W
dzisiejsze wspomnienie św. Linusa, papieża i męczennika, warto
wspomnieć o pewnym apostolskim zwyczaju, który należy do tradycji, ale i
przeszedł do prawa Kościoła katolickiego (w kanonie 1262 kodeksu z 1917
roku). Oto bowiem, co mówi Liber pontificalis, dzieło
prawdopodobnie z VI wieku (wydane przez x. Duchesne w 1886 roku), o tym
drugim Wikariuszu Chrystusowego Kościoła, który panował w latach 67-76:
„1 Linus, natione
Italus, regionis Tusciae, patre Herculano, sedit ann. XI m. III d. XII.
Fuit autem temporibus Neronis, a consulato Saturnini et Scipionis (56)
usque ad Capitone et Rufo consulibus (67). Martyrio coronatur. 2 Hic ex
praecepto beati Petri constituit ut mulier in ecclesia uelato capite
introiret. Hic fecit ordinationes II, episcopos XV, presbiteros XVIII.
Qui sepultus est iuxta corpus beati Petri, in Vaticano, sub die VIIII
kal. Octubris.” (za: The Latin Library).
Co przełożone na naszą mowę przedstawia się następująco:
„1. Linus, narodowości
włoskiej, z regionu Tuscii (dzisiejsza Toskania, część Umbrii i Lacjum),
z ojca Herkulanusa, zasiadał (na Stolicy Piotrowej) lat jedenaście,
miesięcy trzy, dni dwanaście. Było (to) zaś w czasach (za panowania)
Nerona, od konsulatu Saturnina i Scypiona (56) aż po [czas], gdy
konsulami byli Kapiton i Rufin (67). Otrzymał koronę męczeństwa. 2.
Tenże z zarządzenia (zgodnie z zarządzeniem) błogosławionego Piotra
ustanowił (dekretem), żeby kobiety do kościoła wchodziły z głową
nakrytą. Dokonał święceń dwóch (niższych?), biskupów piętnastu, kapłanów
osiemnastu. Pochowany jest przy ciele (w grobie) błogosławionego Piotra
na Watykanie, dnia dziewiątego kalęd październikowych.” (tłumaczenie własne, kilka uwag w nawiasach też własnych - ).
W przyszłości pojawi się bardziej
szczegółowe opracowanie tematu dla tych, którzy gardzą tradycjami
pochodzenia apostolskiego i wolą iść za pomysłami nowinkarzy.
Pelagiusz z Asturii
Za: https://pelagiusasturiensis.wordpress.com/2013/09/23/papiez-sw-linus-i-apostolska-tradycja-nakrycia-glowy-u-kobiet/