ks.Rafał Trytek kazanie na Uroczystość Chrystusa Króla wygłoszone dn.26....

26 październik AD 2014 - Święto Jezusa Chrystusa Króla.

    W ostatnią niedzielę października Kościół obchodzi w święto Jezusa Chrystusa Króla. Święto to ustanowił Papież Pius XI encykliką Quas Primas i ma ono przypominać nie tylko o prywatnym królowaniu Chrystusa w sercach wiernych, ale szczególnie upominać się o społeczne panowanie Zbawiciela nad narodami i państwami.

Quas primas – encyklika Piusa XI (1925) O królewskiej godności Chrystusa.

Ojciec Święty Pius XI analizuje przyczyny zła w życiu społeczeństw i państw. Wskazuje na rolę, jaką Kościół katolicki odgrywa i odgrywać powinien w ich życiu. Okazją do tych rozważań był Rok Święty 1925, który uwidocznił ogromne zagrożenia czające się w coraz mniej chrześcijańskim życiu społecznym. Papież widzi ratunek w królowaniu społecznym Chrystusa, tzn. w publicznym oddawaniu Mu czci należnej władcy, również w obowiązkach i posłuszeństwie poddanych. Wskazuje też na królewską godność Chrystusa uwidocznioną w Piśmie świętym i katolickiej liturgii.

W swojej Encyklice Ojciec Święty Pius XI pisze m.in.:

"...wylew zła dlatego nawiedził świat cały, gdyż bardzo wielu usunęło Jezusa Chrystusa i Jego najświętsze prawo ze swych obyczajów, z życia prywatnego, rodzinnego i publicznego; lecz także wskazaliśmy, że nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego."

Bp de Castro Mayer o wakacie Stolicy Apostolskiej by Pelagius Asturiensis

   Warto znać historię oporu wobec modernistycznego kryzysu w Kościele… Kolejnym mało niestety znanym faktem jest przekonanie biskupa Antoniego de Castro Mayera do wakatu Stolicy Apostolskiej. Na dowód faktu, oto świadectwa:

Noel Barbara, „Fortes in Fide”, nr 12, 1993 rok, napisał:

Dowiedziałem się potem, że nie byłem jedyną osobą, która naciskała na Arcybiskupa, aby zerwał z Janem Pawłem II. Bp Antoni de Castro Mayer, biskup Campos w Brazylii, podzielał to stanowisko i otwarcie wyrażał swoją opinię wobec waszego założyciela. Ale Arcybiskup odmówił posłuchania się rozumu. To jednak nie stanęło na przeszkodzie, by brazylijski purpurat ogłaszał i głośno mówił, gdy przechadzał się pośród tłumów w dniu konsekracji, że „Nie mamy papieża! Nie mamy papieża!” Potwierdzono to mi za pośrednictwem dwóch wiarygodnych osób.

Pierwsze potwierdzenie otrzymałem w Steffeshausen, w Belgii. Podczas wykładu, który wygłaszałem o kryzysie w Kościele u x. Pawła Schoonbroodta, jeden ze słuchaczy, zaskoczony, że powiedziałem, że Jan Paweł II nie mógł być prawdziwym papieżem, skoro brakowało mu Autorytetu, powstał i powiedział: „Z pewnością wielebny xiądz wie, że abp Lefebvre powiedział rzecz dokładnie przeciwną”. Xiądz Paweł Schoonbroodt nie dał mi możliwości odpowiedzenia. Wstając oświadczył: „Wielebny xiądz mówi tylko na głos to, co abp Lefebvre myśli, ale czego nie mówi”. Dodał: „W dniu konsekracji, po ceremonii, poszedłem do abpa Lefebvre’a. „Ekscelencjo, powiedziałem do niego, „w moim imieniu i w imieniu niemieckojęzycznych wiernych, którzy przybyli ze mną na te konsekracje, przyszedłem, by wyrazić Ekscelencji nasze zaskoczenie i nasze rozczarowanie. Oczekiwaliśmy szczerej i otwartej deklaracji Ekscelencji zerwania z Janem Pawłem II.

WSZYSTKIE HEREZJE SAMAŚ ZNISZCZYŁA NA CAŁYM ŚWIECIE

Jak to? Przecież jeszcze herezje istnieją, a tu Kościół św. w pacierzach o Matce Najświętszej mówi o dokonanym już zniszczeniu herezji i to wszystkich?
Gdy Napoleonowi w jednej z bitew doniesiono, że niespodziewanie ukazała się jazda nieprzyjacielska na jednym odcinku, odparł: „więc nieprzyjaciel przegrał”. A przecież walka jeszcze nie była ukończona ani nawet zwycięstwo widocznym. Wiedział jednak bystry ten wódz, że po owym ukazaniu się jazdy nie było dla przeciwników nadziei zwycięstwa. Nie inaczej i my zwyczajnie słyszymy nieraz: „ten już przepadł, lub przegrał, stracony”, chociaż jeszcze sprawa nie ukończona, ale już beznadziejna.
W podobnym znaczeniu głosimy o Matce Najświętszej „wszystkie herezje Samaś zniszczyła na całym świecie”.
Co za piękne słowa!

Kazanie na XVIII Niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego - x. Rafał Trytek

 

12 października 2014 roku x. Rafał Trytek wygłosił kazanie, którego wysłuchali wierni zgromadzeni na Mszy Świętej w krakowskim Oratorium Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski. Wezwał w nim do rozważenia, jaka powinna być hierarchia dóbr, o które prosimy w modlitwie, do zastanowienia się, czy porządek w duszy pozwala nam uświadomić sobie, co jest najważniejsze.

Jedynie z mocy Boga wynika władza przebaczenia i odpuszczenia grzechów. Nasz Pan Jezus Chrystus leczy najpierw dusze, rozpoznając wszystko, co dzieli człowieka od Boga. Dzięki temu – w kolejności dokonanych cudów – pokazuje, jaka powinna być hierarchia dóbr. Najważniejsze jest bowiem życie wieczne – przez całą wieczność będziemy znajdować się w takim stanie, w jakim znajdowaliśmy się w chwili śmierci. Najważniejsze jest zdrowie duszy, dopiero po nim należy troszczyć się o zdrowie ciała.

Zapraszamy do zapoznania się z nagraniem

http://reakcja.wrzuta.pl/audio/5LhnugQyLlb/x._rafal_trytek_-_kazanie_na_xviii_niedziele_po_zeslaniu_ducha_sw._ad_2014

Za: http://www.legitymizm.org/multimedia-trytek-12-pazdziernika-2014

56 rocznica śmierci Papieża Piusa XII

Dziś mija 56 lat od śmierci ostatniego katolickiego Papieża - Ojca Świętego Piusa XII.

+R.I.P.+ 

Zdjęcie z wizyty JE x. Bp Donalda Sanborna - Kraków 31.08.2014

Zdjęcie z biuletynu "Most Holy Trinity Seminary Newsletter" z września 2014 roku.

Święto Matki Bożej Różańcowej

Liturgiczne wspomnienie Matki Bożej Różańcowej to wyraz wdzięczności ze strony Kościoła dla Najświętszej Bożej Rodzicielki za opiekę nad nim zapośrednictwem modlitwy różańcowej. Święto to zostało ustanowione i wprowadzone do kalendarza liturgicznego przez papieża Piusa V, aby upamiętnić zwycięstwo floty chrześcijańskiej nad przeważającą flotą turecką pod Lepanto 7 października w 1571 roku. Odniesione zwycięstwo obroniło wówczas Europę przed inwazją Islamu. Cała chrześcijańska Europa trwała wtedy na modlitwie wraz z Maryją, odmawiając różaniec. 17 marca 1572 roku z wdzięczności za odniesione zwycięstwo, papież Pius V ogłosił „Święto zwycięstwa Maryi dziewicy” i nakazał obchodzić je 7 października. Rok później papież Grzegorz XIII polecił obchodzić je pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Różańcowej w pierwszą niedzielę października. Od 1716 roku wspomnienie Matki Bożej Różańcowej stało się powszechne i obowiązkowe w całym Kościele. Do rozwoju tegoż święta przyczynił się bardzo papież Leon XIII, szczególny czciciel różańca oraz papież Pius X, który w 1913 roku przeniósł je z niedzieli październikowej na dzień 7 października.

Liturgiczne wspomnienie Matki Bożej Różańcowej staje się okazją do odnowienia i pogłębienia modlitwy różańcowej. Z pewnością nie jest to łatwa modlitwa, zwłaszcza dla współczesnego człowieka, ciągle zabieganego i niespokojnego. Jednak modlitwa ta wydaje się być skutecznym środkiem ratowania współczesnego świata i człowieka. Historia uczy, że wielokrotnie różaniec okazał się wielką pomocą w różnych niebezpieczeństwach. Tak było w przypadku zwycięstwa pod Lepanto czy też w przypadku obrony Wiednia. Całe ówczesne rycerstwo polskie należało do bractw różańcowych, a w Krakowie przed bitwą odbywały się procesje różańcowe i pod przewodnictwem królowej Marysieńki trwała nieustająca modlitwa różańcowa.

Abp Lefebvre za pojednaniem i dlaczego nie przyjaźnić się z lefebrystami? by Pelagius Asturiensis

 

               W najnowszym „Komentarzu Eleison” (nr CCCLXXVII z 4 października, 2014) xiądz biskup Williamson przytacza fragment ostatniego wywiadu, który został przeprowadzony z arcybiskupem Lefebvre’m przed jego śmiercią. Siłą rzeczy dwie uwagi nasuwają się na myśl każdego konsekwentnego katolika. Po pierwsze, nawet po konsekracjach z 1988 roku, kiedy to wszystkie zewnętrzne pozory świadczyły o tym, że abp Lefebvre całkowicie zerwał z modernistami, miał on jednak nadal nadzieję na przyszłe porozumienie z nimi i takiego porozumienia z zasady nie odrzucał. Na pytanie, „Czy sytuacja w Rzymie pogorszyła się od czasu negocjacji z 1988 roku?” arcybiskup odpowiada:

„Oh, tak! Będziemy musieli poczekać jakiś czas zanim rozważymy możliwość dokonania porozumienia. Z mojej strony wierzę, że tylko Bóg może uratować sytuację, jako że po ludzku nie widzimy żadnej możliwości, by Rzym poprawił wszystko”. (tłumaczenie własne z oryginału „Komentarza” po angielsku)

W ostatnich miesiącach tak zwany „ruch oporu” FSSPX, czyli FSSPX² („FSSPX do kwadratu”), pojął gdzieniegdzie, zwłaszcza we Francji, że nie wolno kurczowo trzymać się maksymy „Mons. Lefebvre dixit, causa finita” (pierwszorzędnym tego przykładem jest strona „Avec l’Immaculée”, „Z Niepokalaną”). Doprowadziło to skądinąd do poważnych konfliktów na łonie tegoż „ruchu oporu” (a oni od początku zarzucają sedewakantystom, że są wśród nich podziały – wszystko to tylko dowodzi wakatu Stolicy Apostolskiej). Chodzi mianowicie o to, że abp Lefebvre nie wykluczał z zasady pojednania się z modernistami, zależało mu przede wszystkim na tym, aby ci ostatni zapewnili jego Bractwu odpowiednie warunki współistnienia wewnątrz oficjalnych struktur modernistycznego neokościoła. Tak wyglądało pragmatyczne rozwiązanie arcybiskupa: negocjować, negocjować i jeszcze raz negocjować warunki z wrogami wiary o pokojowe istnienie wewnątrz ich struktur oficjalnych (komisja „tradycji”, zagwarantowanie niezależności od lokalnych ordynariuszy Novus Ordo, etc.).

Z zasady jednakże abp Lefebvre nie wykluczał paktu ze sługami Szatana, a moderniści są tym właśnie. Była to tylko odmowa okolicznościowa, uwarunkowana niezagwarantowaniem warunków. I te słowa przytoczył biskup Williamson w swoim ostatnim cotygodniowym felietonie.

Cnoty nadprzyrodzone – kazanie x. biskupa Sanborna

Kazanie wygłoszone 31 sierpnia 2014 r.
w krakowskim Oratorium Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski

W dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus udziela swym żydowskim słuchaczom nauki na temat cnoty nadprzyrodzonej.

Musimy sobie najpierw uświadomić, że przez wieki Żydzi i Samarytanie byli śmiertelnymi wrogami. Samarytanie byli narodem pogańskim (nie-żydowskim), który osiedlił się na ziemiach żydowskich podczas niewoli babilońskiej, czyli wtedy, gdy przez siedemdziesiąt lat naród żydowski przebywał na wygnaniu w Babilonie. Kiedy w końcu pozwolono Żydom powrócić, uważali tych osadników za odrażających i nie mieli dla nich żadnego szacunku. Wzbraniali się rozmawiać z Samarytanami i posunęli się nawet do tego, że uważali, iż dobry uczynek uczyniony Samarytaninowi jest Bogu niemiły. Samarytanom nie podobało się oczywiście takie traktowanie ich przez Żydów i również oni stali się nienawistni wobec żydowskich sąsiadów. Odmówili Naszemu Panu wstępu do jednego ze swoich miast, z tej przyczyny, że był Żydem i to dlatego Apostołowie Jakub i Jan chcieli, żeby Pan Jezus spuścił na nich ogień. Nasz Pan Jezus Chrystus surowo skarcił ich z tego powodu.

Nie jest zatem przypadkowe wprowadzenie przez Pana Jezusa do przypowieści z dzisiejszej Ewangelii postaci Samarytanina. To, że Samarytanin jest przedstawiony jako człowiek cnotliwy, a Żydzi jako ludzie nielitościwi, ma na celu bezpośrednie odwołanie się do wrażliwości Jego żydowskich słuchaczy. Ma to nimi wstrząsnąć, a nawet ich przerazić. Żydzi uważali się bowiem za przykład cnót, za wybrańców Boga, podczas gdy w rzeczywistości daleko odeszli od ideału.

Święto Aniołów Stróżów

 

Aniołowie Stróżowie realnie istnieją. Ich zadaniem jest opieka nad nami od narodzin do śmierci – mają nas chronić przed złem i prowadzić ku dobru. Wiara w nich nie jest zarezerwowana wyłącznie dla dzieci. Nie zapominajmy zatem o częstej modlitwie do naszych duchowych opiekunów.

Aniele Boży, Stróżu mój,
Ty zawsze przy mnie stój.
Rano, w wieczór, w dzień i w nocy
Bądź mi zawsze ku pomocy.
Strzeż duszy i ciała mego
I doprowadź mnie do żywota wiecznego.
Amen.

Święto Aniołów Stróżów istnieje w kalendarzu od XVI wieku. Po raz pierwszy obchodzono je w Hiszpanii i Francji. Wprowadzono je, aby przypominało o Bożej interwencji w dzieje człowieka, dokonującej się poprzez Aniołów. Oni otrzymali misję, by nas prowadzić, ochraniać, upominać, pomagać w nawróceniu, wspierać w wykonywaniu powierzonych nam zadań, bronić w momentach niebezpieczeństw i pokus. Ponadto zanoszą nasze modlitwy do Boga i wstawiając się za nami, przyczyniają się do naszego zbawienia.

Nasz katolicki apostolat, Dziesięć rad Bergoglio i "Requiem" dla protestanckiego heretyka - Bp DONALD J. SANBORN

Drodzy katolicy,

To lato było dla mnie bardzo pracowite a zapowiada się ono jeszcze bardziej pracowicie. Podczas czerwcowych podróży po okolicach Seattle udzieliłem sakramentu bierzmowania około dwudziestu kandydatom w kaplicy Najświętszego Odkupiciela (Holy Redeemer Chapel). Następnie, powracając na Wschodnie Wybrzeże, w dwie niedziele odprawiłem Msze święte w kaplicy św. Augustyna w Norfolk, w stanie Wirginia. Stamtąd udałem się na północny-wschód do znajomego kapłana Novus Ordo, a potem do kościoła Matki Bożej Królowej Męczenników we Fraser, w stanie Michigan. Zastąpiłem tam ks. Saavedra, który wyjechał do Meksyku odwiedzić umierającego ojca, którego polecam waszym modlitwom. Teraz, gdy piszę ten biuletyn, wciąż jest przy życiu, ale zostało mu już go niewiele. 22 lipca, przebywszy samochodem 4500 mil wróciłem na Florydę i 31 lipca znowu wyruszyłem w podróż, tym razem do Kalifornii, gdzie w kościele św. Jana Bosko w Modesto udzieliłem bierzmowania dwudziestu czterem osobom. Podczas pobytu w Kalifornii, miałem dwa wykłady na temat obecnej sytuacji Kościoła, jeden w Modesto i jeden w Martinez. Ksiądz Zapp skłonił mnie także do bierzmowania przebywającego w domu opieki człowieka, który umiera na chorobę Lou Gehriga. Ma niewiele ponad pięćdziesiąt lat. Ksiądz Zapp jest bardzo zaangażowany w opiekę nad chorymi i umierającymi.

FSSPX, "Ruch Oporu" i sedewakantyzm - wykład JE x.Bp Donalda Sanborna