Tytuł Matki Bożej Nieustającej Pomocy jest na trwałe związany z
dostojnym wizerunkiem Maryi, czczonym w Rzymie. Obraz namalowany na
desce o wymiarach 54x41,5 cm, pochodzenia bizantyńskiego, przypomina
niektóre stare ikony ruskie nazywane Strastnaja.
Według podania obraz został
przywieziony do Europy przez bogatego kupca. Kiedy podczas podróży statkiem na
morzu rozszalał się sztorm, kupiec ten pokazał obraz przerażonym
współtowarzyszom. Ich wspólna modlitwa do Matki Bożej ocaliła statek. Po
szczęśliwym przybyciu do Wiecznego Miasta ikona została umieszczona w
kościele św. Mateusza, obsługiwanym przez augustianów. Z dokumentu z
roku 1503 wynika, że w ostatnich latach XV w. wizerunek był już w
Wiecznym Mieście czczony i uważany za łaskami słynący. Zwano go Madonna miracolosissima.
Gdy w roku 1812 wojska francuskie zniszczyły kościół, mnisi wywędrowali
do Irlandii. Po powrocie objęli kościół św. Euzebiusza. Kult cudownego
obrazu uległ wówczas pewnemu zaniedbaniu, na co wielu się skarżyło.
W grudniu 1866 r. Pius IX powierzył obraz redemptorystom, którzy
umieścili go w głównym ołtarzu kościoła św. Alfonsa przy via Merulana.
Od tego czasu datuje się niebywały rozkwit kultu Matki Bożej
Nieustającej Pomocy, propagowanego przez duchowych synów św. Alfonsa
Marii Liguoriego. 23 czerwca 1867 r. odbyła się uroczysta koronacja
obrazu. W roku 1876 powstało arcybractwo Maryi Nieustającej Pomocy i św.
Alfonsa. Równocześnie mnożyły się kopie, które redemptoryści
umieszczali w swoich kościołach w wielu krajach, w tym także na ziemiach
polskich. Dla propagowania kultu ponad 100 autorów wydało rozmaite
opracowania, powstały różnojęzyczne periodyki, poświęcone temu samemu
celowi. Ogromne powodzenie miały także małe obrazki z odpowiednimi
wezwaniami. Rozchodziły się one w wielomilionowych nakładach. W 1876 r.
ustanowiono święto Maryi Nieustającej Pomocy na dzień 26 kwietnia, z
czasem przeniesione na 27 czerwca.