(żył ok. 291-371)
Urodził
się około 291 r. w Tabatha w okolicach Gazy. Uczył się i został
ochrzczony w Aleksandrii. Tam, mając piętnaście lat, dowiedział się o
św. Antonim Wielkim i pragnąc go naśladować, udał się do pustelni
mnicha. Po pewnym czasie powrócił do ojczyzny, gdzie nie zastał już
przy życiu rodziców. Rozdał więc odziedziczone po nich dobra i około
307 r. zamieszkał w samotni niedaleko Maiumy, portu w Gazie. Tam,
mieszkając w chacie z mułu, żył przez ponad pięćdziesiąt lat. Żywił
się figami, jarzynami, chlebem i oliwą, pracując fizycznie na swoje
utrzymanie i walcząc z pokusami porzucenia swego surowego trybu
życia. Był pierwszym odnotowanym pustelnikiem w Palestynie.
Za
świętość życia Bóg obdarzył Hilariona darem czynienia cudów, które
przyczyniły się do nawrócenia na wiarę chrześcijańską wielu pogan.
Około 329 r. wokół niego zaczęli osiedlać się uczniowie. Również w
innych częściach Palestyny powstawały monastery, liczące na jego
duchowe wsparcie. Nie mogąc znieść popularności i oblegających go
tłumów, około 360 r. wyjechał z Maiumy do Egiptu. Szukając
samotności, ostatnie lata spędził na tułaczce po Egipcie, Pustyni
Libijskiej, Sycylii i Wybrzeżu Dalmatyckim. Zmarł w 366 roku
niedaleko Pafos na Cyprze w wieku osiemdziesięciu lat. Jego wierny
uczeń Hezychiusz potajemnie przewiózł ciało nauczyciela do Maiumy i
pochował je.
Żywot
św. Hilariona znany jest głównie z biografii napisanej przez św.
Hieronima Strydońskiego. Wspomniany w Martyrologium Rzymskim z 1938 roku.