Kościół wspomina w liturgii wszystkich wierzących
w Chrystusa, którzy odeszli już z tego świata, a teraz
przebywają w czyśćcu. Przekonanie o istnieniu
czyśćca jest jednym z dogmatów naszej wiary.
Obchód Dnia Zadusznego zainicjował w 998 roku św.
Odylon († 1048) - opat klasztoru benedyktyńskiego z Cluny
(Francja). Praktykę tę początkowo przyjęły klasztory
benedyktyńskie, ale wkrótce za ich przykładem poszły
także inne zakony i diecezje. W XIII w. święto
rozpowszechniło się na cały Kościół Zachodni. W
wieku XIV zaczęto urządzać procesję na cmentarz do
czterech stacji. Piąta stacja odbywała się już w
kościele, po powrocie procesji z cmentarza. Przy
stacjach odmawiano modlitwy za zmarłych i śpiewano
pieśni żałobne. W Polsce tradycja Dnia Zadusznego
zaczęła się tworzyć już w XII w., a z końcem wieku
XV była znana w całym kraju. W 1915 roku papież
Benedykt XV, na prośbę opata-prymasa benedyktynów
zezwolił, aby tego dnia każdy kapłan mógł odprawić
trzy Msze święte: w intencji poleconej przez wiernych,
za wszystkich wiernych zmarłych i według intencji Ojca
Świętego.