Mój Drogi i Prawdziwy Przyjacielu,
W odpowiedzi na Twój list powinienem powiedzieć, co
następuje.
Oczywiste jest, że w normalnych warunkach, żaden
biskup nie może konsekrować innego biskupa bez papieskiego mandatu, jednakże
obecnie żyjemy w okolicznościach, które w ogóle nie są normalne, ponieważ stanowią
one najbardziej nietypowy przypadek, dla którego nie istnieją klarowne akty
prawne. Naszą dzisiejszą sytuację charakteryzują trzy fakty:
1) Od śmierci Papieża Piusa XII, mieliśmy wyłącznie uzurpatorów,
co oznacza, że od ponad dwudziestu lat Stolica Apostolska jest nieobsadzona.
2) Niemal wszyscy biskupi przystąpili do nowej
religii, a zatem porzucili prawdziwą wiarę, wyrzekając się wieczystego
Kościoła.
3) Prawdziwi wierni odczuwając głód słowa Bożego,
które już nie jest im głoszone proszą nas o udzielanie katolickich sakramentów.
Początkowo, pokładaliśmy naszą nadzieję w arcybiskupie
Lefebvre, w którym widzieliśmy prawdziwego katolickiego biskupa, obrońcę
prawdziwej Wiary, przy którym będzie kontynuowana prawowita sukcesja
apostolska; ale zawiedliśmy się. Abp Lefebvre nie pozostał niewzruszony;
poczuliśmy się zdradzeni widząc jak zawiera porozumienie z [modernistycznym] Watykanem,
z którego wyszły wszystkie ciosy wymierzone w prawdziwy Kościół.
Chociaż ludzie zawodzą, Bóg nie może zawieść, nie może
pozostawić swojego Kościoła. To z tego powodu, opatrznościowo i we właściwym
czasie, czcigodny i skromny wietnamski arcybiskup Hue, swą odważną deklaracją,
przedstawił wszystkim ludziom katastrofalny stan, w jakim w oczach Boga znalazł
się Kościół. Ogłosił wakat Stolicy Apostolskiej i nieważność "Nowej
Mszy", zobowiązując się jako katolicki arcybiskup do uczynienia dla
Kościoła wszystkiego, co może i powinien zrobić.
Zaproponowano mi przyjęcie sakry biskupiej. Zanim
mogłem podjąć decyzję musiałem wiele rozważyć. W końcu przyjąłem ją tylko z
tego powodu, by pomagać w ratowaniu i triumfie Kościoła.
17 października, ksiądz Zamora i ja zostaliśmy
konsekrowani przez arcybiskupa Thuca dosłownie w katakumbach, w obecności dwóch
wybitnych doktorów występujących w charakterze świadków. Oboje mieli świadomość,
że wywoła to zaciekłą burzę protestów, lecz słowa naszego Boskiego Mistrza
dodawały nam odwagi: "... wy będziecie płakać i narzekać, a świat się
będzie weselił; a wy się smucić będziecie, ale smutek wasz w radość się
zamieni" (Jan 16, 20).
Po naszym powrocie do Meksyku, rozpoczęły się ataki.
Niektórzy mówili, nie mając żadnych podstaw, że nasze konsekracje były nieważne,
ponieważ byliśmy konsekrowani rzekomo w nowym rycie; inni, bardziej poważni,
twierdzili, że na podstawie kanonów 953 i 2370, konsekracje były ważne ale niegodziwe
i w konsekwencji byliśmy suspendowani. (W rzeczywistości przy konsekracji
biskupa Carmony arcybiskup Thuc posłużył się tradycyjnym obrzędem biskupich
konsekracji, a nie nowym rytem – przyp. red.).
Jak można zauważyć, nasi oszczercy zignorowali maksymę:
Qui cum regula ambulat, tuto ambulat – "Kto postępuje według
zasady, postępuje bezpiecznie". Powinni pamiętać – jeśli zapomnieli – że
Papież Grzegorz IX pozostawił jedenaście, a Bonifacy VIII osiemdziesiąt osiem
reguł prawdziwej wykładni prawa. Te zasady, zgodnie z kanonem 20, mogą w konkretnym
przypadku uzupełnić braki pewnej normy prawa, tak jak to ma miejsce w sytuacji
w której się obecnie znajdujemy. W konsekwencji, czwarta reguła Grzegorza IX
wyraźnie stwierdza: Propter necessitatem, illicitum efficitur licitum –
"Konieczność czyni legalnym to, co nielegalne".
Potrzebę istnienia katolickich biskupów i kapłanów
oraz brak prawdziwych sakramentów można łatwo stwierdzić; dlatego, byliśmy
ważnie i w sposób prawnie dozwolony konsekrowani.
Reguła 88 papieża Bonifacego VIII również wyraźnie
stwierdza: Certum est, quod is committit in legem, qui legis verba
complectens contra legis nititur voluntatem – "To pewne, że ten
przekracza ustawę, kto rozumiejąc jej słowa, działa wbrew jej zamysłowi".
Dlatego, niesprawiedliwym jest przypisywać ustawodawcy intencję wyrządzenia
Kościołowi wielkiej szkody w czasie wakatu Stolicy Apostolskiej przez
zakazywanie konsekrowania biskupów i wyświęcania kapłanów oraz udzielania sakramentów
wiernym, którzy o nie proszą.
Dlatego też, przyjmując sakry biskupie od arcybiskupa
Thuca, opieraliśmy się na tych zasadach, będąc świadomi i pewni tego, że –
biorąc pod uwagę okoliczności, w których przyszło nam żyć – konsekracje są
zarówno ważne jak i godziwe. Jesteśmy także świadomi i pewni tego, że
zgrzeszylibyśmy, gdybyśmy – powołując się na literę [prawa] – odrzucili
konsekracje, od jedynego obecnie katolickiego biskupa, który może przekazać
sukcesję apostolską.
[Pominięto tutaj krótki fragment listu, nie mający
związku z tematem]
Przyjmij proszę wyrazy mojej najszczerszej sympatii. Błagam
Boga by Cię nadal oświecał, tak abyś mógł wytrwać w bitwie, broniąc praw
Chrystusa i Jego Kościoła, tak teraz bezwstydnie znieważanych przez tych, którzy
mają obowiązek ich bronić, choćby kosztem własnego ich życia. (1)
Szczerze oddany,
Moises Carmona R.
18 maja 1982
Z
języka angielskiego tłumaczył Mirosław Salawa
–––––––––––
Przypisy:
(1)
Por. 1) Bp Piotr Marcin Ngô-dinh-Thuc, Deklaracja
doktrynalna.
2) "The Reign of Mary", Stanowisko
Teologiczne Zgromadzenia Maryi Niepokalanej Królowej (CMRI).
3) Bp Mark A. Pivarunas CMRI, a) Sedewakantyzm.
b) Odpowiedzi na zarzuty wobec
stanowiska sedewakantystycznego.
c) Konsekracje biskupie w
czasie przedłużającego się okresu Sede vacante.
d) Kościół katolicki i jurysdykcja. e) Sede vacante. Rocznica śmierci papieża Piusa
XII.
5) Katolickie Przymierze Biskupów, Deklaracja doktrynalna.
6) Ks. Noël Barbara, a) Papieska nieomylność a dzisiejszy kryzys w
Kościele. b) Zdemaskowanie braku autorytetu władzy
Neokościoła. c) Ecône – koniec, kropka.
7) Patrick Henry Omlor, a) Zbójecki Kościół.
Część I. b) Zbójecki Kościół.
Część II. c) Zbójecki Kościół. Część III.
8)
Ks. Rama P. Coomaraswamy, a) Posoborowi
"papieże". b) Vaticanum II. c) Problemy
z nowymi sakramentami. d) Ruch zielonoświątkowy: przejawem
i uzewnętrznieniem "nowego kościoła".
e) Jurysdykcja: Część I. Część II (dodatkowe uwagi).
9) John Kenneth Weiskittel, a) Wolnomularze a kościół soborowy.
b) Akta Bugniniego. Analiza przewrotu w Kościele.
c) Trzecie oko Wojtyły. Pielgrzymka Jana Pawła
II do Indii. d) Jan Paweł II i voodoo.
10) Papież Urban VIII, Papież Benedykt XIV, Wyznanie Wiary dla chrześcijan wschodnich
(Professio Fidei Orientalibus
praescripta).
11) Św. Pius X, Papież, a) Encyklika Pascendi dominici gregis o zasadach
modernistów. b) Przysięga antymodernistyczna.
12) Papież Pius XI, Encyklika
Mortalium animos. O popieraniu prawdziwej jedności religii.
14) Ks. Walenty
Gadowski, Nauka Kościoła. Wybór orzeczeń
dogmatycznych Kościoła katolickiego i jego praw kanonicznych.
15) Św. Cyprian Biskup Kartagiński, O jedności Kościoła katolickiego.
16) Akta i dekrety świętego powszechnego Soboru
Watykańskiego (1870), Pierwszy
projekt Konstytucji dogmatycznej o Kościele Chrystusowym przedłożony Ojcom do
rozpatrzenia.
17) O. Jan Jakub Scheffmacher SI, Katechizm polemiczny czyli Wykład nauk wiary
chrześcijańskiej przez zwolenników Lutra, Kalwina i innych z nimi
spokrewnionych, zaprzeczanych lub przekształcanych.
18) Ks. Ignacy Grabowski, a) Kościół a herezja. b) Prawo
kanoniczne. O występkach przeciw wierze i jedności kościelnej.
19) Ks. J. B. Delert, Teologia
dla użytku wiernych pragnących gruntowniejszej nauki w rzeczach zbawienia. Tom
I. Teologia dogmatyczna. Tom II. Teologia moralna i liturgika.
20) Kwintus
Septymiusz Florens Tertulian, Preskrypcja
przeciw heretykom.