Podczas jednego z objawień s. Małgorzacie Marii Alacoque, jakie
miało miejsce 16 czerwca 1675 r. w Paray-le-Monial, Pan Jezus ukazał Swoje
Boskie Serce mówiąc:
Oto Serce, które tak bardzo ukochało ludzi, że w niczym nie
oszczędzając siebie, całkowicie się wyniszczyło i ofiarowało, aby im okazać
swoją miłość. Przeto żądam od ciebie, aby w pierwszy piątek po oktawie Bożego
Ciała zostało ustanowione święto - szczególnie po to, by uczcić Moje Serce przez
Komunię Świętą i uroczyste akty przebłagania, w celu wynagrodzenia Mu za
zniewagi doznane w czasie wystawienia na ołtarzach. Obiecuję, że Moje Serce
otworzy się, aby spłynęły z niego Strumienie Jego Boskiej Miłości na tych,
którzy Mu tę cześć okażą i zatroszczą się o to, by inni Mu ją okazywali.
Pan Jezus pragnął, by ludzie rozważali głębię Jego miłości, którą okazał
składając ofiarę na krzyżu i nieustannie w bezkrwawy sposób ofiarując się
podczas Mszy św. Chciał należnego dziękczynienia i uwielbienia oraz przebłagania
za wszystkich ludzi, których grzechy zraniły Jego Najświętsze Serce.
Po
wielu trudach i przeciwnościach papież Klemens XIII w roku 1765
zatwierdził święto i nabożeństwo do Najświętszego Serca, a w 1856 r. Pius IX
rozciągnął je na Kościół powszechny. Leon XIII w 1899 poświęcił całą ludzkość
Sercu Jezusowemu, a Papież Pius XI w 1928 polecił obchodzić to święto z oktawą i
nakazał po Mszy lub nieszporach odmówić Akt wynagrodzenia Najświętszemu Sercu
Jezusowemu.