Ze
światem, który nie chce uznać nad sobą rządów Boga i Jezusa Chrystusa,
występuje do walki chrystianizm, ażeby zasady sprawiedliwości i miłości
wprowadzić nie tylko do życia prywatnego, lecz i społecznego oraz
politycznego; w Chrystusie należy szukać pomocy do zwalczania zła.
Przypominanie tej prawdy ma na celu święto Chrystusa Króla. Obchodzi
je Kościół w ostatnią niedzielę października, bezpośrednio przed dniem
Wszystkich Świętych i Dniem Zadusznym, by uwydatniło się zjednoczenie
wokół Chrystusa trzech odłamów Kościoła: wojującego, tryumfującego,
cierpiącego.
We Mszy modli się Kościół, aby wszystkie ludy, powaśnione między sobą wskutek grzechów, zjednoczyły się w uznaniu przesłodkiego panowania Syna Bożego (Modl.), który jako Baranek był zabity i godzien jest chwały najwyższej (Introit.) Dogmatyczną podstawę majestatu Chrystusowego podaje Lekcja: Chrystus jako Bóg jest równy Bogu Ojcu we wszystkim, w stosunku do stworzeń jest ich przyczyną sprawczą i celem ostatecznym: Chrystus jako Człowiek jest głową Kościoła jednocząca wszystko w Bogu.
Mszał Rzymski, wyd. II, Opactwo śś. Piotra i Pawła w Tyńcu, 1956 r.