Żałosne umizgi bpa Fellaya do modernisty Bergoliusza (pseudopapieża "Franciszka")! - Petrus

 

Tanta est haereticorum calliditas, ut falsa veris malaque bonis permisceant, salutaribusque rebus plerumque erroris sui virus interserant, quo facilius possint pravitatem perversi dogmatis sub specie persuadere veritatis. (S. Isidorus Hispalensis, Sententiae, III, 12).

"Taką jest przebiegłość heretyków, iż prawdę z fałszem, a złe z dobrem mieszają, do rzeczy zbawiennych jad swojego błędu wlewają, aby tym łatwiej mogli przekonać, że prawdę mówią, gdy tymczasem nieprawość sieją". (Św. Izydor z Sewilli, Sentencje, 3, 12)

(Cytat od red. Ultra montes)

Święto Chrystusa Króla

 

Ze światem, który nie chce uznać nad sobą rządów Boga i Jezusa Chrystusa, występuje do walki chrystianizm, ażeby zasady sprawiedliwości i miłości wprowadzić nie tylko do życia prywatnego, lecz i społecznego oraz politycznego; w Chrystusie należy szukać pomocy do zwalczania zła. Przypominanie tej prawdy ma na celu święto Chrystusa Króla. Obchodzi je Kościół w ostatnią niedzielę października, bezpośrednio przed dniem Wszystkich Świętych i Dniem Zadusznym, by uwydatniło się zjednoczenie wokół Chrystusa trzech odłamów Kościoła: wojującego, tryumfującego, cierpiącego.

Ks. Rafał Trytek - kazanie na Uroczystość Chrystusa Króla wygłoszone dn. 30 X AD 2016

Święty Narcyz z Jerozolimy, biskup

    

   Pierwszym biskupem Jerozolimy jeszcze za czasów apostolskich był św. Jakób Mniejszy; śmierć poniósł męczeńską z rąk zatwardziałych żydów. Po nim nastąpił św. Symeon z rodziny pokrewnej Panu Jezusowi; i jemu Bóg nie odmówił wieńca chwały męczeńskiej. W dalszym szeregu biskupi wymieniają dzieje św. Narcyza, podnoszą jego zasługi, cuda, cierpienia, wiek długi.

Luter - heretycki wieprz z Saksonii i miejsce dla niego przeznaczone... piekło... ("Non possumus")

Canis reversus ad suum vomitum; et sus lota in volutabro luti.

"Wrócił się pies do wymiotu swego i świnia umyta do kałuży błota".

(Św. Piotr Apostoł o heretykach, 2 P. 2, 22) (1)

––––––

W roku 1883 czcigodna siostra Maria Serafina Micheli (1849-1911), założycielka Instytutu Sióstr od Aniołów, przejeżdżała przez Eisleben, miejsce urodzenia Lutra, w Saksonii. Obchodzono w tym dniu 400-tną rocznicę urodzin herezjarchy (10 listopada 1483) – który dokonał rozłamu w Europie i Kościele – toteż ulice były zatłoczone, na balkonach powiewały flagi. Wśród wielu obecnych dygnitarzy oczekiwano również przybycia cesarza Wilhelma I, który miał się pojawić w każdej chwili, aby przewodniczyć uroczystym obchodom. Świątobliwa siostra zauważywszy wielkie zamieszanie, nie była zainteresowana poznaniem przyczyny tego niecodziennego ożywienia; jedynym jej pragnieniem było znalezienie kościoła, aby się pomodlić i móc złożyć wizytę Panu Jezusowi ukrytemu w Najświętszym Sakramencie. Wędrując jakiś czas, w końcu napotkała jeden, jednakże drzwi były zamknięte... Nie zważając na nic, uklękła na schodkach wejściowych, żeby odmówić swoje modlitwy. Ponieważ był już wieczór, nie spostrzegła, że nie był to kościół, lecz zbór protestancki. Gdy tak się modliła, ukazał się jej anioł stróż, który powiedział: "Wstań, bo to jest zbór protestancki". Następnie dodał: "Chcę ci pokazać miejsce potępienia Marcina Lutra i męki, jakie ponosi jako karę za swoją pychę".

Żywot świętego Szymona i Judy (Tadeusza), apostołów

(żyli około roku Pańskiego 60)

Kościół zachodni obchodzi pamiątkę tych dwóch apostołów razem, natomiast wschodni osobno. 

Szymon, którego dla odróżnienia od św. Piotra zowią "Chananejczykiem" i "Zelotą" (gorliwym), był podobno rodem z Kany Galilejskiej i był owym narzeczonym, którego gody ślubne uczcili Jezus i Maryja swą obecnością. Cud zamienienia wody w wino był, jak głosi podanie, powodem, że za zezwoleniem swej narzeczonej poszedł za Chrystusem i odznaczając się wielką gorliwością w głoszeniu Ewangelii i staraniu się o zbawienie dusz, zyskał sobie nazwę "Zeloty", czyli "gorliwego". Wykształcony przez Jezusa na apostoła i zbrojny darami Ducha św. niósł pochodnię Ewangelii świętej pomiędzy żydów i pogan i zeszedł się później w Persji z Judą apostołem. 

Juda, którego dla odróżnienia od Judasza Iskarioty zowią także "Tadeuszem", czyli "Lebeuszem", tj. "odważnym", był synem Kleofasa, brata świętego Józefa i Marii, krewnej Najświętszej Maryi Panny. Apostoł św. Jakub Młodszy i św. Szymon byli jego rodzonymi braćmi. Przed powołaniem na urząd apostolski żył w szczęśliwym małżeństwie z Marią i trudnił się uprawą roli. Tym większa przeto zasługa jego i dobrowolna ofiara, że opuścił wszystko, drogą żonę, miłe dziatki i mozolnie zebrany majątek, i poszedł za Jezusem, ażeby ostatecznie ponieść śmierć męczeńską. Przy ostatniej wieczerzy, gdy Pan Jezus oświadczył, że tylko tym się objawi, którzy Go miłują, przerwał Mu pytaniem: "Panie, dlaczego objawiasz nam, a nie światu?" - Widać stąd, że i on razem z innymi spodziewał się, że Pan Jezus założy królestwo na ziemi i jako król ziemski uszczęśliwi żydów. Jezus sprostował jego błędne mniemanie tymi słowy: "Kto Mnie miłuje, chowa słowa Moje i Ojciec Mój miłuje Go: przyjdziemy do Niego i mieszkać u Niego będziemy". 

Polecamy artykuły traktujące o obecnej sytuacji w Kościele katolickim - cz. VIII

 

Polecamy linki do ciekawych artykułów katolickich o tematyce doktrynalnej i moralnej: 

1. Zdolności ludzkie w służbie apostolstwa (https://pelagiusasturiensis.wordpress.com/2016/10/16/zdolnosci-ludzkie/)

2. Sedewakantyzm: jak powiedzieć Cioci Heli (https://pelagiusasturiensis.wordpress.com/2016/10/21/sedewakantyzm-duszpastersko/)

3. Bp Fellay znowu u Franciszka (https://pelagiusasturiensis.wordpress.com/2016/10/24/czy-wolno-jeszcze-krytykowac/)

4. Świadectwo Karola Rahnera obnaża Ratzingera, Jana XXIII i Pawła VI (https://pelagiusasturiensis.wordpress.com/2016/10/25/swiadectwo-rahnera/)

5.  Kto zniszczył Święte Oficjum
(https://pelagiusasturiensis.wordpress.com/2016/10/26/kto-zniszczyl-swiete-oficjum/)

Żywot świętego Ewarysta, papieża i Męczennika

 

(żył około roku Pańskiego 112)

   Święty Ewaryst, papież, był z pochodzenia żydem z Betlejem. Kształcił się w Grecji i tam za łaską Boga poznał naukę Chrystusa. Z Grecji przeniósł się do Rzymu, gdzie już istniała liczna gmina chrześcijańska. Chociaż otoczona bałwochwalcami, w prostocie ducha wiernie wyznawała wiarę Chrystusową. Tutaj Ewaryst został przyjęty do stanu duchownego i wyświęcony na kapłana, a gdy papież Anaklet skończył śmiercią męczeńską, obrano Ewarysta jego następcą. Miał przed sobą ciężkie zadanie, ciągle bowiem wystawiony był na niebezpieczeństwo ze strony pogan, którzy dyszeli nienawiścią przeciw chrześcijanom. Oprócz tego musiał walczyć przeciw kacerzom, z którymi ucierał się już święty Jan Ewangelista. Liczba chrześcijan w Rzymie w porównaniu z liczbą pogan była szczupła, ale mimo to nie było części miasta, w której by sporo ich nie mieszkało. Dlatego Ewaryst podzielił miasto na siedem parafialnych okręgów i przeznaczył dla każdego z nich kapłana, zobowiązując go do odbywania nabożeństwa i udzielania sakramentów św. Każdemu z biskupów dodał po siedmiu diakonów, którzy mieli im być pomocnymi w prawieniu kazań i w pieczy nad ubogimi. Sam przyświecał dobrym przykładem i dowodził swym życiem, że istotnie zasługuje na miano Ewarysta, to jest najlepszego z ludzi. 

Dla konwertytów z żydostwa (cz. VII)

 

(cd.)

61. Czego zakazuje dziewiąte przykazanie Boskie?
Dziewiąte przykazanie Boskie ("Nie pożądaj żony bliźniego twego") zakazuje dobrowolnych myśli, pragnień i pożądań nieczystych.

62. Czego zakazuje dziesiąte przykazanie Boskie?
Dziesiąte przykazanie Boskie ("Nie pożądaj żadnej rzeczy, która jego jest") zakazuje grzesznego pożądania cudzej własności.
Wszyscy, którzy pragną odebrać drugim w sposób niesprawiedliwy ich własność prywatną, żyją w stanie grzechu śmiertelnego.

63. Jaka jest nauka Kościoła katolickiego co do nagrody i kary wiecznej?
Kościół katolicki uczy, że nagrody wiecznej w niebie dostąpią te dusze, które schodząc z tego świata, wolne są od grzechu ciężkiego, a odpokutowały dawniej popełnione winy.
Żyć w stanie łaski Boskiej i przygotować się na śmierć przez przyjęcie sakramentów to najważniejszy obowiązek dla chrześcijan.
Tylko ci tracą prawo do wiecznego szczęścia w niebie, którzy w grzechu śmiertelnym schodzą z tego świata. Dusze zaś zmarłych obciążone grzechami powszednimi (jak i te dusze, które nie odpokutowały jeszcze na ziemi za grzechy) muszą oczyszczać się w mękach czyśćcowych. Wierni żyjący na ziemi, święci w niebie i dusze w czyśćcu cierpiące są członkami Kościoła Chrystusowego i tworzą tzw. "Świętych obcowanie".
Do świętych w niebie modlimy się, aby uprosić ich orędownictwo, za dusze w czyśćcu cierpiące zaś modlimy się, aby przynieść im ochłodę i ulgę.
Przy końcu świata Chrystus Pan przyjdzie po raz drugi na sąd ostateczny (czyli powszechny), a wtedy umarli zmartwychwstaną, aby i ciała ich otrzymały nagrodę wieczną lub karę, i będą żyć wiecznie.

Święci męczennicy Chryzant i Daria

Święci Chryzant i Daria byli małżeństwem. Chryzant był Egipcjaninem, a Daria miała urodzić się w Grecji.

     Podanie głosi, że Chryzant był synem rzymskiego patrycjusza. W wieku kilkunastu lat był już dobrze wykształcony, ale nie mógł znaleźć sensu życia. Zaczął szukać filozofa, który pomógłby mu ten sens odnaleźć. Wtedy trafił do grupy chrześcijan. Przyjął ich naukę i chrzest. Wkrótce oświadczył ojcu, że nie zamierza się ożenić, a życie poświęci wdrażaniu ideałów chrześcijańskich. Przerażony ojciec zaczął szukać pomocy. Skontaktował Chryzanta z rzymską westalką Darią, która miała Chryzanta zawrócić na właściwą drogę. Stało się jednak inaczej: to Chryzant nawrócił i ochrzcił Darię. Zawarli tzw. białe małżeństwo, pozbawione współżycia małżonków. Odtąd zaczęli głosić wyznawaną przez siebie naukę głośno i odważnie. W ten sposób nawrócili setki pogan. Nie spodobało się to jednak Rzymianom. Uwięzili oboje małżonków: Chryzanta zamknęli w najgorszym z więzień Rzymu – Więzieniu Mamertyńskim, a Darię oddali do domu publicznego. Dla Chryzanta Bóg uczynił cud, dzięki któremu w więzieniu zaczęło pachnieć kwiatami, natomiast Darii Bóg zesłał lwa, który odpędził od niej mężczyzn i ocalił jej dziewictwo. Ostatecznie małżonkowie zostali straceni. Według jednej z wersji Chryzant został ścięty, według innej małżonkowie zostali ukamienowani, a jeszcze inna podaje, że zostali zakopani żywcem za miastem. Stało się to w roku 283 lub 284.

Dla konwertytów z żydostwa (cz. VI)

  

(cd.)

51. Czego zakazuje drugie przykazanie Boskie?
Drugie przykazanie Boskie ("Nie będziesz brał imienia Pana Boga twego nadaremno") zakazuje wszelkiej zniewagi imienia Boskiego, jak bluźnierstw, przekleństw, niedotrzymania ślubu, krzywoprzysięstwa itp.

52. Co nakazuje trzecie przykazanie Boskie?
Trzecie przykazanie Boskie nakazuje dzień święty święcić.
Drugie przykazanie kościelne wyjaśnia, że święcenie dnia świętego polega na obowiązku słuchania Mszy św. i wstrzymania się od ciężkiej pracy służebnej. To przykazanie kościelne obowiązane są zachować nawet dzieci, które ukończyły siódmy rok życia.
Zamiast soboty - chrześcijanie święcą niedziele, aby uczcić pamiątkę Zmartwychwstania Pańskiego i Zesłania Ducha Świętego, które wydarzyły się w niedzielę.
Kościół katolicki wymaga osobistej obecności na Mszy św. - Kto by przeto słuchał Mszy św. przez radio, ten nie czyni zadość obowiązkowi święcenia niedzieli lub święta. Od słuchania Mszy św. uwalnia choroba lub inna ważna przyczyna.

Święty Rafał Archanioł

Jego imię oznacza "Bóg uzdrawia". Sam siebie przedstawia, jako tego, który zanosi modlitwy ludzi przed tron Boży (Tb 12, 15). Według Ewangelii św. Jana jest on łączony z sadzawką Betesda w Jerozolimie, gdzie dokonywały się liczne uzdrowienia.

W księdze Tobiasza czytamy o tym, że kiedy młody Tobiasz wyruszał w drogę, za towarzysza podróży i opiekuna otrzymał Archanioła Rafała, który przybrał postać przewodnika. Archanioł wyświadczył wiele usług młodemu Tobiaszowi i podarował mu środek, dzięki któremu jego ojciec, stary Tobiasz, odzyskał wzrok.

 

Archanioła Rafała, zaliczonego do siedmiu aniołów stojących przed Bogiem, Kościół święty nazywa patronem podróżnych, a także obrońcą przed czarcimi zasadzkami i lekarzem ciała.

 

Archanioł Rafał wspomagał w czasie cierpień męczenników za wiarę i dodawał im sił. Uzdrawiał chorych, którzy jemu zawierzyli i chronił podróżnych przed niebezpieczeństwami.

Kazanie: “Jakie jest Niebo” - J.E. x. bp Donald H. Sanborn

 

   Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny naturalnie sprawia, że myślimy o niebie. Ta myśl o niebie zajmuje umysł każdego katolika. Pragnienie osiągnięcia nieba w chwili naszej śmierci dyktuje każdy czyn, którego dokonujemy w ciągu całego życia. I stale przypomina nam o moralności nawet najmniejszego dobrowolnego czynu. Tę aspirację do nieba nazywamy cnotą nadziei. To nadzieja prowadzi nas do zwycięstwa niebieskiego! Dokładnie tak jak nadzieja na złoty medal prowadzi zawodnika olimpijskiego do jeszcze większych przygotowań na zawody. Nadzieja na osiągnięcie nieba jest duszą chrześcijańskiego umartwienia. To ona prowadzi mężczyznę czy kobietę do kapłaństwa lub życia klasztornego. Otwiera portfele na budowę kościołów i utrzymanie seminariów czy zakonów. To nadzieja sprawia, że nosimy nasze krzyże cierpliwie. Jest istotą męczeństwa. Wiara mówi nam, że cel istnieje, ale nadzieja mówi, że niebo da się prawdziwie osiągnąć.

Bardzo mało wiemy o niebie. Wiemy, że jest to miejsce doskonałej szczęśliwości, która jest zasadniczo i istotnie za przyczyną wizji uszczęśliwiającej – intelektualnej wizji samej Bożej istoty. Te rozważania są jednak dla nas cokolwiek niejasne. Możemy jednak wiedzieć nieco więcej o niebie, jeśli spojrzymy na pewne rzeczy na ziemi.

Stwórca pozostawił swój znak na każdym stworzeniu, które uczynił. Tak więc z tych znaków Bożej doskonałości możemy zrozumieć pewne rzeczy o samym Bogu, którego wizja uczyni nas doskonale szczęśliwymi. Szczęśliwymi czyni nas posiadanie tego, czego pragniemy. A głównymi pragnieniami człowieka są te z porządku niematerialnego. Co rozkoszuje człowieka – prawda, porządek, piękno, miłość i pokój, wśród wielu innych duchowych dóbr. Człowiek pragnie także żyć wiecznie w niekończącej się młodości. Żadna z tych rzeczy jednak nie może być dotknięta, smakowana, wąchana albo kupiona.

Istoty ludzkie bardziej niż czegokolwiek innego pragną poznania prawdy. Najwyższą ich władzą jest intelekt – władza, która nigdy nie śpi, i która stale domaga się kontaktu z rzeczywistym światem i zgodności z nim. Nawet rozproszenie grami komputerowymi, wideo czy podobnymi jest ćwiczeniem intelektu – ponieważ znajduje on rozkosz w wymyślaniu sposobów na wygraną. Nawet fikcja i fantazja są pożywką dla intelektu, o ile odzwierciedlają rzeczywistość.

Święta Maria Salome

Pan Jezus podczas trzech lat publicznej działalności wiele wędrował, nie miał swojego domu. Podobny żywot prowadzili Apostołowie. Ktoś jednak musiał zaspokajać ich codzienne potrzeby. Czyniły to święte niewiasty, o których niejeden raz wspominają Ewangeliści. Niektóre z nich są nawet wspomniane z imienia. Św. Łukasz pisze, że służyły one Chrystusowi także swoim majątkiem. Wśród nich do najgorliwszych należała Salome.

Salome była prawdopodobnie matką Apostołów: Jana i Jakuba Starszego. Św. Marek pisze bowiem, że przy śmierci Pana Jezusa były obecne Maria Magdalena, Maria - matka Jakuba Młodszego i Józefa - oraz Salome (Mk 15, 40). Natomiast św. Mateusz nie wymienia Salome z imienia, ale pisze, że wśród obecnych niewiast była również "matka synów Zebedeusza" - a więc właśnie św. Jana i św. Jakuba Starszego (Mt 27, 56). Salome była także wśród trzech niewiast, które w poranek wielkanocny przybyły do grobu Pana Jezusa, aby namaścić Jego ciało: "Po upływie szabatu Maria Magdalena, Maria - matka Jakuba - i Salome nakupiły wonności, żeby pójść namaścić Jezusa" (Mk 16, 1-8). Wiemy, jaka ją za to spotkała nagroda. Ujrzała anioła, który niewiastom zwiastował tajemnicę zmartwychwstania Pana Jezusa. Co więcej, sam Chrystus zjawił się wobec nich: "A oto Jezus stanął przed nimi i rzekł: «Witajcie!». One zbliżyły się do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon. A Jezus rzekł do nich: «Nie bójcie się. Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech idą do Galilei, tam Mnie zobaczą»" (Mt 28, 9-10).

Dla konwertytów z żydostwa (cz. V)

  

(cd.)

41. Co to jest sakrament ostatniego namaszczenia?
Sakrament ostatniego namaszczenia jest to sakrament, w którym chory przez namaszczenie Olejem św. i modlitwę kapłana otrzymuje łaskę Boską dla duszy i dla ciała.

42. Kto może przyjąć ostatnie namaszczenie?
Sakrament ostatniego namaszczenia może przyjąć każdy katolik, który przyszedł do używania rozumu, a znajduje się w niebezpieczeństwie śmierci. Sakramentu ostatniego namaszczenia można udzielić także choremu nieprzytomnemu, o którym możemy przypuszczać, że prawdopodobnie prosiłby o ten sakrament, gdyby nie był stracił przytomności.

Św. Hilarion z Gazy, opat

  (żył ok. 291-371)

Urodził się około 291 r. w Tabatha w okolicach Gazy. Uczył się i został ochrzczony w Aleksandrii. Tam, mając piętnaście lat, dowiedział się o św. Antonim Wielkim i pragnąc go naśladować, udał się do pustelni mnicha. Po pewnym czasie powrócił do ojczyzny, gdzie nie zastał już przy życiu rodziców. Rozdał więc odziedziczone po nich dobra i około 307 r. zamieszkał w samotni niedaleko Maiumy, portu w Gazie. Tam, mieszkając w chacie z mułu, żył przez ponad pięćdziesiąt lat. Żywił się figami, jarzynami, chlebem i oliwą, pracując fizycznie na swoje utrzymanie i walcząc z pokusami porzucenia swego surowego trybu życia. Był pierwszym odnotowanym pustelnikiem w Palestynie.

Dla konwertytów z żydostwa (cz. IV)

   

 (cd.)

31. Jakie rodzaje grzechów rozróżniamy?
Są grzechy ciężkie, czyli śmiertelne, oraz grzechy powszednie, czyli lekkie.

32. Kto popełnia grzech ciężki?
Kto w rzeczy ważnej świadomie i dobrowolnie przekracza przykazanie, ten popełnia grzech ciężki. Grzech taki nazywamy także śmiertelnym, odbiera on bowiem człowiekowi nadprzyrodzone życie (to jest łaskę uświęcającą) i czyni go winnym potępienia wiekuistego.

33. Kto popełnia grzech powszedni?
Kto nie zachowuje przykazania w rzeczy małej albo kto przekracza przykazanie wprawdzie w rzeczy ważnej, ale niezupełnie świadomie, lub niedobrowolnie, ten popełnia grzech powszedni.

34. Co to jest sakrament pokuty?
Pokuta jest to sakrament, w którym kapłan (upoważniony do spowiadania) w zastępstwie Boga odpuszcza grzechy po chrzcie popełnione.

Żywot świętego Jana Kantego, Wyznawcy

(żył około roku Pańskiego 1473) 

Święty Jan Kanty urodził się w roku 1412 w mieście Kęty w biskupstwie krakowskim, z rodziców uczciwych i pobożnych. Oddany do akademii krakowskiej rósł nie tylko w nauce, ale i w dobrych obyczajach, i wkrótce zaszczycony został stopniem magistra i godnością nauczyciela akademii. W jakiś czas potem, poświęciwszy się studiom teologii, otrzymał święcenia kapłańskie. Życie wiódł surowe, niczego więcej nie pragnąc, jak przylgnąć silną miłością do Stwórcy swego, pełnić Jego wolę i uczynić się godnym oglądania Go w chwale wiecznej. 

Aby zwalczyć pożądliwości, w rozmaity sposób martwił swe ciało, chcąc je uczynić powolnym duchowi. Pałając chęcią zwiedzenia Grobu Pańskiego i dobrawszy sobie towarzyszy tą samą myślą przejętych, puścił się do Jerozolimy, nie zrażając się trudnościami podróży i nie lękając się niewoli tureckiej. Zwiedziwszy wszystkie miejsca stopą Chrystusa uświęcone, oblawszy je zdrojem łez i uczciwszy gorącą modlitwą, wrócił zdrowy do domu, dziękując Bogu za widoczną opiekę. 

Do Rzymu cztery razy pielgrzymował. Bawiący tam Polacy dziwili się temu i pytali go, dlaczego się tak trudzi, sądzili bowiem, że chodzi mu o wyjednanie sobie jakiego bogatego probostwa. Święty Jan odpowiedział: "To mój czyściec, w którym obmywam moje grzechy i z którego biorę ochotę do dobrego życia chrześcijańskiego, cisnąc się do radości niebieskich, które wierzącym i pracującym obiecał nasz dobrotliwy Pan".

Dla konwertytów z żydostwa (cz. III)

   

 (cd.)

21. Czym staje się człowiek przez przyjęcie chrztu?
Przez chrzest staje się ochrzczony przybranym dzieckiem Bożym i członkiem Kościoła Chrystusowego, czyli katolickiego.

22. Co to jest Kościół katolicki?
Kościół katolicki jest to zjednoczenie (związek) wszystkich wiernych chrześcijan, którzy wyznają tę samą naukę, przyjmują te same sakramenty, ustanowione przez Chrystusa Pana, i uznają biskupa rzymskiego, czyli papieża, za swą głowę widzialną. Niewidzialną głową Kościoła jest Jezus Chrystus.

23. Jakie są znamiona, po których poznajemy prawdziwy Kościół Chrystusowy?
Prawdziwy Kościół Chrystusowy poznajemy po następujących głównych znamionach, nadanych mu przez Jezusa Chrystusa.
Kościół Chrystusowy jest:

1. jeden,
2. święty,
3. katolicki, czyli powszechny
4. apostolski.

Jezus Chrystus założył jeden tylko Kościół i tylko ten jeden Kościół jest prawdziwy. Jest nim Kościół katolicki, rzymski, zawierający w sobie obrządek łaciński oraz wiele zatwierdzonych i uznanych obrządków wschodnich.

Żywot świętego Piotra z Alkantary

(żył około roku Pańskiego 1562)

Piotr, urodzony w Alkantarze w Hiszpanii w roku 1499, był już w wieku dziecięcym tak łagodny, skromny i nabożny, że go powszechnie nazywano "świętym chłopczyną". Z pilnością przykładał się do nauk, a na uniwersytecie w Salamance należał do najzdolniejszych uczniów i słynął z pobożności. Co dzień chodził na Mszę świętą, trzymał na wodzy oczy, uszy i język, w rzadkich godzinach wolnych od zajęć odwiedzał chorych i cieszył się powszechnym szacunkiem dla swej nadzwyczajnej skromności. Miał zostać prawnikiem, ale tęsknota do Boga była w nim silniejsza od ziemskich widoków, toteż licząc lat szesnaście, wstąpił do zakonu św. Franciszka z Asyżu. Wraz z ubożuchnym habitem przyswoił sobie ducha pokory i pokuty serafickiego zakonodawcy, a postami, czuwaniem po nocach i umartwieniem ciała poskramiał pożądliwości, aby się stać podobnym Chrystusowi.

Wyświęcony na kapłana, piastował z kolei urząd gwardiana i definitora. Napomnieniami, uprzejmością i własnym przykładem zachęcał współbraci zakonnych do jak największej doskonałości i działał zbawiennie na misjach jako kaznodzieja i spowiednik. Mimo mozolnej pracy był dla siebie samego surowy i nieubłagany. Zszarzały habit, stary brewiarz, drewniany krucyfiks i kosztur były całym jego bogactwem. Co trzeci dzień jadał trochę czarnego chleba, grochu albo warzywa rozmoczonego w wodzie i posypanego popiołem, sypiał tylko dwie godziny, klęcząc lub siedząc, z głową opartą o ścianę, zimą otwierał okienko swej celi i zatapiał się w rozmyślaniu o Męce Pańskiej i boleściach Matki Boskiej, póki mu członki od zimna nie stężały. Gdy go proszono, aby się ochraniał, odpowiadał z uśmiechem: "Zawarłem ugodę z ciałem, aby w czasie krótkiego żywota cierpiało, za co będę miał spokój w wieczności". Tak żył w obrębie klasztoru i poza jego murami przeszło 40 lat. 

Dla konwertytów z żydostwa (cz. II)

   

(cd.)

11. Co to znaczy, że Syn Boży nas odkupił?
Że Syn Boży nas odkupił, to znaczy, że Jezus Chrystus, Bóg Człowiek ofiarował się na krzyżu - dla zadośćuczynienia za grzechy ludzkie i przez śmierć swą krzyżową odzyskał nam łaskę uświęcającą, skutkiem grzechu utraconą.

12. Co to jest łaska Boska?
Łaską Boską nazywamy ów dar wewnętrzny, nadprzyrodzony, który otrzymujemy od P. Boga dla zasług Jezusa Chrystusa, abyśmy mogli osiągnąć szczęśliwość wieczną.

13. Jakie rozróżniamy rodzaje łaski Boskiej?
Rozróżniamy łaskę Boską: posiłkową i uświęcającą.

14. Co to jest łaska posiłkowa?
Łaska posiłkowa (czyli uczynkowa) jest to łaska chwilowa, potrzebna do wykonywania dobrych uczynków i unikania złego.

15. Co to jest łaska uświęcająca?
Łaska uświęcająca jest to łaska, która daje duszy życie nadprzyrodzone (jako stały dar Boży), dzięki czemu człowiek staje się dzieckiem Bożym.

16. Przez co otrzymujemy łaskę Bożą?
Łaskę Bożą otrzymujemy przede wszystkim przez sakramenty św. i modlitwę.

17. Co to jest sakrament?
Sakrament jest to widzialny i skuteczny znak łaski niewidzialnej, który P. Jezus ustanowił dla naszego uświęcenia.

18. Ile sakramentów ustanowił P. Jezus?
P. Jezus ustanowił siedem sakramentów, mianowicie: chrzest, bierzmowanie, Sakrament Ołtarza, pokuta, ostatnie namaszczenie, kapłaństwo i małżeństwo.

Żywot świętego Łukasza, Ewangelisty

(Żył około roku Pańskiego 64)

Święty Łukasz pochodził z rodziny pogańskiej, zamieszkałej w Antiochii, stolicy Syrii i Azji rzymskiej. Wychowanie otrzymał staranne i poświęcił się naukom lekarskim. Prócz tego zajmował się malarstwem. Gdy w Jerozolimie wybuchło prześladowanie chrześcijan i świątobliwy diakon Szczepan krwią stwierdził swą niezachwianą wiarę w Ukrzyżowanego, wielu uczniów Jezusowych rozproszyło się po Syrii. Było między nimi kilku mężów z Cypru i Cyreny, którzy udali się do Antiochii, aby głosić naukę Jezusa. Ręka Pańska była z nimi, i wielu pogan nawróciło się do Pana. Wiadomość o tym doszła do kościoła w Jerozolimie, skąd wysłano Barnabasza do Antiochii. Ten udał się do Tarsu, aby poszukać Szawła, po czym przez cały rok uczyli rzesze w Antiochii. Na ów czas - rok mniej więcej 43 - przypada nawrócenie świętego Łukasza, który potem był wielkim przyjacielem i czcicielem świętego Pawła apostoła. Towarzyszył on potem Pawłowi w podróży z Troady do Filippi w Macedonii i zabawił tam czas jakiś wraz z Tymoteuszem celem nauczania i utwierdzenia w wierze tamtejszych chrześcijan, a później znowu połączył się z Pawłem, aby się już nigdy z nim nie rozstać. On też był wiernym pomocnikiem i towarzyszem jego w jego licznych wędrówkach apostolskich, on dzielił jego prace i trudy, cierpienia i niebezpieczeństwa, on nie odstępował go w czasie dwuletniego więzienia w Cezarei, ani podczas dwukrotnej niewoli w Rzymie. Niemniej największą wdzięczność i wiekopomną sławę zjednał sobie święty Łukasz przez swe pisma, tj. trzecią Ewangelię i Dzieje Apostolskie. Obie księgi - pisane jak się zdaje w Rzymie około roku 62 lub 63 - poświęcił zaprzyjaźnionemu z sobą Teofilowi. Co go skłoniło do pisania, o tym sam mówi tymi słowy: Ponieważ wielu starało się spisać porządną historię tych rzeczy, które się wśród nas dokonały. Jak nam podali ci, co się im od początku sami przypatrywali i byli sługami słowa. Postanowiłem i ja, zbadawszy wszystko dokładnie od początku, spisać ci w porządku, dostojny Teofilu. Abyś poznał prawdę tych słów, których cię nauczono (Łuk. 1,1-4). Pominąwszy szczególną pomoc Ducha świętego, nadawał się Łukasz z powodu wielkiej gorliwości, wykształcenia i długoletniego pobytu przy świętym Pawle jak najbardziej do skreślenia dziejów żywota Pana Jezusa i Kościoła Jego, gdyż w swych licznych podróżach spotykał się często z apostołami i uczniami Chrystusowymi; dzieje młodości Jezusa, które on sam tylko opisuje, znał bez wątpienia z opowiadania Matki Zbawiciela, a walki i zwycięstwa świętego Pawła działy się na jego oczach, a w części z jego współudziałem. 

Dla konwertytów z żydostwa (cz. I)

 

1. Jakie prawdy wiary katolickiej wyznaje religia mojżeszowa?
Religia mojżeszowa wyznaje następujące prawdy wiary katolickiej:

1. że jest jeden Bóg;
   
2. że Pan Bóg stworzył świat;
   
3. że Pan Bóg stworzył pierwszą parę ludzi, od których cały rodzaj ludzki pochodzi;
   
4. że Pan Bóg obiecał zesłać Odkupiciela;
   
5. że Pan Bóg wybrał naród izraelski na to, aby wśród pogan przechowywał wiarę w jednego Boga i przyjść mającego Odkupiciela;
   
6. że Pan Bóg dał wybranemu narodowi dziesięć przykazań, prorokom zaś tego narodu dał przepowiednie, odnoszące się do osoby Odkupiciela.

Żywot świętej Małgorzaty Marii Alacoque

(żyła około roku Pańskiego 1690)

Świętej pamięci papież Pius IX, który uroczyście w dniu 18 września roku 1864 przyjął czcigodną Małgorzatę w poczet Błogosławionych, oświadczył w dekrecie: "Jezus Chrystus, Pan i Zbawiciel nasz, niczego goręcej nie pragnie, jak aby ogień Jego Boskiej miłości, płonący w sercu Jego, zapalił i nasze serca równą miłością, tak, jak według świadectwa Ewangelii powiedział do swych uczniów: Przyszedłem rzucić ogień na ziemię, a czegóż chcę, jeno aby był zapalon (Łuk. 12,49). Dlatego też pragnął, aby to płonące miłością serce w Jego Kościele świętym szczególnej czci doznawało... i wybrał swą służebnicę Małgorzatę Marię Alacoąue z zakonu Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny, z powodu świątobliwości życia zasługującą na ten zaszczyt, aby to nabożeństwo do Jego Najświętszego Serca zaprowadziła i rozkrzewiła". 

Małgorzata urodziła się w roku 1647 w Lautecourt we Francji, z bogobojnych rodziców. Gdy miała lat osiem, straciła ojca. Matka, zajęta gospodarstwem, oddała ją na wychowanie klaryskom w Charolles. Tu zajaśniało dziecię taką pobożnością, że w dziewiątym roku życia przypuszczono ją do pierwszej Komunii świętej. Odtąd z miłości do Chrystusa wyrzekła się wszelkich zabaw i igraszek, modliła się na osobności i z największą ochotą pouczała zaniedbane przez rodziców towarzyszki. Śmiertelna choroba zmusiła ją do powrotu w rodzinne progi. Opadłszy całkiem ze sił, ślubowała wstąpić do zakonu Wizytek, jeśli odzyska zdrowie i natychmiast wstała z łoża. Odtąd zaczęła nosić włosiennicę, surowo pościć, modlić się całymi godzinami i biczować dyscypliną. 

Ks. Rafał Trytek - kazanie na XXII Niedzielę po Zesłaniu Ducha św. wygłoszone dn. 16 X AD 2016

Żywot świętej Jadwigi, księżny polskiej

(Żyła około roku Pańskiego 1243)

Święta Jadwiga przyszła na świat roku Pańskiego 1174, z ojca Bertolda, księcia na Karyntii, margrabiego morawskiego, hrabiego na Tyrolu; i Agnieszki, księżniczki rakuskiej. Na wychowanie oddana została do klasztoru benedyktynek w Kitzingen, gdzie już zauważono w niej szczególne upodobanie we wszystkim, co się tyczyło służby Boskiej. W dwunastym roku wydana została za mąż za Henryka, przezwanego Brodatym, księcia wrocławskiego i prawnuka wielkiego króla polskiego Bolesława Chrobrego.

Pobożna, skromna, miłosierna, serce swoje od dzieciństwa Bogu poświęciwszy, od wszelkiej próżności światowej daleka, taką się też okazała w stanie małżeńskim Jadwiga, przez co małżonka swojego, dobrego chrześcijanina, zbawiennym wpływem i własnym przykładem do jeszcze gorliwszej pobożności pobudziła. Dziatki, którymi ich Pan Bóg udarował, wychowała w bojaźni Bożej, przykładem własnym do wszelkich cnót chrześcijańskich je zaprawiając. Książęcy dwór utrzymywała na tej stopie, aby się na nim wszyscy nieposzlakowanymi obyczajami odznaczali. Za przyboczne swoje panie brała tylko te, które się szczególną odznaczały pobożnością, nie cierpiąc pomiędzy nimi nie tylko żadnego zgorszenia, ale nawet cienia płochości. Przestrzegała także, ażeby nie dopuszczano się grzechu obmowy, tak często na wielkim świecie popełnianego; mawiała bowiem, że obmówca dwie dusze zabija: swoją i tego, kto go chętnie słucha. Dla poddanych swojego obszernego księstwa była prawdziwą matką; najchętniej za każdym z nich wstawiała się do księcia, męża swojego, i gdy się dowiedziała o jakim ucisku biedniejszych, zaraz się o to przed nim uskarżała. Na rządców we własnych dobrach wybierała ludzi nieposzlakowanej prawości, zalecając im jak największe dla włościan miłosierdzie, a od czasu do czasu wysyłała tam swoich kapelanów, aby dochodzili, czy czasem rządcy ci nie dopuszczają się jakiej niesprawiedliwości względem jej poddanych. Oszczędna na próżne i zbytkowne wydatki, tak hojne czyniła jałmużny, że z ogromnych dochodów, których była panią, ledwie setną część na własne używała potrzeby, a resztę obracała na miłosierne uczynki. Wspierała ubogie duchowieństwo, budowała wspaniałe kościoły, zakładała i uposażała klasztory tak męskie, jak żeńskie. Cysterskom założyła klasztor w Trzebnicy, który tak hojnie zaopatrzyła, że oprócz przeszło stu zakonnic, które tam mieszkały, mogło jeszcze przy nim, wedle myśli założycielki, tysiąc osób już to odbierać wychowanie, już też mieć na całe życie utrzymanie. Przy tym nie tylko wspierała po książęcemu ubogich, lecz miała kilkunastu chorych umieszczonych przy pałacu, którym sama wszelkie oddawała usługi. Także trzynastu biednym codziennie rozdawała obiad, zanim sama do książęcego stołu zasiadła. Ażeby się tej zasługi żadnego dnia nie pozbawiać, gdy podróżowała po kraju, kazała wozić z sobą trzynastu ubogich. Więźniów za długi trzymanych wykupywała. W latach, w których przewidywała głód z powodu nieurodzajów, robiła wielkie zapasy zboża, a gdy głód nadszedł, kazała po całym księstwie obwoływać, żeby lud ubogi do jej spichrzów się udawał, gdzie mu żywność bezpłatnie rozdawano. Mogła zaś tym bardziej tak hojną być dla biednych, że na własne potrzeby coraz mniej wydawała. Prócz uroczystości dworskich, dla których musiała przyodziewać się kosztowniej, na co dzień nosiła prostą szarą suknię. 

Postęp - x. dr Jules Didiot

 

Wyraz nowy, choć rzecz stara jak świat, oznaczać ma doskonalenie się w porządku moralnym i materialnym.

I. Postęp biorą w podwójnym znaczeniu: ścisłym i ogólnym. Pier­wsze niniejszej wagi, które tu pomijamy milczeniem, rozumieć na­leży o poszczególnym doskonaleniu się rozmaitej kategorii rzeczy. Drugie, którym się zajmujemy, obejmuje wszelkie doskonalenie się i rozwój w ogólności. Z punktu widzenia katolickiego postęp ma w so­bie dwa warunki istotne: l-o całość i 2-o harmonię między rzeczami stworzonymi, których używanie ma sobie dane od Boga człowiek. Jeżeli bowiem rozwija się coraz więcej rozum, a wiara - nie; jeżeli ciało, dusza - nie; jeżeli jednostki, a rodziny i społeczeństwa - nie, jednym słowem, jeżeli tylko co przyrodzone ulega postępowi, a nadprzyrodzone pozostaje na dawnym miejscu, - nie nazwiemy tego postępem. Ciało będzie szło za postępem, ale ze szkodą duszy, rozum ze szkodą wiary, natura z uszczerbkiem dla łaski, władza świecka przeciwko bożej; wtedy harmonia i równowaga, ustanowiona  przez samego Boga w Jego jednym wielkim dziele zostanie naruszona, jedne części  składowe będą rosły, ale kosztem innych. Postępu prawdziwego wtedy nie ma.

Żywot świętego Kaliksta, papieża i Męczennika

(żył około roku Pańskiego 224)

Przeszło trzydziestu papieży poświadczyło krwią swoją prawdę religii Chrystusowej. Niezwykłym blaskiem świątobliwości jaśniał pomiędzy nimi święty Kalikst, z rodu Rzymianin. Wstąpił on na Stolicę Apostolską w roku 221 po śmierci papieża Zefiryna. Objął rządy Kościoła za czasów Heliogabala, który blisko cztery lata zniesławiał tron cesarski rozpustą, marnotrawstwem i okrucieństwem. Święty Kalikst mocno nad tym ubolewał, modlił się, pościł i wzorem świętych apostołów nakazał suche dni, aby uprosić u Boga łaskę nawrócenia pogan. W roku 222 zamordowała straż przyboczna srogiego Heliogabala i wyniosła na tron Aleksandra Sewera. Ten był bałwochwalcą, ale sprzyjał licznym już wówczas chrześcijanom w Rzymie. Pozwolił im budować kościoły, często powtarzał słowa, które słyszał u żydów i chrześcijan: "Nie czyń innym, czego nie chcesz doznawać od innych", a nawet miał podobno w swym pałacu kaplicę, w której stał posąg Chrystusa Pana obok innych pogańskich i oddawał Mu cześć Boską.

Dla konwertytów z wyznania ewangelickiego (cz. IV)

 

 (cd.)

31. Jaka jest różnica pomiędzy obu wyznaniami (katolickim i ewangelickim) w nauce o życiu pozagrobowym?
Tak religia ewangelicka, jak i katolicka przyjmuje naukę o nagrodzie i karze wiecznej po śmierci. Ale według katolickiej nauki kara wieczna czeka tylko tych, którzy w grzechu śmiertelnym bez skruchy schodzą z tego świata.
Ci jednak, którzy umierają w grzechach powszednich, jak i ci, którzy za grzechy odpuszczone jeszcze nie odpokutowali na ziemi, dostają się do czyśćca, gdzie cierpią męki tak długo, dopóki nie odpokutują za grzechy. Świadczy o tym apostoł Paweł w pierwszym liście do Koryntian (3, 11-15): "Fundamentu bowiem nikt nie może położyć innego, jak ten, który jest położony, a którym jest Jezus Chrystus. I tak jak ktoś na tym fundamencie buduje: ze złota, ze srebra, z drogich kamieni, z drzewa, z trawy lub ze słomy, tak też jawne się stanie dzieło każdego: odsłoni je dzień /Pański/; okaże się bowiem w ogniu, który je wypróbuje, jakie jest. Ten, którego dzieło wzniesione na fundamencie przetrwa, otrzyma zapłatę; ten zaś, którego dzieło spłonie, poniesie szkodę: sam wprawdzie ocaleje, lecz tak jakby przez ogień".