 |
| Joos van Wassenhove, Ustanowienie Najświętszej Eucharystii |
Ordo z 1955 roku przesuwa odprawianie
Mszy Wieczerzy Pańskiej na wieczór. To, samo w sobie, nie budzi
sprzeciwu. Niemniej jednak istnieją również pewne obrzędowe zmiany.
– Idąc za ogólną praktyką reformatorów,
by skracać obrzędy zawsze, gdy to możliwe, obrzęd z ’55 roku opuszcza we
Mszy Credo i ostatnią Ewangelię.
– Psalm responsorialny ma być śpiewany podczas przyjmowania Komunii. Praktyka ta stanie się integralną częścią Novus Ordo.
– Ceremonia Mandatum (umywania nóg) może być umieszczona w samym obrzędzie Mszy, a kolekta po Mandatum ma być recytowana „twarzą do ludzi”.
– Tradycyjne praktyki przygotowania
starannie przyozdobionej ciemnicy i adorowania Najświętszego Sakramentu
do chwili, kiedy jest zabrany podczas wielkopiątkowej ceremonii są
zniesione. Ordo z 1955 roku (podobnie jak Novus Ordo) poleca „surowość” w
dekoracjach ciemnicy.
Gdy obrzęd z ’55 roku po raz pierwszy
wszedł w życie, istniejące zwyczaje starannie przygotowanej ciemnicy i
stałej adoracji miały być tymczasowo tolerowane, jak powiedział Bugnini w
swym komentarzu z 1956 roku. Jednakże duch dekretu, dodał, nakazuje, by
świece i dekoracje były usunięte o północy oraz że adoracja wówczas się
kończy. (A. Bugnini i C. Braga, Ordo Hebdomadae Sanctae Instauratus Commentarium, [Edizioni Liturgiche, Rzym, 1956], s. 97.)
Już w 1962 roku rubrycysta O’Connell traktuje to demontowanie ciemnicy jako obowiązkowe (zob. Ceremonies of the Roman Rite, nowe wydanie [Burns Oates, Londyn, 1962], s. 286).
Tak więc, po Mszy o 20:00 w Wielki
Czwartek, obrzędy Wielkiego Tygodnia z 1955 roku praktycznie
uniemożliwiają „czuwanie choćby jedną godzinę” z Panem Jezusem.
Z języka angielskiego tłumaczył Pelagiusz z Asturii. Źródło: Quidlibet. Blog x. Cekady.