Pomiędzy pierwszymi następcami Piotra na rzymskiej stolicy, wymieniają
starożytni Anakleta, czy też Anenkleta, ale się różnią mocno między sobą
w podaniu, którym z rzędu Papieżem był ten święty, tak jak w ogóle
następstwo po sobie pierwszych Papieży nie jest z pewnością wiadome.
Według Ireneusza (Adv. haer. lib. III c. 3), którego się Euzebjusz trzyma, następujący będzie szereg: Piotr, Linus, Anenkletus, Klemens; zaś według Augustyna
(Ep. 53 ad Generos.), po Linusie bezpośrednio następuje Klemens, a po
nim dopiero Anakiet. Inne katalogi (a jest ich dość znaczna liczba,
wszystkie wydrukowane w dziele: Origines de l'église romaine, Paris,
1836; Cf. Tübinger theol. Quartalschrift 1845, str. 311), zamiast
Anakleta mają Kleta, inne znowu mieszczą obu, jako dwie różne osoby.
Ostatniego mniemania, bronił szczególnie sławny włoski historyk Kościoła
kardynał Orsi (za Benedykta XIV), i on w ten sposób ustawia
szereg Papieży: Piotr, Klemens, Klet, Anakiet (Istoria eccl. t. I pag.
282, 320). Hefele wątpi jednak, czy ów uczony ma słuszność; sądzi on, iż
najprawdopodobniej, według Cronicon Damasi, według Epifanjusza i
Rufina, Linus i Klet jeszcze za życia Piotra, jako jego zastępcy,
rządzili rzym. Kościoł., nie będąc następcami Piotra w pełni tego słowa,
może dla tego, iż przypuszczalnie obadwa, jak i Piotr, padli ofiarą
prześladowania Nerona (że przynajmniej Linus za Nerona r. 67 zmarł, o
tém powiada Indiculus roman. pontificum u Bollandystów, Propyl.
Maii). Piotr zaś, widząc zbliżającą się śmierć swoją, ustanowił Klemensa
bezpośrednim swoim następcą, po którym podobno zaraz Anakiet nastąpił.
Że zaś Klet i Anakiet różne były osoby, na to, oprócz wielu starych katalogów
papiezkich, można przytoczyć i notatkę księgi pontyfikalnej, według
której Kletus był rzymianinem, Anaklet zaś ateńczykiem z urodzenia.
Pseudo-Izydor przypisał Papieżowi Anakletowi trzy fałszywe listy
dekretalne. Rok śmierci tego Papieża niewiadomy. — Anaklet II był
antypapieżem, przeciw prawowitemu Papieżowi Innocentemu II, w XII w.
Um. po siedmioletniém trwaniu schizmy, wynikłej z jego powodu, t. j. r.
1138. Szczególnie Bernard św. skłonił ludy i panujących ku prawowitemu
Papieżowi, Innocentemu II. B.
Encyklopedia Kościelna (tom I), pod red. bp. Michała Nowodworskiego, Warszawa 1873 r.