W objawieniu, danym świętej Małgorzacie Marii 16 czerwca 1675 roku,
zażądał Pan Jezus, aby pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała
poświęcono ku czci Jego Boskiego Serca, jak również by dusze kochające przez modlitwy i Komunie wynagradzające czyniły zadość za zniewagi,
jakie odbiera podczas wystawienia Przenajświętszego Sakramentu, w tym
czasie na ołtarzu. Święta Małgorzata Maria starała się spełnić ten rozkaz Pański i nie tylko wskazany dzień, jak też osiem dni poprzednich,
uświęcała osobnym nabożeństwem, ale porobiła kroki, aby władza kościelna
na ten dzień ustanowiła osobne święto. W 1687 roku święta Małgorzata
Maria zwróciła się do Ordynariatu biskupiego w Autun, aby przynajmniej w
klasztorze Paray-le-Monial pozwolił obchodzić święto Serca Jezusowego;
ale bez pomyślnego skutku. Nie pomogły też starania w Rzymie u papieża
Innocentego XI podjęte w tym celu bo stamtąd w 1688 roku przyszła
odpowiedź, że zanim Stolica Apostolska zajmie się tą sprawą, konieczne
jest zaprowadzenie czci Serca Jezusowego przez biskupów w ich
diecezjach. Święta Małgorzata Maria wielce się tym zasmuciła, ale
pocieszył ją Pan Jezus, że to wyjdzie na Jego większą chwałę.
Rzeczywiście, już w 1689 roku wikariusz generalny biskupa w Langres
pozwolił na wprowadzenie uroczystości Serca Jezusowego i zatwierdził Mszę i Oficjum, które ułożyła wizytka Joanna Magdalena Joly w Dijon, a
które ksiądz Charolais przełożył na język łaciński. Tę Mszę odprawiono
najpierw w kościele wizytek w Dijon; ale wkrótce potem biskup tejże
diecezji, Maria Armand de Simiane se Gordes[1] rozszerzył ten przywilej
na wszystkie kościoły swej diecezji. Radość świętej Małgorzaty Marii
była niezmierna.
Jak to gdzie indziej poznamy, dopiero Klemens XIII dekretem z 26
stycznia 1765 roku pozwolił na obchód osobnego święta Serca Jezusowego,
ale tylko dla Polski, dla rzymskiego Arcybractwa Serca Jezusowego i dla
tych kościołów i diecezji, które o to wyraźnie będą prosić. Prawie sto
lat później Pius IX dekretem z 23 sierpnia 1856 roku zaprowadził święto
Serca Jezusowego w całym Kościele, a Leon XIII dekretem z 28 czerwca
1889 roku wyniósł je do godności święta pierwszej klasy bez oktawy.
Jeszcze Pius VII, dekretem z 7 lipca 1815 roku, nadał odpust zupełny
tym, którzy nawiedzają kościół lub kaplicę, gdzie się to święto
obchodzi, i modlą się na intencję Ojca świętego. Prócz tego Leon XIII
dekretem z 28 czerwca 1889 roku odpusty nadane dla oktawy Bożego Ciała
za obecność na Mszy i na godzinach kapłańskich i na to święto
rozszerzył, byleby w kościele czy kaplicy był wystawiony Przenajświętszy
Sakrament.
Spełniając życzenie Zbawiciela, staraj się spędzić ten dzień z jak
największą pobożnością i pozyskać przywiązane do niego odpusty. W tym
celu odpraw jak najpilniej spowiedź świętą, obejmując głębokim żalem
wszystkie grzechy twego życia, a szczególnie wszystkie zniewagi czy
niewdzięczności; jakimi Serce Jezusowe w Przenajświętszym Sakramencie
zasmuciłeś. Potem z wielką gorliwością ducha przystąp do Stołu
Pańskiego, przyjmując Komunię wynagradzającą; przyjąwszy zaś, dziękuj z
głębi serca za siebie i za drugich, jak również przepraszam za siebie i
za drugich, odmawiając akt wynagrodzenia i ofiarowania się Najświętszemu
Sercu Jezusowemu. W tym dniu rozmyślaj o niewysłowionej miłości
Jezusowej, wysłuchaj Mszy świętej w duchu zadośćuczynienia, nawiedź choć
raz po południu Przenajświętszy Sakrament, odmów Litanię do Serca
Jezusowego wraz z innymi modlitwami i spełnij ku Jego czci jakiś dobry
uczynek.
Bp Józef Sebastian Pelczar, Nabożeństwo do Najświętszego Serca
Jezusowego według objawień danych św. Małgorzacie Marii i żywot tejże
Świętej, Rzeszów 2017, s. 180-182.
[1] Louis Marie Armand de Gordes Simiane (1627 – 1695), francuski
duchowny, biskup Langres.
Za: http://sedevacante.pl/teksty.php?li=116