Syn Wincentego Bellarmino
i Cyntii z Cervinich, siostry papieża Marcelego II, przyszedł na świat w r.
1542 w Montepulciano (Toskania). Rodzina ta szlachecka nie posiadała większego
majątku, przy tym obarczona była dwanaściorgiem dzieci. Robert odznaczał się
niezwykłymi zdolnościami, toteż chlubnie ukończył studia w kolegium jezuickim
rodzinnego miasta i w r. 1560 wstąpił w Rzymie do nowicjatu tegoż zakonu.
Teologii słuchał w Padwie i Lowanium, gdzie otrzymał święcenia kapłańskie w r.
1570, po czym został kaznodzieją i profesorem uniwersytetu lowańskiego. W r.
1576 objął katedrę «kontrowersyj» w kolegium rzymskim, i tu przez 11 następnych
lat wykładał wobec przedstawicieli różnych narodów obronę prawd wiary,
zaczepianych przez protestantów. Jako przyboczny teolog, towarzyszył
kardynałowi Gaetano w r. 1589-90 do Paryża. Powróciwszy, był ojcem duchownym
kolegium rzymskiego i w tym czasie kierownikiem duchownym św. Alojzego
[Gonzagi], którego też przygotował na drogę wieczności. Przez 3 lata zarządzał
neapolitańską prowincją zakonną; odwołany z woli papieża, powrócił, by pracować
w kongregacjach rzymskich. W r. 1599 otrzymał kapelusz kardynalski, w r. 1602
stolicę arcybiskupią w Kapui. Po śmierci Klemensa VIII i Leona XI o mało nie
został obrany papieżem. Z woli Pawła V zrezygnował z arcybiskupstwa, by cały
czas poświęcić pracy w kongregacjach. Umarł 17 września r. 1621. Proces
beatyfikacyjny ciągnął się głównie z powodu trudności natury politycznej przez
blisko 300 lat, tak że beatyfikacja nastąpiła dopiero w r. 1923, kanonizacja w
r. 1930, a w r. 1931 Bellarmin ogłoszony został Doktorem Kościoła. Zwłoki
spoczywają w kościele Al Gesu w Rzymie. Święto jego obchodzi się 13 maja
(rocznica beatyfikacji).
Robert Bellarmin to jeden z wielkich uczonych Kościoła, umysł jasny, świetny wykładowca, znawca całej współczesnej literatury religijnej, zarówno katolickiej, jak i protestanckiej. Jego «Dysputy i kontrowersje o spornych kwestiach wiary chrześcijańskiej», wydane w 4 wielkich tomach, tłumaczone na różne języki, są po dziś dzień najpełniejszą obroną nauki katolickiej. Dwa dalsze dzieła «Katechizm większy i mniejszy», wydawane wciąż jeszcze, tłumaczone na 60 języków, nie straciły nic na wartości. Ze słynnym jezuitą Salmeronem pracował nad wydaniem «Komentarza do Pisma świętego». Był też autorem wielu tomów kazań oraz znanych jeszcze dziś dzieł ascetycznych «O wiecznym szczęściu świętych», «O sztuce dobrego umierania», «O wstępowaniu duszy do Boga», «O wzdychaniu gołębicy», «O siedmiu słowach Chrystusa». Przy całej olbrzymiej wiedzy i powadze, jaką się cieszył, był zadziwiająco pokorny. Surowy i bezwzględny dla siebie, pełen miłości dla bliźnich, zwłaszcza ubogich, oddany całą duszą Chrystusowi i Kościołowi".
Robert Bellarmin to jeden z wielkich uczonych Kościoła, umysł jasny, świetny wykładowca, znawca całej współczesnej literatury religijnej, zarówno katolickiej, jak i protestanckiej. Jego «Dysputy i kontrowersje o spornych kwestiach wiary chrześcijańskiej», wydane w 4 wielkich tomach, tłumaczone na różne języki, są po dziś dzień najpełniejszą obroną nauki katolickiej. Dwa dalsze dzieła «Katechizm większy i mniejszy», wydawane wciąż jeszcze, tłumaczone na 60 języków, nie straciły nic na wartości. Ze słynnym jezuitą Salmeronem pracował nad wydaniem «Komentarza do Pisma świętego». Był też autorem wielu tomów kazań oraz znanych jeszcze dziś dzieł ascetycznych «O wiecznym szczęściu świętych», «O sztuce dobrego umierania», «O wstępowaniu duszy do Boga», «O wzdychaniu gołębicy», «O siedmiu słowach Chrystusa». Przy całej olbrzymiej wiedzy i powadze, jaką się cieszył, był zadziwiająco pokorny. Surowy i bezwzględny dla siebie, pełen miłości dla bliźnich, zwłaszcza ubogich, oddany całą duszą Chrystusowi i Kościołowi".
– Biskup Karol Radoński, Święci i
Błogosławieni Kościoła Katolickiego. Encyklopedia Hagiograficzna. Warszawa
– Poznań – Lublin [1947], ss. 407-408.