Pierwszą część tej polemiki między x. Cekadą a Panem Ferrarą można przeczytać na stronie
ultramontes.pl.
Oto część dalsza, krótka i zwięzła.
Pelagiusz z Asturii
Frankenkościół: List do Redakcji
x. Antoni Cekada
Sobór Watykański II jest rzeczywiście „obowiązujący” – i jest herezją.
Do Redaktora „The Remnant”.
Wskazane jest przedstawić kilka uwag
dotyczących Krzysztofa Ferrary „Argumentów końcowych” przeciwko
sedewakantyzmowi z 30 listopada, 2005 w ogólności, a w szczególności
mojego artykułu „Frankenkościół”:
- Czy Sobór Watykański II jest obowiązujący?
Pan Ferrara utrzymuje, że nauki Soboru
Watykańskiego II nie są obowiązujące wszędzie tam, gdzie zawierają
„nowinki” nie zgadzające się z tym, co było nauczane „wszędzie, zawsze i
przez wszystkich” (formuła św. Wincentego z Lerynu). Zasada ta, mówi
Pan Ferrara, pokazuje, że nie są one powszechnym
magisterium zwyczajnym. Paweł VI, dodaje Pan Ferrara, „wyraźnie”
wykluczył nauczanie Soboru Watykańskiego II spośród tego, co podpada pod
„charyzmat nieomylności”.
(a) Wracamy to Pana Ferrary (i
bractwowej) teologii kartonowego papieża*. (Domniemany) Wikariusz
Chrystusa i biskupi świata promulgują nauczanie i prawa. Prawnicy (znowu
to słowo!) z New Jersey, ekskomunikowani biskupi i, cóż, tak naprawdę
ktokolwiek, mogą sobie wybierać, które nauczania i które prawa są
obowiązujące. Witamy w magisterium jako „szwedzki stół”.
(b) Interpretacja wyrażenia św. Wincentego, którą Pan Ferrara i FSSPX szerzą – nikogo nie obowiązuje nic,
czego naucza żyjący papież lub sobór, chyba że zgadza się to „tradycją”
(jak ją rozumieją prawnicy, ekskomunikowani i rozmaici świeccy) – jest
całkowicie błędna.
W długim artykule przesoborowy teolog G.
Bardy obalił tę teorię, ponieważ prawo „ustalania i definiowania
autentycznej tradycji (…) należy do Kościoła, jako spadkobiercy sukcesji apostolskiej”. Bez tego wyrażenie św. Wincentego „wydaje się zostawiać każdemu z osobna wolność w wybieraniu, które dogmaty są przyjęte wszędzie, zawsze i przez wszystkich”, w ten sposób pozostawiając „w ostatecznym rozrachunku prawo osądzania osobistemu wyborowi”.
To, zauważa kanonik Bardy, było błędem
gallikanów i protomodernisty Döllingera (później ekskomunikowanego),
którzy się przeciwstawiali papieskiej nieomylności podczas Soboru
Watykańskiego I (Dictionnaire de Théologie Catholique 15:3051).
