić chcę wszystkie me siły, by przyczynić się do jedności
katolickiego oporu, w myśl tego zwłaszcza, że:
„Nasza zasada jest jednak zbyt jasna i zbyt konkretna na to, by dopuszczać jakieś błędne ujęcie. Oto ona: Najwyższa katolicka nieugiętość jest najwyższą katolicką miłością bliźniego.
Owa miłość bliźniego jest praktykowana w stosunku do naszego bliźniego
wtedy gdy, w jego własnym interesie, krzyżuje się jego zamierzenia,
upokarza go i karze. Jest ona praktykowana w odniesieniu do osoby
trzeciej, gdy broni się kogoś przed niesprawiedliwą napaścią ze strony
innej osoby, a także wtedy gdy chroni się kogoś przed zarażeniem błędem
poprzez demaskowanie jego autorów i popleczników i ukazywanie ich w
prawdziwym świetle jako ludzi niegodziwych i przewrotnych oraz
wystawianie ich na wzgardę, odrazę i obrzydzenie wszystkich.” x. Feliks
Sarda y Salvany, Liberalizm jest grzechem, Roz. XIX.
Dlatego modernistycznych uzurpatorów
należy nazywać po imieniu. Są to antypapieże nie posiadający żadnego
autorytetu nad katolikami, czy to duchownymi, czy to świeckimi. Tylko
bowiem prawdziwy katolicki Papież będzie mógł położyć kres tej strasznej
ale zasłużonej karze boskiej, jaką jest obecny stan Kościoła
powszechnego, nieskalanej herezją modernistów Oblubienicy Chrystusa.
Adveniat regnum tuum!
Pelagiusz z Asturii
22 sierpnia 2013
W święto Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny
Za: http://pelagiusasturiensis.wordpress.com/2013/08/22/od-ruchu-oporu-do-sedewakantyzmu/#more-2853
