Dnia 29-ego czerwca obchodzimy uroczystość św. Piotra i Pawła, apostołów,
którzy za cesarza Nerona ponieśli śmierć męczeńską tego samego dnia i
roku. Piotra powieszono na krzyżu głową na dół a pochowano w Watykanie
przy Via Triumphalis, gdzie zażywa czci od całego świata. Pawła ścięto i
pochowano przy Via Ostiensis, gdzie doznaje równie wysokiej czci.
Świętego Piotra, księcia apostołów, ustanowił Zbawiciel Swoim następcą na ziemi; na nim zbudował Swój Kościół. Piotr żyje w dalszym ciągu w swoich następcach, w papieżach rzymskich. Wszystkie słowa Zbawiciela, odnoszące się do Piotra, stosują się także do papieży: "Na tobie zbuduję Mój Kościół", "Tobie oddam klucze królestwa niebieskiego", "Ja prosiłem za tobą, aby nie ustała wiara twoja, ty zaś utwierdzaj swych braci", i w końcu: "Paś baranki Moje, paś owce Moje".
Słusznie staje obok niego "Apostoł narodów", św. Paweł, ten najdoskonalszy wzór dla każdego misjonarza. Po cudownym nawróceniu się w drodze do Damaszku nie ustaje w swej gorliwości, by głosić Chrystusa ukrzyżowanego wszystkim narodom. Dokonuje najśmielszych podróży po całym państwie rzymskim, znosi zniewagi, biczowanie, kamienowanie, gorzeje na ciele i na duchu, jeden cel jego życia: Chrystus. Dla Niego w końcu przelewa swoją krew.
W księgach Nowego Testamentu naukę św. Piotra mamy zawartą w dwóch jego listach i w ewangelii św. Marka, zaś naukę św. Pawła w jego przebogatych w natchnioną treść 14 listach.