Dzisiejsza uroczystość w języku kościelnym nazywa się Epiphania
Domini tj. Zjawienie się Pańskie, jest świętem pierwszej klasy i
jest jedną z tych pięciu uroczystości w roku, które Kościół obchodzi z oktawą
tak zwaną uprzywilejowaną, a którymi są: Boże Narodzenie, uroczystość
dzisiejsza, uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, Zesłanie Ducha Świętego i
Bożego Ciała. Między przywilejami tych oktaw jest i ten, że w te oktawy nie
może być odprawianą Msza żałobna, wyjąwszy jedną Mszę z okazji pogrzebu świeżo
zmarłego człowieka. Ta uroczystość dzisiejsza Zjawienia się Pańskiego obchodzi
się na pamiątkę trzech zdarzeń, przez które najbardziej rozgłoszonym zostało zjawienie
się Pańskie czyli przyjście Zbawiciela na świat tj. na pamiątkę przybycia Trzech
Króli czyli Mędrców do betleemskiej stajenki, na pamiątkę chrztu Pana Jezusa w
Jordanie i Jego pierwszego cudu w Kanie Galilejskiej.
Dlatego Antyfona na Magnificat
w drugich Nieszporach dzisiejszych tak opiewa: Trzema cudami wsławiony dzień
święty obchodzimy: dzisiaj gwiazda Mędrców przyprowadziła do żłóbka, dzisiaj
wino z wody stało się na godach, dzisiaj w Jordanie od Jana Chrystus
ochrzczonym być chciał, aby zbawił nas, Alleluja. Ale w liturgii czyli
obrzędach dnia dzisiejszego w obrządku greckim przeważa myśl o chrzcie Pana
Jezusa w Jordanie, i na pamiątkę tego chrztu odbywa się poświęcenie wody w
rzece, stawie lub studni, i dlatego nasi bracia Rusini uroczystość tę (którą
obchodzić będą za dni 14, gdy według ich kalendarza będzie 6 stycznia) nazywają
Jordanem; w obrządku łacińskim zaś przeważa myśl o przybyciu do
betleemskiej stajenki Trzech Króli, którzy byli pierwszymi z pomiędzy pogan
powołanymi do wiary świętej, i radość z powołania do wiary nie tylko narodu
izraelskiego jako wybranego, ale i wszystkich narodów, – dlatego u nas uroczystość
tę lud zowie świętem Trzech Króli. O tych też śś. Trzech Królach dzisiaj
uczynimy rozmyślanie.
Jak łaskawie ich Pan Bóg wezwał do nowonarodzonego
Zbawiciela – o tym będzie część I.
Jak posłuszni i wierni wezwaniu przyszli do żłóbka
Jezusowego – o tym będzie część II tego rozmyślania.
I.
Gdy się narodził Jezus w Betleem Juda (czyli judzkim) we dni Heroda króla, oto Mędrcy ze
Wschodu słońca przybyli do Jerozolimy mówiąc: Gdzie jest, który się narodził,
król żydowski? Albowiem widzieliśmy gwiazdę Jego na wschód słońca i
przyjechaliśmy pokłonić się Jemu. Tak się zaczyna dzisiejsza Ewangelia św.
Tych więc, których przybycie do stajenki betleemskiej dzisiaj rozpamiętywamy,
Ewangelia św. nie nazywa królami, ale mędrcami tj. uczonymi; nie mówi
też Ewangelia, ilu ich było. Ale wielu najstarszych Ojców Kościoła tak pisze i
takie podanie stale się utrzymuje w Kościele, że byli nie tylko mędrcami, ale i
królami, i że ich trzech było, – i tego się trzymać możemy. Gdzie mieszkali,
dokładnie nie wiadomo, ale pewną jest rzeczą, że w krajach leżących na wschód
od ziemi żydowskiej. Żyli wśród pogan, ale najprawdopodobniej nawet przed
powołaniem do Pana Jezusa nie byli bałwochwalcami lecz czcili Boga prawdziwego,
– jako prawdziwi mędrcy należeli do liczby tych, którzy według słów Pisma św. z
wielkości i ozdoby stworzenia jaśnie Stworzyciela poznali (Mądr. 13, 5). Otóż
tym trzem Królom i Mędrcom w czasie, gdy się Pan Jezus narodził, ukazała się na
niebie gwiazda niezwykła, osobliwa. Tu trzeba zauważyć, że prawdopodobnie
między poganami w owych czasach rozpowszechnionym było przekonanie, że
przyjście Zbawiciela oznajmionym zostanie przez gwiazdę. Przekonanie to mogło
powstać z proroctwa Balaama, dlatego o tym proroctwie was pouczę.
Gdy Izraelici przed laty z niewoli egipskiej szli do
ziemi obiecanej, różne narody chciały ich powstrzymać w tym pochodzie; nie
mogły jednak, bo Izraelici je zwyciężali. Król Moabitów Balak widząc, że orężem
nie potrafi wstrzymać Izraelitów w ich pochodzie, chciał zabobonnie użyć sił
wyższych do ich powstrzymania. Otóż męża, który się nazywał Balaam, który żył
wprawdzie wśród pogan, ale czcił Boga prawdziwego i miał ducha proroczego,
wezwał, aby złorzeczył Izraelitom, spodziewając się tym sposobem im szkodzić.
Wyprowadził tedy Balaama na trzy rozmaite góry, z których można było widzieć
obóz izraelski. Ale Balaam zamiast złorzeczyć błogosławił Izraelitom i rzekł: Jako
mam złorzeczyć, któremu nie złorzeczył Bóg? a jako mam przeklinać tego, którego
Pan nie przeklina? – Ku błogosławieniu przywiedziony jestem (rozumie się od
Boga), błogosławieństwa zabronić nie mogę (Num. 23, 8. 20). A potem
patrząc w natchnieniu, w zachwycie, na obóz izraelski, rzekł: Ujrzę Go, ale
nie teraz; oglądam Go, ale nie z bliska. Wznijdzie gwiazda z Jakuba i powstanie
berło z Izraela (Num. 24, 17). Że te ostatnie słowa mówił o Zbawicielu
mającym wyjść z pokolenia Jakuba, z narodu izraelskiego, na to się zgadzają
Ojcowie Kościoła i wykładacze Pisma św. Otóż ponieważ Balaam nazwał Zbawiciela gwiazdą
z Jakuba, mogło stąd między poganami rozszerzyć się przekonanie, że
przyjście Zbawiciela oznajmionym zostanie przez gwiazdę.
Otóż i Trzej Królowie zobaczywszy na niebie gwiazdę
niezwykłą, osobliwszą, mogli się domyślać, że ta gwiazda zwiastuje przyjście
Zbawiciela. A Pan Bóg oświecił ich, że tak jest rzeczywiście, natchnął ich, by
szli za tą gwiazdą, i przyrzekł im, że idąc za nią, znajdą Zbawiciela, Syna
Bożego, który stał się człowiekiem. Widzicie więc, jak łaskawie Pan Bóg tych
śś. Trzech Króli wezwał do Syna Swego.
Tak samo łaskawie Pan Bóg każdego z nas powołuje do
Swej służby. Każdy z nas ma także w swym życiu taką gwiazdę w znaczeniu
duchownym, która go prowadzi do Pana Boga. Okażę wam to na przykładzie św.
Augustyna. – Św. Augustyn był za młodu grzesznikiem, nie był nawet katolikiem,
ale należał do bezbożnej sekty Manichejczyków i wiódł życie rozwiązłe. Jego
matka, św. Monika, płakała gorzko nad jego zaślepieniem i modliła się
nieustannie o jego nawrócenie. Św. Ambroży, biskup Mediolanu, wiedząc o tym,
pocieszył ją słowy: "Nie podobna, by syn tylu łez zginął". Nawrócenie
Augustyna poczęło się od tego, że zaczął uczęszczać na kazania św. Ambrożego,
który słynął z wymowy. Czynił to z początku z ciekawości, ale wnet słowa
słyszane zaczęły działać na serce jego, bo pisze o św. Ambrożym w swoich
Wyznaniach: "Wymowa tego świętego męża kruszyła serce moje i otwierała je
powoli prawdzie". Nie miał jeszcze św. Augustyn odwagi powstać ze swych
nałogów. Aż oto pewnego dnia, gdy spoczywał w ogrodzie i płakał nad swym złym
życiem i nad słabością swej woli, posłyszał głos jakoby dziecięcia: Weź, czytaj,
weź, czytaj. Wziął w rękę leżącą obok księgę Pisma św. i otworzywszy, natrafił
na słowa św. Pawła: Jako we dnie uczciwie chodźmy, nie w biesiadach i
pijaństwach, nie w łożach i niewstydliwościach, nie w zwadzie i zazdrości: ale
obleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa, a starania o ciele nie czyńcie w
pożądliwościach (Rzym. 13, 13. 14). Te słowa tak wzruszyły św. Augustyna,
że w jednej chwili stał się innym człowiekiem, z grzesznika stał się świętym,
tak świętym, że po kilku latach nie wahano się wybrać go biskupem Hippony. Otóż
św. Augustynowi modlitwy matki, głos Anioła: Weź, czytaj, weź, czytaj, i
słowa Pisma św., na które jakby przypadkiem natrafił, były jakby gwiazdami,
które go przywiodły do służby Pana Jezusa. – Tak samo nam wszystkim kazania,
katechizacje, upomnienia i rady spowiedników, sumienie własne, szczególniejsze
natchnienia, jakie nam Pan Bóg niekiedy daje, często i krzyże, jakie Pan Bóg na
nas zsyła, są jakby gwiazdami wiodącymi nas do Pana Boga.
I nie tylko pojedynczy ludzie, ale i całe narody mają
takie gwiazdy w znaczeniu duchownym, wiodące je do Pana Jezusa. Okażę wam to na
przykładzie narodu polskiego i litewskiego.
Wiecie, że ojcowie nasi, dawni Polacy, przed laty 900
z górą nie znali prawdziwego Boga, byli poganami. Wiecie także, jakim sposobem
stali się chrześcijanami. Książę polski Mieczysław I chciał pojąć za małżonkę
księżniczkę czeską Dąbrówkę, która była chrześcijanką. Ona oświadczyła, że pod
tym tylko warunkiem odda mu rękę, jeśli przyjmie wiarę chrześcijańską. Otóż
Mieczysław przyjął chrzest r. 966 a z nim wielka część narodu. Mieczysław wydał
rozkaz, by dnia 7 marca, w Niedzielę IV Postu, pokruszono i do wody wrzucono
bożyszcza, którym się przedtem Polacy kłaniali, – na czego pamiątkę do niedawna
u nas był zwyczaj, że w tęż Niedzielę chłopacy bałwany ze słomy uczynione w
rzekach lub stawach topili. Za staraniem księcia i jego małżonki wielu kapłanów
rozeszło się po ziemi polskiej, by wiary św. nauczać. – Do rozszerzenia się
chrześcijaństwa w Polsce przyczynił się także wiele nieco później św. Wojciech,
biskup. Chodził on po ziemi polskiej nauczając i udzielając Chrztu św. Był i w
naszej okolicy. Wiadomo wam, że w Krośnie jest kościółek bardzo stary,
modrzewiowy, pod wezwaniem św. Wojciecha, według podania na tym miejscu, gdzie
przed laty chrzcił św. Wojciech. W Jaśle był niegdyś klasztor OO. Karmelitów z kościółkiem;
po pożarze r. 1785 rozebrano mury kościoła i zniesiono klasztor; z klasztoru pozostała
kamienica, zwana teraz "stary cyrkuł". W tym kościele była cudowna
statua Matki Boskiej, która teraz jest w Tarnowcu i przy tym kościele
pokazywano studzienkę, której wodą według podania niegdyś chrzcił św. Wojciech.
– Otóż narodowi polskiemu wpływy księżniczki Dąbrówki, apostołowanie św. Wojciecha
i innych kapłanów były tymi gwiazdami, które go wiodły do Pana Jezusa. Dziś w
dniu, w którym Pan Bóg powołał do żłóbka Swego Syna śś. Trzech Króli z pomiędzy
pogan, pora jest dziękować Panu Bogu i za to, że i nasz naród z pogaństwa powołał
do wiary świętej.
Polska przysługę, jaką sama odebrała od Czech, oddała
Litwie, ziemi z nią sąsiadującej. Litwa dłużej niż Polska była pogańską. Książę
litewski Jagiełło starał się o rękę królowej polskiej Jadwigi, młodej dziewicy.
Jadwiga postawiła warunek, by Jagiełło przyjął Chrzest. Jagiełło tedy przyjął
Chrzest 15 lutego 1386 r. i na Chrzcie otrzymał imię Władysław, poczym połączył
się z Jadwigą węzłem małżeńskim. Teraz oboje królestwo z wieloma kapłanami
udali się na Litwę, by całą Litwę nawrócić na chrześcijaństwo. Otóż narodowi
litewskiemu starania królowej Jadwigi stały się tą gwiazdą, która go przywiodła
do poznania Pana Jezusa.
Najmilsi! Wasze datki pieniężne, jeżeli je złożyć
zechcecie, mogą być także gwiazdą wiodącą narody pogańskie do Pana Jezusa. I
teraz jest jeszcze na świecie bardzo wiele pogan. Oddają oni cześć boską
bałwanom, jakie sobie sami czynią z kamienia, drzewa, srebra, złota, albo też
niektórym stworzeniom wspaniałym lub strasznym np. słońcu, księżycowi,
gwiazdom, ogniowi, piorunom, nawet niektórym zwierzętom. Obyczaje ich są po
większej części najohydniejsze: urojone bóstwa swoje czczą często sprośnymi
obrzędami. Częstymi są u nich straszne okrucieństwa: niektórzy z nich są
ludożercami; u wielu jest zwyczaj, że rodzice nowonarodzone swe dzieci zabijają
lub na pustkowia wyrzucają, jeśli im się zdaje, że już dosyć dzieci mają; u
wielu z nich istnieje niewolnictwo i handel ludźmi: zamiast sług i najętych
robotników mają niewolników, ludzi, których kupują i sprzedają jak bydło i nie
cenią wyżej nad bydło robocze. Kościół św. ustawicznie pracuje nad tym, by
pogan przywieść do owczarni Chrystusowej, by stała się jedna owczarnia i
jeden pasterz. Ale do tej pracy trzeba pieniędzy. Trzeba pieniędzy na
utrzymanie seminariów, z których by wychodzili kapłani-misjonarze, władający
językami różnych ludów pogańskich, pouczeni o położeniu ziem zamieszkałych
przez te ludy i o ich różnych zwyczajach i obyczajach; trzeba pieniędzy na
podróże misjonarzy, na ich utrzymanie, na stawianie kościołów i szkół w krajach
pogan. Dlatego każdy katolik powinien podług swej możności groszem swoim
przyczyniać się do urządzania misyj w krajach pogańskich. Nie dosyć nam w
pacierzu wołać do Boga: Przyjdź królestwo Twoje, trzeba i czynnie
pomagać do tego, by królestwo Boże jak najbardziej rozszerzało się na ziemi.
Jeżeli tedy składać będziecie ofiary na misje, to te ofiary, te datki wasze pieniężne,
będą gwiazdami wiodącymi pogan do Pana Jezusa, a wy za nie kiedyś w niebie
świecić będziecie jako gwiazdy, bo Pismo św. mówi: Którzy ku sprawiedliwości
przywodzą wielu, świecić będą jako gwiazdy na wieki wieczne (Dan. 12, 3).
W naszych czasach rozwielmożniło się niewolnictwo
niesłychanie osobliwie w pogańskich krajach Afryki. Nie mogę dzisiaj opisywać
wam bliżej strasznych okrucieństw, jakich się tam poganie dopuszczają na niewolnikach:
tych polowań na murzynów, by z nich uczynić niewolników, tych targów i
jarmarków, na których się ludźmi handluje jak towarem, tego strasznego pędzenia
niewolników, przykutych po kilkudziesięciu do jednego drąga żelaznego, wśród
smagania nagich ciał tych niewolników, którzy dla słabych sił nie mogą równo z
drugimi podążać. Przed rokiem odczytanym wam był z tego świętego miejsca List
pasterski Najprzewielebniejszego Ks. Biskupa, opisujący żywo te okrucieństwa
(Kurr. diec. Przem. XI z r. 1890, tamże list past. z 22 grudnia). Z tego Listu
pasterskiego dowiedzieliście się także, że co roku około 400000 ludzi,
osobliwie murzynów-pogan popada u innych pogan w tę srogą niewolę. Ten List naszego
Arcypasterza wydanym był z tego powodu, że Ojciec Święty Leon XIII, gdy (przez
Kardynała Allemanda Karola Lavigerie) otrzymał dokładną wiadomość o szerzeniu
się niewolnictwa w Afryce, postanowił podwoić prace swe w celu nawrócenia pogan
i zniesienia niewolnictwa w Afryce, – a ponieważ do tego, jak się rzekło,
trzeba pieniędzy, rozkazał, aby na całym świecie w kościołach w dzień świętych
Trzech Króli, którzy są pierwiastkami nawróconych z pogan, urządzaną
była składka na misje między poganami i dzieło zniesienia niewolnictwa w Afryce
(Encycl. z 20 Novemb. 1890). O, trzeba na ten cel zniesienia niewolnictwa dużo
pieniędzy, bo Kardynał Lavigerie, który z rozkazu Ojca Świętego kieruje tym
dziełem, urządził nawet rodzaj zakonu rycerskiego, którego obowiązkiem jest,
zapobiegać urządzaniu polowań na ludzi i niewolników już pojmanych odbijać. Składkę
na ten cel przeszłej Niedzieli wam zapowiedzieliśmy. Pójdę więc z tacą po
kazaniu zbierać ofiary na ten cel święty. A wy, najmilsi, w datkach na ten cel
trzymajcie się słów Pisma św.: Będzieszli miał wiele, hojnie dawaj; jeśli
mało będziesz miał, i mało z chęcią udzielać usiłuj (Tob. 4, 9).
II.
Ale dokończmy rozmyślania naszego o świętych Trzech
Królach. Widzieliśmy, jak łaskawie ich Pan Bóg wezwał; obaczmy jeszcze, jak
posłusznymi byli głosowi Bożemu, wiernymi swemu wezwaniu i powołaniu.
Nie ulękli się trudów i niebezpieczeństw podróży w
kraje dalekie i nieznane. Zapewne mieli rodziny, królestwa, posiadłości, ważne
zajęcia; nie wahali się na długi czas wszystko porzucić. Zapewne znaleźli się
tacy, którzy im odradzali tę podróż i mówili: "Idziecie, a sami nie
wiecie, w którą stronę i jak daleko idziecie"; byli może i tacy, którzy
szydzili z nich i za urojenie uważali widzianą przez nich gwiazdę, a za
szaleństwo ich całą wyprawę. Jeżeli mieli rodziny, to ich żony i dzieci pewnie
ich prosiły i zaklinały, by nie puszczali się w tę drogę i nie narażali się na
niebezpieczeństwa, ale oni całkiem zaufali Panu, który ich wezwał.
Święci Trzej Królowie przybyli najprzód do Jerozolimy.
Tu pytali: Gdzie jest, który się narodził król żydowski? Albowiem
widzieliśmy gwiazdę Jego na wschód słońca i przyjechaliśmy pokłonić się Jemu.
A usłyszawszy, król Herod zatrwożył się i wszystka
Jerozolima z nim. Dlaczego zatrwożył
się Herod? Pomiędzy Żydami bardzo rozpowszechnione było mniemanie, że
Zbawiciel, gdy przyjdzie, uwolni Żydów z pod panowania Rzymian i tron Dawida
wzniesie wysoko, założy potężne królestwo żydowskie. O tym wiedział Herod, a
ponieważ z urodzenia nie był Żydem i o dobro Żydów mu nie chodziło, a z łaski
Rzymian zasiadał na tronie; gdy teraz słyszał o nowonarodzonym królu żydowskim
przez gwiazdę oznajmionym, w którym domyślał się Zbawiciela, zatrwożył się, że
nowonarodzony Zbawiciel z tronu go strąci. A dlaczegóż z Herodem zatrwożyła się
wszystka Jerozolima? Raczej cieszyć się była powinna, iż jej prawy król
przychodzi. Trwoga królów, zwłaszcza nieprawnych i złych, pada na ludy. Bali
się Żydzi, by Herod chcąc zgładzić Mesjasza, nie dopuszczał się mordów i rzezi,
co też i czynił. A iż mało było wówczas w Jerozolimie Żydów rozumiejących, w
jakim celu Zbawiciel przychodzi, sprawiedliwych i bogobojnych, oczekujących pociechy
izraelskiej (Łk. 2, 25), ogół uląkł się trwogi Heroda, zapomniawszy nadziei
przywiązanych do przyjścia Zbawiciela.
Herod zebrawszy wszystkie przedniejsze kapłany i
doktory ludu, dowiadował się od nich, gdzie się miał Chrystus narodzić. A oni
mu rzekli: W Betleem Judzkim, bo tak jest napisano przez Proroka: I ty Betleem,
ziemio judzka, z żadnej miary nie jesteś najpodlejsze między książęty judzkimi,
albowiem z ciebie wynijdzie wódz, któryby rządził lud mój Izraelski. Te
słowa napisał prorok Micheasz. Tedy Herod wezwawszy potajemnie Mędrców,
pilnie się wywiadował od nich czasu gwiazdy, która się im ukazała. I posławszy
je do Betleem, rzekł: Idźcie, a wywiadujcie się pilnie o dzieciątku, a gdy je
znajdziecie, oznajmijcie mi, abym i ja przyjechawszy, pokłonił się Jemu.
Nie darmo, najmilsi, śś. Trzej Królowie przybyli
najprzód do Jerozolimy; nie darmo trwożył się Herod i wszystka Jerozolima z
nim; nie darmo Herod wzywał przedniejsze kapłany i doktory ludu. Stało się to
wszystko dlatego, aby w Jerozolimie między przedniejszymi kapłanami i starszymi
ludu rozeszła się wiadomość, że już Zbawiciel jest na ziemi. Prorocy
przepowiadali, że, gdy przyjdzie Zbawiciel, przybędą mocarze z krajów
wschodnich Jemu się pokłonić; przepowiadali nawet, jakie dary złożą. Psalmista
Pański śpiewał o Zbawicielu: Przed Nim będą padać murzynowie, – królowie
Tarsis i wyspy przyniosą dary; królowie arabscy i Saba przywiozą upominki
(Ps. 71, 9. 10). Izajasz prorokował: Ze Saby przyjdą złoto i kadzidło
przynosząc, a chwałę Panu opowiadając (60, 6). Przybycie więc śś. Trzech
Króli do Jerozolimy mogło się niemało przyczynić do tego, by Zbawiciel
przyszedłszy, był od Żydów poznanym. Którzy z nich Go nie przyjęli, nie mają
wymówki, iż Go poznać nie mogli.
Śś. Trzej Królowie nie zrazili się tym, że zatrwożył
się Herod i wszystka Jerozolima z nim. Nie cofnęli się. Wysłuchawszy króla,
odjechali. A oto gwiazda, którą byli widzieli na wschód słońca, szła przed
nimi, aż przyszedłszy, stanęła nad miejscem, gdzie było Dziecię. A ujrzawszy
gwiazdę, uradowali się radością bardzo wielką. A wszedłszy w dom, znaleźli
Dziecię z Maryją Matką Jego. A chociaż znaleźli Dziecię we wielkim ubóstwie,
ani na chwilę nie wątpili, że to Dziecię jest Bogiem i człowiekiem w jednej
osobie. Synem Bożym, który dla naszego zbawienia stał się człowiekiem. I
upadłszy, pokłonili się Jemu. A otworzywszy skarby swe, ofiarowali Mu dary:
złoto, kadzidło i mirrę. Co najlepszego posiadali, co najdroższego i
najszlachetniejszego znajdowało się w ich krajach, to Panu Jezusowi ofiarowali.
Ale te ich dary mają i duchowe znaczenie. Ofiarując złoto jakoby podatek, wyznali
Pana Jezusa królem królów, panem całego świata; ofiarując kadzidło, wyznali
Pana Jezusa najwyższym kapłanem, bo kapłanów rzeczą jest kadzidło, zapał
Pański, Panu ofiarować (Levit. 21, 6); ofiarując mirrę, którą się ciała zmarłych
opatruje dla ich zachowania, przepowiadali śmierć Pańską dla naszego zbawienia
podjętą. A wziąwszy odpowiedź we śnie, aby się nie wracali do Heroda,
który chciał zabić Chrystusa Pana, inszą drogą wrócili się do krainy swojej.
Na pamiątkę darów, które święci Trzej Królowie
złożyli, dzisiaj kapłan poświęca złoto, kadzidło i mirrę. Imiona świętych
Trzech Króli podług podania są: Kasper, Melchior, Baltazar. Poświęca
kapłan na dniu dzisiejszym także kredę, którą pobożni piszą na drzwiach swych
domów pierwsze litery imion śś. Trzech Króli: K † M † B † dodając rok, którego
to piszą, ufni, że śś. Trzej Królowie za to ich uczczenie wyproszą u Boga
błogosławieństwo ich domom. Zwyczaj to zbożny, chwalebny, prawdziwie w duchu
katolickim, w duchu nauki Kościoła o czci i wzywaniu Świętych, – zwyczaj, który
daj Boże, by się u nas zawsze zachowywał.
Najmilsi! Jak śś. Trzej Królowie byli posłusznymi
głosowi Bożemu, wiernymi wezwaniu i powołaniu swemu, tak i my chodźmy zawsze za
głosem Boga, ilekroć nas Bóg wzywa do poprawy życia, do czynienia dobrego.
Dzisiaj tedy z darami śś. Trzech Króli Panu Jezusowi serca nasze złóżmy w
ofierze. Niech w tych sercach Bóg króluje! Bóg te serca stworzył dla Siebie
i niespokojne jest serce człowieka, póki nie spocznie w Panu! (św. Aug.). Amen.
––––––––––––
Karol Józef Fischer, BISKUP TYT. MALLEŃSKI, SUFRAGAN PRZEMYSKI. Kazania
i przemowy pasterskie do ludu wiejskiego. Tom I obejmujący czas od
Pierwszej Niedzieli Adwentu do Środy Popielcowej. Wydanie czwarte. Przemyśl. NAKŁADEM KSIĘGARNI A. JUSZYŃSKIEGO. WARSZAWA –
GEBETHNER I WOLF. MCMVIII (1908), ss. 203-212.
(Pisownię i słownictwo
nieznacznie uwspółcześniono).