31.VIII - wspomnienie św.Rajmunda Nonnata

        Był rok 1200, zjednoczone siły królów Nawarry, Aragonii i Kastylii zepchnęły maurów do Grenady, a w ośnieżonych Pirenejach, na zamku Portell konała w połogu zamożna pani. Majątek nie mógł ocalić brzemiennej żony rycerza, której martwe ciało umyto i ubrano w najpiękniejsze suknie. Podczas okadzania i żałobnych modłów do rozjaśnionej świecami komnaty jak burza wpadł krewny zmarłej, Rajmund z Kardony. Ku przerażeniu i wrzaskowi płaczek wbiegł na mary i własnym sztyletem rozciął szaty i brzuch zmarłej dobywając z niego żywe wciąż dzieciątko. Tak przyszedł na świat przyszły święty, Rajmund Nonnatus (łac. non natus - nienarodzony) ochrzczony po dzielnym wuju, który ocalił mu życie. Na terenach Hispanidad będzie znany jako San Ramón Nonato, w rodzinnej diecezji Urgell i Katalonii jako Sant Ramon Nonat.

Ojciec zapewnił jedynakowi najlepsze wykształcenie marząc by trafił na dwór króla Aragonii (Katalonia była wówczas jej częścią), lecz on od najmłodszych lat skupiał całą swą uwagę na pobożnych lekturach, modlitwie i trudno go było zainteresować czymś innym, albo choć wywlec z zamkowej kaplicy na chwilę. Ojciec widząc wzrastające powołanie dziedzica posłał go na jeden ze swych folwarków by nim administrował i nie roztapiał się w pobożności. Rajmund wykonywał zadanie pieczołowicie i z pokorą, ale wolny czas spędzał wśród pasterzy i rolników, rozdawał jałmużnę i pomagał potrzebującym przy okazji głosząc Słowo Boże. Mimo iż folwark doprowadził do rozkwitu coraz mniej było go dla "tego świata". Rajmund odnowił miejscową pustelnię św. Mikołaja i rozpalił w lokalnej ludności nabożeństwo do wizerunku Matki Boskiej, który zdobił główny ołtarz. Miejscowy proboszcz skarżył się na to ojcu świętego, więc młodzieniec został z folwarku odesłany do stolicy.

PIUS XII ENCYKLIKA AD CAELI REGINAM (O Królewskiej godności Najświętszej Maryi Panny)

 

      Czcigodnym Braciom, Prymasom, Arcybiskupom, Biskupom oraz innym Ordynariuszom miejscowym będącym w jedności pokoju ze Stolicą Apostolską, O Królewskiej godności Najświętszej Maryi Panny

Czcigodni Bracia,
pozdrowienie i Apostolskie Błogosławieństwo

DO NIEBIOS KRÓLOWEJ zasyłał lud chrześcijański korne modły i zbożne pienia już od pierwszych wieków chrześcijaństwa, czy to w chwilach radosnych uniesień, czy zwłaszcza wśród ciężkich udręk świtowych i nigdy go nie zawodziła nadzieja pokładana w Matce Boskiego Króla, Jezusa Chrystusa i nigdy w nim wiara nie słabła, że Bogarodzica Dziewica Maryja włada po macierzyńsku całym tu światem, jak w szczęśliwości niebieskiej dzierży koronę królewskiej chwały.

I my też po klęskach potwornych, co na oczach naszych obróciły w pierzynę kwitnące miasta, osiedla i wsie; patrząc z boleścią, jak tyle i tak wielkiego zła wylewa się w mętnej powodzi na dusze ludzkie; widząc jak nieraz chwieje się sprawiedliwość, jak często panoszy się występek i zepsucie - dręczymy się w tym gorączkowym i groźnym przełomie w szczególny sposób; uciekamy się przeto z ufnością do naszej Królowej, Maryi, przedkładając jej nie tylko nasze uczucia miłości, ale i tych wszystkich, co chlubią się z imienia Chrystusowego.

Św. Pius X. Notre charge apostolique – O błędach Sillonu

         Do Naszych Ukochanych Synów, Księży Kardynałów Świętego Kościoła Rzymskiego: Piotra-Hektora Coullie, Arcybiskupa Lyonu; Ludwika-Henryka Lucon, Arcybiskupa Reims; Paulina-Piotra Andrieu, Arcybiskupa Bordeux i wszystkich pozostałych Naszych Czcigodnych Braci Arcybiskpów i Biskupów Francuskich!

Czcigodni Bracia, pozdrowienie i błogosławieństwo apostolskie! 

Nasz urząd apostolski nakłada na Nas obowiązek czuwania nad czystością wiary i nieskazitelnością katolickiej dyscypliny. Wymaga od Nas ochrony wiernych przed złem i błędem, zwłaszcza wtedy, gdy zło i błąd prezentowane są w porywającej mowie, która – ukrywając niejasność pojęć i dwuznaczność wyrażeń pod żarem uczuć i górnolotnych słów – może rozpalić serca dla atrakcyjnych, niemniej jednak zgubnych, spraw. Takimi były niedawno tylekroć potępiane doktryny rzekomych filozofów XVIII-go wieku, doktryny rewolucji francuskiej i liberalizmu. Takimi jeszcze dzisiaj są teorie Sillonu (1), którym – pod wspaniałymi i szlachetnymi pozorami – nazbyt często brakuje prawdy, jasności i logiki; i które pod tym względem nie należą do katolickiego i francuskiego ducha.

Długo zastanawialiśmy się, Czcigodni Bracia, nad publicznym i uroczystym ogłoszeniem Naszego zdania na temat Sillonu. Wasze troski musiały dołączyć do Naszych, aby skłonić Nas do podjęcia tej decyzji. Kochamy bowiem dzielną młodzież zwerbowaną pod sztandary Sillonu. Z wielu względów uważamy ją za godną pochwały i podziwu. Kochamy jej liderów, w których miło jest Nam rozpoznać dusze szlachetne, panujące nad przyziemnymi namiętnościami i ożywione najszczytniejszym zapałem czynienia dobra. Widzieliście, Czcigodni Bracia, jak silloniści – owładnięci niezwykle silnym uczuciem ludzkiej solidarności i umocnieni w swoim poświęceniu miłością do Jezusa Chrystusa oraz przykładnym spełnianiem praktyk religijnych – wyszli naprzeciw tym, którzy cierpią i pracują, aby ich podźwignąć. 

O DUCHA CHRZEŚCIJAŃSKIEGO W POLSCE

LIST PASTERSKI

Najdostojniejszego Episkopatu Polski

Najmilsi w Chrystusie!

Było to u progu nowej ery w dziejach ludzkości, gdy w swoim własnym Państwie przystępowaliśmy do kształtowania odrodzonego życia. W Europie zaczynał się ustalać nowy układ polityczny. W całym świecie poszukiwać zaczęto innych sposobów pojmowania życia, innych ustrojów społecznych i odmiennych form organizacji państwowej. Po latach piętnastu nie jesteśmy u kresu tych przeobrażeń. Niejedno zło naprawiono i stworzono wielkie rzeczy. Ale równocześnie wiele popełniono błędów. Szeroko niemal rozpostarły się nastroje lęku i bezradności. Miejscami wytworzyła się psychoza rewolucyjna, odrzucająca wszystko, co dotychczas było. Już i do dziedziny religijnej chce się wdzierać przewrót.

Byłoby wielkim błędem niedoceniać chwili, która odrzuca tyle pojęć i doktryn, ale większym błędem byłoby nie rozeznać granic, których choćby najgenialniejsze nowatorstwo przekraczać nie powinno.

Co się może załamać? Co człowiekowi wolno zmienić?

Załamują się twory ludzkie, bo są z istoty swej czasowe i zmienne. Zmienia się i zmieniać się będzie to, co jest dziełem człowieka. W budowie wieków posługuje się Opatrzność czynami ludzkimi, ale do czasu i w granicach swych planów. Potem się przeżywają, ustępują miejsca innym. Sam człowiek przykłada rękę do burzenia tworów geniuszów i bohaterów, którzy go poprzedzili. Wśród porywów szlachetnych, wśród ofiar i grzechów, wśród błędów i zawodów tworzy sobie ludzkość nowe rzeczy. Kiedyś inne pokolenie wywróci je jako stare i nieużyteczne i zastąpi je czym innym.

"MYŚL KATOLICKA": O katolików integralnych cz.II

"Energiczna reakcja katolicyzmu rzymskiego integralnego – czytamy w "La Vigie" – przeciwko liberalizmowi pod wszelką postacią wywołała zdwojoną nienawiść względem prasy katolickiej integralnej. Była to rzecz przewidziana i nieunikniona. Niezaprzeczenie, katolicy integralni zwyciężają; jest to widoczne tak dalece, że nawet w środowiskach, które początkowo patrzały na ten ruch z niedowierzaniem, pełna niepokoju ciekawość zaczyna ustępować miejsca sympatii. Słowem, zauważyć się daje ruch, który, jeśli tylko katolicy integralni potrafią wytrwać, usunie im z drogi wiele przeszkód. Nieprzyjaciel to widzi; podsycane nienawiścią przeczucie nie myli go tym razem. Tym właśnie tłumaczą się wzmożone napaści prasy liberalizującej, jakich byliśmy świadkami w ostatnich czasach"...

Ks.Rafał Trytek: kazanie na XII Niedzielę po Zesłaniu Ducha św. wygłoszone dn.27 VIII 2017 r. (Kraków)

Dziś - 26 sierpnia uroczystość NMP Częstochowskiej

 

Papież Św. Pius X był wielkim czcicielem Matki Boskiej Częstochowskiej

"MYŚL KATOLICKA": O katolików integralnych

W zagranicznej prasie katolickiej czytamy następującą deklarację.

"Przeciwnicy katolików integralnych nie gardzą grą słów, by zaciemnić prawdę. Ich wybiegi taktyczne są tak subtelne, że z łatwością oszukać mogą dobrą wiarę uczciwych ludzi; tym bardziej więc jest koniecznym wybiegi te demaskować.

Otóż pewna prasa usiłuje wprowadzić zamęt pojęć, używając wyrazu «integrysta» lub «integralista» zamiast «integralny» w odniesieniu do katolików integralnych, czyli przyjmujących nienaruszoną całość doktryny i karności rzymskiej.

Oczywista rzecz, iż obowiązkiem naszym jest zaprotestować przeciwko takiemu podstępnemu mieszaniu pojęć. Wyraz «integrysta» zawiera pojęcie partii, jak monarchista, socjalista, anarchista, etc. Pod tym imieniem istnieje w Hiszpanii partia, złożona wprawdzie z katolików i posiadająca program, którego przynajmniej kilka punktów zasługuje na uznanie wszystkich dobrych katolików, w każdym razie jednak jest to tylko partia, szkoła.

Żywot świętego Ludwika IX, króla francuskiego

Święty Ludwik

(żył około roku Pańskiego 1270)

        Ludwika VIII, króla francuskiego i jego żonę, hiszpańską królewnę Blankę, pobłogosławił Pan Bóg dziewięciu synami i trojgiem córek. Następca tronu Ludwik IX ochrzczony został w kaplicy pałacowej w Poissy i dlatego podpisywał się później "Ludwik z Poisz". Na pytanie, dlaczego więcej ceni tę kapliczkę od katedry w mieście Reims, gdzie się odbyła jego koronacja na króla, odpowiedział: "Czemuż bym nie miał przekładać Poissy, gdzie mi udzielono wiecznotrwałej godności chrześcijanina, nad Reims, gdzie na mnie zlano przemijający i znikomy urząd królewski?" 

Sama królowa czuwała nad religijnym i naukowym wykształceniem swych dzieci, a między nimi i Ludwika. Gdy pewnego razu zaczęto szeptać na dworze, że młody Ludwik okazuje szczególną przychylność pewnej pannie dworskiej, dała mu następujące napomnienie: "Kochany synu, miłuję cię szczerze i gorąco, ale wolałabym cię widzieć na marach, aniżeli obciążonego grzechem śmiertelnym". Słowa te wyryły się w sercu jego niezatartymi głoskami. W chwili śmierci ojca w roku 1226 liczył Ludwik dopiero dwanaście lat, więc w jego imieniu rządziła matka, ale kazała go natychmiast namaścić na króla i ukoronować, aby zapobiec rokoszom dumnych i potężnych lenników. Ludwik prowadził życie bogobojne i surowe, a mianowicie pościł dwa dni w tygodniu, w pewnych godzinach nosił włosiennicę, przed brzaskiem dziennym odmawiał brewiarz, słuchał dwóch albo trzech Mszy świętych, zatapiał się w Piśmie świętym, czytywał Ojców Kościoła, spowiadał się co piątek, a gdy miał przyjmować Komunię, szedł na kolanach do ołtarza. Szczodrobliwość jego nie miała granic; w samym pałacu karmił codziennie przeszło stu ubogich i sam im usługiwał, zwiedzał często szpitale, opatrywał chorych własną ręką, szczególnie zaś opiekował się dotkniętymi zarazą lub jaką inną niebezpieczną czy wstrętną chorobą. Gdy założył i wykończył obszerny gmach szpitalny w Compiegne, sam z zięciem swoim Teobaldem, królem Nawarry, pierwszego chorego zaniósł do tego zakładu. Baldwin II, cesarz carogrodzki, zastawił był w Wenecji za wielką kwotę pieniędzy koronę cierniową Chrystusa Pana. Ludwik wykupił ją i wraz ze swym bratem Robertem zaniósł ją boso, w skromnej odzieży, z miasta Sens do Paryża, odległego o 23 mile. Towarzyszyło mu w tym uroczystym pochodzie wielu prałatów, księży i rycerzy. Pewnego dnia zwrócili mu doradcy uwagę, iż przy chorych i po kościołach traci dużo czasu i zbytnią pokorą ubliża powadze królewskiej. Na to odpowiedział: "Czyż bym jej mniej ubliżył, gdybym całe dni i noce przesiadywał przy grze i hulance?"

F. J. HOLZWARTH: Czasy Wojen Krzyżowych - Rycerstwo średniowieczne

 

          Jak głęboko przeniknął Chrystianizm we wszystkie sfery i stosunki życia, okazuje się to także na rycerstwie ówczesnym, w którym duch wojowniczy poddał się przepisom Kościoła a religia udzielała orężowi uświęcenia do wyższych i szlachetniejszych celów.

Pierwsze ślady rycerstwa średniowiecznego dają się dostrzegać już u dawnych Germanów w czci, jaką okazywali oni kobietom, w zwyczaju rozstrzygania sporów przez pojedynki; syn królewski dopiero wtedy mógł zająć miejsce przy stole ojcowskim, jeżeli jakim dowodem waleczności zasłużył sobie na zaszczyt, że mu ktoś z obcych królów miecz do boku przypasał. Nadto widoczne są zarody rycerstwa jako zamkniętego w sobie stanu w konnych oddziałach u pogańskich Germanów, które z upływem czasu utworzyły społeczność, odrębną od innych części wojska. W państwach karolińskich konnica, w której służyli lennicy i zamożniejsi ludzie stanu wolnego, stanowiła jądro sił zbrojnych; za cesarzów saksońskich i frankońskich, kiedy się już ostatecznie wykształcił systemat feudalny, obowiązek wojskowej służby konnej ciążył na pewnej części beneficjów, przy czym coraz bardziej wchodziło w obyczaj, że beneficja owe potomkom tych rodów były nadawane, które już przedtem służbę rycerską odbywały. Tym sposobem powstał osobny stan szlachecko-rycerski, który korzystał z pewnych praw i przywilejów i do którego wstęp połączony był z pewnymi ceremoniami.

F. J. HOLZWARTH: Czasy Wojen Krzyżowych - Skutki krucjat

Jeżeli gdzie, to w historii krucjat stwierdza się prawda słów wyrzeczonych przez jednego z nowoczesnych historyków (H. Leo): "Dzieje Kościoła chrześcijańskiego są od czasów Konstantyna Wielkiego duszą i pierwiastkiem życiowym dziejów powszechnych". Wyprawy Krzyżowe nazwano wędrówką ludów zachodnich, i nie bez słuszności, gdyż istnieje pewne podobieństwo między nimi a wędrówką ludów V wieku. Jak owa wędrówka ludów usunęła z widowni historycznej wyrodzonych chrześcijan Zachodu i dała Kościołowi niezliczone zastępy nowych synów, tak również krucjaty oczyściły, podniosły i uszlachetniły Europę. Tego rodzaju zjawiska, jak wojny Krzyżowe, z dwóch stron rozpatrywać należy: ze względu na okoliczności, jakie je poprzedziły, i na stan rzeczy, współczesny ich powstawaniu. Ponieważ dla miłości wszystko jest drogim, co z umiłowanym przedmiotem w jakim bądź pozostaje stosunku, przeto tęsknota do Palestyny i jej świętości nigdy w sercach chrześcijańskich nie wygasała. Tym się objaśnia, że po wszystkie czasy odbywały się do niej wędrówki, a szczególniej od czasów Konstantyna Wielkiego i św. Heleny. Wędrówkom tym kalifat nie stawiał przeszkód, gdyż czcił on miasto święte, jego świątynię i Chrystusa jako proroka. Rozkwit nauk i sztuk za kalifatu wywołał nawet na czas niejaki pewne zbliżenie z Zachodem chrześcijańskim, dość tu wspomnieć Haruna Arraszyda. Książęta zachodni VI, VII i VIII wieku utrzymywali stosunki z Jerozolimą, odwiedzali ją i pobożne w niej stanowili fundacje. Odkąd wszakże dynastia egipska Fatymidów podbiła Palestynę i Syrię, zmieniło się położenie chrześcijan wschodnich, gdyż Fatymidzi inne względem nich zajęli stanowisko niż kalifowie. Pod panowaniem barbarzyńskich Seldżuków, jak wiemy, jeszcze gorszy był los chrześcijan palestyńskich i tych wszystkich, którzy do Ziemi świętej pielgrzymowali. Wtedy nie tylko pojedynczym wędrowcom źle się działo, lecz nawet liczniejsze zastępy pielgrzymów, jak na przykład zastęp, któremu przewodniczył biskup Otton z Bamberga, wraz z znacznym oddziałem zbrojnych, smutny koniec znalazły. Dlatego już Grzegorz VII myślał o formalnej wyprawie krzyżowej lecz inna walka dostała mu się w udziale, której pomyślny rezultat obrócił się na pożytek krucjat. Coraz częściej dochodziły do Europy skargi pielgrzymów i jęki chrześcijan palestyńskich, a na soborze w Placencji 1095 po raz pierwszy ukazali się posłowie cesarza Aleksego z prośbą o pomoc przeciwko Turkom. Tak więc drogę wojnom Krzyżowym torowały poprzednie stosunki i boje chrześcijan z muzułmanami.

F. J. HOLZWARTH: Czasy Wojen Krzyżowych - Zakony rycerskie

 

        Duch Kościoła powołał wtedy (a) do życia zakony rycerskie, które okazały wielkie usługi w sprawie obrony Ziemi świętej przeciwko niewiernym, owych rycerzy modlących się i mnichów zbrojnych, których klasztory były warowniami, którzy z takim samym skupieniem ducha słuchając odgłosu sygnaturki, wzywającej do modlitwy, co i dźwięków trąby wojennej, piersią swoją pielgrzymów zasłaniali, rycerzy, których miecz tak ciężkie rany zadawał a pienia nabożne z takim zapałem wznosiły się ku niebu! Duch krucjat w promienistych barwach występuje w zakonach rycerskich, jednoczących w sobie bohaterstwo z pobożnością, miłość bliźniego z dzielnością męską.

Dziewięciu bogobojnych mężów stanu rycerskiego złożyło 1118 r. w Jerozolimie przed patriarchą ślub czystości, ubóstwa i posłuszeństwa; nadto przysięgli oni, że czuwać będą nad bezpieczeństwem pielgrzymów, udających się do miejsc świętych, i bronić Ziemi świętej przeciwko niewiernym. Przełożonym tego stowarzyszenia, założonego ku czci Matki Boskiej, został Hugo de Payens. Było ono w początkach tak ubogim, że dwóch rycerzy przypadało na jednego konia; stąd też powstał herb zakonu, wyobrażający konia z dwoma na nim rycerzami. Król Baldwin II podarował tym rycerzom część swego pałacu przytykającego do tak zwanej świątyni Salomona, stąd powstała nazwa Templariuszów (templarii, milites albo fratres templi, pauperes commilitones Christi templique Salomoniaci). 

HISTORIA POWSZECHNA: F. J. Holzwarth - Inkwizycja hiszpańska

Treść: Inkwizycja kościelna; Żydzi w Hiszpanii za czasów wizygockich; potęga Żydów hiszpańskich w wiekach XIII i XIV; hiszpańska inkwizycja państwowa; wydalenie Żydów z Hiszpanii; nawracanie Maurów; Moryskowie; zarzuty czynione inkwizycji.

 

     Inkwizycja hiszpańska była instytucją państwową, odmienną od inkwizycji kościelnej (1). Ta ostatnia sięga początków Kościoła chrześcijańskiego. Pismo św. poczytuje herezję za jeden z największych występków a Ojcowie Kościoła nazywali heretyków trucicielami dusz, gwałcicielami Kościoła. Sąd w sprawach herezji, nadużywania sakramentów, praktyk zabobonnych itd. sprawowali przełożeni kościelni, obowiązani czuwać nad czystością powierzonego sobie składu nauki, błądzących pouczać a uporczywych w błędzie karać i wyłączać z jedności wiernych. Cesarze rzymscy, zostawszy chrześcijanami i wychodząc z zasady, że herezja jest także zbrodnią przeciwko społeczeństwu ludzkiemu, i że jest cięższym od innych przewinień, wyznaczali na heretyków surowe kary, wyjęcie spod prawa, wygnanie, konfiskatę majątku; karę śmierci po raz pierwszy wymierzył cesarz Maksym 385 na Pryscylianie i kilku jego stronnikach, którzy się dopuścili ciężkich przewinień moralnych (2); podejrzewanych o herezję uważano za podległych infamii, dopóki by się przed Kościołem z tego podejrzenia nie oczyścili. Prawa te przeciwko heretykom przeszły do innych ludów, które przyjęły kodeks rzymski. Nie domagali się wprawdzie Ojcowie Kościoła przelewu krwi heretyków, nigdy też Kościół nie nauczał, że kara śmierci na odstępujących od nauki kościelnej jest konieczną i zawsze nieodzowną, bronił tylko zasady, że jest przypuszczalną i że nie jest przeciwną sprawiedliwości i duchowi Chrystianizmu.

Rocznica śmierci wielkiego Papieża św. Piusa X

 

      103 lata temu, 20 sierpnia 1914 zmarł wielki papież Kościoła katolickiego, człowiek głębokiej wiary, antymoderenista - Św. Pius X.

Polacy powinni szczególnie faworyzować tego świętego papieża, bo to jemu właśnie zawdzięczamy wezwanie w litanii loretańskiej „Królowo Polski, módl się za nami”. W 1906 roku ustanowił święto Matki Boskiej Częstochowskiej i wyniósł do godności bazyliki kościół na Jasnej Górze. A cztery lata później dodał jeszcze jedno święto do polskiego kalendarza liturgicznego – Matki Boskiej Królowej Polski.

Św. Piusie X, módl się z nami!

Ks.Rafał Trytek kazanie na XI Niedzielę po Zesłaniu Ducha św. wygłoszone w dn.20 VIII 2017 r. (Kraków)

Bp DONALD J. SANBORN: Możliwe scenariusze dla Bractwa założonego przez abpa Lefebvre'a (FSSPX) (1)

Bp Bernard Fellay, przełożony generalny FSSPX

Co się dzieje z FSSPX?

Dzień 13 maja nadszedł i przeminął. Nic się nie wydarzyło. Był to jeden z tych dni, który ponoć miał być okazją do pojednania między FSSPX a modernistami. Krążyły również pogłoski o innej dacie, tym razem lipcowej. Biskup Fellay udzielił niedawno wywiadu, w którym wszystkich zapewniał, że wielki dzień z pewnością nadejdzie. Nie powiedział jednak kiedy.

W każdym razie przypuszczenie, że gdzieś coś jest nie w porządku wydaje się być uzasadnione. Dlaczego nie dochodzi do pojednania? Co stoi na przeszkodzie? Myślałem, że wszystkie kwestie zostały rozstrzygnięte.

Przed FSSPX stoją dwie drogi osiągnięcia porozumienia. Pierwsza to pojednana różnorodność; a druga to hermeneutyka ciągłości.

Ścieżka pojednanej różnorodności

Pierwszą drogą jest to, co przewidział Ratzinger, a za czym opowiada się także Bergoglio, który w ogóle nie przejmuje się dogmatami. Nie obchodzi go to, w co wierzysz; interesuje go jedynie to, abyś również ty nie przywiązywał wagi do tego, w co wierzysz, jako że akceptujesz istnienie w jednym wielkim "kościelnym namiocie", wierzeń sprzecznych z twoimi własnymi.

Trzeba pamiętać, że do takiego pojednania pomiędzy tradycjonalistami a modernistami doszło wiele lat temu w Brazylii, gdzie tradycjonalistyczny ruch diecezji Campos – który kontynuował działalność już po śmierci biskupa de Castro-Mayera – otrzymał prałaturę personalną w obrębie diecezji.

WYKŁAD: Ks. Rafał Trytek - Kościół 500 lat po Lutrze i 100 lat po Fatimie (Warszawa)

Pius XII P.P.: Konstytucja apostolska Munificentissimus Deus (Wniebowzięcie N.M.Panny)

         Wszystkie te dowody i rozważania Świętych Ojców i teologów opierają się na Piśmie św. jako na ostatecznym argumencie. Ono stawia nam przed oczy świętą Matkę Boga najściślej zjednoczoną z Boskim swoim Synem oraz dzielącą Jego los. Z tego powodu wydaje się prawie niemożliwe, aby Ta, która poczęła Chrystusa, porodziła, karmiła swym mlekiem, trzymała na rękach i tuliła do swoich piersi, miała być po ziemskim swym życiu, chociaż nie duszą, to jednak ciałem, od Niego oddzielona. Skoro Zbawicielem naszym jest Syn Maryi, to rzecz jasna, że jako najdoskonalszy wykonawca prawa oprócz odwiecznego Ojca nie mógł nie uczcić także swej ukochanej Matki.

Przeto skoro mógł Ją ozdobić tak wielką czcią, by Ją zachować nienaruszoną od zepsucia w grobie, to trzeba wierzyć, że tak rzeczywiście uczynił. Przede wszystkim należy pamiętać o tym, że od II wieku święci Ojcowie przedstawiają Maryję Dziewicę jako nową Ewę poddaną rzeczywiście nowemu Adamowi, lecz jednak najściślej złączoną w walce z wrogiem piekielnym, w walce, która zapowiedziana w protoewangelii miała doprowadzić do najpełniejszego zwycięstwa nad grzechem i śmiercią – co zawsze jest razem połączone w pismach Apostoła Narodów (Rz 5 i 6; 1 Kor 15, 21-26, 54-57). Dlatego jak chwalebne zmartwychwstanie Chrystusa stanowi istotną część i także ostateczne trofeum tego zwycięstwa, tak trzeba było, aby wspólna walka Świętej Dziewicy i Syna zakończyła się „uwielbieniem” dziewiczego ciała. Tak się bowiem wyraża tenże Apostoł: „A gdy to, co śmiertelne, przyoblecze się w nieśmiertelność, tedy wypełni się słowo, które jest napisane: pochłonęło śmierć zwycięstwo” (1 Kor 15, 54).

Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny 15 sierpnia

     Kościół katolicki obchodzi w tym dniu Święto Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (NMP), które w polskiej tradycji znane jest jako święto Matki Bożej Zielnej - stanowi to nawiązanie do kwiatów oraz ziół święconych tego dnia w kościołach. 

Uroczystość Wniebowzięcia NMP obchodzona jest od V wieku oraz zalicza się do najstarszych świąt maryjnych w Kościele.

W Kościele Zachodnim święto Wniebowzięcia NMP obchodzone jest 15 sierpnia, natomiast Kościoły Wschodnie posługujące się kalendarzem juliańskim, obchodzą to święto trzynaście dni później, czyli 28 sierpnia.
W VI wieku cesarz bizantyjski Maurycy polecił obchodzenie tego święta w całym Kościele Wschodnim; w VII wieku pod wpływem klasztorów wschodnich święto przeniesiono do Kościoła rzymskokatolickiego.

Apokryfy

Istnieją dwie wersje opisu samego faktu wniebowzięcia Maryi. Jedna skrócona, mówi o tym, że gdy Apostołowie czuwali przy grobie Matki Zbawiciela, On sam przybył z aniołami Michałem i Gabrielem. Polecił Michałowi, by zabrał ciało Maryi na obłok i złożył je w raju. Tam Aniołowie złożyli ciało pod drzewem życia. A gdy to uczynili, Michał przyniósł Jej świętą duszę i połączył z ciałem.

Ks.Rafał Trytek kazanie na Święto Wniebowzięcia N.M.Panny wygłoszone w dn.15 VIII 2017 r. (Kraków)

Ks.Rafał Trytek: kazanie na X Niedzielę po Zielonych Świątkach wygłoszone w dn.13 VIII 2017 r (Kraków)

KOMUNIKAT REDAKCJI

W związku z wyjazdem Redakcji przez najbliższy tydzień strona nie będzie aktualizowana

REDAKCJA "Katolika - Głosu Katolickiej Tradycji"

KS. JAN DOMASZEWICZ: Niepokalana Dziewica Maryja Współ-Odkupicielka rodzaju ludzkiego. (Mariologia)

ZE SKARBNICY WIEDZY TEOLOGICZNEJ  

STUDIUM DOGMATYCZNE NA PODSTAWIE ŚW. TOMASZA, DOKTORA ANIELSKIEGO

2. Niepokalana Dziewica Maryja Współ-Odkupicielka rodzaju ludzkiego.

(Mariologia)

W dalszym ciągu traktatu o odkupieniu nas przez Jezusa Chrystusa i Wcieleniu Syna Bożego mówić będziemy o Niepokalanej Maryi (1), która jako Matka jest nieoddzielną od Syna, i Współ-Odkupicielką rodzaju ludzkiego. Owóż, Kościół uczy, że Maryja porodziwszy Jezusa Chrystusa stała się rzeczywiście Matką Słowa wcielonego, Syna Bożego, który stał się człowiekiem, a przeto może i powinna być nazywaną Matką Boską. O macierzyństwie Boskim Maryi (2), tym głównym punkcie w dziele Odkupienia, mówiliśmy wyżej, tj. że tę naukę określił jako dogmat Sobór powszechny Efeski przeciwko Nestoriuszowi. Dalej, mówiliśmy także, że w Jezusie Chrystusie jest jedna tylko osoba Boska Słowa; Maryja porodziwszy Go według ciała, stała się Matką osoby Boga-Człowieka: stała się Matką nie tylko człowieka, ale i Boga! Macierzyństwo Boskie Maryi jest następstwem nieuniknionym połączenia hipostatycznego Słowa z naturą ludzką w Jezusie Chrystusie. Teraz rozważmy, że obok macierzyństwa Boskiego, Maryja była zawsze dziewicą.

KS. JAN DOMASZEWICZ: Jezus Chrystus Zbawiciel świata: Wcielenie i Odkupienie. (Christologia, de Christo Salvatore)

 

ZE SKARBNICY WIEDZY TEOLOGICZNEJ

STUDIUM DOGMATYCZNE NA PODSTAWIE ŚW. TOMASZA, DOKTORA ANIELSKIEGO

1. Jezus Chrystus Zbawiciel świata: Wcielenie i Odkupienie.

(Christologia, de Christo Salvatore)

Bóg w Trójcy Świętej jedyny stworzył człowieka z niczego, a stworzył go na obraz i podobieństwo swoje. Dał dla duszy jego nieśmiertelnej władze szlachetne, a ciału zmysły pożyteczne. Stworzył ten świat z niczego i zachowuje go dla człowieka, napełniając wszelką obfitością: rozmnaża zwierzęta, daje wzrost roślinom, przyodziewa łąki kwiatami, a pola i ogrody owocami. Ożywia powietrzem, a ziemia i woda dostarczają człowiekowi wszelkiego pokarmu; w dzień oświeca słońcem, a w nocy nad głową roztacza gwiazdolity namiot. Gdy człowiek przez grzech pierwszych rodziców zranionym został śmiertelnie na duszy i na ciele, utracił niebo a zasłużył na piekło, tedy druga Osoba Trójcy Świętej, Syn Boży bierze na siebie odkupienie całej winy grzechu pierworodnego, a zgubioną na wieki duszę człowieka odkupuje nie złotem lub srebrem lub jakimi ziemi skarbami, lecz Krwią Swoją przenajdroższą i męką najboleśniejszą.

Któż wypowie cenę tak odkupionej duszy człowieka i godność jej, dla której Bóg przez Jezusa Chrystusa przywrócił niebo, zlał obfite zdroje łask niepoliczonych, i na straży duszy człowieka postawił Aniołów? Przez Jezusa Chrystusa zostały dane nam największe i kosztowne obietnice: "Abyśmy się przez nie stali uczestnikami Boskiego przyrodzenia, odbieżawszy skażenia tej pożądliwości, która jest na świecie" (1). Przeto, rzecz niezmiernie ważna poznać dobrze Jezusa Chrystusa i co podnosi godność duszy, świadcząc o nieskończonej jej wartości.

W tym celu zastanówmy się nad dogmatem Odkupienia i dogmatami z nim spokrewnionymi, nie dla próżnej ciekawości lub badania niepojętych tajemnic Bożych, które, jak słusznie powiada Doktor Anielski o Trójcy Świętej (2), starać się stwierdzać naturalnym rozumem ludzkim (tj. poza Objawieniem), jest to uwłaczać godności wiary świętej, która mówi o rzeczach niewidzialnych, przechodzących rozum ludzki; nie opiera się na rozumowaniu, a pochodzi z łaski Boga. Lecz, zastanawiać się będziemy nad prawdami wiary św. w tym celu, aby na mocy Objawienia lepiej zrozumieć i głębiej wyryć na sercu prawdy Boże; abyśmy, poznawszy lepiej trudną do wysłowienia godność duszy, bardziej pracować starali się w sprawie zbawienia, co jest jedynym i głównym celem życia człowieka na ziemi.

Ks.Rafał Trytek: kazanie na Święto Przemienienia Pańskiego wygłoszone w dn.6 VIII 2017 r. (Kraków)

Dnia 6-go sierpnia na górze Tabor Przemienienie Pana naszego Jezusa Chrystusa

        Uroczystość Przemienienia Pańskiego na Wschodzie spotykamy już w VI wieku. Była ona największym świętem w ciągu lata. Na Zachodzie jako święto obowiązujące dla całego Kościoła wprowadził ją papież Kalikst III z podziękowaniem Panu Bogu za odniesione zwycięstwo oręża chrześcijańskiego pod Belgradem w dniu 6 sierpnia 1456 r. Wojskami dowodził wódz węgierski Jan Hunyadi, a całą obronę i bitwę przygotował św. Jan Kapistran. Jednak lokalnie obchodzono to święto na Zachodzie już w VII wieku. W Polsce święto znane jest w XI wieku.

Podczas tego święta obchodzimy Objawienie przez Chrystusa Swojego Bóstwa Apostołom (św.św. Piotrowi, Janowi i Jakubowi). Uczniowie byli niezwykle przerażeni, zdziwieni, zachwyceni. Obok Jezusa ukazali się Mojżesz i Eliasz, jednak żaden z nich nie dorównywał chwale i blaskowi Syna Bożego.

O Przemienieniu opowiadają trzy Ewangelie, Mateusza, Marka i Łukasza w księgach Mt 17, 1-8; Mk 9, 2-8; Łk 9, 28-36 ,więc Apostołowie musieli uznać je za ważne wydarzenie.

Ojciec Jacek Woroniecki OP (1878 - 1949)

      "Idźcie do ojca Jacka Woronieckiego, to najjaśniejsza głowa, jaką posiadamy. Mimo że chory, on wam pomoże" - zwykł mawiać kard. August Hlond do duchownych i świeckich potrzebujących pomocy duchowej. I nie mylił się.

     Kim był ten duchowny, pochodzący z rodziny książęcej Mieczysława Boruty-Woronieckiego i Marii z Drohojowskich? Z domu rodzinnego wyniósł miłość Ojczyzny, znajomość języków obcych, ale także zasady, że kto posiada majątek lub wiedzę, powinien się nimi dzielić. Żył w latach 1878-1949. We Fryburgu w Szwajcarii studiował nauki przyrodnicze i teologię. Tu poznał dominikanów (nieobecnych w Polsce po kasacie zaborców; kilka klasztorów działało jedynie w Galicji). Po powrocie do kraju, w 1906 r. w Lublinie przyjął święcenia kapłańskie. Zaraz też został sekretarzem bp. Franciszka Jaczewskiego, profesorem w seminarium duchownym i prefektem gimnazjum. Po roku udał się na dalsze studia do Fryburga, gdzie uzyskał doktorat z teologii i nabawił się choroby nerwu błędnego, która nękała go do końca życia. 

     W 1909 r. we Florencji wstąpi! do dominikanów, gdzie otrzymał imię Jacek. Po ślubach zakonnych został przeznaczony do Fryburga, gdzie został ojcem duchownym i wice rektorem konwiktu dla księży studentów. W 1914 r. powrócił do Polski. W Krakowie zajął się formacją inteligencji.

4 Sierpnia - Żywot świętego Dominika, założyciela zakonu

(żył około roku Pańskiego 1221)

        Wśród szczęku oręża i wypraw krzyżowców do Palestyny religijne wychowanie na Zachodzie było w niektórych krajach wielce zaniedbane, wskutek czego jak grzyby po deszczu wyrastały herezje, pełne ślepej nienawiści przeciw Kościołowi katolickiemu. 

W tym samym czasie dorastał w mieście Calarnega w Hiszpanii uzdolniony chłopiec Dominik, syn pobożnych rodziców, obrany przez Opatrzność, aby usunąć zgorszenie odszczepieństwa, a Kościołowi dodać nowego blasku i uświetnić go nowym triumfem. Pod troskliwą opieką matki i mądrym kierownictwem jej brata kapłana, przewyższył Dominik swych współuczniów i rówieśników czystością obyczajów i postępami w naukach. W czasie głodu rozdał pieniądze, jakie posiadał, sprzedał swą odzież i książki, aby żywić głodnych, a gdy go za to zganiono, tak się tłumaczył: "Na cóż mi martwe księgi, jeżeli bliźni moi z głodu umierają?" Sława jego pobożności tak się wkrótce rozeszła, że Diego, biskup Osmy, powołał go do Palencji na profesora Pisma świętego i mianował go podprzeorem kanoników. Nowo mianowany prałat wkrótce miał jednak przewyższyć nadzieje, jakie w nim pokładano.

WYKŁAD X. RAFAŁA TRYTKA W WARSZAWIE

      

"Kościół 500 lat po Lutrze i 100 lat po Fatimie"

8 sierpnia w godzinach 19:30 - 22:00

Ulica Wspólna 51, 00-684 Warszawa, Polska UWAGA!  Dziennikarzy i osoby pragnące utrwalać spotkanie w jakikolwiek sposób prosimy o wcześniejszy kontakt (tel. 570 645 277) w celu ustalenia szczegółów. Jedynie te osoby będą upoważnione do ustawienia sprzętu i rejestracji podczas spotkania.